Morgunblaðið - 14.09.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FiMMTUDAGUR 14. SEPT. 1987
MAYSIB CREIG: ^
Læknirinn
og
dansmærin
Ekki þori ég að stíga á nýju mottuna.
fær svei mér að heyra það!
Jæja, ég sé þig á morgun.
Yvonne stóð upp og opnaði
dyrnar fyrir hana. Hún kunni
vel við Grace Hennesy, þrátt
fyrir bersögli hennar. Og eins
kunni hún vel við Dickie, og svo
hr. Hennesy, það lítið hún hafði
kynnzt honuim. Og henni líkaði
þessi atvinna vel. Hún þóttist
viss um, að hún mundi geta ráð-
ið við hana. Dickie virtist ekki
ætla að verða neitt vandamál —
því að hann hafði hænzt að
henni frá fyrstu byrjun.
Hún fóx nú í silkikjól, sem
gæti verið viðeigandi fyrir borð-
haldið með hr. Hennesy, en setti
önnur föt í skúffur og skápa.
Þarna var mjög rúmgoitt, eins og
reyndar allsstaðar í þessu húsi.
Hún fór nú inn í leikherbergi
Dickies. Hann sat kengbogin-n á
gólfinu og lék sér að fallegri
járnbraut, sem gekk fyrir raf-
magni.
— Hæ! sagði hann í kveðju
skyni. Komdu og seztu niður og
skoðaðu járnbrautina mína.
Pabbi keypti hana handa mér í
Nice í gær. Hún er nú verð um
að tala. Hefur þú gaman af járn-
brautum?
— Já, það hef ég. Við komum
í Bláu lestinni til Monte Carlo.
— Hún er betri en flugvélar,
sagði hann. — Flestir eru alveg
vitlausir í flugvélar, en ég vil
nú heldur járnbrautarlestir.
Hviss! Viltu bara sjá. Hún er góð
þessi!
Þetta er vissulega vandað og
dýnt leikfang.
— Hvenær íerðu í bað, Dickie?
Á morgnana eða á kvöldin?
— Þegiðu! Nefndu ekki bað á
nafn, sagði hann. — Ég hata þau.
Ég fer ekki i bað nema mér sé
skipað það. Mér þykir gaman
að synda og ég hef ekkert á móti
steypu á eftir, en mér er mein-
illa við böð.
— Ég skal nú sjá um, að þú
farir oft í bað, kall minn, sagði
hún og hló. — Þú skalt ekki
halda, að þú getir hræit mig.
Hann leit á hana, sakleysisleg-
ur á svip og með uppglennt
augu. — Ég skal fara í bað strax,
ef þú vilt. Það er komið að
kvöldmat hjá mér, og ég er orð-
inn svangur.
Þetta var næstum alltof auð-
velt. Dickie var ailTa barna
hlýðnastur þetta kvöld og hinn
elskulegasti. Hann þaut um hús-
ið á náttfötunum, tiil þess að
bjóða mömmu sinni góða nótt og
svo pabba sínum. Hann þver-
neitaði að fara í nokkurn slopp.
Sagði, að það væri of heitt. Og
það var sannarlega heitt þetta
kvöld, eins og mest getur orðið
þarna á ströndinni. Það var far-
ið að dimma og stjörnurnar þeg-
ar teknar að blika á himninum.
Hún hafði gjarna viljað fara
eitthvað út sjálf. En þetta var
góð atvinna, um að gera balda
í hana.
Hún var orðin skárri í fætin-
um, Hún efaðis-t ekki lengur um,
að hún mundi aftur geta dansað
með tíð og tíma. Og sú hugsun
hélt henni uppi. En hún gerði
sér ljóst, hversu mjög það væri
Marcel Sellier að þakka, að I
henni hafði farið svona fljótt |
fram.
Frú Hennesy hafði sagit, að i
hann ætlaði að koma þarna í
sjúkravitjun daginn eftir að I
kynni hann að vilja líta á fót-
inn á henni. Ef hann gerði það„
yrði það einskonar sa-mband
þeirra í milli. Hún hafði enga
hugmynd um, hversu mikið hún
skuldaði honum. Hún átti ofur-
iitla sparipeninga, en ekki var
það nú mikið. En hinsvegar
bjóst hún við, að Hennesyhjónin
mundi greiða henni ríflegt kaup,
enda þótt enn hefði ekkert ver-
ið um kaup tailað. En hvað sem
þau kynnu að greiða henni, þá
ætlaði hún að leggja það til hlið-
ar handa Sellier lækni.
