Helgarpósturinn - 19.06.1986, Blaðsíða 25

Guðmundur ævintýra-
maður, grallari og
myndlistarmaður Thor-
oddsen. Mynd Jim
Smart.
við að það sé eitthvað nýtt í þeim.
Svo er ég líka svolítill ævintýramað-
ur og það má segja að ég ferðist
sjálfur svolítið um inni í verkum
mínum."
Verkin á sýningunni eru öll til
sölu. Sýningin stendur til 29. júní og
er opin frá kl. 16 til 20 virka daga en
kl. 16 til 22 um helgar. HP óskar
væntanlegum áhorfendum góðrar
ferðar með Guðmundi.. .
Mrún
KVIKMYNDIR
Luktar dyr
Regnboginn: Oltra la porta (Bak viö
lokaöar dyr) ★★
ítölsk. Árgerð 1982.
Leikstjórn: Liliana Cavani.
Handrit: Enrico Medioli/Liliana Cavani.
Kvikmyndun: Luciano Tovoli.
Aðalhlutverk: Elenora Giorgi, Marcello
Mastroianni, Tom Berenger, Michel Piccoli
o.fl.
Liliana Cavani er meðal markverðari kven-
leikstjóra á Ítalíu í dag. Fyrstu kvikmynd sína
af fullri lengd (Francesco di Assissi) gerði hún
árið 1969, þá þegar 32 ára gömul, og er hún
einmitt ein úr hópi þeirra ítölsku kvik-
myndagerðarmanna, er fengu tækifæri til að
spreyta sig og sýna hvað í þeim bjó þegar rík-
isrekna sjónvarpsstöðin góðkunna, RAI öðru
nafni Radiotelevisione ltaliana, hóf á þessum
árum hina margrómuðu tilraunastarfsemi
sína með framleiðslu kvikmynda í samvinnu
við fjármagnsaðila utan stofnunarinnar. í
kjölfar Francesco di Assissi fylgdu síðan
myndir á borð við Portiere di Notte (1973),
sem var einskonar hryllingsmelódrama um
afleiðingar þess tíðaranda er þúsundáraríki
Hitiers hafði í för með sér, og Al di lá bene e
delmale frá árinu 1977, en sú mynd var eink-
ar persónuleg og jafnframt stórfrumleg túlk-
un á lífshlaupi og kenningum þýska heim-
spekingsins Friedrich Wilhelm Nietzsche.
Þó svo að sú mynd, sem hér er til umfjöll-
unar, standist e.t.v. ekki samanburð við það
besta sem Cavani hefur látið frá sér fara um
dagana, þá er hún þó engu að síður góðra
gjalda verð, þó ekki væri nema fyrir þá sök
að meðlimum Mánudagsmyndaklúbbs
Regnbogans gefst hérmeð tækifæri til að sjá
hvað sú mæta kona hefur verið að fást við á
liðnum árum.
Oltra la porta er einskonar hálf-freudi-
anskur psykóþriller. Sögusviðið er lítið bæj-
arfélag einhversstaðar á strönd Norður-Afr-
eftir Margréti Rún Guðmundsdóttur og Ólaf Angantýsson
íku. Matthew (Tom Berenger), sem er banda-
rískur verkfræðingur í olíubransanum, kem-
ur til bæjarins og kynnist þar Nínu (Eleonora
Giorgi), sem lifir þar.að því er virðist, einkar
undarlegu og tvöföldu lífi. Annarsvegar sem
leiðsögumaður erlendra ferðamannahópa
og hins vegar í undirheimum borgarlífsins,
meðal vændiskvenna og eiturlyfjaprangara.
