Helgarpósturinn - 28.08.1986, Blaðsíða 9

gerðum. Lögfræðingar þurfa að
hafa framið meiriháttar glæpi eða
vera hreinlega galnir til þess að Lög-
mannafélagið mælist til þess að þeir
verði sviptir réttindum sínum tíma-
bundið eða um alla framtíð eða
veittar ákúrur á annan hátt.
Innan þessa trausta kerfis dafnar
margur misjafn sauðurinn og nýtir
sér það til að skara eld að sinni
köku. Þeir lögmenn og innheimtu-
fyrirtæki er beita þeirri aðferð, sem
lýst er hér á síðunni, notfæra sér fá-
kunnáttu fólks og vanmátt þess
gagnvart flóknu dómskerfi. Sam-
kvæmt heimildum HP hafa upp-
boðshaldarar strikað alla þessa
pósta út úr kröfum lögmanna um
innheimtulaun fyrir uppboðsrétti.
En það er einungis lítið brot inn-
heimtumála sem nær svo langt og
þegar skuldari gerir upp við lög-
mann áður en málið nær því stigi og
greiðir þessa pósta getur hann í
raun lítið annað gert en farið í flók-
inn málarekstur til að fá ofreiknuð
innheimtulaun endurgreidd. Slík
mál eru fátíð, enda svo tímafrek og
kostnaðarsöm að fólk veigrar sér
við að leggja út í slíkt nema um um-
talsverðar fjárfúlgur sé að ræða.
ekkert óhreint er í pokahorninu, kr.
30.196,60.
Af þeirri upphæð fær skuldareig-
andi kr. 10.450.-, Rukkunarþjónust-
an kr. 11.165.-, ríkissjóður kr.
1.711,45, uppboðshaldari kr.
2.635,15, vottar og utanaðkomandi
lögfræðingur kr. 2.835,- og Vaka kr.
1.400.-. Þessir aðilar ættu síðan að
geta krafið Skara vaxta ofan á þess-
ar fjárhæðir.
Ferillinn sem lýst er í þessu dæmi
ætti að geta tekið innan við fimm
mánuði, ef Rukkunarþjónustan
fylgir málinu eftir af festu.
Ef um hefði verið að ræða veð-
skuldabréf í stað víxils, væri málið
tiltölulega einfaldara en tæki hins
vegar lengri tíma í kerfinu. En
óprúttnir innheimtuaðilar geta á
sama hátt bætt hliðstæðum auka-
kostnaði við reikninginn hans Skara
og gera það, samkvæmt heimildum
HP. Einn liður, sem ekki rúmast í
víxlamáli, er oft notaður í málum
þar sem veðskuldabréf koma við
sögu og það er frestun á uppboöi og
eru vanalega teknar kr. 1.210 - fyrir
það. En það gjald á sér, eins og aðrir
feitletraðir þættir í þessu dæmi,
enga stoð í gjaldskrá Lögmannafé-
lagsins og því ekki heldur fyrir dóm-
stólum.
(Tölur í dæminu hér að ofan mið-
ast við gjaldskrá Lögmannafélags Is-
lands er gildir frá 1. júlí 1986. Gert er
ráð fyrir að öll innheimta fari fram
innan Stór-Reykjavíkursvæðisins.)
Magnús Daníelsson lögregluþjónn hefur bedið í óvissu eftir adgerð á
hnjám frá því í fyrrasumar. Sérfrœdingurinn fœr ekki nauðsynlega
aðstöðu hjá Borgarspítalanum vegna skorts á hjúkrunarliði.
LÆT EKKIGERA MIG AÐ
ANDLEGUM AUMINGJA
Þad er fátt jafnhvimleitt og ad
leggjast í veikindi. Viö þœr aöstœö-
ur hugsar madur um þad eitt að
komast aftur á fœtur og fara að lifa
eðlilegu lífi á ný. Fylgi veikindunum
miklar kvalir, verður þessi löngun
að sjálfsögðu enn sterkari.
Það er því hœgara sagt en gert að
sitja aðgerðalaus heima hjá sér og
bíða eftir aðgerð til að skipta um
báða hnjáliðina. Þetta hefur þó
Magnús Daníelsson, lögreglumað-
ur, mátt þola allt frá því að hann
neyddist til að hœtta vinnu í vor sök-
um kvala í hnjáliðunum. Þá var lið-
ið um það bil ár frá því að honum
var tilkynnt, að hann þyrfti nauð-
synlega á skurðaðgerð að halda hið
allra fyrsta. En ennþá bíður Magnús
eftir sjúkrahúsvistinni, vegna þess
að ekki fœst hjúkrunarfólk til vinnu
fyrir þau laun sem í boði eru.
