Freyja - 01.12.1906, Blaðsíða 3

IV.
Einn í lundi á eg' kveld,
örmutn vatinn Gn u,
breiðir>húu mi;; bláan feld
byrgir niður da.gsins eld,
násöng kveður nýandaöri skímu.
Þegar augaö ekkert sér,
eyraö heyrir betur.—•
Gegnum haustsins grafraust ber
gleöisöng aö eyrum mér:—
líf í dauöa—sól um svalan vetur.
Þaö er hún, sem þekkti’ eg bezt,
þegar sól skein lundi.
Hún. sem kveikti k.eti rnest,
kunni ástarlögm flest.
Hugfanginn viö hennar söng ég undi.
V.
í vor hún fœddist,—fölnuð nú og brott
í friöarríkiö hulda, þögla, djúpa,
ög búin ljúfan lífsbikar aö súpa
við lærdómsbrunna náttúrunnar krjúpa,
og þroskast, njóta,— þekkja illt Og gott.
En nú í gegnum grafarhúmið svarta
um grimmköld lönd og dapra næturheima,
berst söngur hennar, svalar þyrstu hjarta,
og sumarljósi fyllir andans geima.
Sú töfrarödd mér tendrar.elda bjarta,
og trútt mig lœtur stunum haustsins gley ma
en laðar mig um liðinn unaö dreyma.—
Ejúft er að dreyma!
VI.
Ó, syng þú mér ljóð þín og láttu mig dreyma
þcer ljúfustu myndir, sem hugur minn sa,
og sýn mér þá ókunnu, inndælu heima,