Helgarpósturinn - 31.10.1985, Side 21

verið kvenréttindakerling. Kona
getur komist eins langt og hún vill,
þó hún haldi kvenleika sínum. Hún
kemst ekkert lengra á því að vera
karl! Konan getur jafnvel komist
lengra með því að vera kvenleg, í
stað þess að tileinka sér karlrembu-
stæla. Við viljum láta karlmenn
meðhöndla okkur einsog konur en
ekki einsog karlmenn. Konur verða
alltaf konur og svertingjar virðast
gera sér grein fyrir því. Ef til vill er
það uppeldi þeirra að þakka, því
þeir bera allflestir mikla virðingu
fyrir móður sinni.
Ég er oft kölluð siðlaus fyrir það
eitt að vera með svertingja og það
skiptir engu máli þó ég sé gift honum
Ég hef alltaf verið óhrædd við að
sjást með svörtum manni og hef
aldrei getað gert neinn greinarmun
á því hvaða húðlit fólk hefur. Allir
hafa eigin persónuleika, hvort sem
húðin er svört, hvít eða blá.
Hér á íslandi er kynþáttahatrið í
algleymingi. Það ber sérlega á
þessu þegar fólk er búið að fá sér í
glas. Drukkið kvenfólk og karlmenn
kalla mann öllum illum nöfnum,
bara vegna þess að maður hefur
gerst sekur um að sjást með manni
sem ekki er hvítur. Kynþáttafor-
dómarnir hér á landi eru gífurlegir.
Maðurinn minn sem er svartur er
búinn að ferðast víða um heim, og
hefur hvergi annarstaðar orðið var
við jafn heimskulega kynþáttafor-
dóma og á íslandi.
Ef hvítur útlendingur kemur í
heimsókn til íslands er ekki abbast
upp á hann úti á götu eða annarstað-
ar með því að segja við hann: Mér
líkar vel við þig, eða jafnvel, Vertu
ekki að þvælast hér! Hvort tveggja
jafn heimskulegt að segja við
ókunnuga manneskju.
Maðurinn minn verður mjög oft
fyrir slíkri áreitni, þó hann sé bara
venjuleg manneskja eins og við.
Eini munurinn er að hann hefur
svarta húð.
Það er einnig eftirtektarvert, að
margar stelpur eru hræddar við að
láta sjá sig með svertingjum, en
lauma þeim þess að stað heim til sín
eftir krókaleiðum. Sumar drekka í
sig kjark til að tala við þá. Þær eru
hræddar við almenningsálitið, sam-
tímis því að þær langar til að kynn-
ast svertingjum. Hvað er svona sið-
laust við það að sjást með svörtum
manni? Fólk mætti skammast sín
fyrir rninna."
„Ég lít ekki á annað
en svertingja"
Önnur konan viðurkenndi einnig
að hún vildi einungis svarta karl-
menn. ,,Ég hef verið gift tvisvar
sinnum hvítum íslenskum karl-
manni og komst of seint að því að
þeir voru egóistar, ókurteisir og
framúrskarandi ruddar. I dag lít ég
ekki á annað en svertingja. Mér
finnst ekki einu sinni gaman að vera
á balli ef ég sé ekki eitthvað svart
þar, þó ekki sé nema í fjarlægð, því
augun leita ósjálfrátt þangað. Ég
þekki margar konur sem er eins
ástatt fyrir.
Svertingjar eru blíðir og opnir að
tjá sig. Þeir sjá ekki eftir því að gera
eitthvað fyrir mann, eins og svo
margur íslendingurinn sem talar
manni á bak. Og þar að auki eru
þeir tvímælalaust betri í rúminu.
Þeir eru meiriháttar! Svartir menn
eru öðruvísi en hvítir að því leyti að
þeir hafa þroskaðri hugsunarhátt.
Islendingar eru hræðilega óþrosk-
aðir tilfinningalega og lokaðir í sjálf-
um sér.
Fyrst þegar ég kynntist svertingja
var ég feimin og uppburðarlítil, en
ég lét það þó eftir mér að prófa. Það
eru allir hneykslaðir á mér, en ég fer
mínar. eigin leiðir. Kynþáttafor-
dómar eru mjög áberandi hér á ís-
landi og ég verð alltaf fyrir ein-
hverju aðkasti þegar ég fer út með
svertingja. Honum er þá gjarnan ýtt
til hliðar eins og druslu og ég spurð
af hverju ég sé með svona vanþró-
uðu rusli. En ég legg þetta á mig, því
ég veit betur. Það er vanþróaðra að
vera ruddi en að vera með svartan
hörundslit."