Mikið gat hún verið heppin að
ná í þessa atvinnu, og mikil
he'fðu vonbrigðin orð-ið, hefði
hún þurft að fara aftur til Eng-
lands. Þetta var í fyrsta sinn, sem
nun hafði verið í útlöndum.
Hún vissi, að Tim var í Eng-
landi, en hún bjóst við honum á
hverjum degi úr þessu. Hann
hafði sagt henni, að hann kæmi
aftur undir eins og hann hefði
komið fjármálum sinum í lag.
Það kom alvörusvipur á litla,
fallega andlitið við hugsunina
um Tim. Hann var vissulega
ábyrgðarhluti í lífi hennar. Hún
óskaði þess, að hann væri ekki
svona óbetrarílegur fjárhættu-
spilari. Hún hafði beitit öllum
áhrifum sínum til þess að reyna
að halda aftur af honum, en 4r-
angurslaust. Hún varð að taka
hann eins og hann var, eða þá
sleppa honum fyrir fullt og allt.
En gegn hugsuninni um að
sleppa honum, reis öll sál henn-
ar öndverð. Henni þótti svo vænt
um hann. En þegar hún hugsaði
málið alvarlega, fann hún, að
það var alveg satt, sem Grace
Hennesy sagði, að eina lausnin
honum til handa, væri að ná sér
í ríka konu. Þessi hugsun særði
hana, en henni var ómögulegt
að losna við hana.
Hún hristi sig. Það þýddi ekk-
ert að vera að hugsa um þetita.
Tim sagðist elska hana ofheitt til
þess að fara að fá sér ríkt kvon-
fang. Bara hún væri sjálf rík!
Hún andvarpaði og brosti kulda-
lega við þá tilhugun. Hvernig
gæti hún nokkurntíma orðið
rík. Hún hafði gott kaup fyrir
fimleikadansinn sinn, en gæti
hún haldið á’fram að dansa, ef
þau Tim gif.tust? Það var eitt að
vera dansmærin Yvonne Jason
og annað að vera aðalsfrú Tim-
othy Atwater. Nei. málið virt-
ist óleysanlegit!
5. kafli.
Charles Cianfarra, brytinn
þarna, var slei'ktur og snotur,
mjög dökkur á brún og brá, sem
sýndi, að hann ættí ítalskt blóð
í æðum sínuim. Nú kom hann og
tilikynnti henni, að húsbóndinn
vildi að hún kæmi niður í for-
salinn og fengi sér eitt glas með
hon-um fyrir mat.
Hún þakkaði honum, og sagðist
koma eftir andartak.
Hún var dálítið taugaóstyrk
að eiga að fara að borða kvöld-
verð með húsbóndanum. Aron
Hennesy hafði skoðað hana í
krók og kring, rétt eins og hann
væri að meta hana í huganum.
Þegar hún kom niður, opnaði
Charles dyrnar fyrir hana. Aron
Hennesy stóð upp, er hún gekk
inn. Hann var kominn í smók-
ingföt. Hún fór að óska þess,
að hún hefði skra-utbúið sig meir
en hún hafði gert. Aron var
næstum laglegur, svona uppá-
búinn, þrátt fyrir grófgerða and-
litsdrætti sína.
— Það er ekki oft, að ég borða
með frægri dansmey, sagði hann
við hana. Jafnvel þó að svo
vilji til, að hún sé í minni þjón-
ustu. Hvað má bjóða yður ....
kokteil, sherrý eða viskí og
sóda?
Hún þáði kokteil.
— Hafðu hann ósætan, sagði
hann við Charles. Þannig vilja
Englendingar og Kanar hafa
hann. Frakkar nota ofmikið
vermút í þá.
Charles hneigði sig. — Ég skal
hafa hann eins og henranum
þóknast. Ég er viss um, að ung-
frúnni muni þykja hann góður.
— Ég er nú ekki vön kokteil-
drykkju, sagði Yvonne. — í mínu
starfi, verður maður alltaf að
vera allsgáður. Og þá ekki síður
nú, þegar ég ber ábyrgð á
Dickie.
— Kunnið þér vel við hann?
Röddin var næs'tum óþarfilega
áköf.
Hún svaraði hlýlega: — Mér
finnst hann indælis barn.
— Hann hefur verið ofmikið
eftirlætisbarn og hann er bráð-
þroska.
— Mér finnst hann ekkert
spilltur af eftirlæti. Hann kem-
ur frjálslega fram og er með
engar hömlur. Ég veit, að mér
verður ánægja að gæta hans.
