Helgarpósturinn - 15.11.1984, Blaðsíða 11

séð kókaín eyðileggja marga og áfengi hefur
líka farið illa með ýmsa. Sjálf hætti ég að
drekka fyrir nokkru. Maður hefur líka séð ná
sér upp aftur fólk sem var næstum því búið
að vera, fólk eins og Liza Minelli. Hún var
ekki ein. Það voru margir sem voru komnir
jafn langt út í kókaín og hún og eru að fara
sér að voða. Þetta er oftast fólk, sem verður
frægt snemma, og mikið er ætlast til af. Svo
reynir það að halda ferlinum áfram á fullu,
og skemmta sér á fullu um leið.
Margt af þessu fólki hefur ekki þennan
sama basa og fólk á minni stöðum, eins og á
íslandi. Það er svo auðvelt að týnast í stór-
borgum. Það er oftast lítið um fjölskyldulíf,
lífið hefur engan miðpunkt."
Að vera íslendingur
— Hvers virði hefur það verið þér að vera
íslensk?
,,Það hefur verið mér mikils virði. íslend-
ingurinn er enn mjög sterkur í mér og það
hefur hjálpað mér mikið að vita hvað maður
á góðar og sterkar rætur. Þetta held ég að
hverjum sem er sé mikilvægt, og hér eru svo
margir sem ekki geta sagst eiga sterkar ræt-
ur til einhvers ákveðins staðar eða menning-
ar. Ég er stolt af því að vera íslendingur. Þeg-
ar ég segist vera íslensk segja svo margir hér
,,ég hef aldrei hitt neinn frá íslandi", og
manni finnst maður vera eitthvað sérstakt,
alveg spes, reynir að vera verðugur fulltrúi
lands og þjóðar. Þetta er styrkur."
— Hvað hefur fyrirtækið stækkað mikið
hjá þér?
,,Ég rek tvö fyrirtæki hérna. Það er fyrir-
tækið sem á veitingastaðinn og svo Play Key
Productions sem rekur sýninguna. Ég er for-
stjóri fyrir þeim báðum. Bara hjá Play Key
Productions vinna 10 manns núna, en voru
fjórir í upphafi. En ég vil taka þessu öllu ró-
lega.“ Þegar ég á erfitt með að láta sannfær-
ast um að hún sé að taka hlutina rólega, þá
hlær Sella mildilega og segist víst vilja taka
einn hlut í einu.
„Ég vil bara pródúsera góða hluti, ekki
flana að neinu. Ég fæ sent mikið af nýju efni
og ég er svona að sjá til hvort þar sé eitthvað
sem mér líst á. Þetta er mest satíra, svipaðir
hlutir og við höfum verið með. Fólk vill fá
eitthvað létt og skemmtilegt núna, eitthvað
sem hægt er að hlæja að. Eg held að ég bíði
aðeins með að gera eitthvað nýtt þar til ég
sé pvernig gengur í Washington DC.
Ég er sjálf öll að róast, fer ekki næstum því
eins mikið út að skemmta mér og ég gerði
einu sinni. Núna vil ég frekar slappa af
heima, eða fara út að borða með góðum vin-
um.“
Sonur í íslenskri sveit
Sella bjó til skamms tíma á þriðju hæð
hússins númer 158 við 72. stræti, ofan við
staðinn sem heitir eftir henni. Hún heldur
enn þeirri íbúð sinni en fer eins oft og hún
telur sig geta komist út á Long Island þar
sem hún á hús. Og hún reynir að eyða eins
miklum tíma og hún getur með syni sínum,
Spencer, sem er 14 ára, tölvuséní og skíða-
kappi. Hann var einu sinni í sveit í Húna-
vatnssýslunni. Sella segir að þau reyni að
komast eins oft til íslands og hægt er, „helst
einu sinni á ári“.
Það er tekið að bregða birtu þegar við Jim
kveðjum Sellu. Við þurfum að fara niður á
Lower Manhattan að skipta um föt fyrir sýn-
inguna um kvöldið. Sella fer heim á Long Is-
land, eftir enn einn 10—12 stunda vinnudag.
Við Jim tölum um það á leiðinni út hvað það
sé notalegt að vita um bar í New York, þar
sem hægt er að setjast inn á köldum haust-
degi og fá sér heita drykkinn sem er auglýst-
ur stórum stöfum á barnum, skandinavískt
glögg.