Helgarpósturinn - 31.07.1986, Blaðsíða 23

en eigum við nokkuð að vera að fara frekar út
í þá sálma." Hann hlær.
En trúirdu á ástina?
„Ja, ég hef alltaf verið í vandræðum með það
fyrirbæri. Ég held að ástin sé eitthvað sem ekki
er varanlegt, heldur eitthvert algleymi sem er
bundið mjög skammvinnum stundum. Eða eins
og Goethe sagði. „Ekkert er eins óbærilegt 9g
hamingja sem endist í marga daga í senn.“ Ég
gerði einu sinni langa dagskrá um hamingjuna
fyrir Skúlagötuútvarpið, og reyndi í rúma
klukkustund að gera sjálfum mér og hlustend:
um ljóst hvað í því fyrirbæri fælist en ég helti að
hvorki ég né aðrir hafi verið nokkru nær eftir þá
umfjöllun."
HAMINGJAN ER SKAMMVINNT
ÁSTAND
Ertu hamingjusamur?
Hann hlær og teygar síðasta sopann úr glas-
inu. „Þetta er hræðileg blaðamannaspurning
Ég get ekki sagt að ég sé gagntekinn af ham-
ingju eða sælu þessa stundina. Það litla sem ég
hef skilið um hina svokölluðu hamingju, er að
það sé ástand sem menn finna fyrir þegar þeir
ná einhverjum hápúnkti, þegar þeir komast á
tindinn. En tindurinn er svo vindasamur að þar
er aldrei stætt lengi í senn. Hamingja er ástand.
sem ég held að sé of bundið við mannleg sam-
skipti og svo geta menn lesið á milli línanna en
ég viðurkenni að ég er hrifnari af konum en
körlum. Vinnan getur líka fært manni stóran
skammt af hamingju og vellíðan, eins og þú
bendir á. Sérstaklega skapandi vinna, eins og sú
að setja saman texta sem maður er sáttur við og
þá finnur maður fyrir þessu flugi, þessum ljúf-
sára sting sem fylgir hamingjunni."
Ertu eins montinn og hrokafullur og sagt er?
„Það er rétt, ég hef verið vændur um að vera
hrokafullur og ég var það á árum áður en ég
held að ég sé alveg orðinn laus við þann kvilia
nú. Það var aðallega á því tímabili þegar ég hélt
að ég væri meira skáld en ég er, en ég losnaði
vð hrokann þegar ég komst að því að ég var
„enginn héraðsbrestur", eins og frændi minn
Einar Kárason orðaði svo fallega."
LEGGST í RÚMIÐ EF ÉG HEYRI
EINHVERJU LOGIÐ UM MIG
Tekurdu það nœrri þér þegar þú heyrir Ijótar
sögur um þig, að þú hafir farið illa með konur
og þut um líkt?
„Já, ég er ógurlega viðkvæmur og ég leggst í
rúmið ef ég heyri einhverju logið um mig. Hins
vegar hef ég aldrei verið neinn engill í einkalíf-
inu og hafi mér orðið á einhver víxlspor hef ég
tekið því með stóískri ró ef eitthvert fólk er að
gera sér mat úr þeim.“
Ertu svolítiö karlrembusuín?
„Nei, ekki lengur og ég held að ég hafi al-
mennt ekki farið illa með konur. Ég er bara hald-
inn fóbíu gegn of miklum böndum og hef viljað
losa mig úr samböndum þegar þau fara að verða
einhver vani. Hvort það er að fara illa með kon-
ur, er svo annað mál.“ Hann brosir, mjög einlæg-
lega.
Varir þínar
titrandi vœngir
sem leita skjóls fyrir nóttinni
andardráttur þinn
kvöldblœr
sem svalar hörundi mínu
augu þín
tveir ísbláir speglar
tjarnir
í hvítu tunglskini
og þegar þú sofnar
tek ég glitrandi stjörnuteppi
og breiöi yfir nekt þína
í rökkrinu
A.Bj.B.
„Ja, ég get ekki beinlínis sagt að ég sé afhuga
lífsnautninni, ég hef alltaf verið hallur undir lífs-
nautnirnar."
Og hverjar eru þœr helstar?
