Helgarpósturinn - 24.11.1983, Blaðsíða 20

POPP
Þjódsagnapersón ur
Rolling Stones — Undercover
Þaö hefur verið viðkvæðið hjá mörgum
undanfarin ár, þegar Rolling Stones hafa
sent frá sér nýja plötu, að þetta væri nú það
lélegasta sem þeir hafi gert. Emotional
Rescue var miklu verri en Some Girls og
Tattoo You átti að vera enn verri en sú fyrst-
nefnda. Þetta sama heyrir maður fólk segja
núna um nýjustu plötu þeirra, Undercóver.
Sjálfum finnst mér þegar ég hlusta á þrjár
fyrrnefndar plötur, að þær séu nokkuð svip-
aðar hver annarri að gæðum og í fljótu
bragði get ég ekki greint að sú nýjasta sé
neitt verri. Að vísu finnst mér Some Girls
best þessara platna en hinar eru bara nokk-
uð áþekkar.
Eg held að menn séu fyrst og fremst
óánægðir með að það skuli taka Rolling
Stones tvö ár að fullgera nýja plötu hverju
sinni og svo er útkoman hvorki betri né verri
en áður. Eg veit raunar ekki við hverju á að
búast af hljómsveit sem hefur verið starfandi
í tuttugu ár og aldrei leikið annað en frekar
einfalt rokk. Möguleikarnir eru nú ekki svo
ýkja margir og sköpunargáfan ekki óþrjót-
andi. Á heildina litið eru lög þau sem þeir
hafa sent frá sér, á undanförnum árum, ekki
sérlega eftirminnileg og helst að þau lög sem
vinsældum hafa náð sitji í manni. Einn er þó
stór kostur á Rolling Stones og hann er sá að
þeir skuli enn geta framleitt tónlist sem er
hrá og þar með hefur þeim tekist að við-
halda vissum sjarma, sem flestar hljómsveit-
ir tapa eftir að hafa leikið saman í einhvern
tíma.
Ekki get ég talið upp nein lög á Underco-
ver, sem mér finnast betri en önnur utan það
að mér finnst Undercover of the Night
ágætt. Þetta er bara frekar þokkaleg rokk-
plata, en vissulega ætti maður að eiga heimt-
ingu á betri plötu frá vinsælustu rokkhljóm-
sveit heimsins.
Bob Dylan — lnfidles
Bob Dylan hefur tekið marga kúvending-
una í tónlistarflutningi sínum gegnum árin.
Eins og flestum er líklega kunnugt snerist
hann skyndilega til kristinnar trúar fyrir
nokkrum árum. Hafa því síðustu plötur hans
innihaldið kristinn boðskap, mörgum aðdá-
andanum til sárrar skapraunar. Þegar fréttir
fóru að berast út, fyrr á þessu ári, þess efnis
að Dylan væri á leiðinni með nýja plötu, þar
sem hann hefði snúið baki við trúarþruglinu,
létti mörgum gömlum aðdáandanum. Ekki
spillti heldur fyrir að fréttinni fylgdi að Mark
Knopfler hefði stjórnað upptökunni og þar
lékju auk hans ryþmaparið Sly Dunbar og
Robbie Shakespiere og gamli Rolling Stones
gítarleikarinn Mick Taylor.
Nú er þessi plata loks komin út og nefnist
hún Infidles. Víst er það að trúarboðskapn-
um hefur að mestu verið ýtt til hliðar en þó
spretta upp hér og þar áhrif hans. En hvað er
Dylan að fást við í textagerð sinni? í sann-
leika sagt get ég varla sagt að ég skilji alltaf
hvert hann er að fara, eins og t.d. í Jokerman
og Man of Peace. Sumir textanna eru ágætar
ádeilur eins og Licence to Kill og Union
Sundown og svo eru þarna ástarljóð, eins og
Don’t Fall Apart On Me Tonight.
Tónlistin er frekar grípandi og þó Iögin séu
svipuð því sem Dylan hefur sent frá sér áður,
þá eru útsetningar þeirra þesslegar að þau
falla strax í kramið. Gítarleikur Knopfler og
T aylor er líflegur. Bassa- og trommuleikur er
frekar einfaldur en fellur vel inn í myndina.
Hljómborð veita ágæta fyllingu og sumstað-
ar blæs Dylan í munnhörpuna sína, með
þeim stirðbusalega en samt ágæta hætti
sem horium hefur ávallt fylgt.
Á heildina litið er ég frekar ánægður með
Infidles og tel hana mikla framför frá því sem
Dylan hefur látið frá sér fara undanfarin ár.
Ég held að það sé þó nokkuð Ijóst að hann
er kominn yfir sitt fegursta skeið sem afger-
andi nafn í tónlistarheiminum og þegar fram
líða stundir verða líklega ekki margar af
þeim plötum sem hann hefur verið að senda
frá sér síðustu tíu árin, eða svo, taldar til
hans merkustu platna. En samt sem áður
bíða menn sjálfsagt með sama spenningi og
hingað til er von er á nýjum plötum frá hon-
um. Menn eiga þá líklega eftir að verða fyrir
vonbrigðum eða bara sæmilega ánægðir,
eins og er um mig núna.
