Morgunblaðið - 13.01.1965, Blaðsíða 20

20
MORGU N BLADIÐ
Miðvikudagur 13. janúar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
••••••••••••
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
— Hann hefur eyðilagt eina myndina mína með því að teikna
á hana.
— Já, Fazilet sagði mér það.
— Sannast að segja gerði
Sylvana mér þar greiða. Anna-
bel var spennt fyrir sögum af
grimmd og manavonzku. Það var
sú hliðin af henni, sem sneri
undan birtunni, líklega. Hún
lagði undir sig þessa hallarrúst
og garðinn í kring.
Tracy horfði á hann og vildi
ekki stöðva þessar endurminn-
ingar hans, en samt ollu þær
henni sársauka. En hann tók
ekki neitt eftir henni því að allri
eftirtekt hans var beint að gömlu
rústunum á bakkanum.
— Einu sinni þegar ég var að
gá að henni hérna, fann ég, að
hún var að leika fyrir áhorfenda
hóp næturgala og skriðdýra. Það
kom einhver viðkvæmni í rödd-
ina sem snöggvast. — Hún var að
tipla yfir skemmda gólfið, tók
lítil spor og söng við sjálfa sig,
rétt eins og hún væri á leik-
svið. Annabel gat stundum verið
töfrandi . . . Þegar ég svo klapp-
ai, kom hún hlaupandi til min
eins og krakki.
Mean Tracy hlustaði, sá hún
Annabel fyrir sér, innan um rúst
irnar, líðandi um eins og hún
væri andi hallarinnar, skemmt-
andi og töfrandi á sinn sérstaka
hátt. Og gamli sársaukinn, sem
nú var nýr, tók að kvelja hana.
— Jæja, því er öllu lokið nú.
Breytingin á málrómnum hjá
Miles kom henni til að líta á
hann, snöggt og hún sá reiði í
augum hans, sem henni hnykkti
við.
Hún fór að furða sig á því,
hvernig hún hefði nokkurntíma
getað litið á hann eins og mann,
sem allar tilfinnigar væru dauð-
ar hjá. Af þessum manni mátti
vænta hvers sem vera vildi.
Ahmet beið þeirra er þau stigu
á land við Sjávarhúsið. Hann
beið þangað til þau höfðu stigið
á land, en læddist síðan burt.
Ætlaði hann upp í Brekkuhúsið
til að gefa frú Erim skýrslu? Nú
fyrst datt Tracy það í hug, að
Sylvana mundi kannski ekkert
verða hrifin af þessu ferðalagi
Miies með Tracy með sér.
21
En nú var ekki stundin til að
vera neitt að hugsa um frú Erim.
Síðan Miles hafði nefnt Sultan
Valide á nafn, hafði hún ákveð-
i að fara fatur í hallarrústina og
svipast þar um.
En þá uppgötvaði hún, að Mil-
es var að horfa á hana, rétt eins
og honum fyndist hún eitthvað
dularfull.
— Þakka yður fyrir teið, sagði
hún.
Hann svaraði engu. Það var
eins og hún hefði nú vakið
aukna eftirtekt hans, eins og
hann væri að leita að svarinu við
einhverri vandasamri spurningu,
sem ætti upptök -sín hjá Tracy
Hubbard.
Hún hafði það einhvernveginn
á tilfinningunni, að hann væri
að spyrja sjálfan sig, hversvegna
hann hefði' verið svona opinskár
við ókunnuga manneskju, sem
hann hafði engan áhuga á. Og
kannski líka að velta því fyrir
sér, hversvegna hun hefði sýnt
honum svona mikinn trúnað.
Hún skildi það, en hann ekki.
Hann hafði enga hugmynd um
þetta ósýnilega band, sem tengdi
þau saman.
— Ég held ég verði að ganga
yfir í þorpið, sagði hann og sneri
sér frá henni. Tilburðir hans vís
uðu frá sér þessu, sem hann
hafði verið að hugsa um, vísuðu
frá sér möguleikanum á vináttu
milli þeirra.
Tracy beið þangað til hann var
horfinn sjónum, en gekk þá gegn
urn marmaraganginn á neðstu
hæðinni og að dyrunum, sem
lengst voru í burtu og vissu út
að akveginum. Þar var engin
sála. Hún gekk hratt eftir krók-
ótta stígnum, sem hún hafði far-
ið í fyrri rannsóknarferð sinni,
og komst að hliðinu. Enn var það.
ólæst, líklega vegna þess, að
Miles hafði gengið gegn um það.
