Helgarpósturinn - 15.11.1984, Page 10

eftir Hallgrím Thorsteinsson mynd Jim Smart
Maöur fer sem leiö liggur upp — eöa noröur — Broadway, framhjá Ijósa-
skiltadýröinni á Times Square, kvikmyndahúsunum, leikhásunum og
klámhöllunum og í gegnum skýjakljúfafrumskóginn sunnan viö Central
Park. Maöur heldur enn noröar og vestar á Manhattan, framhjá Columbus
Circle og Lincoln Center, alla leiö upp á 72. strœti. Beygir þar til hægri. Og
þá blasir staöurinn viö: Palsson ’s.
Þetta er veitingastaöur, restaurant, og essin tvö í nafninu koma manni
kunnuglega fyrir sjónir. Þetta eru nefnilega íslensk fööurnafnsess. Þarna
er þó engan Pálsson aö finna, heldur Pálsdóttur. Sesselíu Pálsdóttur. Hér
heitir hún Sella Palsson og þetta nafn hefur veriö þekkt í skemmtanalífi
New York borgar í nokkur ár.
Veitingastaöurinn Palsson ’s er þekktari fyrir skemmtiatriöi sem þar er
boöiö upp á heldur en fyrir matinn. Ekkiþaö, aö maturinn sé eitthvaö verri
en annars staöar, síöur en svo. Hann er prýöilegur, en showiö, sem byrjaöi
þar fyrir þremur árum, þykir einstakt í sinni röö.
Þaö heitir Forbidden Broadway (Hiö bannaöa Broadway) og er flugbeitt
satíra á stóru söngleikina sem ganga ár eftir ár á Broadway.
Forbidden Broadway
og Japansbanki
„Viljið þið ekki sjá showið?" spyr Sella
okkur Jim Smart rétt eftir að við höfum tyllt
okkur á efri hæð Palsson’s eitt föstudags-
síðdegi fyrir skömmu. „Eru til miðar á show-
,ið í kvöld?“ spyr hún bókarann sinn, sem sit-
ur sveittur við símann og tekur við miða-
pöntunum. Þarna borgar fólk miðana sína
með kreditkortum. „Það eru tveir miðar eft-
ir," segir bókarinn. „Þar hafið þið það,“ segir
Sella.
Við þiggjum boðið og teljum okkur
heppna. Það er ekki á hverjum degi sem
maður sér sýningu sem hefur hlotið stór-
kostlega dóma í öllum helstu stórblöðum
Bandaríkjanna. Time og Newsweek lögðu
t.d. bæði heilar síður undir Forbidden
Broadway í fyrra. Ég spyr Sellu hvernig
þetta hafi allt saman byrjað. Hún byrjar á
byrjuninni.
„Ég kom fyrst hingað út 1964 og lærði þá
viðskiptafræði í tvö ár í Louisiana og Texas.
Svo kom ég heim og giftist fljótlega Amer-
íkana sem vann hjá sendiráðinu. Við flutt-
umst til Indiana og bjuggum þar í fimm ár.
Eftir að við skildum kom ég hingað til New
York.“
Sella fór í New York University og lærði
innanhússarkitektúr. „Ég vann með náminu
hjá japönsku arkitektafyrirtæki, byrjaði sem
aðstoðarmaður og endaði sem deildarstjóri.
Við teiknuðum aðallega banka, skrifstofur
og sendiráð. Við vorum t.d. með allan Bank
of Tokyo hérna, tólf hæða hús. Þetta var
mjög gaman, en mig hafði alltaf langað að
fara út í eigin rekstur. Ég var líka búin að
gera það sem ég ætlaði mér hjá fyrirtæk-
inu.“
Fastagestir
„Ég ákvað því að opna veitingahús,
skandinavískan restaurant. Ég fékk vin
minn með mér, Steven McGraw, sem er leik-
ari og rithöfundur, en var þá að vinna sem
barþjónn. Hann hafði áður talað um að hann
langaði að opna bar. Gerum þetta! sagði
hann og við keyptum þetta hús hérna við 72.
stræti með þriðja manninum, Bob Anzelow-
itz. Við erum öll jafnir eigendur. Og svo opn-
uðum við 4. júlí 1977.“
Viðskiptin gengu heldur treglega til að
byrja með. Kokkurinn var finnskur. „Flestir
komu bara einu sinni og ekki aftur,“ segir
Sella. Þau breyttu fljótlega til, héldu í vinsæl-
ustu réttina, en bættu við hamborgurum og
stækkuðu matseðilinn og það gafst vel. Stað-
urinn varð vinsæll meðal nágrannanna, og
SESSEUA
PÁLSDÓTTIR,
VEITINGAHÚSS-
EIGANDI
OG PRÓDÚSER í
NEWYORK
í HELGARPÓSTS-
VIÐTALI
barinn á fyrstu hæðinni varð sá vinsælasti í
hverfinu. Og er enn, að sögn fastagesta.
