Morgunblaðið - 09.03.1974, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. MARZ 1974
Minning:
Kristján Tryggvason
klœðskerameistari
í eiag fer frain frá Ísafjarðar-
kirkju jarðarför Kristjáns
Tryggvasonar klæðskeramei stara,
en hann andaðist snögglega að
morgni 1. marz.
Kristján var fæddur að Vals-
hamri i Geiradalshreppi í A-
Barðastrandarsýslu 19. marz
1906. Foreldrar hans voru bæðí
IIúnvetningar, móðir hans var
Kristjana Sigurðardóttir frá
Kjalarlandi á Skagaströnd, en
faðir hans var Tryggvi Ágúst
Pálsson, en hann var fæddur á
Auðunnarstöðum í Víðidal. For-
eldrar hans hófu fyrst búskap á
Skálanesi í Gufudalshreppi í A-
B arðastrandarsýslu, en fluttust
þaðan að Valshamri, þar sem
Kristján var fæddur. Frá Vals-
hamri fluttust þau og bjuggu um
tíma í Gufudal, en frá Gufudal
fluttust þau að Kirkjubóii við
Skutulsfjörð og þar bjuggu þau
hjón rausnarbúi i næstum því 21
ár. Bæði þar og fyrr á lífsleiðinni
skiptust á skin og skúrir í lífi
þessa fólks, eins og margra ann-
arra. Þegarég varbarn að aldri
kynntist ég mjög vel foreldruin
Kristjáns Tryggvasonar og heim-
ilisfólkinu á Kirkjubóli, þvi að á
milli fjölskyldu minnar óg þess-
arar fjölskyldu var mikil og
góð vinárra og var oft kom-
ið á Kirkjubóli á þessum ár-
um. Mér fannst vera mikill
munur á þeim hjónum. Hús-
freyjan, Kristjana, var þessi
hægláta manneskja, sem fór svo
lítið fyrir, vinnusöm með af-
brigðum, lagði aldrei nema gott
orð til allra manna og tók öllu því,
sem að bar, með æðruleysi og lét
aldrei á sér finna, hvort henni
líkaði betur eða verr. Maður
hennar var að mörgu leyti an-
stæða við hana. Hann var opirv
skár, ærslafenginn, mikill hug-
sj ó nam að ur, f élags hy gg j u m að ur
og dugnaðarforkur í öllum fram-
kvæmdum. Hann lífði fyrirþað að
vinna að félagsmálum, enda var
honum falin forusta i fjölmörgum
félagsmálum sveitar sinnar og
héraðs á þeim árum, sem hann sat
á Kirkjubóli, og raunar einnig á
þeim árum, sem hann var búandi
í Barðastrandarsýslu. En þó að
mér fyndust þessar manneskjur
ölíkar, þegar ég kynntist þeiin
barn að aldrei, þá fann ég fljót-
lega, að þau voru einnig lik. Þau
áttu svo margt sameiginlegt, sem
voru eðliskostir þeirra beggja.
Þau voru bæði gestrisin, þau voru
bæði góðgjörn og velviljuð og
+
Konan mln,
SVANHILDUR BOGADÓTTIR,
Stigahllð 6,
lézt I Borgarspítalanum 7, þ m
Helgi Gislason
vildu allt fyrir alla gera, sérstak-
lega þá, sem minnst máttu sín í
þjóðfélaginu. A þeim árum, sem
þau hjón bjuggu á Kirkjubóli,
byggðu þau upp jörðina, bæði
íbúðarhús og öll peningshús og
juku ræktun jarðarinnar mikið á
þessum tíma. Kirkjubólsheimilið
var talið með fremstu heimilum
við Djúp á sínum tíma og þar var
búið rausnarbúi, þar var mið-
stöð félagsstarfs í Eyrarhreppi
um langt árabil, en þar skiptust
einnig á skin og skúrir i lífi þessa
fólks, eins og flestra annarra. Þau
urðu fyrir þeirri þungu sorg að
missa efnilegan son sinn, Sverri,
úr spænsku veikinni áárinu 1918,
en þá var skammt stórra högga á
milli, því að aðeins þremur árum
síðar missa þau annað elzta barn
sitt, Guðmund búfræðing frá
Hvanneyri, og á sama ári missa
þau þriðja elzta barn sitt,Sigurð
Pál. Þetta voru þung ár og erfið,
en þessum sorgum tóku þau hjón
á þann veg sem þeir einir geta
gert, sem trúa á Guð sinn.
