Helgarpósturinn - 10.04.1981, Qupperneq 6

6
Föstudagur 10. apríl l981
-Jyelgarpásturirin.
meö neina „lespu” stæla”, sagöi
hiín og Friöþjófur gaf sig og
hendin var lögö á hnéö.
Svona gekk þetta fyrir sig
klukkuti'mum saman og hundruö-
um mynda var smellt af. Þaö
voru allir orönir dálitiö dasaöir,
en verkiö varö aö klára. Vanda-
mál komu upp og ágreiningsefni.
„Þetta er afleitur varalitur”,
sagöi ein stúlknanna.en önnur
svaraöi þá aö bragöi: „Afleitur?
Þetta er svakalega „hot” núna”,
og þar meö var þaö afgreitt.
Svo átti aö mynda eina stúlkuna
i sundbol og leikfimibol og tals-
vert var rökrætt hvaöa sundbolur
færi nú best. Og niöurstaöa fékkst
i restina.
Allt húllumhæiö byrjaöi um
átta um kvöldiö og lauk ekki fyrr
énhálfþrjú um nóttina. Fyrirsæt-
uraar voru aö koma og fara á
þessum tima, þvi sumar voru
aöeins meö á einni mynd, aörar á
fleirum. Brynja sagöi þetta ekki
alltof vel borgaö. „Samkvæmt
taxta fá módel 20 þúsund fyrir
fyrsta klukkutimann, en 15 þús-
und á hvern tima þar eftir. Hins
vegar vill brenna við aö ekki sé
borgað aö fullu eftir þessum
taxta. Þetta er langt frá þvi að
vera of há laun.
Aöallega er um kvöldvinnu að
ræöa, enda módelin i annarri
vinnu, auk þess sem undirbún-
ingsti'mi heima fyrir, getur orðið
talsveröur — og hann er
ógreiddur”, sagði Brynja
Nordquist.
,,Óla Jó glottið”.
Þegar undirritaður kvaddi
„stúdió HP” þá var enn allt i full-
um krafti og Friðþjófur kvartaði
yfir því, að ein stúlkan setti alltof
oft upp „hálfgert Óla Jó glott”.
Hún svaraði og sagðist vita af þvi.
„Ef ég brosi ekki neitt og læt
aðeins rétt skina i tennurnar, þá
vill brosið sveigjast út i annað
munnvikið”. En Friðþjófur sá
lausn og bað hana brosa breitt,
„þá erum við laus við Óla Jó svip-
inn”.
Ekki verður séð á þessari stuttu
heimsókn, að lif módela sé aðeins
glaumur, glys og gaman, enda
þott allir virtust skemmta sér vel
við myndatökurnar. Það var
unnið standslaust þessa kvöld-
stund og litið á hlutina alvarleg-
um augum.
Einnig veröur ekki á þá skoðun
fallist, eftir þessa upplifun að það
fólk sem leggur fyrir sig fyrir-
það sakleysislega aiigiiaráðið”
hins vegar bláar og skinu dálitiö I
gegn. Þaö þurfti jjvi auðvitaö aö
fela. Þetta var þó smáatriöi, sem
tókst að leysa, en þó nógu stórt til
aö Friöþjófur og Brynja heföu
áhyggjur af.
Og eftir fjölmargar tilraunir
viö uppstillingar voru menn loks
ánægöir. Og myndatakan hófst.
„Já, brosa núna”, nei ekki svona
mikið. Viö viljum sjá dulúöugt
bros og fjarrænt.. Fint þarna kom
það... Og nú alvaran... Nei, ekki
hreyfa hausinn...
Ekkert sex, en??
Og fyrirsæturnar brostu i grið
og erg, settu upp dulúöuga svip-
inn og teygðu úr kroppnum. Viö
og við hlupu þau Brynja og Friö-
þjófur til og löguöu fötin á stelp-
unum. Þaö þurfti aö slétta úr
kjólnum, laga blússuna þvi
Brynju fannst brjóstin á stúlkunni
vera farin aö vera örlitiö of ber-
sýnileg. Þaö var sem sé margt að
varast. Þetta átti aö vera kven-
legt, kynþokkafullt en þó innan
ákveöins ramma. Brynja játaöi
raunar aöspurð, að það væri ekki
hægt að horfa framhjá þvi, aö
þegar verið væri aö auglýsa
kvenfatnaö, þá yrði hann einnig
að höfða til karlmanna og þvi
væri ekki verra að háfa fallegar
og vel vaxnar stúlkur á myndun-
um og einnig að kvenlegur yndis-
þokki fengi að njóta sin að vissu
marki.
„Hins vegar neita ég þvi harð-
lega, að „sexiö” eöa kynhvötin
sem slik spili einhverja stóra
rullu i þessu”, bætti hún siðan við.
„Það er t.d. óþekkt fyrirbæri i
tiskuljósmyndum, að ber kven-
maður sé við hlið karlmanns, sem
auglýsir karlmannafatnað, eins
og við sjáum stundum i erlendum
blöðum. Nektarfyrirsætur finnast
ekki á Islandi. Þetta er á engan
hátt klúrt hér heima”.
