Helgarpósturinn - 19.06.1986, Blaðsíða 18

ÉG Á ÞAÐ TIL AÐ HUGSA
eftir Bjarka Bjarnason mynd: Jim Smart
Erling Sigurdsson fœddist á Keldum þar sem tilraunastöö Haskólans er
til húsa. Foreldrar hans eru Inga Valfrídur Einarsson (Snúlla) frá Miödal og
Siguröur Ólafsson, sá landsfrœgi söngvari og hestamaöur. Siguröur starf-
aöi á Keldum sem umsjónarmaöur meö tilraunadýrunum. Seinna flutti
fjölskyldan á Laugarnesbúiö viö Kleppsveg og þar kom Erling sér upp dýra-
garöi. Mest var hann meö fugla, bœöi gœsir, kalkúna, endur, hœnur og
uppundir 200 dúfur. Jafnframt átti hann naggrísi, hvítar mýs og páfa-
gauka. En þaö voru ekki þessi dýr, sem áttu eftir aö eiga hug hans allan
þegar fram liöu stundir heldur hestar og aftur hestar. Hann tók fyrst þátt
í kappreiöum 14 ára gamall og hefur nú keppt á hestum í 30 ár. Erling býr
á Arnatanga 31 íMosfellssveit ásamt eiginkonu sinni Herdísi Hjaltadóttur,
fósturdótturinni Berglindi og syninum Daöa, sem er 7 mánaöa gamall.
Erling hefur starfaö hjá Olíuverslun íslands í 30 ár, byrjaöi þar sem sendill
en œtlar ekki aö enda þar sem forstjóri. Hann er sölumaður.
16. júní 1986. Viö Erling Sigurðsson, hesta-
maður með meiru, drekkum morgunkaffi sam-
an. Tilefnið er opnuviðtal við Helgarpóstinn.
Það hefur verið rigningartíð undanfarinn hálfan
mánuð og liefurðu nokkuð komist á bak, Elli?
Það er nú hætt við því. Það þýðir ekkert að
slaka á þó það rigni. Það er landsmót framund-
an og ég verð með hesta þar bæði í gæðinga-
keppninni, og þar að auki einn stóðhest.
— Nú ertu hœttur í Hestamannafélaginu Fáki.
Fyrir huaða félag keppirðu núna?
Eg mun keppa fyrir Hestamannafélagið Hörð
í Kjósarsýslu, enda bý ég á félagssvæði Harðar
eins og þú sérð.
Taglskorinn hestur
— Um daginn gerðist leiðindaatburður í hest-
húsinu hjá þér í Víðidal. Huernig var aðkoman?
Hún var einfaldlega þannig að þegar ég kom
í húsið einn daginn var búið að taglskera einn
hestinn minn. Þetta var hesturinn Þrymur sem
ég hef keppt mikið á og unnið til fjölda verð-
launa. Ég ætlaði einmitt að keppa á honum
núna um síðustu helgi á Suðurlandsmótinu í
hestaíþróttum. Ég fór ekki með hann á þetta
mót því mér fannst ég ekki geta sýnt hestinn
svona. Annars hefur mér snúist hugur núna og
ég er á því að fara með hestinn á mót seinna í
sumar.
— Þú ert viss um að þetta hafi verið gert af
mannavöldum?
Það liggur fyrir úrskurður frá dýralækni sem
segir að taglið hafi sennilega verið sargað af
með hníf. Og hárið hefur viðkomandi haft á
brott með sér, það sást hvorki tangur né tetur af
því. Ég get ekki ímyndað mér að það sé heil-
brigður maður sem gerir svona lagað.
Heldurðu að þú eigir öfundarmenn í hesta-
mennskunni?
Já, það virðist vera, en ég held að þeir séu
mjög fáir meðal hestamanna. Ég á líka óteljandi
vini. Annarlegarskoðanir og illkvittni virðistoft
loða við íslendinga. Til dæmis kom upp leið-
indaorðrómur ekki alls fyrir löngu. Forsaga
málsins var sú að ég átti eitt sinn mikinn gæðing
sem hét Frami. Ég hafði alls ekki í hyggju að
selja þennan hest en árið 1983 var mér boðin
álitleg fúlga fyrir Frama. Árið áður voru einmitt
tímamót í lífi mínu, ég var að slíta samvistum við
fyrri eiginkonu mína og var fjárþurfi. Ég sló til
og seldi hestinn með þeim skilyrðum að hann
færi úr landi. Nokkru eftir að hesturinn kom út
veiktist hann og var felldur. Og um leið var
kjaftasagan komin á kreik hérna heima: Ég átti
að hafa selt hestinn sjúkan úr landi og aðrir
sögðu að ég hefði ekki selt rétta hestinn út. Sum-
ir sáu Frama hér á landi löngu eftir að hann var
farinn út og jafnvel dauður. Mér finnst stundum
vera leiðindamórall í kringum hestamennsk-
una. Þar sitja baknag og óheilindi oft í fyrirrúmi.