Ég man alltaf eftir því, þegar
þau Kristjana og Tryggvi fluttust
frá Kirkjubóli til Reykjavíkur,
hvað ég sá mikið eftir þessum
góðu hjónum burtu úr byggðar-
laginu. Ég kom oft til þeirra og sá
þau oft, eftir að þau höfðu flutzt
til Reykjavíkur, en þau létust há-
öldruð, Kristjana lézt 18. nóvem-
ber 1958, en Tryggvi andaðist 5.
ágúst 1963 og vantaði þá viku á að
vera níræður.
Börn þeirra hjóna voru níu og
eru nú við lát Kristjáns aðeins
eftir á lífi Olafur Magnús og
Tryggvi Frímann, báðir búsettir í
Reykjavík og Aðalheiður húsfrú í
Hnifsdal. En auk þeirra, sem látn-
ir eru og áður er minnzt á, eru
látin Sigríður húsfreyja á Kirkju-
bæ við Skutulsfjörð og Snorri
Geir gróðurhúsabóndi í Hvera-
gerði, en hann andaðist á árinu
1969. Tryggvi átti dóttur áður en
hann kvæmtist, Klöru húsfrú í
Vestmannaeyjum.
Þegar Kristján Tryggvason
flyzt að Kirkjubdli er hann aðeins
átta ára að aldri, svo að segja má,
að Kirkjuból hafi verið fyrst og
fremst hans bernskuheimili. Að-
eins 14 ára að aldri fer hann i
klæðskeranám til Þorsteins Guð-
mundssonar klæðskerameistara á
Ísafirði og lýkur prófi í iðn sinni á
árinu 1924. Næstu tvo veturþar á
eftir stundar hann nám í Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík og
lýkur þaðan prófi vorið 1926.
Árið 1934 fer hann til Kaup-
mannahafnar til framhaldsnáms í
iðn sinni. Sama ár og hann lýkur
prófi frá Samvinnuskólanum
stofnar hann fyrirtækið Einar og
Kristján á Ísafirði með Einari
Guðmundssyni klæðskerameist-
ara og ráku þeir klæðskeraverk-
stæði og verzlun saman þangað til
Einar lézt á árinu 1960. En næsta
ár á eftir kaupir Kristján hlut
Einars og rekur fyrirtækið þang-
að til fyrir nokkrum árum, að
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GÍSLI GUÐMUNDSSON
frá Hellu, Hafnarfirði,
lézt I St Jósepsspítala 8 þ m
Anna Hannesdóttir, Ólafur Óskarsson,
Hanna Glsladóttir, Erna Þorsteinsdóttir,
Geir Gíslason, barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginmaður minn,
ÞÓRARINN JÓNSSON,
tónskáld,
lézt I Landspítalanum 7 þessa mánaðar
Ingibjörg Stefánsdóttir.
hann verður fyrir heilsutjóni og
leigir verzlanirnar, en á sitt hús
eftir sem áður.
Þeir félagar byggðu um árið
1930 myndarlegt og stórt hús á
isafirði og þótti það á þeim árum
bera vott um dugnað og bjartsýni
ungra manna að fara út í slíkar
framkvæmdir. Ég held, að mér sé
óhætt að segja, að þeirra fyrir-
tæki hafi ávallt verið vel séð og
við þá hafi öllum líkað vel að
skipta, bæði þeim, sem seldu
þeim félögum vörurnar, og ekki
síður þeim, sem keyptu af þeim
vörurnar. Báðir voru þessir menn
traustir og áreiðanlegir í öllum
viðskiptum. Kristján Tryggvason
var sérstaklega félagslyndur mað-
ur og átti gott með að umgangast
fólk. Hann var léttur, kátur og
skemmtilegur og hafði gaman af
félagsstarfsemi. Ég áttí samleið
með honum í félagsstarfsemi um
mörg ár, og þó sérstaklega í Sjálf-
stæðisfélagi ísfirðinga og full-
trúaráði sjálfstæðisfélaganna á
isafirði, en þar átti hann sæti um
langt árabil í stjórn. Hann var
varabæjarfulltrúi í bæjarstjórn
isafjarðar á árunum frá
1942—1962 og sat marga bæjar-
stjórnarfundi. Hins vegar var
hann aldrei aðalbæjarfulltrúi, en
það kom til af því, að hann vildi
ekki taka það starf að sér, en oft
vissi ég til þess og átti þátt í að
óska eftir því, að hann tæki sæti