Leikfélag Kópavogs
— Gúmmí-Tarzan
Ef þú lesandi góður lítur á yfirskrift þessa
pistils, þá sérðu að þar stendur skýrt og
skorinort ,,popp“. Það þýðir náttúrlega að
ég eigi að skrifa umpopp, en hvað felur það
í raun og veru í sér? I reyndinni hefur það fal-
eftir Gunnlaug Sigfússon
ið það í sér að ef eitthvað verður ekki flokk-
að undir jazz eða klassík, þá sit ég uppi með
það. Ég hef þó hingað til sloppið við har-
mónikkutónlist.
Barnaplötur eru eitt fyrirbrigðið sem ég
hef fengið til að gefa umsögn mína. Nú er ég
þeirrar skoðunar að, svona innan vissra tak-
marka, eigi fullorðið fólk ekki að vera að
dæma um hvað sé börnum hollt að hlusta á
og hvað ekki. Þess vegna hef ég haft það fyr-
ir vana að láta syni mína dæma um það
hvort einhverjar barnaplötur séu góðar eða
ekki. Það er þó ekki gert með þeim hætti að
ég krefji þá svara um gæði plötunnar, heldur
gef ég þeim þær og ef þær eru spilaðar aftur
og aftur, þangað til maður fær gæsahúð, þá
veit ég að þær eru góðar.
Bækur Ole Lund Kirkegaard hafa verið í
sérstöku uppáhaldi á mínu heimili (enda
fjandi góðar) og þau eru ófá skiptin sem ég
hef þurft að lesa Fúsa froskagleypi, Ottó nas-
hyrning, Gúmmí-Tarzan og hvað þær nú
heita hinar. Því var það nú svo að menn
drifu sig á Gúmmí-Tarzan, þegar Leikfélag
Kópavogs hóf sýningar á honum og vart hef-
ur verið meira um annað rætt síðan. Það hef-
ur líka verið vandamál fyrir mig að komast
í plötuspilarann undanfarna daga, því þar
hefur Gúmmí-Tarzan einnig verið þaulset-
inn. Dómur strákanna er sem sé að þetta sé
góð plata.
Minn dómur er sá að þetta sé hressileg og
vel gerð plata. Söngur á henni er yfirleitt
góður og vil ég þá sérstaklega nefna nöfn
Páls Hjálmtýssonar, Sigrúnar Jónsdóttur,
ingibjargar Jónsdóttur og Gunnars Magnús-
sonar.
Söngtextar, sem eru í þýðingu Jóns
Hjartarsonar og Þórarins Eldjárns eru góðir
og tónlist Kjartans Ólafssonar er ágæt.
Hljóðfæraleikur allur er og einnig góður.
Leikfélag Kópavogs hefur gert börnum
Gúmmí-Tarzan eftirminnilegan með sýn-
ingu sinni og er platan þeim kærkomin við-
bót.
Rakarastofaa Klapparstíg
Sími 12725
Hárgreiðslustofan Klapparstíg
Tímapantanir
13010
r Ertþú ^
búinn að fara í
Ijósa -
skoðunar
-ferð?
SiguróurA. Magnússon ,
JAKOBSGLÍMAN
gefum aóbar bœkur
og menning
Sögumaður, Jakob Jóhannesson, fermdist í lok
Möskva morgundagsins og er því kominn í fullorð-
inna manna tölu í þriðja bindi uppvaxtarsögunnar.
Aðstæður heima fyrir hafa aldrei verið ömurlegri og
framtíðin virðist ekki björt. Jakobsglíman nær yfir
þrjú átakaár í lífi drengsins og segir frá tilraunum
hans til að komast að heiman, mennta sig og ná
fótfestu í KFUM þegar hann hefur játast Kristi. Þar
eru fyrir menn sem hafa mikil áhrif á sögumann og
auðvelda ekki glímu Jakobs við freistingar holdsins
sem með vaxandi kynhvöt valda átakamikilli tog-
streitu í sálarlífi hans. Jakobsglíman er næm lýsing
á'viðkvæmu skeiði í lífi unglings, um leið og hún
sýnir nánasta umhverfi hans og verður sérkennileg
heimild um einstakling í Reykjavík stríðsáranna.
Uppvaxtarsaga Sigurðar A.
Magnússonar í bókunum Undir
kalstjörnu (1979) og Möskvar
morgundagsins (1981) fékk
frábærar viðtökur almennings
jafnt sem gagnrýnenda.
í Jakobsglímunni erstíl-
snilldin hin sama, enfrásögn-
in jafnvel enn persónulegri og
nákomnari höfundinum.
20 HELGARPÓSTURINN