Og vegna þess að það er ekki mín stefna að leyna
skoðunum mínum þá lendi ég kannski frekar í
svona leiðindamálum. Ég á það nefnilega til að
hugsa upphátt!
Atvinnuhestamennska
— Þú hefur verið starfsmaður Olís bráðum
svo lengisem elstu menn muna. Hefurþér aldrei
dottið í hug að gerast atvinnurnaður í hesta-
mennskunni?
Nei, ekki get ég sagt það. Mér finnst miklu
betra að hafa hestamennskuna sem áhugamál.
En því er ekki að neita að ég eyði gífurlegum
tíma og töiuverðum fjármunum í hestamennsk-
una. En ég sé ekki eftir því. Ég er heldur ekki of
hrifinn af atvinnumennskunni. Mér finnst hún
hafa sínar veiku hliðar. Það eru líklega á milli
fimm og tíu atvinnuhestamenn hér á landi sem
hafa sitt lifibrauð fyrst og fremst af því að temja
og selja hesta úr landi. Fyrir þessa menn er það
gífurlega mikilvægt að þeim og hestunum
þeirra vegni vel á öllum mótum og þar af leið-
andi verða áhugamennirnir oftast undir.
En eru það ekki peningaverðlaunin sem menn
eru að bítast um?
Nei, peningaverðlaun í kappreiðum á íslandi
þekkjast varla lengur. Það eru aðeins örfá hesta-
mannafélög sem veita peningaverðlaun og
þangað flykkjast bestu knapar og hestar lands-
ins.
Ertu fylgjandi peningaverðlaunum á mótum?
Ég hef ekkert á móti þeim, því vissulega er
hestamennska dýrt sport. Og á bak við hvern
gæðing liggur óhemjuvinna. En það er bara
hætta á því að peningaverðlaunum fylgi óeðli-
leg samkeppni. Það er líka spurning hvort ekki
eigi að skipta hestamönnum í atvinnumenn og
áhugamenn á mótum. Jafnframt finnst mér
koma til greina að hver hesteigandi megi bara
vera með takmarkaðan fjölda af hestum á
hverju móti.
Við vorum að tala um verðlaun. Hvað held-
urðu að þú eigir marga verðlaunapeninga, Elli?
Ætli þeir séu ekki tæplega þrjúhundruð. — Og
Erling skotrar augunum inn í stofu. Það má segja
að veggirnir þar séu fóðraðir með medalíum!
Var í sveit hjá Höskuldi á
Hofsstöðum
Heldurðu að þú hafir fengið hestabakteríuna
í arf?
Já, það held ég bara. Við erum reyndar sex
systkinin en ekkert hinna varð eins forfallið og
ég. Þó hefur Þuríður systir mín verið töluvert í
hestamennskunni nú seinni árin. Ef ég hef ekki
verið með hestabakteríuna í blóðinu þegar ég
fæddist, þá hef ég að minnsta kosti smitast fljót-
lega af pabba. Nú, og svo var ég í sveit hjá Hösk-
uldi á Hofsstöðum í Hálsasveit og hjá honum
lærði ég ýmislegt. Hann hafði feikilegt vit á
hestum og var 10—20 árum á undan sinni sam-
tíð í sambandi við ýmislegt varðandi til dæmis
tamningar og járningar.
Voru Hrollur og Gula-Gletta ekki aðalgœðing-
arnir sem þið feðgar hleyptuð á þessum árum?
Jú, þetta voru afrekshross hvort á sínu sviði.
Hrollur í skeiði og Gula-gletta í stökki. Pabbi
hleypti alltaf Hrolli en ég var með Gulu-Glettu.
Reyndar átti ég Hroll upphaflega, fékk hann í
fermingargjöf frá foreldrum mínum. En við
feðgar fórum í hestakaup. Þau kaup áttu sér
skrítinn aðdraganda.
Segðu mér frá því.
Já, það var svolítið sérstakt. Ég var á Hrolli
/