Friðþjófur skaut þá inn i, að eitt
sinn heföi hann verið fenginn til
að taka slika mynd, þar sem al-
klæddur karlmaður hefði staðið
við hlið kviknakinnar stúlku, sem
horfði til hans með glampa i aug-
um.
„Þessi mynd var hins vegar
aldrei birt”, sagði hann, „enda
heldég að Islendingar séu ekkert
ginnkeyptir fyrir svona ódýrum
„Af hverju ertu ekki meö
tiíberinguna?”
,,Æ, mig langaöi þaö bara
ekki.”
Klukkan var niu að kveldi og
staöurinn efri hæö HP-húsgagna
og þar var samankominn hópur
ungs fólks. Tilefnið? Þaö átti aö
taka tiskuljósmyndir. Ungu, sætu
stelpurnar tindust á staöinn og
heilsuöu meö hæi og kommenter-
uðu stuttlega á útlit hver
annarrar eins og upphafssetn-
ingarnar hér aö ofan segja til um.
Þaö voru Friöþjófur Helgason,
Brvnja Nordquist, sem velflestir
þekkja sem tiskusýningarstúlku
og fyrirsætu' er höföu stjórnina
meö höndum. Og verkefni kvölds-
ins var aö taka nokkrar glæsi-
myndir fyrir timaritiö LÍF. Og
þar átti aö auglýsa fatnaö — en
ekki sætar stelpur.
Það voru hins vegar miklar
tilfæringar sem þurfti að viðhafa
áður en myndatakan gat hafist.
Friðþjófur á þönum meö ljós-
kastarana sina fjóra, til aö ná
réttri birtu og chesterfield leöur-
sófanum varö að koma fyrir á
réttum stað. Þetta tók sinn tima
og á meöan biðu módelin — þó
ekki aðgeröarlaus, þvi þau þurftu
að klæða sig i flikurnar fögru, svo
og mála sig og greiða. Aö sögn
taka fyrirsæturnar sig saman i
andlitinu áður en þær mæta i
myndatökuna. Það þurfti þó að
bæta aðeins við málninguna og
snurfusa hárið og um þá hlið
mála, sáu tveir ekki alsendis
óþekktir hárgreiðslumeistarar.
Dúddi og Matti.
En svo byrjaði ballið. Svona i
forspil voru teknar nokkrar
myndir af börnum iklæddum
nýjustu barnatiskufötunum og
þar sátu fyrir börn aðal-
forkólfanna, Þórdis Eik dóttir
Friðþjófs ljósmyndara og Róbert
sonur Brynju. Það gekk eins og i
sögu og bömin hlýddu hverri
ábendingu. Þau leiddust, settust
„Brosa..magann inn..brjóst-
in fram..bein í baki..og nú er
eftir Guömund Arna Stefánsson myndir Jim Smart
nær hvort ööru, horfðust i augu,
brostu, settu hendur i vasana og
geröu hvaöeina sem fyrir þau var
lagt.
Ekki eins að
framan og aftan.
Þvi næst skyldi mynda andlit
einnar fyrirsætunnar, írisar
Hreinsdóttur, sem átti aö auglýsa
forláta gleraugu. Þaö var ekki
litið sem gekk á, þegar sú andlits-
mynd var tekin. Það var of mikill
skuggi undir vinstra auganu og
bolurinn sem stúlkan var i fór
ekki nógu vel, en aðeins átti að
glittai hann neöst á myndinni. Þá
var gripiö til þess ráös, aö fá nælu
og festa hann betur aftan á hálsi
stúlkunnar þannig aö hann færi
aö smekk ljósmyndarans. Þetta
gaf tilefni til þess að hugleiðá hið
gamalkunna, aö ekki er allt sem
sýnist, eöa öllu heldur aö fram-
hliðin ein nægi ekki til að sýna
raunveruleikann. En hvaö um
það framhliðin leit vel út
gleraugun nutu sin og þar var
Þessi leikur aðalhlutverkin I
tiskuljósmyndun, þ.e. linsan á
myndavélinni og hendur ljós-
myndarans sem smellir af.
tilganginum náð. En hvaða
tilgangi?
„Tilgangur okkar meö tisku-
ljósmyndum er aö sýna fallegan
fatnaö, með fallegu fólki i fallegu
umhverfi,” var svar Brynju
Nordquist, þegar hún var spurð
um tilganginn og markmiðið meö
öllu þessu vafstri og tilfæringum
viö ljósmyndunina og um leiö
fataauglýsinguna”.
— En er þetta ekki fölsk imynd
sem þið eruð aö sýna fólki. Er
ekki alveg fulljóst að fötin sem
þið eruð að auglýsa koma aldrei
til með aö njóta sin jafnvel, þegar
þau eru komin utan á venjulegt
fólk i hversdagslegu umhverfi?
Er „glamorinn” i kringum þetta
ekki blekkjandi?