— Þá voru hinar kennslukon-
urnar ékki á sama máli, svaraði
hann þurrlega. Eftir því, sem
filestar þeirra hafa sagt, hefur
hann fengið hræðilegit uppeldi.
Hann hefur enga hugmynd um
hlýðni.
— En hann er góður í sér. Við
hændumst strax hvort að öðru.
— Þér eruð líka dásamleg
stúlka, ungfrú Jason, sagði Aron
og skoðaði hana enn í krók og
kiring með þessum stingandi,
brúnu augum. — Það verður
gott að hafa yður í heimilinu.
Þér verðið mér til afþreyingar.
Konan mín þarf að fara í svo
mörg samkvæmi.
Hún fór hálfgert hjá sér. Var
hún hingað komin, sem barn-
fóstra eða til þess að hafa af
fyrir föðurnum? Þetta gæti orð-
ið vandræðaleg afstaða, ef hún
gætti sín ekki, því að Aron
Hennesy var óneitanlega glæsi-
legur maður, þó að hann væri
dálítið stórskorinn.
Þau drukku kokíeilinn, sem
Charles hafði borið fram. Henni
fannsit hann sterkur. Hún fann
ofurlítið á sér. Á eftir gengu
þau inn í borðsalinn, sem var
búinn rauðaviðarhúsgögnum, og
allur borðbúnaður af vandaðasta
tagi. Maturinn var ágætur, eins
og franskur mat-ur getur beztur
verið. Þau töluðu saman og hann
sló henni gullhamra í sífellu.
Hún fór ofurlítið hjá sér.
Þegar þau sátu aftur við kaff-
ið í forsalnum, og Charles var
farinn út, sagði hann allt í einu:
— Hvernig liitist yður á að
græða hálfa milljón dala, ung-
frú Jason?
Hún varð svo steinhissa, að
hún gat fyrst éngu svarað. En
svo spurði hún, og röddin skalf
ofurlítið: — Hvernig í ósköpun-
um gæti ég það, hr. Hennesy?
Hann rétti úr sér í sætinu. —
Ég ætla að vera hreinskilinn
við yður, ungfrú Jason .... eða
má ég kalla yður Yvonne, eins og
Diekie gerir?
— Já, gerið þér svo vel.
— Gott og vel, Yvonne. Það er
fallegt nafn, og auik þess að vera
falleg, eruð þér góð manneskja.
Annars mundi ég heldur eíkki
koma með þessa uppástungu. —
Þér sjáið, lauk hann máli sínu,
að ég vil koma með sannanir,
svo að konan mín geti skilið við
mig. En ég vil fá einhverjar
sannfærandi sannanir — mér
dugar ekki einhver dræsa. sem
ég hafði náð í það og það kvöld-
ið, því að það mundi aills ekki
sannfæra hana. Ég vil, að hún
sannfærist um, að ég sé orðinn
ástfanginn af einhverri annarri
— gjörsamlega sannfærð. Enda
þótt ég viti, að innst í hjarta
sínu vill hún gjarna fá skilnað,
þá mundi hún ekki vilja skilja
mig eftir í reiðileysi, ef ég mætti
svo segja. Ég er viss um, að henni
er eitthvað hlýtt til mín, en
elskar mig hinsvegar ekki, eins
og hún gerði hér forðum. Ef það
hefur þá nokkurntíma nokkuð
verið, sem ég efast um. Það voru
auirarnir mínir, sem drógu hana
að mér. Ég mundi auðvitað sjá
vel fyrir henni, svo að hún þyrfti
ekki að líða skort En ég verð
bara að vera viss um, að hún
haldi, að ég sé orðinn ástfang-
inn af einhverri annarri. Og
hvað er þá Jíklegra en það sé
laglega kennslukona sonar míns?
Ég mundi engar kröfiur gera til
þín, Yvonne. Það sver ég. Hjá
okkur yrði þetta ekki annað en
heiðarlegur samningur.
er kominn
AFTURá
markaðinn
KAFFIBÆTISVERKSMIÐJA
O. JOHNSON & KAABER H.F.
Elegant —
Elegant
Vestur-þýzkir nylonsokkar 30 den.
Slétt lykkja.
Verð hjá okk-
ur 39 kr. parið
.tiiftimiiMdliiiitiiiiiUiiiiimuulUiiitiiimiMiHiiHM!.
■ III'..11111111011 ll|. ■I.'.lin,...l.uili.im,.,,,in,.ll..,,,.i..

Miklatorgi — Lækjargötu.