Morgunblaðið - 06.11.1969, Blaðsíða 24

24
MORGUNHLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. NÓVEMBER 1969
Og konumar þeirra voru einn
ig þama með í för. Hendrik
hafði genigið að eiga enska
stúlku, en Benjamín og Jan
höfðu kosið sér hollenzkar eig-
inkonur. I>að er skaði, hugsaði
Dirk, að þeir skuli heita Liek-
er en ekki van Groenwegel. En
það var nú samt gleðilegt að
heyra Pelham segja, að hann
ætti son. — Og hann er lifandi
eftirmyndin hans Pelhams, sagði
EMrida og brosti — kona
Pelhams sem sat hægra megin
við Diirlk við matborðið. — Meira
að segja eir hann með litlu, rauð
leitu freknurnar framan í sér.
Hún var bnellin og mjög kát,
en eik'kert sérlega lagleg. Hún
hafði róandi áhrif á hann, talaði
við hann hömlulaust — næstum
eins og Rósa. — Ég er að vona,
að ég eignist eintóma syni, sagði
Dirk við hana, — syni til að
halda nafninu við. Og Klara,
sem sat vinstra megin við hann,
tók fram í: — Varaðu þig, Dirk.
Menn, sem ósika sér eintómra
sone, enda venjulega með því að
eignast eintómar dætur! Hefur
þú gaman af stelpum?
Dirk hleypti brúnum, því að
hann vissi aldrei hvar hann
hafði Klöiru. Honum hafði skil-
izt, að hún væii að leggja sig
fram uim að vera atonenni-
leg við 'hiann. — Það var næst-
um eins og Graham hefði lagt
henni lífsrelgurnar: — Góða
Klara, reyndu að skemmta hon-
um fyrdr mig, og reyndu að
hindra hann í að fara að tala
um ættina okkar.
— Víst hef ég gaman af stelp
um. En synimir eru mikilvægari.
Og það á meira en einn hátt.
— Veiztu ekki, Klara, að
Dirk er bókstaflega að springa
af ættarstolti, sagði Elfrida bros
andi, og leit ertnislega til Dirks.
— Við erum alltaf að tala um
hann, heima í Flagstaff.
Dirk glotti. — Eigum við
ekki að skipta um umtalsefni,
áður en ég fer að verða þreyt-
andi. Haltu áfram að segja mér
af Francis litla, Elfrida. Hvers
vegna voruð þið annars að skíra
hann því nafni?
Elfrida hló og sneri sér að Pel
ham, sem sat næstur henni.
— Heyrðu, Pellham, Dirk
langar til að vita, hvers vegna þú
kallaðir son þinn Fraincis. Á
ég að segja honum það?
PeLham rauf samtal sitt við
Christine, hina mögru og flat-
brjósta konu Willems og sagði
við Dirk. — Ég átti hjákonu,
sem hét Frances, bráðfallega
múlattastelpu, og ég lofaði
hemni, áður en við hættum að
vera saman, að kalla elzta son
minn í höfuðið á henni. Og vertu
svo væn, Elfrida, að vera ekki
að láta mig gefa þessa skýringu
oftar. >ú veizt bezt sjálf, að það
óróar samvizku mína.
Dirk tók undir hláturinn að
þessu, en undir niðri leið hon-
um illa. Nakirun líkama Rósu á
rúmstokknum bair fyrir augu
hans og angraði hann, eins og
það hafði gert ótal sinnum und-
anfarna daga. „Rráðfalleg múl-
attastelpa!" Skyldi hjákonan
hans Pelhams hafa verið fallegri
en Rósa?
Augu hans reikuðu að svörtu
konunni, sem va>r að líta eftir
þrælunum, sem þjónuðu við borð-
ið. Sara Hubert — mamma
Rósu! Hún var eftirtektar-
verð. Það var eitthvað stórbrot-
ið við persónu hennar. Að vísu
var hún svört, en hún bar samt
af öllum hópnum. Og það var
enginn þrælsótti í þessum aug-
um. Þau voru einbeitt og ótta-
laus — alveg eins og augu Rósu.
Hann áttaði sig snöggt og
það var rétt, að hann heyrði,
hvað Elfrida var að segja.
— Þú ert orðinn hreinasta
sagnapersóna hjá ættirani. Allir
voru spenntir að hitta þig.
61
— Er það svo? Dirk fann sig
gripinn einhverri hlýjukennd
gagnvart þessari opinskáu konu,
sem Pelham hafði gengið að eiga.
Hann gat vel skilið, að Pelham
slcyldi hafa litizt á hana, þrátt
fyrir allam ófríðleika. — Og
mætti ég spyrja, hvers vegna?
— Nú, vitanlega er ekki nema
eðlilegt, að maður sé forvitinn
um mann, sem eir sagður vera
merkilegur. Handan við borðið
sat Graham milli Edwards og
Luise, var alltaf að líta laumu-
lega til bróður síns. Honum datt
í hug, að líklega hefði það ver-
ið misskilningur að setja hann
við hliðina á Elfridu. Elfrida
væri ekki vön að vega hvert
orð sem hún sagði. En hins veg-
ar hélt hann að Dirk yrði hrif-
inn af hreinskilni hennar, sem
líktist svo mjög hans eigin hrein
skilni.
Dirk hló. — Það er nú ekki
nema skiljanlegt. En hvemig
firéttiirðu af þessum merkilegu
eiginleikum mínum?
