Morgunblaðið - 22.01.1953, Blaðsíða 14

MORGVNBLAÐFÐ
Fimmtudagur 22. jan. 1953
f 14
luiwiJiiiiHiniiiiuionRwnaafl

Hamingjan í hendi mér
Skdldsaga eítir Wmston Grahom
ftmviiémiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiinniiiiiiiiiiitiiiKiiiiiJUUiimiSftnHl
Framhaldssagan 25
„Hvar á Clive FÍ3her heima?“
„í Kent, um fimm mílna leið
frá Lewis Manor. Hvers vegna
spyrðu að því?“
„Við förum að heimsækja
hann“.
Milli þess sem ég borðaði sagði
ég henni alla söguna.
Ég sagði henni þó ekki að
hverju ég hefði spurt Victo.
Moreton.
Hún var svo áköf að hlusta að
hún gleymdí að borða sjálf.
Eftir nokkra umhugsun sagði
hún: „Hvernig lítur Ambrosine
Fisher út?“
„Mér hafði ekki dottið sá mögu
leiki í hug“.
—II—
Sarah horfði niður á borðið.
„Eg hafði enga hifgmynd um að
Clive gæti lagzt svo lágt að
fremja fjárþröngvanir. Ég hef
alltaf vitað að siðferðishugmynd-
ir hans voru ekki háar *.... ég
vissi að hann mundi ekki hika
við að vinna sér inn nokkur pund
þótt þeirra væri aflað á óheiðar-
legan hátt. En slíkt sem þetta
(I
„Jæja, við munum komast að
sannleikanum í kvöld“, sagði ég.
—II—
Hún sat við stýrið því að hún
þekkti leiðina. Mér datt í hug
þegar ég sat í fyrsta skipti við
hliðina á henni í bíl í myrkri.
Mér fannst tilhugsunin þægileg,
vegna þess að hún var þarna við
hliðina á mér, þótt allt annað
væri öfugt og snúið við það sem
það átti að vera.
Við töluðum ekki mikið sam-
an. Klukkan var tæplega hálf
níu, þegar hún nam staðar fyrir
framan stórt hús.
„Þú situr kyrr hér“, sagði ég.
„Ég skrepp inn og spjalla svolítið
við hann“.
„Ekki aldeilis“, sagði hún og
opnaði dyrnar sín megin. „Ég
kem með þér“.
Henni var alvara svo að ég lét
undan.
Við gengum í rigningunni upp
að aðaidyrunum. Ég barði að dyr
um með hamrinum.
Við heyrðum fótatak. Dyrnar
opnuðust og í Ijós kom gráhærð,
úfin kona.
„Gott kvöld, frú Payne“, sagði
Sarah. „Er herra Fisher heima?“
Konan starði á hana. ..Er þetta
frú Moreton? Góða kvöldið. Mér
þykir það leitt, en herra Fisher
er farinn til útlanda".
„Til útlar.da? Hvenær fór
hann?“
„Fyrir rúmri viku. Ég held að
hann hafi farið til Madeira, en ég
er ekki viss. Kann skildi ekki
eftir neitt heimilisfang".
Sarah leit á mig. „En ungfrú
Fisher?"
„Hún er í Skotlandi hjá Dun-
donalds-f ólkínu? “
„Ef herra Fisher ætlaði að
vera lengi burtu. bá hlýtur hann
að hafa gefið yður upp hvar
væri hægt að rá sambar.di við
hann“, sagði ég.
„Hvert sendið þér bréfin
hans?“
„Þau eru öll hér“, Hún benti
aftur fyrir sig. „Mér þykir leitt
að geta ekki hjá’pað ykkur“.
Hún var 'farin að halla aftur
hurðinni. Ég stöðvaði hana. „Meg
um við koma ir.n?“
„Hvað? .... Hvað gengur á?
.... frú Moreton, ekki datt mér
í hug....“
Við fó um irsn.
„Vinnustofan hans er hinum
, megin í húsinu“, sagði Sarah.
„Uppi á lofti“.
Konan kom á eftir mér.
'• i.Snautið út strax", sagði hún.
.JEieyrið þér ekki jtii- tr.in? Spaut-
hé út“.
ifiinMiiiiiiiiiiiiiiiiit*iiiiiiiiiii*iii*<ii***t**<*»*m«w
Ég leít yfir höfuðið á henni á
jöruh. „Getum við stungið henni
nn nokkurs staðar?“
„Hérna er fataskápur“, sagði
Sarah.
„Ef þið dirfist að leggja hend-
rr á mig, þá hrópa ég á hjálp“,
agði frú Payne og hrökklaðist
mdan,
Um leið og ég snerti har.a, sló
íún mig utan ur.dir af alefli og
ak upp óp um leið.
Ég dró hana á eftir mér að
kápnum og hún barðist um á
æl og hnakka. Sarah lokaði skáp
kurðinni og við læstum.
Vinnustofan var stór með stór-
■m þakglugga. Hálfgerð mvnd
■tóð á grindinní. Á gólfinu stóðu
Ua vega vasar og krukkur og
'airmunir undarlegir að lögun.
strauk fingrinum eftir borð-
'nu. Þar var þykkt lag af rvki.
„Heyrir nokkur í henr.i?“
ég j;f>etta eru voðaleg ó-
hljóð“.
„Það er annað hús neðar við
götuna“, sagði Sarah. „Okkur er
bezt að vera fljót“.
Ekki kom ég auga á neitt, s°m
gæti leitt okkur á rétt spor. Ég
leit á málverk, sem stóðu hvert
upp við annað við vegginn. Það
eina, sem skipti nokkru máli þar,
var ljósmyndt nákvæmlega af
sömu stærð, af málverkinu eftir
Watteau, sem hangið hafði í stof-
unni í Lowis Manor. Ég tók mynd
ina frá.
