Helgarpósturinn - 02.04.1982, Blaðsíða 14

14
- »________________________________________________________Föstudagur 2. apríl 1982 holrjr^rpn^tl irínn
Hann gengur um góif, stikar f ram og aftur eins og Ijón í búri og heldur því f ram
að hann sé alveg rólegur. Hann viðurkennir reyndar, að hann sé taugaveiklaður, en
það er bara eðlilegt ástand, segir hann og kippir í girnisþræði sem hann hefur
bundið upp í loftið í vinnustofunni og í enda spottanna hanga hnöttóttir steinar,
sveiflast til og mynd þeirra speglast í álþynnu sem liggur á gólfinu. Þetta er
reyndar með öllu ófullnægjandi lýsing á listaverki Jóns Gunnars, enda stendur
ekki til að f jalla um list hans hér heldur manninn sjálf an.
,,Þetta á að fara á sýninguna í Feneyjum, Bienalinn sko. Ég er í önnum að ganga
frá þessu. ötrúlega mikið starf skilurðu", segir hann og sýgur sígarettuna, grípur
kaffibollann og hellir kaffinu niður, rýkur í að hita meira kaffi, því að síðasta
lögun var ekki nógu sterk, enda hafði blaðamaðurinn verið að skipta sér af uppá-
hellingnum.
99
viðlal Gunnar Gunnarsson
„Ég drekk sko ekki þunnt kaffi. Ekki
sjálfviljugur — heyröu, þarf ég aö segja
eitthvaö i þessu viötali?”
— Annars væri þaö ekki viötal.
,,En þú veröur að koma meö eitthvaö gott
sjálfur. Við verðum aö vinna þetta saman.
Hvaö segirðu annars?”
Hvernig kanntu við þig að vinna hér á
Korpúlfsstöðum?
,,Mér finnst þetta alveg stórkostlegt. Hér
er kyrrö og friður. Og sjóndeildarhringur-
inn maöur. Sko, yfirleitt hef ég veriö langt
niöri i skammdeginu. Myrkriö skilurðu. En
i vetur eftir aö ég fór að vinna hérna, fara
hingað upp eftir á hverjum degi, þá hef ég
ekki fundiö fyrir deyföinni sko. Þetta er
finn staöur og viö i Myndhöggvarafélaginu
ætlum að gera hann enn betri”.
Myndhöggvararnir hafa reyndar nú
þegar komiö sér fyrir á Korpúlfsstööum.
Þar er vinnuaöstaöa fyrir nokkra lista-
menn, setustofa, eldhús og reyndar eru
húsakynnin á Korpúlfsstööum sama og
ekkert notuð; þar eru enn stórir salir og litil
herbergi, sem leitt er að sjá standa ónotuð.
Auk myndhöggvaranna hafa nokkrir
borgarstarfsmenn aðstöðu þar á Korpúlfs-
stööum. Einhver er með bilaða bila i einu
horni, annar er meö fáeina hesta i björtu og
þurru herbergi og hrossin báru meö sér að
vel var um þau hirt.
„Þessar bévitis bikkjur. Þetta er svo
heimskt”, sagði Jón Gunnar Arnason, „sjá
hvernig þetta húkir.
Eg er fæddur og uppalinn i Reykjavik’,’
hélt hann svo áfram „en ég var sex sumur
i sveit norður i Vatnsdal og siðan hef ég
hatað hesta.sem eru ekki til neins góðir
annars en að éta þá. Ég fékk sko nóg af
þessum hestum, got my belly full of
horses — annars var fleira þarna i Vatns-
dalnum en hestar. Ég lærði að þekkja blóm
og alls konar kvikindi lika og fugla, lærði að
skjóta og veiða og slægja silung sko”.
Hvenær ég fór aö fást við myndlist?
Svona er eiginlega ekki hægt að spyrja.
Það fer náttúrlega eftir þvi við hvað þú
átt. Snýr maður sér að myndlist þeg-
ar maður er tveggja ára og fer aö
teikna kalla og kellingar með nef
og augu og svoleiöis? Það fer likast til
eftir þvi hvenær maöur vill fara að
sýna öðrum, fer að sýna öðrum eitthvað
með einhverju inntaki. Þá er kannski
hægt að tala um aö maður hafi snúiö sér að
myndlist. Ég veit það ekki. Ég var meö
járnsmiðju. Hafði sjö menn i vinnu. Og átti
eitt ófullgert myndverk. Skúlptúr skilurðn.
Járnsmiðjan gekk ágætlega. En svo sat ég
einu sinni yfir einhverju bókhaldsuppgjöri
og leit á skúlptúrinn og spurði sjálfan mig:
Hvað viltu? Reka smiöju? Eöa ljúka viö
skúlptúrinn? Ég lagöi niöur smiöjuna. Seldi
allt. Skildi viö góða konu og gekk út og átti
ekkert nema þessi jakkaföt sem ég var i.
Siðan hef ég veriö I myndlist sko. Og ég er
hamingjusamur...”
egar þú ert að undirbúa og siðan vinna
að verki — genguröu þá lengi um með
höfuðið þrútið af einhverri hugmynd, sem
þú vilt endilega koma á framfæri?
„Sko — ég hef engan áhuga á að halda
hugmyndum að fólki. Ég vil frekar að fólk
finni til áhrifa — aö þaö geti fundiö eitthvað
út sjálft, sagt sjálfu sér eitthvað um inni-
haldiðog jafnvel að mönnum finnist að þeir
hafi sjálfir skapað listaverkið...”
— Þú notar mikið málma?
„Ég hef unniö i öll efni, öll möguleg og
ómöguleg efni, en ég hef mesta þekkingu á
málmum og alls kynssmiöum. En ég smiöa
ekki bara i járn vegna þess aö ég kann að
smiða úr járni. Efnið verður að henta hug-
myndinni. Ég get notað brauðdeig eða
jaröarber eöa hvern fjandann sem er, ef
þaö hjálpar til viö aö gefa hugmyndinni
innra lif.
Einu sinni bjó ég til verk úr hugsun einni
saman. Þaö verk stendur. Ég hugsaöi mér
þrjár linur gegnum jr.rðkringluna. Ein
linan liggur héðan og til Boston. önnur
héöan og til San Fransisco og sú þriðja ligg-
ur héöan og til Sidney i Astraliu. Þessar
linur eru þarna ennþá og ég sé þær fyrir
mér. Fyrir mér er hugsun orka og orka er
efni”.
I hvaða efni ertu að vinna núna?
„Ég er núna að vinna úr grjóti, vinna i
grjót og spegla. Þetta sem ég sendi á
Bienalinn i Feneyjum. Það eru annars tvö
verk sem ég sendi. Ég kalla annað „Gra-
vity" (Aðdráttaráfl) og hitt „Cosmos”.
Veistu — ég held að aðdráttaraflið sé eina
gildið í lifinu. Allt annað er della. Hraði og
timi til dæmis, eins og viö hugsum okkur
þetta — þetta er upplogið, bara della.
Hugsaðu þér! Menn eru með einhver and-
skotans tæki að mæla hraða. Til hvers? Og
einn metri. Hvað er það? Hvað er einn
metri eiginlega? Bara stöng sem er lokuð
inni á safni i Paris. Ég veit bara, að þegar
maöur gengur á jörðinni, þá vaggar maður.
Það er af þvi að þaö er afl sem togar i
mann. Þegar maður fer hátt upp og horfir