En þorpið var í hina áttina, svo
að hún mundi ekki hitta
hann. Hún flýtti sér eftir veg-
inum til hallarinnar.
A leiðinni var hún enn að
hugsa um það, sem Annabel
hafði sagt um Sultan V.alide.
Miles sjálfur hafði gefið hugsan-
legt svar við þeirri spurningu,
þegar hann sagði henni, að Anna
bel hefði oft farið í rústirnar.
Kannski hafði hún falið eitthvað
þar og hefði verið að reyna að
segja frá því í æsingnum þegar
hún hringdi til hennar til Lon-
don, rétt áður en hún dó.
Tracy kom að stóra járnhlið-
inu, flýtti sér gegn um óræktar-
lega garðinn og hljóp léttilega
yfir mósaíkgólfið að marmara-
tröppunum.
Þá heyrði hún rödd innan úr
húsinu og maður kom út um
dyrnar og beið hennar þar.
Það var Murat Erim.
VI.
Tracy hálfhrasaði í spori en
stanzaði síðan og horfði á mann-
inn, sem stóð í dyrunum á hall-
arrústinni. Murat Erim virtist
ekki nærri því eins hissa að sjá
hana og hún var að sjá hann.
Hann meira að segja brosti til
hennar, eins og ósjálfrátt og kom
síðan niður þrepin til hennar.
Brosið á honum lék um varirn-
ar, en náði ekki til svörtu, dul-
arfullu augnanna.
— Gerði ég yður bilt við?
sagði hann. — Það þykir mér
leitt. Ég heyrði ekki til yðar fyrr
en þér voruð komnar gegn um
hliðið. Þótti yður gaman að fara
yfir Bosporus með hr. Rarburn?
— Já . . . . já, sagði Tracy. ■—
Við drukkum te þarna hinu meg-
in.
Hann kinkaði kolli. — Já, ég
bjóst við því. Það er fallegt ú.t-
sýni yfir sundið þarna úr veit-
ingahúsinu. Báturinn ykkar kom
rétt upp að múrnum hérna þeg-
ar þið komuð aftur. Ég stóð
þarna inni, skiljið þér, — í
gluggakróknum. Hann benti á
húsið að baki sér. — Þér fyrir-
gefið, en ég komst ekki hjá því
að heyra ykkur tala saman um
frú Radburn. Það virðist svo sem
hann viti ekki enn, að þér eruð
systir hennar.
— Nei, ég hef enn ekki getað
sagt honum það, sagði hún.
Tracy óskaði einskis frekar en
að sleppa burt og geyma með
sjálfri sér ástæðuna til þess að
hún var þarna komin.
Tracy óskaði enskis frekar en
að sleppa burt og geyma með
sjálfri sér ástæðuna til þess að
hún var þarna komin.
— Eins og hr. Radburn var að
segja, þótti systur yðar afskap-
lega vænt um þennan stað, hélt
dr. Erim áfram. — Hún kom
hingað oft. Stundum var ég að
geta mér til um ástæðuna . . En
þegar ég spurði hana, hló hún
bara og vildi ekki segja mér
hana. Er það hugsanlegt, að þér
vitið ástæðuna?
Tracy hristi höfuðið. Það var
hlægilegt að fara að verða hrædd.
Þessi maður vildi henni ekkert
illt. Og meira að segja hafði
hann verið vingjarnlegur við
hana í fyrst. En nú hafði hann
komizt hættulega nærri sannleik
anum í getgátum sínum, og hún
reyndi að finna einhverja skýr-
ingu, sem gæti beint huga hans
frá þeim sannleika.
— Það er af því, að hr. Rad-
burn sagði mérr að systur minni
hefði þótt svo vænt um staðinn.
Þessvegna langaði mig að sjá
hann aftur.
— Og svo hef ég truflað ein-
veru yðar, sagði dr. Erim í iðrun-
artón. — En kannski getið þér
afsakað nærveru mína ofurlítið
lengur. Komið þér, þá skal ég
sýna yður allt. Þar sem þér
meidduð yður í fyrra skiptið,
þá fenguð þér ekkert tækifæri
til að skoða höllina, þar sem
Sultan Valide átti einu sinni
heima.
Hann tók í hönd hennar og
hún gá't ekki annað en gengið
upp þrepin og inn í húsið með
honum. Framkoma hans hélt
áfram að vera íormleg og í stell
ingum, en hún fann alveg á sér,
að hann athugaði hana vandlega
og einkennilega — rétt eins og
hann byggist við einhverri opin-
berun af hennar hálfu.
