Morgunblaðið - 16.06.1981, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚNÍ 1981
+
Maöurinn minn,
VALUR SÓLMUNDSSON,
Melabraut 65,
lézt í Borgarspítalanum 12. júní.
Sesselja Asmundsdóttir.
Faöir okkar,
ÞÓRDUR EINARSSON.
Langholtsvegi 63,
lést á Landakotsspítala 15. júní.
Edda Þóröardóttir Karlsson,
Guðmundur Eínar Þórðarson.
+
Móöir okkar, og tengdamóöir,
GUDRUN GUÐMUNDSSON,
Hamrahlíö 35,
lést 10. júní 1981, jaröarförin hefur fariö fram.
Anna Pétursdóttir, Eiríkur Haraldsson,
Guðmundur Pétursson.
+ Móðir okkar,
GUDMUNDÍNA SIGURBORG GUDMUNDSDÓTTIR,
Garðavegi 7, Hafnarfirði,
lést aö Sólvangi 14. júní. Börn hinnar látnu.
+
Móöir mín, tengdamóöir, systir og amma,
ÞÓRDÍS SUMARLIDADOTTIR,
Ljósheimum-2,
andaöist i Borgarspítalanum laugardaginn 13. júní.
Höröur Steinþórsson, Brynja Pétursdóttir,
Helgi Sumarliðason
og barnabörn.
+
Móöir okkar og tengdamóöir,
BJARNEY BJARNADOTTIR,
Rénargötu 9a,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn 18.
júní kl. 1.30.
Guðrún Þorkelsdóttir, Jón Helgason
Sigurður Þorkelsson, Krístín Gestsdóttír.
+
Útför fööur, tengdafööur og afa okkar,
ÓLAFS GUDMUNDSSONAR
birgöavaröar,
Laugateigi 12,
fer »ram frá Fossvogskirkju í dag, 16. júní kl. 15.
Gunnar St. Ólafsson, Inga Dagný Malmberg,
Elín Ólafsdóttir, Magnús R. Magnússon,
Þórdís Ólafsdóttir,
Magnús H. Ólafsson,
Ragnhildur Ólafsdóttir, Bjarni Ó. Guömundsson,
Örn Ólafsson,
Sólveig Ólafsdóttir,
og barnabörn.
+
Þökkum af alhug auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur okkar, tengdaföður og afa,
Guö blessi ykkur öll.
PÁLSLÚTHERSSONAR,
kristniboöa.
Aöalbjörg S. Ingólfsdóttir,
Ingimar Pálsson,
Elín Pálsdóttir,
Arnbjörg Pálsdóttir,
Lúther Pálsson,
Pála B. Pálsdóttir,
Páll E. Pálsson,
Sesselja Kr. Pálsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
Minning:
Guðrún Jónasdóttir
frá Reyni felli
Fædd 29. júlí 1896.
Dáin 8. júní 1981.
Þegar ég minnist móðurystur
minnar, Guðrúnar Jónasdóttur, er
lést hinn 8. júní sl., kemur upp í
huga minn það atvik er ég man
fyrst eftir henni. Vorið 1940 þegar
Island var hernumið, var stefnt að
því að koma öllum börnum í
Reykjavík til sumardvalar í sveit-
um því þá óttuðust menn styrjald-
arátök hér á landi. Móðir mín fór
með mig þá fimm ára gamlan til
systur sinnar er þá bjó í Hall-
geirseyjarhjáleigu í Austur-
Landeyjum, og var þetta mín
fyrsta dvöl hjá frænku minni, og
hef ég síðan ekki átt meiri eða
nánari samskipti við nokkurn, ef
frá eru talin mín allra nánustu
skyldmenni.
Guðrún Jónasdóttir var fædd að
Reynifelli á Rangárvöllum hinn
29. júlí 1896. Var hún dóttir
hjónanna Sigríðar Helgadóttur
frá Arbæ í Holtum og Jónasar
Arnasonar frá Reynifelli. Guðrún
var næstelst sinna systkina, en
alls eignuðust Reynifellshjónin 11
börn, en aðeins fimm af þeim
komust til fullorðinsára en þau
voru: Helgi læknir og alþingis-
maður, Stórólfshvoli, er lést árið
1960, Helga er lést árið 1929, Þóra
er lést árið 1978 og Marta er lést
árið 1951. Var Guðrún orðin ein
eftirlifandi systkinanna frá
Reynifelli, og með henni eru þau
öll horfin hér af braut. Guðrún bjó
hjá foreldrum sínum þar til þau
létust, en föður sinn missti hún
1918 og móður 1919. Á sínum
yngri árum stundaði Guðrún nám
við Kvennaskólann í Reykjavík og
lauk þaðan prófi.