Þegar þau félagarnir opnuðu Palsson’s
1977 var vesturhluti Manhattan talinn frek-
ar slæmur borgarhluti. Þetta hefur verið að
breytast og fjölskyldufólk hefur sest þar að í
auknum mæli. Staðurinn hefur notið góðs
af.
„Fiestir kúnnarnir á neðri hæðinni eru
fastagestir, koma tvisvar til fimm sinnum í
viku til að borða og spjalla við kunningjana.
1980 opnuðum við svo djassklúbb á efri
hæðinni. Sá staður varð strax geysivinsæll,
en þetta tvennt fór ekki alveg nógu vel sam-
an. Svo að við ákváðum að sleppa jassinum
og setja upp kabarett, sem endaði fyrr á
kvöldin. Og einn daginn labbaði svo Gerard
Alexandrini, höfundur og leikstjóri Forbid-
den Broadway, hingað inn með lögin sín und-
ir hendinni. Hann var þá alveg óþekktur.
Hann kom með vinkonu sína og píanóleik-
ara og þau tóku nokkur lög. Þetta var 1981.
Þau byrjuðu tvö kvöld í viku og það var alltaf
fullt hús. Fleiri leikurum var bætt við og fljót-
lega sýndum við ekkert annað en Forbidden
Broadway.”
Skapandi bisness
Sella talar lágri röddu, hægt og rólega og
það vottar örlítið fyrir New York enskunni í
íslenskunni hjá henni. En fasið er alíslenskt,
framkoman hrein og bein — látlaus. „Þetta
hefur orðið stærra og meira hjá mér með
tímanum og ég hef farið meira út í það að
pródúsera Forbidden Broadway. Meðeig-
endur mínir hafa tekið meira við rekstri veit-
ingahússins. Ég hef gaman áf söngvurunum,
skemmtikröftunum. Þetta á vel við mig.
Þetta er skapandi bisness."
Þetta á reyndar svo vel við hana að hún er
að færa út kvíarnar. Undanfarna mánuði
hefur hún verið á þeytingi til og frá Boston,
þar sem Forbidden Broadway var nýlega
sett upp einnig, en með öðrum leikurum.
lnnan skamms byrjar sýningin líka í Chi-
cago, og Sella er að velta því fyrir sér að
opna í Washington DC. Forbidden Broad-
way er orðinn einn af hápunktum skemmt-
analífsins í Boston nú þegar — öll blöð, út-
varp og sjónvarp hafa sagt ítarlega frá sýn-
ingunni og hún fengið góða dóma. Sýnt er á
einu af dýrustu hótelum borgarinnar, Bost-
on Park Plaza, og í Chicago verður sýnt í
Continental Hotel, aðalhóteli þeirrar borgar.
Sella vonast til að showið geti gengið á þess-
um stöðum í mörg ár, prógrammið endur-
nýjast á hverju ári og er svo gott, að maður
þarf ekki einu sinni að hafa farið á músíkal á
Broadway — textarnir og tónlistin, sem er úr
söngleikjunum, standa fyrir sínu.
Opnar leikhús í Boston
og Chicago
„Þessi hótel hafa ekki haft svona show áð-
ur. Og reynsla mín sem innanhússarkitekts
hefur komið sér vel þegar ég hef verið að
setja sýninguna upp. Við opnum í raun og
veru leikhús inni á hótelunum. Ég hef teikn-
að rammann utan um sýninguna fyrir hótel-
in, og ég sé um hljóðið og ljósið. Það er gam-
an að því."
Sesselía er næstelst átta systkina, barna
Páls Pálssonar lögmanns, sem lést fyrir
rúmu ári, og konu hans, Guðrúnar Stephen-
sen.