Hann leiddi hana úr einum
salnum í annan og sýndi henni
skrautið, sem þar var. Þarna
voru skrautlegar mósaíkmyndir,
útskornar hurðir og skrautlegt
loft.
Loksins komu þau inn í aðal-
salinn og stönzuðu þar sem
gólfið var minnst ?kemmt og
horfðu á Bosporus úti fyrir boga
gluggunum.
Allan tímann meðan Murat
Erim hafði verið að sýna Tracy
höllina, hafði hann verið að at-
huga hana með þessu enkenni-
lega og spyrjandi augnatilliti. En
nú hristi hann snögglega af sér
kurteisisslikjuna og ávarpaði
hana snöggt:
— Hvar haldið þér, að Anna-
bel hafi falið, hvað sem það nú
var, sem hún þurfti að fela?
spurði hann. —- Hér í þessum
sal, kannski? Ég er búinn að
leita að því oft og mörgum sinn-
um, en húsið vill ekki láta uppi
leyndarmálið sitt.
Tracy glápti á hann. — Ég
veit ekki um hvað þér eruð að
tala, sagði hún.
— Jú, það held ég einmitt, að
þér gerið, sagði hann. — Þér
vitið það, því að annars hefðuð
þér ekki haft svona mikinn
áhuga á þessum með svörtu
rafperlunum. En perlurnar voru
ekki þær sömu og systir yðar
tók. Fáeinar þeirra náðust aftur,
en hvorki þessi festi né annað,
sem hún stal fannst í dóti henn-
ar á eftir, þó að við leituðum
vandlega að því.
— Stal . . . Annabel? Hún
næstum hvíslaði orðin.
— Því miður er það ekki
nema satt. Það var eins og hver
annar sjúkdómur. Við hefðum
gjarna gefið henni það, sem hana
langaði í, en hún þurfti að læð-
ast um húsið á nóttunni og stela,
fyrst einhverjum smámunum og
síðan þessu. Margir- hlutir sem
Sylvana ætlað til útflutnings
voru teknir . . . Ekkert sérstak-
lega verðmætt, en þó mikils virði
fyrir mágkonu mína, sem ætlaði
að selja þetta erlendis og fá aura
handa þorpsbúunum.
— Ég veit ekkert um þetta,
tókst Tracy að segja. — En ég
get bara ekki trúað, að Anna-
bel......
— Hún var mjög falleg, sagði
Murat í sorgartón. — En hún
var því miður líka á valdi hins
illa. Kannski án þess að vita af
því sjálf. Ef til vill hefur hún
þessvegna verið svo hrifin af
þessum stað, með aUa hans ljótu
sögu. Og kannski hefur hún þess
vegna verið að sækjast eftir te-
vélinni handa sjálfri sér’.
— Ég hef aldrei heyrt aðra
eins vitleysu á ævi minni, æpti
Tracy móðguð. — Annabel gerði
hina og þessa vitleysu, en hún
var hlý, ástrík og göfuglynd. Það
var ekkert illt til í henni. Og
hvernig snerist Miles við þessum
BEaðburSarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Lynghagi

Sími 22-4 80
KALLI KUREKI

•*-
*- ->f —
Teiknari: J. MORA
TW0 DAYS MOW'AÍ we AIM’T PROSPSCTOKSf \\lj AS'WEAIM'T \ MAYBE WE HAP IT IN OUR |.\ V/ FOUNDASI&U J 1 HAMPA POZSM TIMES, AN’ Ify \ \(^OF ÖOLD/( PIOM'T eeCO’NIZE \Tfj~' YOU S'POSE THAT MAYBE HE POW’T KWOW K KEPHEAP TUICKEP SOLV ORE AMY BETTER’W US? HE KNEW W£ ( WE POf COULD BE HE WASTRAIUIO’HIMU'—, FOOLED HISSELFf ,
m
1. „Tveir dagar liðnir og við höf-
um ekki fundið nein merki um gull
máim.“ „Við erum ekki sérfræðingar
á þessu sviði svo að það getur vel
verið að við höfum haft gull milli
handanna hvað eftir annað án þess
að þekkja það.“
2. „Heldurðu að Rauðkollur hafi
leikið á okkur? Hann vissi að við vor
um á eftir honum.“ „Ef til vill þekkir
hann gull engu betur en við. Það
gæti verið að hann hefði haft sjálfan
sig að fífli."
3. Ég vona að ég hafi ekki drepið
hann fyrir ekkert. Þ-að væri grát-
legt.“ „Nú, gullhreinsunin var ekki
fals. Þú heyrðir hvað gullhreinsun-
armaðurinn sagði. Haltu áfram að
leita.4*