Tíminn - 23.12.1939, Blaðsíða 17

T í M I N N
17
um, þvert á móti öllum umferðareglum, og
leitaði þess eins, að komast sem fyrst út
úr borginni.
„Eruð þér snarvitlaus?" æpti læknirinn.
Köster smaug fram hjá æðandi strætis-
vagni, minnkaði benzíngjöfina andartak
og setti á fulla ferð aftur.
„Akið hægar,“ hrópaði prófessorinn,
„hvaða gagn er að þessu, ef við drepum
okkur?"
„Við gerum það ekki.“
„Innan tveggja mínútna, ef við höldum
áfram á sama hátt.“
Köster þeyttist framhjá rafmagnsspor-
vagni, öfugu megin og hafði nú framundan
langa, beina götu. Hann leit snöggvast á
Jaffé og muldraði:
„Ég veit að ég verð að koma yrður ó-
sködduðum áfram, treystið því að þér
komizt það.“
„Já, en hvaða gagn er að þessum vitfirr-
ingsakstri, sparið fáeinar mínútur------•“
„Það hefir þýðingu," rumdi í Ottó, um
leið og hann vék eldhratt til hliðar fyrir
þungum vöruvagni. „Við þurfum að aka
220 kílómetra.“
„Hvað segið þér, maður?“
„Já,“ — bíllinn smaug fram milli póst-
bifreiðar og strætisvagns — „ég vildi ekki
segja yður frá því fyrr.“
„Hefði engu breytt,“ urraði í Jaffé. „Ég
hjálpa án tillits til vegalengdar. Akið til
járnbrautarstöðvarinnar. Við verðum fljót-
ari með lestinni.“
„Nei.“ Köster var kominn í úthverfi
borgarinnar. Stormurinn sleit orðin af
vörum hans. „Hef athugað það — lestin
fer of seint.“
Hann mætti aftur augnatilliti Jaffé, og
læknirinn hefir efalaust séð eitthvað ó-
venjulegt í andliti hans.
„Guð á himnum,“ muldraði hann. „Vin-
kona yðar?“
Köster hristi höfuðið, nú svaraði hann
ekki lengur. Hann var kominn út á greið-
an þjóðveg og bíllinn geistist áfram með
æðishraða. Læknirinn hnipraði sig saman
bak við vindskerminn. Köster reif af sér
leðurhjálminn og rétti honum. Hljóðhorn-
ið var þeytt stanzlaust. Skógarnir endur-
köstuðu hljóðinu. Köster dró aðeins úr
hraðanum, meðan þeir þutu gegnum þorp
og bæi, ef ekki var annað fært. Svo þrýsti
leitarljósið sér aftur fram gegnum mána-
skinsmóðu næturinnar, eins og æðandi
vofa. Vagnhjólin tóku að drynja — hvísla
— orga — blása. Vélin var knúin öllu sínu
ægiafli.
Köster lá álútur fram yfir stýrið. Það
var eins og allur líkami hans væri eitt
risavaxið eyra, sía, sem greindi sundur hin
margvíslegustu vélahljóð og sæti um hvert
hið minnsta aukahljóð, hvert laumulegt
ískur eða urr, sem geymt gat í sér vélbilun
— og dauðann.
Vegirnir urðu votir, og þar sem þeir voru
leirbornir, kastaðist bíllinn til á rásinni.
Köster var tilneyddur að hægja ferðina.
En í staðinn tók hann beygjurnar enn
krappar og hraðar. Hann ók ekki lengur
af neinu viti, heldur af eðlishvöt. Bíllukt-
irnar lýstu beygjur vegarins aðeins upp
að hálfu leyti. Um leið og vagninn sveigði,
lágu þær i biksvörtu myrkri.
Læknirinn þagði.
Skyndilega var eins og loftið framundan
léki í bylgjandi bárum í geislastaf leitar-
ljóssins. Það tók á sig lit, varð eins og bleikt
silfur og bærðist líkt og blæja. Það var eina
skiptið, sem Jaffé heyrði Köster blóta. And-
artaki seinna voru þeir í kafaþoku. Ljósin
voru deyfð. Það var eins og þeir syntu í
baðmullarhafi.
Tré — alls kyns mögulegir, furðulegir og
draugalegir skuggar þutu framhjá í þessari
mjólkurlituðu móðu. Það var gerómögulegt
að greina nokkurn veg lengur, einungis til-
viljun, slempilukka og skuggar, sem komu
þjótandi í fang þeim — og hurfu örhratt
að baki.