ofar á framboðslista. En hann
vildi vera með, vinna og starfa
fyrir flokk sinn og bæjarfélag, og
ég minnist þess, að þegar bæjar-
mál voru rædd eða stjórnmál, þá
lagði hann aldrei annað en gott til
mála. Stjórnmálin á isafirði voru
hörð og óvægileg og oft sögð orð,
sem betur hefðu verið ótöluð á
milli anstæðinga á þessum árum,
en ég minnist þess þegar ég lit
yfir farinn veg, að Kristján
Tryggvason var einn af þeim
mönnum, sem vildu alltaf bera
sáttarorð á milli og draga úr deil-
um, þegar þær urðu mjög harðar
og hann reyndi alltaf að finna
andstæðingnum eitthvað til varn-
ar og fannst sumum samherjum
jafnvel stundum um of á þessum
timum. Eftir á að líta kann maður
vel að meta slíka menn sem
Kristján Tryggvason. Maður
kunni líka að meta hann á þeim
árum, sem við áttum samstarf
saman, því að hann var áhuga-
maður um öll framfaramál síns
byggðarlags. En Krisján Tryggva-
son vann í fleirí félögum heldur
en þessum, sem nú hafa verið
nefnd. Hann var einn af stofnend-
um Kaupmannafélags ísafjarðar,
formaður þess frá byrjun og allt
þangað til heilsan bilaði. Hann
var félagi í Styrktarsjóði verzlun-
armanna á Ísafirði og formaður
þess félags um langt árabil. Enn-
fremur var hann einn af
stofnendum Frímúrarareglunnar
ál-safirði og, að því er ég bezt veit,
einn æðsti maður þess félagsskap-
ar um langt árabil. Hann tók mik-
inn þátt i starfsemi Tónlistar-
félags ísfirðinga, en það var
stofnað, að mig minnir, á árinu
1948 og hann átti sæti i skóla-
nefnd Tónlistarskólans og vann
fyrir hann gífurlega mikið starf,
sem honum verður seint þakkað.
Kristján kvæntist ágætri konu
Margréti Finnbjörnsdóttur, 10.
september 1927. Þeim hjónum
varð þriggja dætra auðið, elztu
dótturina, Huldu Bryndísi, misstu
þau 1937, aðeins 10 ára að aldri,
hinar eru Elisabet Guðný banka-
fulltrúi i Reykjavík og Gréta Lind
gift Sverri Hermannssyni al-
þingismanni og eiga þau hjón
fimm börn og tvö barnabörn.
Ég hygg, að fáar stundir hafi
verið ánægjulegri í ævi þeirra
hjóna, Kristjáns heitins og
Margrétar, en þær, þegar Gréta
og Sverrir komu með börnin sín
tii ísafjarðar á vorin, en þau voru
oft langdvölum hjá afa og ömmu á
isafirði og í sumarbústað þeirra á
Grund við Skutulsfjörð. Það voru
ánægjulegar stundir, sem þau
áttu saman, og ég hygg, að fáar
manneskjur hafi látið sig meira
varða um börn sín og barnabörn
heldur en þessi hjón. Kristján
Tryggvason var léttur maður í
lund, lífsglaður, var gjarnari á að
sjá björtu hliðarnar á lífinu
hverju sinni heldur en hitt, sem
miður fór, hafði góð áhrif á þá,
sem voru fremur fyrir það að tala
um erfiðleikana og það, sem átti
að vera betra. Hann kom f lestum i
gott skap, hann hafði gaman af að
spjalla um sin áhugamál og hann
hafði einnig gaman af því að
hlusta á áhugamál annarra. Hann
var traustur og góður ísfirðingur
og rótfastur í sínum bernskuslóð-
um. Þegar hann veiktist fyrir
tveimur og hálfu ári þá hvarflaði
Olafur Hörður Ingi-
marsson — Minning
Fæddur 17. marz 1932.
Iláinn 5. desember 1973.
Þann 6. desember síðastliðinn
barst mér sú harmafregn, að vin-
ur minn og æskufélagi Ólafur
Hörður Ingimarsson væri dáinn.
Mér brá, því að ætið er það svo, að
þótt það sé það eina, sem við erum
viss um í þessu lífi, að eitt sinn
skal hver deyja, verður okkur öll-
um meira um, er menn í blóma
lífsins hverfa yfir móðuna miklu.
