Freyja - 01.12.1906, Blaðsíða 30

I2Ó
FREYJA
IX. 5.
(Vertu sœl, viö sjáumst aftur.i
Eftir Vióla Richardsson.

fólin var að ganj?a undir o<r skuggar komandí nætur lædcl-
ust bijóðlega inn í lierbergið þar sem bán liáði sína hinnstu
baráttu, Hún starði út í bláinn, út í cilifði na. Hann sat við rúm-
stokkinn og reyndi að verma holdgrönnti ískölda böndina hennar.
Hví gat hann ekki deilt ineð henni hreysti sinni—gefið lienni ögn
af sínu ríka, heilsusamlega bldði? Hvf varð hún að devjaf'
Hvernig átti bann aðlifá án heunar/ Uin þetta var hann að a
og það fór um hann hrollur við þ» hngsun að hann vrði að lifa árs
hennar, sem hann unni svo heitt. Framtíðin varð myrk og köld
og vonsnauð, hann andvarpaðí þungt og þá leít hún við.
„Hjartað mitt,“ sagði hún.
„J'a, ástín mín,“ sagði hann 0g kraup við rómstokkinn með
andlitið fast við andlitið á henni svo hún þyrfti sem minnst að
reyna á sig er hún talaði. „Hvað vill litla stúlkan mín?“ bætt.i
hann við,
Hún brosti, því hann kallaði hana lit’n stúlknna sína, þegar
ástin fyrst iieimsókti þau, og þessi stutta setning var svo þrungin
af ást og nmhyggju.
„Eg sé nú ýmisiegt, sem ég sá ekki áður og áðnr en ég fer al-
farin,, —Nú þtignaði hún því grátstafur tók fyrlr málið. llanti
grúfði dökkhærða, drengilega ar.dlitið í rúmfötunum svo hárið
á honum straukst við kinnina á henni.
„Og áður en ég fer alfarinn," byrjaði hún aftnr „langar mig
til að segja þér nokánð, sem ég hefðí átt að verabúin að segja þér
fvrir löngu." Nú þrýsti hútt hönd hans eins fast og hennar þverr-
andi kraftar leyfðu, og í því handtaki og augnaráðinu sem því
fylgdi, fólst þegjandi bæn um fyrirgefningu.
„Eins og þú haiir leynt mig nokkru, ástin mín? Vertu ekkí
að þreyta þig á þess konar innbyrlingum, því æíi þín liefir verið
eins og opin bók fyrir mérsíðan við komum saman. Svona, iiall-
aðu nú þreytta höfðinu þínu að brjóstinu á mér, ástin mSn,‘’ sagði
haun.
„Eg gjörði mér aldrei verulega grein fyrir því,“ Itélt hún á-