Eftir tíu mínútur sluppu þeir gegnum
þokubeltið. Þá var andlit Kösters ösku-
grátt og innfallið. Hann leit á Jaffé og
tautaði eitthvað, þá jók hann ferðina að
nýju. Bíllinn þeyttist öskrandi áfram. —
Köster laut yfir stýrið, kaldur, rólegur, með
vald yfir hverri taug og hverjum drætti.
Hinn raki hiti í herberginu gerði sjúk-
lingnum þungt fyrir brjósti.
„Er það ennþá ekki hætt?“ spurði ég.
„Nei,“ anzaði læknirinn.
Pat horfði á mig. Ég brosti til hennar á
móti — afskræmdu brosi.
„Að hálfri klukkustund liðinni verða þeir
komnir,“ sagði ég uppörvandi.
Læknirinn leit upp.
„Eftir hálfa aðra til tvær klukkustundir
enn. Það rignir.“
Það var satt. Regnið draup þétt niður
yfir tré og runna. Ég starði út tárvotum
augum.
Hve langt fannst mér ekki síðan að við
höfðum gengið saman þarna í garðinum,
innan um rósir og hvítfjólur, og Pat hafði
raulað barnalög í tunglsskini hinnar mildu
nætur, um leið og hún dansaði mjúklega
milli runnanna.
Ég gekk út að garðshliðinu aftur. Biðin
var mér óbærileg. Regnið var stytt upp, en
móða lá í lofti. Ég blótaði, vissi vel hvað
slíkt þýddi fyrir Köster.
Fugl heyrðist garga.
„Haltu kjafti,“ muldraði ég. Svo datt mér
allt í einu í hug feigðarboði 1 sambandi
við væl fuglsins. „Þvættingur,“ sagði ég
hátt, en skalf þó allur við tilhugsunina.
Fluga suðaði einhversstaðar, en hún
kom ekki nær — ekki nær. Hún suðaði
aðeins lágt og tilbreytingarlaust. Nú þagði
hún, byrjaði svo aftur — á sama hátt.
Allt í einu tók ég að skjálfa eins og
espilauf. Þetta var engin fluga. Þetta var
bíll, langt, langt burtu, sem geistist fram
yfir ásótt land.
Ég stóð eins og steyptur, hélt niðri I
mér andanum og hlustaði með opinn munn
til að heyra betur. Nú kom það aftur —
og enn, þetta suðuhljóð, líkt og í geðvondri
hvefsu. Nú varð hljóðið sterkara, og ég
gat greinilega heyrt slög vélarinnar.
— — Og skyndilega var sem lamandi
áhrifum næturinnar, hinni magnstola ang-
ist og örvinglan væri svift af mér. Með
fáeinum skrefum náði ég dyrunum, greip
í dyrastafinn og kallaði:
„Þeir koma, læknir. Pat litla! Nú koma
þeir, ég heyri þegar til þeirra.“
Allt kvöldið hafi læknirinn auðsýnilega
álitið mig sturlaðan. En nú stóð hann samt
á fætur og hlustaði líka.
„Það getur verið annar bíll,“ sagði hann.
„Nei, ég þekki vélarhljóðið.“
Hann leit illilega til mín. Gagnvart Pat
var hann umhyggjusamur, eins og móðir
við barn, en handa mér átti hann enga
þolinmæði.
„Þvættingur," sagði hann stutt og þurr-
lega og fór aftur inn.
Ég var kyrr í dyrunum, titrandi af æs-
ingu.
„Karl, Karl,“ hvíslaði ég.
Nú þaut hann gegnum þorpið á æðislegri
ferð. Svo varð hljóðið veikará um stund.
Þá var hann bak við skóginn.
Og nú! Nú!
<—----------------------
GIÆÐELEG JÓL!
Gefjun.
GLEÐHÆG JÓL!
Iðunn.
GLEÐDLÆG JÓL!
Efnalaugin Glœsir.
GLEÐILEG JÓL!
Hainpiðjott h.f.
-------------------------
GLEÐILEG JÓL!
RaUarastofa
Sigur&ar Ólafssonar,
EiinsUipafél.húsinu.
GLEÐILEG JÓL!
Guðm. Þorsteinsson.
gullsmiður.
Löng, hvítgul ljósrák skar sig gegnum
loftið, véladrunurnar bergmáluðu við hús-
vegginn.
Læknirinn stóð allt í einu við hlið mína,
blindaður af hinu hvassa ljósi.
Svo stöðvaðist bíllinn utan við garðs-
hliðið með þungu glamri í grófgerðri möl-
inni.
Hallgr. Jónasson þýddi.