Ólafur heitinn fórst við störf sin
um borð i vélskipinu Guðmundi
Pétri 5. desember sl. Ég veit, að
þar er genginn góður drengur,
sem er harmdauði öllum, sem
hann þekktu, ekki sízt konu og
börnum hans þrem, sem hann
unni svo mjög, og öldruðum eftir-
lifandi foreldrum. Ólafur heitinn
var fæddur i Reykjavík 17. marz
1932. Foreldrar hans voru þau
sæmdarhjón María Amaiía Þórð-
ardóttir og Ingimar Þorkelsson
verkamaður, sem mörgum er
kunnur af margra áratuga vinnu
við höfnina í Rvík. Ólafur var
yngstur fjögurra systkina. Hann
byrjaði snemma að vinna til sjós
og þótti afbragðs maður til allra
verka, duglegur og samvizkusam-
ur. Ég minnist þess, er við vorum
samskipa, að alltaf var líf og
kátína i körlunum á dekki, þegar
Ólafur átti vakt. Ég kynntist Ólafi
fyrst, er ég var sjö ára, vorum við
upp frá því mjög nánir vinir og
hef ég ætíð síðan litið á hann sem
bróður minn. Leiðir okkar skildu
þó brátt eins og gengur, við flutt-
umst báðir burt úr Reykjavík um
sama leyti, hann kvæntist á Bol-
ungarvík og bjó þar með eftirlif-
andi konu sinni, Guðnýju Kjart-
ansdóttur, sem bjó honum þar
elskulegt heimili og ól honum
þrjú mannvænleg börn. Mér er
margt i huga, er ég sting niður
penna til að minnast gengins vin-
ar, en ég ætla ekki að bregða út af
vana Ólafs heitins heldur hafa
sem fæst orð. Ég veit, að eftirlif-
andi ástvinir eiga í huga sínum
fagra mynd um góðan dreng og
bið ég góðan guð að veita þeim
styrk í sorg sinni.
Mig langar að lokum að kveðja
að honum og þeim hjónum að
flytjast burtu frá isafirði og
kaupa sér hús hér í nágrenni
Reykjavikur. Við þetta áform
hættu þau vegna þess, að þau
vildu heldur, þegar á hólminn
kom, búa áfram í húsinu sínu á
ísafirði, njóta sumarblíðunnar í
sumarbústaðnum fyrir botni
Skutulsfjarðar, á Grund.
Kristján kom til mín siðustu dag-
ana, sem ég var heima í janúar-
mánuði, og þá sagði hann mér, að
nú væri heilsa sín öll að færast í
betra horf og hann var eins og
fyrri daginn bjartsýnn á, að hann
væri kominn yfirþessa erfiðleika
og nú gæti hann aftur unað glað-
ur við sitt. Hann nefndi það við
mig, hvað hann væri ánægður yfir
því að vera aftur kominn heim til
tsafjarðar og mega aftur njóta
kyrrlátra, fagurra daga í sumar-
húsinu sínu á Grund. Ég vissi, að
hann meinti hvert orð af því, sem
hann sagði. Hann var rótgróinn á
isafirði, hann var rótgróinn i
þeirri heimabyggð, sem hann
fluttist til aðeins átta ára að aldri.
En oft skipast veður skjótt í lofti
og að morgni 1. marz fellur þessi
ágæti drengur í valinn. Nú er
hann horfinn sjónum okkar. Eftir
lifir minningin um góðan dreng,
gegnan mann. Sárastur er harmur
eiginkonu hans, sem sér nú á bak
góðum eiginmanni, góðum félaga.
Hennar hlutskipti er erfiðast und-
ir slikum kringumstæðum. Dæt-
urnar, tengdasonurinn og barna-
börnin sjá eftir góðum föður,
tengdaföður og ástríkum afa. ísa-
fjörður hefur misst einn af sínum
ágætu sonum, einn af þeim mönn-
um, sem sett hafa sterkt svipmót
á þetta bæjarfélag um áratuga
skeið. Mér finnst vera mikil
breyting á götunni minni heima á
ísafirði við fráfall Kristjáns
Tryggvasonar. Þá hafa orðið mikl-
ar breytingar heima, við Hafnar-
strætið, á undanförnum árum og
þessar breytingar halda áfram.
En þannig gengur lífið. Nýir
menn koma og aðrir fara. Við,
sem þekktum þá, sem fara, höfum
verið með þeim langan tíma, höf-
um kunnað að meta þá, átt þá að
vinum, við sjáum eftir þeim við
burtför þeirra héðan úr þessu lífi.
Ég sakna Kristjáns Tryggvasonar
mjög innilega. Hann var góður,
traustur og öruggur félagi og vin
ur. Hann sýndi mér aldrei annað
en vinskap öll þau ár, sem við
áttum saman að sælda. Þenna
ágæta félaga og vin kveð ég nú
hinztu kveðju. Ég samhryggist
innile^ hans ágætu konu, dætrum
tengdasyni, barnabörnum og eft-
irlifandi systkinum. Við minn-
umst góðs manns og þegar ég
heyri góðs drengs getið, þá mun
ég ávallt minnast Kristjáns
Tryggvasonar. Guðs blessun fylgi
minningu hans.
Matthías Bjarnason.
Ólaf með orðum skáldsins, sem
sagði:
Að veruleikans stund og stað
er stefnt við hinztu skil.
þvi ekkert er til nema
aðeins það
sem ekki er til.
Stanley.