Það var hinn 8. júlí 1920 að
Guðrún giftist Ingvari Ingvars-
syni frá Minna-Hofi á Rangárvöll-
um. Þau Guðrún og Ingvar hófu
búskap á föðurleifð hennar Reyni-
felli, og bjuggu þau þar í nokkur
ár, þar til þau brugðu búi og
fluttust til Reykjavíkur. Ekki
undu þau Guðrún og Ingvar sínum
hag í Reykjavík, störf og búseta í
sveit var þeim mjög huglæg, og
varð það til þess að þau fluttu
austur í Rangárvallasýslu og þá að
Minna-Hofi. Vorið 1929 fluttu þau
að Hallgeirseyjarhjáleigu og
bjuggu þar í sextán ár, að þau
fluttu að nýju og þá að Gamla-
Hrauni við Eyrarbakka, og voru
þau þar til vorsins 1959, að þau
hættu búskap og fluttu þá að
Selfossi og hefur Guðrún búið þar
fram að þessu, eða þar til hún lést.
Þau Guðrún og Ingvar eignuð-
ust tvo syni, en þeir eru: Jónas
forstöðumaður bankaútibús Bún-
aðarbankans á Selfossi, kvæntur
Ingveldi Kristmannsdóttur, og
Ingvi Sigurður sendiherra íslands
í Svíþjóð, kvæntur Hólmfríði
Jónsdóttur. Er Guðrún lést átti
hún fjögur barnabörn og sex
barnabarnabörn.
Árið 1963 lést Ingvar og flutti
þá Guðrún í hús til sonar síns
Jónasar að Þóristúni 5 og bjó hún
í sambýli við fjölskyldu hans
þaðan í frá til æviloka. Ekki er
hægt að minnast Guðrúnar og
telja upp hennar nánasta fólk svo
að ekki sé minnst á Bergljótu
Sigvaldadóttur, en samband
þeirra var allsérstætt. Bergljót
var tuttugu árum eldri en Guðrún,
kom sem kornabarn til afa og
ömmu Guðrúnar, en árið sem
Guðrún fæddist kom Bergljót að
Reynifelli, og upp frá því skildust
þær aldrei að, fyrr en Bergljót lést
árið sem þær fluttu á Selfoss.
Voru það því 63 ár er þær voru
samferða á lífsbrautinni án þess
að nokkurt tímabil á þessum
árafjölda félli þar úr.
Nokkur börn tóku þau Ingvar og
Guðrún til fósturs, og var mikið
leitað til þeirra með það. Aðstand-
endur og vandamenn þeirra
barna, sem gátu ekki verið með
sínum foreldrum eða sínum nán-
ustu, sóttu mjög eftir því að koma
börnum til þeirra, því að óvíða
hefðu þessi börn betra atlæti
hlotið heldur en hjá hjónunum
Guðrúnu og Ingvari, og vil ég geta
tveggja þeirra en þau voru:
Trausti Þröstur Jónsson, er kom
til þeirra hjóna tveggja ára gam-
all og var hann hjá þeim þar til
hann varð 29 ára. Trausti kvænt-
ist síðar Matthildi Vaitýsdóttur,
en hann lést langt um aldur fram
aðeins 36 ára. Ennfremur minnist
ég vangefinnar telpu, Jóhönnu
Magnúsdóttur (Gússu), en allir
bera þeir sem kynntust því hvern-
ig þau önnuðust þessa telpu, að
þar átti mjög gott fólk hlut að
máli, því sú nærgætni, þolinmæði
og umönnun er telpan hlaut hjá
þeim var alveg einstök, og er ekki
öllum hent að feta í fótspor þeirra
hjóna í þeim efnum. Þó að ég hafi
aðeins getið hér tveggja barna er
þau tóku í fóstur, þá voru víst
börnin fimm í allt er voru hjá
þeim styttri eða lengri tíma.
Guðrún var hávaxin glæsileg
kona, og ávallt þegar Guðrún
klæddi sig upp á fór hún í
íslenskan búning, en nú fækkar
óðum þeim konum er svo gera.
Glæsileiki Guðrúnar naut sín
mjög vel er hún var komin í
peysuföt eða upphlut, og er Guð-
rún var í heimsóknum hjá syni
sínum erlendis, en hann hefur
búið þar um árabil, og starfað í
íslensku utanríkisþjónustunni, þá
hefur fólk sagt mér að hún hafi
vakið mikla athygli í sínum ís-
lenska búningi.