„Það má ef til vill vera. En við
erum aö selja ákveðna vöru og
hvaða auglýsendum er bannað að
setja vöru sina i aölaðandi
umhverfi? Þetta er auðvitað
„glamor”, það getur enginn
neitað þvi. Hins vegar held ég að
allir geri sér ljóst, að þarna er
varan sýnd við bestu aöstæður og
gangi út frá þvi.”
— Þið hafið sem sé ekki á
tilfinningunni að þiö séuð að
blekkja fólk meö þessu?
„Ekki blekkja, nei. Kannski
örlitið að færa i stilinn.”
Friöþjófur ljósmyndari sagði i
þessu framhaldi, aö hann teldi
enga markaöa sálfræöi liggja aö
baki þessu. „Kannski eru einhver
ómeövituö áróðursbrögö að baki
en ég vil endilega benda á, að
tiskuljósmyndir hér heima á ís-
landi, eru ekki svipur hjá sjón
miðað við þaö sem gerist úti i
heimi. Aöstööu-, timav peninga-
og þekkingarleysiö er hér algjört
ef miðað er viö þá stóru I þessum
bransa.
Brynja bætti þá viö, að t.d.
vefðist það ekki fyrir stóru tisku-
blöðunum að senda stóran hóp
manna i eina eða tvær myndir
niður til Asiu eöa á fjarlægari
slóöir. „Það er ekkert til sparaö i
þessu viöa erlendis”, sagði hún.
Að hitta karlmenn
: Það varekki mikill timi i alvar-
legar spekúlasjónir um tilgang
tiskuljósmyndunar, þvi módelin
voru nú klædd og komin á ról,
meikuð og með hárið i réttum
skoröum.
Og það átti aðmynda tvær
stúlkur iklæddar „kvenlegum
klæðnaði og þá er tilgangur
myndatökunnar að draga fram
það kvenlega”, sagði Brynja til
útskýringar. Fyrirsæturnar i
þessari uppstillingu hétu Linda
Haraldsdóttir og Svava Jó-
hansen og höföu greinilega
setið fyriráöur. önnur var iklædd
hvitum kjól, en hin er i leður-
buxum og skyrtublússu. Sú i
kjólnum leggst i sófann og hin
sest á arminn lyrir ofan hana.
Ekki verður annað sagt en að
klæönaðinum eða klæðaleysinu
væri örlitið ætlað að kitla karl-
mennina eða i öllu falli hleypa
imyndunaraflinu af staö. Onnur
stúlknanna haiöi
óhnepptaogaðeins
bundna i mittið, þannig
að ber bringan og mag-
inn blöstu við — þó
dulitiö hulin
hálskeðju.
Það var siðan
ekkert smámál að
koma stúlkunum fyrir.
Sú i kjólnum varö aö
liggja þannig, að hún
gæti látið handlegginn
hylja mjaðmirnar. Og
ástæðan? Jú , hún var
einföld. Kjóllinn var
pinkuli'tið gegnsær
og stúlkan hafðiekki
áttað sig á þvi aö vera
hvitum nærbuxum i
stil við hvitan kiólinn.
Hennar nærbuxur voru
trikkum”. Þaö er ákveöiö sexapil
i þessu en ekkert gróft.”.
,,Hvað eigum við að
gera við hendurnar”.
„Jæja, nú breytum viö uppstill-
ingunni”, sagði Brynja. Og nú
skyldi sú i kjólnum setjast upp og
vera örli'tiö gleið i sófanum og
vinkonan skyldi sitja þétt upp aö
henni. „Hvað eigum viö aö gera
viö hendurnar”, spurðu þá stelp-
umar. Brynja og Fiiðþjófur veltu
dálitiö vöngum yfir þvi. Brynja
vildi að sú I kjólnum legöi hægri
hendina á hné hinnar, en Friö-
þjófur vildi aö hún héldi um kálfa
hennar. Brynja neitaði þvi harö-
lega. „Nei, viö skulum ekki vera
sætustörf, sé á nokkurn hátt öðru-
visi i hegöun en gengur og gerist
(þótt stundum sé svo sagt) enda
sögöu allir viðstaddir aö þaö væri
hrein og klár bábilja, aö hiö ljúfa
líf væri t.d. meira stundað af
tiskufólki, en ööru. „Við erum
eins og fólk er flest, en ef til vill
aöeins áhugasamara um föt, en
gengur og gerist”, sagöi ein
stúlknanna um þetta atriði. Ætli
þetta svar megi ekki til sanns
vegar færa. Aö minnsta kosti var
eigin klæönaður fyrirsætanna
ekkert slor og umræðurnar
tengdust gjarnan fötum. Enda
kannski ekkert skrýtiö, þar sem
þetta starf þeirra er nú einu sinni
fólgiö f þvi aö sýna föt og selja
þau.
Svona er stundum farið. Þarna á myndin aö Ifta þannig út, aö fyrirsætan sé úti
við í nokkrum vindi. Og þá er ekkert annaö aö gera, en láta Brynju veifa pappa-
spjaldi og búa til rok. Og fyrirsætan horfi mót „vindi og veöri”, án þess aö blikna.