— Hér í nýlendimum fer eng-
inin hlutur leynt. Úr öllum hugs-
anlegum áttum hafa borizt frétt-
ir af þessu grimmdarlega og
æsta ættarstolti þínu, af grimmd
þinni og hroka, og hvemig kven
fólkið óttast þig og elskar um
leið.
— Þú óttast mig þó sýnilega
ekki, sagði Dirk hlæjandi, en
iroðnaði um leið.
— Nei, ég skal játa, að það
geri ég ekki, sagði Elfirida bros-
andi. — Ekki að þú sýnist ekki
vera ófreskja. Þú hefur hræði-
leg augu, Dirk. Svo borandi og
köld. En eftir að hafa talað við
þig, sé ég, að þú ert alveg mein-
laus — og jafnvel viðkunman-
legur.
Það var næstum klukkustund
seimna. — Farið var að dimma,
þrælarnir höfðu kveikt á kert-
um, og máltíðinni var næstum
lokið — þegar Dirk lét til sín
heyra. Hann stóð upp, rólega, og
eins og ekkert væri um að vera,
og sagði: — Dömur mínatr og
herrar af van Groenwegelætt-
inni, má ég biðja ykkur að
hlústa á mig stutta stund. Ég
hief mikilvægt mál að ræða við
ykkur.
Allt samtal dó út við borðið.
Graham hafði fölnað og stirðn-
að upp, er hann heyrði rödd
Dirkis. Edward, isem sat við hlið
hans, tók að tauta: — Það viirð-
ist svo sem hér eigi að fara að
halda ræðu. Og Luise skríkti:
— Blessað sikrímslið okkar.
Graham starði yfir borðið á
bróður sinn, sem stóð teinrétt-
ur, og honum datt í hug: Hann
er ekki manneskja, en ég get vel
séð, hvers vegna alHr dást að
honum. Á þessari stuindu get ég
séð það. Hvað ég vildi óska, að
ég ætti hugrekkið hans!
Allir horfðu á Dirk, er hann
hélt áfram tölu sinni: — Ykkur
þykiir ég sjálfsagt sveitamanns-
legur að fara að tala um þetta
við ykkur, svona rétt þegar mál-
tíð er að ljúka, en mér fannst
betira að ljúka því af, áður en
við dreifumst út um allt. Ég hef
verið að heyra að flest ykkar
hafa heyrt sitt af hverju
um mig, og að ég sé tal-
inn vera eittíhvert skrímsli, jafn
vel hór í Demerara. f Berbice
— og ég nefni þetta ekki af
mieinni beizkju, heldur sem blá-
fealda staði-eynd — er ég talinn
vera ófreskja. En ég er þykk-
skinnaður og læt mér á sama
standa um það álit, sem fólk
karan að hafa á mér. Hitt væri
verra ef ég heyrði einhverja
lastmælgi um ættina. Já, ættina
okkar.
Hann brýndi ofurlítið raust-
ina og leit til beggja hliða, eins
og til þess að sjá allan hópinn,
og augun urðu ennþá kulda
lega grænni en Graham hafði
nokikurn tíma vitað þau verða.
- Ég er talinn vera með þá
hugmynd á heilanum, að ættin
afekair sé m/itttííL ætit, cng haldin
þeirri hugmynd, að okkur séu
ætluð mikil afrek. Þetta ar ekki
nema satt og rétt. Ég tel það
sjálfur ekkert óeðlilegt, að ég
sé haldinn slíkri trú, en þá farið
þið náttúrulega að segja mér að
ofstækismaður viti aldrei um
sdtt eigið- ofstæki. Vitfirringar
vita heldur ekki, að þeir eru
vitskertiir.
Hann þagnaði, en enginn æmti
né skræmti. Augnabrúnir Ed-
Wéu-ds lyftust og djöflasvipur
kom á andHtið. Rafael hallaði
sér aftur í stólnum, með glieði-
bros á vör, en greiparnar spennt
ar, eins og hann ætlaði að fara
að klappa. Willem, sem sat mil'.i
Larsien Huibnieir oig DaWiIiu Liiek-
Dropi
ihafíð...
Dropi merkir lítið, ofboð lítið af einhverju, segir orðabók-
in. Og dropinn er merki græna Hreinolsins, vegna þess,
hve ofboð litið, örfáa dropa þarf af því í uppþvottinn og
viðkvæma þvottinn. Nýja græna Hreinolið hefur auk þess
fengið nýja dropa, sem gera það betra en fyrr, hlífir
hðndunum, léttir erfiðið, styttir tfmann. En grænt Hreinol
er þó enn jafn ódýrt .... dropi f haf útgjaldanna. Og
Hreinol dropinn fer f hafið eins og allir aðrir dropar að
lokum ... lúnari en allir hinfr.
NÝTT, BETRA OG JAFNÓDÝRT
GRÆNT HREINOL, ÞVOTTALÖGUR f UPPÞVOTT OG ALLAN
VIÐKVÆMAN ÞVOTT. MILDARI FYRIR HENDUR YDAR.
HF.HREINN
sonderborg
garn
Þið prjónið fallegustu peysurnar úr
SÖNDERBORG-garni. Lítið inn hjá okkur
og veljið úr hinum frábæru litum og
garntegundum.
Verzlunin BAUGALIN
Miklubraut 68.
(smiör)
SMYRjn MEfi WÍH*SMJÖRn
I »lliT ®i
*SMJÖRIfl
Osta> og Smjarsalan s.f.