„Hvar er svefnherbergið hans?“
spurði ég.
„Hinum megin við ganginn. Ég
skal sýna þér það.“
Hún gekk að dyrunum og ég
á eftir. Frammi á ganginum kom
ég auga á dálítið í öskubakka,
sem ég stakk í vasann án þess að
hún yrði þess vör.
Gulröndótt ábreiða var yfir
rúminu og rauðleit gluggatjöld
fyrir gluggunum. Mér fannst á
öllu þar inni að rétt væri að það
hafði ekki verið notað í eina
viku. Þótt einkennilegt sé, er oft
hægt að finna það á andrúms-
loftinu.
Konan byrjaði að hrópa á nýj-
an leik.
„Ég held að bezt sé að við
hættum þessu og komum okkur
burt,“ sagði ég. „Mig langar ekki
til að komast aftur í kast við
lögregluna."
Við fórum aftur niður.
„Þú ætlar þó ekki að skilja
hana eftir í skápnum?"
„Nei. Þú ferð út og setur bílinn
í gang. Þegar ég heyri í vélínni,
sný ég lyklinum og kem“.
Hún samsinnti því og fór út.
Frú Payne hætti að hrópa eins
skyndílega og hún hafði byrjað.
Mér datt í hug að spyrja hana
um þetta sem ég hafði fundið, en
vissi að það mundi tilgangslaust.
Ég var feginn þe^ar ég hevrði
í bílnum svo ég gat snúið lykl-
inum og farið.
En mér var ekkj róft. ve^na
þess sem ég hafði furdið. Það
var há!fre,’kt sígarptta af sömu
te»rund off Trace” re-'-kti.... búin
til úr einhverú’"'-’ grösum.
—II—
Ég fór ekkert á skrlf-tnfima
næsta lauCTarda«. Ég blá'nað'
Söruh að flvtia fXvpv.r okkar rf
gistihúsinu og só+ti mitt dót, sem
ég átti í George Sb eet.
Sunnudeginum vörðum mð til
þess að heimsækja fólk, ?era
Sarah þekkti oe sem eæti ef Hl.
vill sagt okkur, hvað hefði orðið
að Clive. En við feneum ersgar
sannanir fvrir þvi, að hann væri
ekki á leiðinni til Madeira. Fyrst
fórum við til Veru Litchen, en
þar var alit lokað og læst og
tjöld dregin fyrir gluggana. Mér
datt í hug að hún hefði ef til
vill farið með honum. Sarah
sagðist ekki mundi gefast unp
fvrr en bún vissi mcð vissu hvar
hann væri niður kominn.
—II—
Á mánudaginn fann ég að eitt-
hvað var í bígerð hiá Abercom-
bie og síðar um daginn kallaði
lirói höttur
snýr aftur
eftir John O. Ericsson
104
— Ég veit um eina leið enn, sem við getum komizt inn.
Það veit enginn um hana nema ég og Ríkarður.
— Segir hann þér frá slíkum leynistöðum? Þú hlýtur að
vera í miklu áliti hjá honum-
Allir fóru að skellihlæja, en Tom lét sem hann tæki ekki
eftir því.
— Eg er fæddur hér í þorpinu. Dag nokkurn — það eru
um tólf ár frá þeim atburði — var ég úti í skógi að skjóta
héra. Veiðimennskan gekk hálfilla, svo að ég gekk í áttina
til strandar. Þetta var um mitt sumar og því mjög heitt.
Ég hugðist hvíla mig lítið eitt og lagðist því niður bak við
þétt heslikjarr. Ég hlýt að hafa sofnað, því að ég hrökk upp
við einhvern skruðning í kjarrinu rétt hjá mér. Fyrst hélt
ég, að það væri villisvín þarna á ferð eða eitthvert annað
dýr. Ég lagðist nú á fiórar fætur og reyndi að láta sem
rninnzt á mér bæra. Nokkru seinna sá ég mann nokkra metra
frá mér. Ég lagðist nú alveg niður, en sá þó, að þetta var
Ríkarður Lee.
Þaðan, sem ég Iá, gat ég vel fylgzt með því, sem hann
aðhafðist. Lengi vel heyrði ég mikinn skruðning, eins og
verið væri að róta einhverju til. Loksins hætti hávaðinn.
Eg beið þó lengi vel án þess að hreyfa mig. Þegar ég hélt,
að öllu væri óhætt, stóð ég upp, en gat hvergi komið auga á
Ríkarð Lee. Ég gekk þangað, sem hann hafði verið og sá
þá, að það var búið að róta mikið í jarðveginum. Þegar ég
var að róta í laufinu kom ég allt í einu við eitthvað, sem
virtist vera járn. Og þegar ég gætti betur að, kom í Ijós
járnhringur, sem festur var á járnhlemm.
Ég lyfti honum varlega upp og gekk niður nokkrar tröpp-
ur, en fyrir neðan virtist vera lítið op- Þegar ég leit inn í
holuna, sá ég, að þetta var þröngur gangur — jarðgöng.
Með því, að ég var ekki með lukt, hætti ég við að skríða inn
í jarðgöngin.

M i
V&m
: Töktian upp í dasg:
< ■
11
jj Innkaupatoskur
\ Barnatöskur
m
m
\ Seðlaveski
| Skra u tgripakassa
^deldur hí.
Austurstræfi 10
Siumanémskdð
IHæðrafélagsisis
er að hefjast. — Uppl. í síma 80221, eítir kl.
8 að kvcldinu.
í
HEn.Ds5.LaBr»coi!i’
O L
MERKI
Sl MI S2.l<iA
AUOTuaSTHffi.TI 7