Helgarpósturinn - 12.09.1985, Blaðsíða 17

Meistarar djassins þeir Niels-Henning, Ole Kock og
Bátur östlund.
Niels-Henning
0rsted Pedersen:
Sargaöi
íslenska
þjódsönginn
12 ára gamall
HP í mat meö Niels-Henning, Pétri Östlund og
Ole Kock Hansen
Það er æði að vera djassgeggjari í
Reykjavík í dag — og á morgun líka
og laugardag og sunnudag. Allir
stórmeistararnir í Reykjavík — eða
næstum allir! I það minnsta er varla
rúm fyrir fleiri. i gær komu þeir fyrstu
með Flugleiðaþotunum. Pétur
meistaratrommari östlund frá
Stokkhólmi ásamt konu og ungum
syni — Sebastian. Frá Kaupmanna-
höfn Niels-Henning 0rsted Ped-
ersen og Ole Kock Hansen og í
dag eigum við von á Tete Monto-
liu, píanósnillingnum katalónska og
ástralska saxafónleikaranum Dale
Barlow — sem blés með Mezzo-
forte á síðustu breiðskífu þeirra. Þeir
koma með Lundúnaflugi, en með
Kaupmannahafnarvélinni kemur
söngkonan þeldökka — Etta
Cameron. Fimmtudagurinn gefur
okkur sænsku hljómsveitina
Emphasis on Jazz og föstudagur-
inn er lokadagur — þá kemur danski
trompetleikarinn Jens Winter, sem
ætlar að blása ásamt vini sínum Dale
Barlow með Mezzoforte í Háskóla-
bíói á laugardaginn. Já, bærinn er
fullur af djassleikurum, erlendum
sem íslenskum, og ekki má gleyma
Jóni Páli Bjarnasyni sem hingað
er kominn frá Los Angeles.
,,Það eru blendnar tilfinningar
sem bærast í brjóstinu þegar ég kem
til íslands," segir Pétur Östlund-.
Hann er fæddur í Bandaríkjunum,
alinn þar upp og í Kanada uns hann
flyst til íslands ellefu ára gamall.
Hann bjó á Keflavíkurvelli Jþartil
hann var nær sextán ára svo Island
var aldrei eiginlegt föðurland hans.
í Svíþjóð hefur hann búið í sextán ár
en samt er hann íslenskur ríkisborg-
ari. „Enskan er móðurmál mitt og
sænsku tala ég — helst að Stokk-
hólmsbúar haldi ég sé frá Gotlandi.
íslenskan var mér erfiðari en
sænskan. Ég hef aldrei náð full-
komnu valdi á málinu." — Það er
augljóst að Pétur gerir kröfur til
sjálfs sín — margur hefði kallað þá
íslensku er hann talar góða og gilda.
Ég var dálítid ööruvísi
,,Ég er ekki viss um að ég hefði
flust frá íslandi hefði ég ekki farið að
spila með Hljómum,” segir Pétur.
„Það hefði verið auðvelt að leika
með einhverri danshljómsveitinni
gamla slagara. Þeim þótti ég bara
dálítið öðruvísi — síðhærður og sér-
stæður! Djassinn var þó mín hug-
sjón og í Tjarnarbúð fékk ég tæki-
færi að leika með heimsmeisturun-
um: Art Farmer, Yusef Lateef, Book-
er Erwin o.s.frv. Svíþjóð hefur verið
gjöful og ég kenni og spila í djass-
sveitum og kemst bærilega af.“
Pétur bendir Önju konu sinni á
ýmsa staði í Þingholtunum og segir:
„Þarna bjó mamma — þarna bjó
ég.“ — Eða: „Eru þeir ekki búnir að
rífa gamla húsið initt!“
Kannski er það hús fyrir bí en ekki
Pétur Östlund einsog við getum öll
heyrt næstu dagana.
Vernhardúr veistu. . .?