Þegar blaðamann bar að garði hjá
Magnúsi Daníelssyni í vikunni, stóö
hann fyrir framan húsið og studdist
við staf. Það er vissulega sárt að
hugsa til þess, að hann hefði að öll-
um líkindum getað komið heill til
vinnu um síðustu áramót, hefði
hann komist í hnéaðgerðina nokk-
urn veginn í framhaldi af sjúkdóms-
greiningu sérfræðingsins í fyrra-
sumar. Magnús ber sig þó eins og
hetja — greinilegt er að skopskyn
hans og jákvæð lund hefur þar mik-
ið að segja.
Eftir skoðunarferð um blómlegan
garð, sem Magnús segist stundum
reyna að slá þó hann geti þá yfirleitt
ekki sofið næstu nótt, komum við
okkur fyrir í stofunni. Það liggur
beinast við að spyrja hvenær hann
hafi fyrst kennt sér meins.
„Auðvitað var þetta ekki neitt,
sem skall á allt í einu. Þetta hafði
töluverðan aðdraganda, en maður
reyndi bara að harka af sér.
Snemma í fyrrasumar var ég hins
vegar orðinn það kvalinn, að ekki
var um annað að ræða en leita til
sérfræðings. Þegar hann hafði rann-
sakað mig, tjáði hann mér að skipta
þyrfti um báða hnjáliðina og að
helst hefði hann kosið að fá mig til
sín fyrr. Það var því ljóst, að allur
dráttur á aðgerðinni væri mjög
bagalegur.
Þessi læknir starfar við Borgar-
spítalann. Hann skrifaði mig niður
og sagði mér að hafa síðan samband
við ritarann sinn í desembermán-
uði, ef ég hefði ekkert heyrt frá spít-
alanum. Þar með hófst biðin og hún
stendur enn. Ég hafði einnig þurft
að bíða í tvo mánuði eftir tíma hjá
sérfræðingnum, en mér skilst að
það sé síður en svo óvanalegt.
Meira og minna frá vinnu
frá áramótum
— Hvernig gekk þér að stunda
vinnuþetta ár, sem liðið er frá því að
sérfrœðingurinn kvað upp úrskurð
sinn?
,,Ég hélt áfram að harka af mér
eftir megni, en frá áramótum var ég
orðinn það illa haldinn að ég var
meira eða minna frá vinnu. Það var
svo í maí í vor sem ég gafst endan-
lega upp og fór í veikindafrí. Sem
betur fer líður mér betur eftir að ég
hætti að vinna. Þegar ég er inni við
lestur eða annað slíkt, læt ég það
ekki eftir mér að taka verkjalyf, en
það verð ég hins vegar að gera ef ég
fer eitthvað af bæ.“
— Geturðu keyrt bíl ennþá?
,,Já, ég get það — með herkjum.
Það myndi reyna hressilega á þolrif-
in að komast ekki spönn frá rassi.
Maður getur hreinlega orðið að
andlegum aumingja af að bíða
svona mánuðum saman. Ég reyni
að láta þetta ekki á mig fá, en það er
ekki víst að allir þyldu þessa óvissu
og það álag sem biðinni fylgir. Það
ergir mann enn meira, þegar maður
veit um menn — jafnvel á áttræðis-
aldri — sem farið hafa í samskonar
aðgerð og eru eldhressir og himin-
lifandi með árangurinn.
Ég er ekki nema 62 ára gamall og
vildi helst geta unnið í a.m.k. 8 ár í
viðbót, þó ég geti reyndar farið á eft-
irlaun eftir tæp tvö ár samkvæmt 95
ára reglunni. Maður kærir sig hins-
vegar ekkert um aö verða löggiltur
öryrki vegna þess að hjúkrunarfólki
eru ekki borguð mannsæmandi
laun. Það er andskoti hart!"
Ótímabært að flytja inn
hjartasjúklinga
— Er það sem sagt eingöngu sök-
um skorts á hjúkrunarfrœðingum,
sem þú hefur ekki komist í aðgerö-
ina?