Matthew verður þegar ástfanginn af stúlk-
unni og verður jafnframt um síðir staðráðinn
í að bjarga henni upp úr soranum með því að
kvænast henni og flytjast með henni á brott
úr þessu, að því er hann telur svo miður
æskilega umhverfi. Helsti þrándur í götu
hans er Enrico (Marcello Mastroianni) fóstur-
faðir hennar og jafnframt elskhugi. Á milli
þeirra feðgina ríkir einkar þversagnakennt
ástar/haturssamband, sem Matthew á býsna
erfitt með að átta sig á i fyrstu en er þó ein
meginforsenda þess að honum megi takast
ætlunarverk sitt. Ó.A.
Léttfríkud og lúmsk aulafyndni
Regnboginn: Compromising Position ( Teflt
í tvísýnu)
★★
Bandarísk. Árgerð 1985.
Leikstjórn: Frank Perry.
Handrit: Susan Isaacs, byggt á metsölubók
eftir hana sjálfa.
Kvikmyndun: Barry Sonnenfeld.
Tónlist: Brad Fiedel.
Aðalhlutverk: Susan Sarandon, Edward
Herrman, Mary Beth Hurt, Judith Ivey, Joe
Mantegna o.fl.
Já, mikil ósköp, þessi mynd er þrælfyndin
og að því leyti sker hún sig úr hópi kvik-
mynda þar sem blaðamenn leggja sig í lifs-
hættu við að rannsaka og koma upp um hina
hræðilegustu mál þar sem svo grimmt kveð-
ur að morðum og spillingu að áhorfendur
standa á öndinni. Ein slík var í sjónvarpinu
fyrir skemmstu, eða China Syndrome
eftir James Bridges. En hugmyndin að baki
metsölubókinni sem þessi mynd er byggð á
er léttfríkuð eins og útfærsla myndarinnar
og allir sem hafa gaman af lúmskri aula-
fyndni ættu endilega að drífa sig á myndina
og sömuieiðis þeir sem hafa áhuga á að
skyggnast inn í líf bandarískra húsmæðra.
Og ekki skemmir að myndin verður nokkuð
spennandi í lokin.
Judith Singer er húsmóðir sem hugsar af
alúð um eigingjarnan mann og 2 börn. Hún
er fyrrverandi blaðamaður en hætti því starfi
vegna kvenlegrar skyldutilfinningar, eins og
gengur. Henni er umhugað um tennur sínar
og fer því reglulega til Bruce Fleckstein tann-
læknis eins og raunar flestar aðrar húsmæð-
ur í bænum. Sá er aldeilis ekki við eina fjöl-
ina felldur í kvennamálum eins og hetjan
okkar verður óþætilega vör við þegar hann
stígur i vænginn við hana þegar hún situr
varnarlaus í tannlæknastólnum. En skyndi-
lega er tannlæknirinn myrtur og Judith, sem
Bleikir draumar
Háskólabíó: Pretty in Pink (Sœt í bleiku). ★
Bandarísk. Árgerð 1986.
Framleiðandi: Lauren Shuler.
Leikstjórn: Howard Deutch.
Handrit: John Hughes.
Aðalhlutverk: Molly Ringwald, Harry Dean
Stanton, John Cryer, Annie Pötts, James
Spader, Andrew McCarthy o.fl.