„Vernhardúr, veistu hvað þeir
gerðu í Óðinsvéum þegar ungverski
sendiherrann heimtaði að fá að
leggja blómsveig á gröf óþekkta
hermannsins í bænum?" segir Niels-
Henning, þegar búið er að bera
fram steikina. Ekki vissi ég það en
Paganini bassans gat frætt mig á því:
„Þeir fóru með hann í kirkjugarð-
inn, leiddu hann að gröf Carl Niel-
sens og sögðu honum að leggja
sveiginn þar. Þá sagði sendiherrann:
„Heyrið mig herrar mínir — þarna
liggur tónskáldið Carl Nielsen." —
„Hafðu engar áhyggjur," svaraði
borgarstjóri Óðinsvéa brosandi.
„Hann var algjörlega óþekktur
meðan hann var hermaður." “
Já, Niels er kominn til íslands og
laufléttur húmorinn kryddar tilver-
una. Hann hefur verið að leika með
tríóinu sínu á Jótlandi og eyjunum
og nýja skífan hans hefur selst í þús-
undum eintaka: Hin gömlu kynni
gleymast ei. Hann var meira að
segja í Færeyjum á Folka blues og
jazzhátíð með Kenny Drew að leika
gamla prógrammið. „Af hverju ekki
eitthvað nýtt?“ er spurt. „Veistu það
ekki?" er svarað og auðvitað veit
undirritaður svarið. í það minnsta
hefur aldrei staðið á Niels-Henning
að koma til Islands með splunku-
nýja efnisskrá og það verður for-
vitnilegt að heyra hann og Ole Kock
Hansen og Pétur Östlund og
strengjakvartettinn leika heimsfræg
íslensk þjóðlög einsog Kindur
jarma íkofunum, sem Garðar Hólm
söng fyrir páfann í Róm og Mú-
hamed ben Ali í Kaíró. Niels er ekki
búinn að lesa Brekkukotsannál —
hefur látið sér íslandsklukkuna
nægja — svo hann nær ekki trölla-
hlátri okkar Sigurjóns Jónassonar
þegar Garðar Hólm er á dagskrá —■
æ, þessi ófétis djass!
Ole glímir viö íslensku
þjóölögin
Niels er þó ekki ókunnugur ís-
lenskri menningu. Alinn upp í
grúntvískum lýðskólaanda drakk
hann ungur í sig frásagnir frá Sögu-
eyjunni og þegar handritin voru af-
hent lenti hann í þeirri mannraun
að spila íslenska þjóðsönginn á
bassa. Þannig var, að faðir hans var
lýðskólastjóri í Osted og hélt veislu
fyrir flokksbræður sína, radíkala,
vegna handritamálsins. Þar var ís-
lenski sendiherrann og þjóðsönginn
átti að kyrja. Enginn gat það svo
brugðið var á það ráð að sækja pilt-
unginn og fá hann til að sarga lof-
sönginn dýra. Ekki fer öðrum sög-
um af því en góðum, enda hefur
enginn náð náttúruhljóðum úr bass-
anum sem hann.
Það er liðið að kveldi og Danirnir
þreyttir — framundan glíman við ís-
lensku þjóðlögin í útsetningu Ole
Kocks. Öle lítillátur að vanda segir
engan vanda að stjórna og útsetja
fyrir stórsveit danska ríkisútvarps-
ins — einhver verði að gera það
fyrst Thad Jones sé að fást við Basie-
bandið. —• „En Thad kemur aftur,“
segir Ole og brosir. — „Sanniði tii.“
Hver snýr aftur og hver ekki —
það er þessi spurning! Niels-Henn-
ing hefur snúið aftur til íslands í
sjötta sinn og nú skal slegið á marga
strengi. Dúett með Tete Montoliu —
undirleikur hjá Ettu Cameron —
tríóleikur með eigin tríói og túlkun
íslenskra þjóðlaga. Enginn sem ann
rýþmískri tónlist hefur efni á að láta
óskabarn norrænnar sveiflu fram-
hjá sér fara.
HELGARPÖSTURINN 17