„Já, mikil ósköp. Það er alls ekki
við sérfræðinginn að sakast í þess-
um efnum, nema síður sé. Hann get-
ur lítið gert t málinu. Þó mörg
sjúkrarúm standi auð, er ekki hægt
að taka fleiri sjúklinga inn í aðgerð-
ir, því það skortir hjúkrunarlið til
þess að sinna þeim. Við erum næst-
um á sama stigi og þróunarlöndin á
þessu sviði. Þetta er til skammar,
finnst mér.
Það er algjörlega óviðunandi að
þurfa að bíða svona í óvissu. Nú sigl-
ir allt í að ég fari út af launaskrá, þvi
ég á einungis rétt á veikindafríi í eitt
ár, og það unir enginn því að vera
kauplaus. Þá falla líka um leið niður
greiðslur í lífeyrissjóð.
Ég vann fyrst í mörg ár sem vél-
stjóri til sjós, en um þrítugsaldur
gekk ég í lögregluna í Reykjavík og
hef verið þar síðan. Mér finnst hart
að þurfa að enda starfsævina á þann
hátt, sem allt stefnir nú í.
Á sama tíma blómstrar með-
aumkun Davíðs Ólafssonar ríkis-
spítalaforstjóra með frændum okk-
ar í Færeyjum og Grænlendingum.
Hann ætlar sér víst að flytja þá inn
í hjartaaðgerðir. Auðvitað eigum
við að hjálpa öðrum, en er ekki nær
að reyna að sinna fyrst öllum þeim
sjúklingum af íslensku bergi, sem
beðið hafa mánuðum og árum sam-
an eftir sjúkrahúsvist? Það tekst þó
ekki nema hjúkrunarfólki séu borg-
uð laun, sem hægt er að lifa af. Það
hlýtur að vera forgangsverkefni."
— Hefur það hvarflað að þér að
fara á skrá hjá lœkni sem vinnur við
annað sjúkrahús, ef ske kynni að
biðin vœri skemmri þar?
„Þessar aðgerðir eru fram-
kvæmdar á öllum spítölunum, skilst
mér, en það er eflaust alls staðar
sama sagan. Ef ég skipti um sér-
fræðing, upphæfist einungis önnur
álíka bið, býst ég við. Mér eru allar
bjargir bannaðar. Hér verð ég að
sitja og bíða í algjörri óvissu, án þess
að geta lagt drög að neinu á kom-
andi mánuðum — hvorki vinnu,
sumarfríi né öðru.
Ef skipt væri um lið í hægra
hnénu, sem er verra, yrði það strax
til bóta. Þá myndi ég treysta mér til
þess að vinna í allt að ár, á meðan ég
biði eftir hinni aðgerðinni. Það er
líka sárt að hugsa til þess að ég hefði
getað verið kvalalaus og vinnufær
eftir þrjá mánuði, ef ég hefði komist
í aðgerð strax í fyrrasumar."
Kerfið hefur ekki alveg gleymt mér
— Finnst þér Kerfið hufa gleymt
þér, Magnús?
„Ja, það er nú það. Ekki hefur það
nú alveg gleymt mér, því fyrir
skömmu fékk ég skattseðilinn minn
inn um bréfalúguna. Mér er gert að
greiða 30 þúsund krónur á mánuði
til áramóta og lifa af þeim 14 þús-
undum, sem eftir eru. Maður er
sannarlega talinn fullgildur þegn á
sumum stöðum í kerfinu, þó ekki sé
það alls staðar.
Þar að auki er ég enn með þrjú af
börnunum mínum búandi heima,
en þau eru öll í langskólanámi. Auð-
vitað verður maður að hjálpa börn-
unum sínum að mennta sig og er
væntanlega einnig að gera þjóðfé-
laginu gagn með því. Samt lítur
skattakerfið á mann sem barnlaus-
an einstakling. Það er víða pottur
brotinn í Kerfinu svokallaða."
— Er hœgt að komast hjá því að
veröa bitur, þegar maður er í þinni
aðstöðu?
„Það er erfitt. Sérstaklega þegar
maður þekkir dæmi þess að konur
komist að með viku fyrirvara til
þess að Iáta laga á sér tærnar svo
þær geti notað minni skónúmer.
Eða þá áfengissjúklingarnir. Vissu-
lega er einhver biðtími fyrir slíka
meðferð, en það eru tæpast nema
nokkrar vikur.
Auðvitað svíður manni þetta, en
ég held nú samt að þeim takist ekki
að gera mig að andlegum aum-
ingja!"
eftir Jónínu Leósdóttur mynd Jim Smart
HELGARPÓSTURINN 9