„Já, hverjar eru þær.“ Hann hlær svolítið
vandræðalega. „Ég hef aldrei verið mótfallinn
hinu ljúfa lifi og öllu sem því fylgir. Annars vill
það loða við á Islandi að það komist alls konar
tröllasögur á kreik um menn sem stunda mikið
lífsnautnina frjóu. í ákveðnum hópum hafa
gengið sögur um mig sem ég hef átt afar erfitt
með að þekkja aftur.“ Hann þegir örlitla stund
og heldur síðan áfram. „Ég get ekki neitað því
að mér finnst bjórinn góður og guðaveigar yfir-
leitt, enda sé ég engar ástæður til að vera með
neinn tepruskap í þeim efnum. Mönnum er ekki
nema ein ævi gefin. Góðvinir mínir og kunningj-
ar hafa stundum haft á orði við mig að ég væri
hálfgerður Álfur á Vindhæli, ein aðalpersónan í
„Fornum ástum" eftir Sigurð Nordal, einhverri
fegurstu bók sem skrifuð hefur verið á íslandi."
Hvernig var Álfur, var hann hrifinn af konum?
Hann sýpur á glasinu sínu. ,,Þú ert lúmsk! Álf-
ur lifði of hratt, svo að tíminn og ellin gætu ekki
fangað hann. Það má vera dauðyflislegur maður
sem ekki verður hrifinn af því að lesa þessa bók.
Bíddu, ég ætla að sýna þér hana." Hann stekkur
að bókaskápnum en finnur hana ekki. „And-
skoti, það má enginn komast í þessa bók, án
þess að rífa hana með sér." Hann sest aftur svolít-
ið vonsvikinn.
NÝT ÞESS AÐ KREISTA SAFANN
ÚR AUGNABLIKINU
Hvernig lýsir það sér, að,, lifa ofhratt fyrir tím-
ann?"
„Ja, þegar Álfur kemur aftur heim, eftir langa
útivist og hittir gömlu ástkonuna sína, þá er
hann ennþá ungur og glæsilegur, en hún bogin
og slitin. Gallinn er sá að hún hafði haft eitthvað
til að lifa fyrir, hafði yrkt jörðina og fyllt lífið
innihaldi á meðan hann hafði safnað þúsund
augnablikum. „Að lifa of hratt fyrir tímann" lýsir
sér aðallega í því að vilja drekka hvern bikar í
botn í víðri merkingu þeirra orða og njóta þess
að kreista safann úr augnablikinu. Og láta ekki
þröngva sér í einhvern hefðbundinn ramma eða
lifa eftir einhverri bjánalegri forskrift heldur
bara eins og mann langar til.“
Þú átt nú samt hjónaband að baki?
„Jú, ég hef nú reyndar verið giftur, en það var
ekki lengi. Og ég hef ekki i hyggju að koma mér
í neitt ektastand í bráð. Ég var giftur þýskri konu,
DETT STUNDUM Á NEFIÐ
Geturðu lýst þér i fjórum lýsingarorðum?
Augu hans skjóta gneistum. „Bíddu við, jú, ég
er brokkgengur, vinnuforkur á köflum, bölvað-
ur ietingi í bland og óþægilega hrifnæmur. Ég er
líka gjarn á að hlaupa á eftir tilfinningum mín-
um og dett þá stundum á nefið. Sérstaklega í ást-
armálum."
Svo mörg voru þau orð. Arthúr Björgvin spyr
mig hvort ég sé ekki til í að líta í eina bjórkollu,
við munum án efa hitta fjölda íslendinga á krá-
arrölti. Og ég segi já, því að mér finnst bjór líka
svolítið góður og veit fátt skemmtilegra en að
hitta fyrir íslendinga í útlöndum. Á leiðinni út
trúir hann mér fyrir því að hann hafi verið efins
um hvort liann ætti að veita HP viðtal við sig, og
þess vegna farið á stúfana og spurt íslenska vini
sína, hvort þeir þekktu þessa blaðakonu og
hvernig hún væri. Að því búnu hefði hann tekið
ákvörðun um að láta til leiðast. Og þetta fannst
mér sniðugt og meðmæli með honum sem
fréttamanni — að hann skuli rannsaka feril og líf
blaðamannsins sem kemur til hans alveg eins og
sá síðarnefndi grennslast fyrir um viðfangsefni
sitt. Og þá hló ég hátt og við héldum fagnandi
á fund íslendinga útí svalri þýskri nóttunni.
ARTHÚR BJÖRGVIN BOLLASON TALAR FRÁ VESTUR-ÞÝSKALANDI