Guðrún lærði á sínum tíma líka í Banda-
ríkjunum, fyrst í Georgíu-fylki á kvennahá-
skóla þar, en síðar í Columbia University í
New York borg. Hún var forstöðukona
barnaheimilisins Grænuborgar. Ég spurði
Sellu hvort móðir hennar hefði verið henni
inspírasjón og hvatning til að halda til Vest-
urheims.
„Ég veit það ekki almennilega. Hún talaði
aldrei mikið um það sem hún gerði. Hún var
bara í því að ala upp stóran barnahóp. En ég
vissi að hún talaði ensku og hafði alist upp í
Kanada. En okkur fannst mamma ailtaf al-
veg sérstök og mér finnst það enn. Nú er hún
að læra sögu og vinnur á Þjóðminjasafninu.
Svo kennir hún ensku líka.“
Við erum öll svona systkinin
„Foreldrar okkar voru alla tíð duglegt og
sterkt fólk og ég held að sá kraftur sem ég
hef haft til að gera hluti sé frá þeim kominn.
Við erum öll svona, systkinin, það var alltaf
ætlast til þess af okkur að við gætum séð fyr-
ir okkur sjálf, af hvoru kyninu sem við vor-
um. Þau hvöttu okkur ekki beint, heldur var
þetta nokkuð sem okkur var innrætt
snemma; ég varð til dæmis strax mjög sam-
viskusöm og ábyrgðarfull stelpa. Þetta hefur
ekkert breyst eftir því sem ég eldist, nema
kannski það, að nú kemur krafturinn frá
sjálfum manni.”
— Hvað er það við þennan ameríska
„show-business” sem heillar þig svona mik-
ið?
„Það er þessi skapandi kraftur, held ég, í
fólkinu sem fæst við þetta. Sjálf var ég alltaf
óskaplega feimin sem barn og ung stúlka, og
er frekar hlédræg enn. Ég hafði aldrei gam-
an af svona hlutum áður, en ég hef alltaf haft
gaman af að lesa og alltaf lesið mikið. Mig
langar líka til að skrifa einhvern daginn.
Stundum geri ég það reyndar, aðallega dag-
bók, en stundum smásögur líka. Ég sé mikið
eftir því að hafa ekki alltaf haldið dagbók,
því mér finnst alltaf svo mikið vera að
gerast í lífi mínu. Ég hitti svo mikið af fólki,
frægu fólki, fólki sem segir manni kannski
stórkostlega hluti sem gleymast. Fólk
deyr...“
Frægt fólk hefur stundað Palsson’s í nokk-
ur ár. Broadway-stjörnurnar vilja sjá sig í
spéspegli, og aðrar stjörnur sjá þær í sama
spéspegli. Forbidden Broadway er líka ein-
faldlega skemmtun sem hægt er að mæla
með hvenær sem er við hvern sem er.
DeNiro fastagestur — Robin
Williams vinur
„Robert DeNiro kom oft hingað, aðallega
seint á kvöldin, þegar við vorum með píanó-
barinn hérna uppi, rétt um það leyti sem
Forbidden Broadway var að byrja. Þá kom
líka oft vinur hans, Robin Williams, grínist-
inn (sem nú hefur mátt sjá leika í myndinni
Moscow on the Hudson í Stjörnubíói og The
World According to Garp í Austurbæjarbíói;
innskot HT). Einu sinni var haldið í Radio
City Music Hall það sem þeir kölluðu Night
of a 100 Stars. Þá um kvöldið, eftir þann
skemmtiþátt, leigði Robert DeNiro salinn
hérna og bauð nokkrum vinum og kunningj-
um. Sú fyrsta sem kom var Elizabeth Taylor,
Richard Chamberlain kom, Woody Allen
líka, Cher, Liza Minelli...
Stjörnur eins og þessar koma alltaf öðru
hverju á sýninguna. Ég þekki ekki margar
þeirra neitt náið. Nema Robin Williams.
Hann er alveg sérstaklega skemmtilegur,
vel gefinn og almennilegur maður, voðalega
fljótur, fyndinn. Hann er í Kaliforníu núna og
er að róast og verða alvarlegri. Hann og
kona hans voru að eignast barn.“
Liza Minelli og kókaínið
En það eru ekki allir eins og Robin Willi-
ams, tjáir Sella mér. „Ég hef líka séð dökku
hliðina á lífi þessa fólks,” segir hún. „Eg hef