Það er með eindæmum hvað draumaverk-
smiðjur Kaliforníufylkis ætla að endast við
að velta sér upp úr Highschool-próblematík-
inni. Enn gefst okkur að berja augum nýja út-
gáfu af fyrirbærinu:
Andie er dugleg lítil hnáta af lægri milli-
stétt, sem saumar sjálf utaná sig spjarirnar,
vinnur hluta úr degi með náminu, tekur góð
próf, er sæt og frumleg og skemmtileg og
öðruvísi og allt það... í stuttu máli afburða-
gott kvonfang fyrir yfirstéttardraumaprins-
inn Blane, sem er soldið skotinn í Andie, sem
er soldið skotin í honum, sem er besti vinur
Steff, sem er soldið skotinn í Andie, sem er
ekki skotin i honum, því hann er skúrkur og
spilltur og ofalinn á peningaseðlum pabba
og mömmu, sem eru ekki eins og aulinn
pabbi Andie, sem er latur og atvinnulaus og
í þokkabót í ástarsorg yfir mömmu Andie,
sem stakk af með öðrum, og samt er Andie
dugleg, og því er Duckie soldið skotinn í
Andie, sem er ekki skotin í honum því hún er
skotin í Blane, og því verður Duckie að sjálf-
sögðu ósköp leiður og fer út að hjóla og gráta
i rigningunni, þeirri sömu og rignir á fyrsta
koss þeirra Andie og Blane, sem svíkur að
sjálfsögðu Andie um miðann á skólaballið,
bregður mjög við þau tíðindi, fær fljótlega
gífurlegan áhuga á að rannsaka málið. Sér-
staklega þegar hún fréttir að vinkona henn-
ar í húsinu á móti hafi verið síðasti sjúkling-
urinn sem sá hann lifandi áður en hann varð
óþægilega fyrir barðinu á einu atvinnutóli
sínu, sem hann hefði betur geymt ofan í
læstri skúffu. Fyrrverandi kollega okkar á
HP dauðlangar að skrifa um málið fyrir blað-
ið sem hún vann einu sinni á og þótt frétta-
stjórinn þar sé ekki ginnkeyptur fyrir því að
uppfylla þá ósk hennar, lætur hún ekki hug-
fallast. Áhuginn er að drepa hana og hún
kemst að því að tannlæknirinn hafi ekki bara
veirð óður í konur heldur líka hinn versti
klámhundur. Og hún er áður en varir orðin
svo flækt í málið að hún er orðin hættuleg
hinum kaldrifjaða morðingja, sem verður að
fara að láta til skarar skríða gegn vinkonu
okkar ef hann á að halda ró sinni...
Mynd þessi gefur trauðla tilefni til mikilla
heimspekilegra vangaveltna nema þá um
stöðu húsmæðra og skort á sjálfstrausti en
slík umræða er fjarri því ný af nálinni. Mynd-
in verður á köflum svolítið skemmtilega
,,banal“, sérstaklega þegar kuldalegur rann-
sóknarlögreglumaðurinn biðlar til vinkonu
okkar í eiginlegri merkingu og vill hjálp
hennar til að leysa málið. Ekki skilaði sá leik-
ari hlutverki sínu sérstaklega, var helsti
klunnalegur og stífur fyrir minn smekk.
Leikurinn er þó í heild sinni þokkalegur og
Susan Sarandon, sem mest mæðir á, stendur
fyrir sínu. Myndin er stundum svolítið ein-
kennilega klippt, t.d. þegar skot að ofan er
klippt inn í röð skota úr venjulegri hæð, án
nokkurs skiljanlegs tilgangs. Eitthvað var
hljóðið líka skerandi i eyrun og raddir allra
verða einkennilega likar.
En sumsé léttfríkuð mynd og skemmtileg
afþreying, meira að segja á sjálfan 17.
júní. . .
Mrún
því Steff segir Blane að Andie sé ekki sæt og
góð, og skúrkurinn Steff glottir, og glottir svo
meir, því Andie fer með Duckie á ballið
og er sætust í bleika kjólnum sínum, sem hún
saumaði sjálf og allt það, svo Blane snýst enn
hugur og talar að sjálfsögðu yfir hausamót-
unum á Steff, og heldur svo áfram að vera
skotinn í Andie, sem er svo góð og dugleg...
þó að hún sé af lægri millistétt.
Sem sagt dæmigerð „unglingamynd" úr
draumaverksmiðjunni við Kyrrahafið...
eina ferðina enn. Og hvað veldur því svo að
menn þrjóskast enn við að framleiða
óskapnaðinn? Hugmyndaþurrð í höfuð-
draumaframleiðenda þar vestra?
ekki mál aö linni þessari gegndarlausu
lágkúru, sem dunið hefur yfir okkur á liðn-
um misserum?! q.A.
HELGARPÓSTURINN 25