„Aldrei séð annan eins
frumskógl''
Þriðja konan sem HP ræddi við
var ekki eins svartsinnuð og kyn-
systur hennar. ,,Ég dæmi fólk ekki
eftir hörundslit. Hvítir menn jafnt
sem svartir hafa sína kosti og galla,
eins hvítar og svartar konur. Svartar
konur eru t.d. hræðilega fordóma-
fullar og afbrýðisamar út í hvíta
kvenmenn sem leyfa sér að vera
með svörtum mönnum. Ég gæti
ímyndað mér að grænir menn frá
Mars hafi einnig kosti og galla.
Það má þó segja að svartir fari
leyndara með gallana en hvítir Is-
lendingar sem vaða uppi á böllum,
með fálmandi lúkur og stóran kjaft,
blindfullir og síður en svo karl-
mannlegir. Þeir geta stundum verið
svo þreytandi, að ljótasti maður í
heimi gæti virst töfrandi, einungis
með því að vera kurteis! Og það
jafnvel þó hann væri í einu svartur,
rauður, grænn og blár! Það er sér-
staklega á þessum stundum sem
kurteisin ber af og þá vill kven-
maðurinn oft snúa sér að þeim sem
auðsýnir henni ekki frekju og
ruddaskap. Ef til vill grípa augun þá
svart, ef svertingi er staddur á staðn-
um. Sennilega vegna þess að hann
stendur sallarólegur í öllum látun-
um uppi við vegg og fylgist með
hamförunum með undrunarsvip.
Kannski er þessi svertingja-bóla,
sem sækir á íslenska kvenmenn
þessa dagana, ekki annað en upp-
reisn konunnar gegn ruddaskap ís-
lenskra víkinga og sjálfsagt hefur
forvitnin sitt að segja. Konur eru for-
vitnar hvar sem þær eru í heiminum
og hér á íslandi eru sennilega ekki
liðin tíu ár síðan fyrsti negrinn gekk
hér um götur með dillandi göngu-
lagi. Ég tek eftir því hvernig fólk
hreyfir sig og mér finnst göngulagið
og hreyfingarnar hjá svörtu strák-
unum sérlega tælandi, líkt og pard-
usdýr í frumskógi, og sannarlega
verða þeir eftirtektarverðir innan
um alla drukknu apana sem hanga á
íslenskum börum. Ég hef ferðast
víða um heim, en aldrei séð annan
eins frumskóg!
Ég hef verið með svörtum mönnum,
en það hefur ekki komið í veg fyrir
að ég taki eftir hvítum mönnum, ef
þeir hafa eitthvað við sig sem grípur
athygli mína. Oft eru svertingjar
fullir af hóli og ást sem ristir ekki
djúpt og er það kannski aðalmunur-
inn á hvítum og svörtum mönnum.
Flestir íslenskir karlmenn þykjast
ekki þurfa að hæla kvenmanni fyrir
kvenleikann og ástarhjalið geymist í
jökuldjúpinu, sem oft getur verið
erfitt að ná til.
Stundum held ég að það sé betra
að umgangast falskan flagara sem
þreytist ekki á því að lofa fegurð
manns og tjá ósvikna ást sína, en að
vera samvistum við steinrunninn
prins. Sá fyrri er a.m.k. að byggja
upp sjálfstraust hjá manni, þó svo að
hann hafi kannski í laumi margar í
takinu og hvísli sömu gæluorðum
að öllum. Betra einn fjórði úr súkku-
laðitertu en frosin klettaklaka.
Svertingjar sem vinna á Keflavík-
urflugvelli eiga það til að tryliast og
sanka að sér kvenmönnum, þegar
þeir sjá alla athyglina sem beinist að
þeim. Þeir hafa kannski tvær eða
þrjár, ef ekki fjórar eða fimm konur,
sem standa í þeirri trú að hún og
hún ein sé yndið hans eina. Að því
leyti er Island sannkölluð negra-
paradís! En þeir verða þó að gjalda
fyrir þessa sælu með allskyns fá-
heyrðum ofsóknum frá þeim sem
haldnir eru kynþáttahatri. Oft verða
þeir hvítu líka hræðilega afbrýði-
samir, því þetta var nú líka draumur
þeirra, að safna í sarpinn.
Mér er hinsvegar sama hvort
maðurinn er svartur eða hvítur svo
lengi sem hann auðsýnir mér virð-
ingu og leyfir mér að vera kona án
þess að reyna að bæla mig fyrir það.
Virðinguna eiga kannski íslenskir
kaupsýslumenn gott með að sýna,
en því miður gleyma þeir margir
kyntöfrunum: að lokka konuna
fram í konunni. í því felst stóra
leyndarmálið og svertingjar hafa þó
tileinkað sér þessa list. Það er því
ekki að furða þótt sársveltir kven-
menn flokkist að slíkum töframönn-
um. Eins og sagt er um negra í
Ameríku: Everybody should own
one.“
HELGARPÓSTURINN 21