Guðrún hafði mjög góða frá-
sagnarhæfileika, og var kímni
hennar mjög mikil. Það þurfti
enginn að hafa áhyggjur af að
umræðuefni vantaði þar sem hún
fór um, og hið allra hlédrægasta
fólk varð létt og kátt þegar það
var komið í návist hennar. Allt fór
saman hjá Guðrúnu góð greind,
stálminni, hlýleiki og glaðværð
sem dró alla að sér, enda voru
vinsældir hennar miklar. Er gesti
bar að garði til þeirra hjóna
Ingvars og Guðrúnar lét það betur
húsfreyjunni að hafa ofan af
gestum með samræðum, heldur en
húsbóndanum, en hann hlýddi
þeim mun betur á af sinni íjúf-
mennsku og prúðmennsku. Eins
og ég gat um hér fyrst í þessari
minningargrein þá eru liðin 41 ár
frá því ég man fyrst eftir Guð-
rúnu. Á fá heimili hef ég oftar
komið og dvalið heldur en á
hennar heimili. Er ég var barn og
síðar er ég varð fulltíða maður,
kom aldrei svo frítími að ég færi
ekki til lengri eða skemmri dvalar
til Guðrúnar og Ingvars, og átti ég
þar ávallt mikilli hlýju og góðvild
að fagna. Eins var það að þegar
Guðrún kom til Reykjavíkur og
dvaldi þar lengur en einn dag hélt
hún oftast til á mínu heimili, og er
mér ávallt minnisstætt þegar hún
var í heimsókn, hvað móðir mín og
hún áttu margt sameiginlegt og þó
alveg sérstaklega seinni árin, þeg-
ar þær voru að ræða hin ólíkleg-
ustu málefni, en báðar höfðu
mótað sér mjög ákveðnar skoðanir
um öll hugsanleg efni er varða
mannleg samskipti, og héldu þær
hvor um sig fast á sínum skoðun-
um, þó svo að þær færu ekki ávallt
saman hjá þeim. Guðrún var
trúuð kona, er íhugaði mjög lífið
eftir dauðann. Hún hafði mjög
ákveðnar skoðanir í þeim efnum,
og kveið þar engu, heldur átti hún
von á því góða. Nú hefur hún
fengið svar við þessari spurningu
og er það vissa mín, að jafn ágætri
konu sem henni, getur ekki verið
annað búið en það besta. Ég og
fjölskylda mín söknum Guðrúnar
mjög, margar gleði- og ánægju-
stundir höfum við átt saman,
einnig hafa þær daprari komið.
Við hjónin og dæturnar kveðj-
um hana hér með, hafi hún þökk
fyrir samfylgdina. Við vottum
sonum, tengdadætrum, barnab-
örnum og barnabarnabörnum
okkar innilegustu samúð. Hvíli
Guðrún Jónasdóttir í Guðsfriði, .
Hrólfur Halldúrsson
Nú eru þrjú ár liðin síðan ég
minntist Þóru móðursystur minn-
ar hér í blaðinu með örfáum
orðum. Þar mun ég hafa ritað að
þá væri Gunna frænka ein eftir af
þeim Reynifellssystkinum, en nú
er hún líka fallin frá.
Já, tíminn er fugl, sem flýgur
hratt. Því þessar línur.
Ég veit að annar systursonur
Guðrúnar Jónasdóttur skrifar um
hana hér í blaðinu, rekur æviskeið
hennar og vísa ég til þess um það
efni.
Hér koma því aðeins nokkrar
einkaminningar. Ártalið 1929, ég 6
ára gamall, þá lést kona úr
berklaveiki i Hallgeirseyjarhjá-
leigu í Austur-Landeyjasveit. Sú
kona er þarna safnaðist til feðra
sinna var Helga Jónasdóttir, móð-
ir mín.
Föður mínum var þá vissulega
vandi á höndum, einn og óham-
ingjusamur þurfti hann auk erf-
iðra skyldustarfa að sjá ungum
syni iyrir sæmilegu uppeldi nú
þegar móðurleg umhyggja sýndist
horfin á braut. Úr þessum vanda
okkar feðga rættist þó á þann
undursamlega hátt, er nú skal
greina.
Til búsforsjár þarna á bænum
réðust sem sé Ingvar Ingvarsson
frá Minna-Hofi og kona hans
Guðrún Jónasdóttir, mágkona föð-
ur míns og móðursystir mín. Brá
þá skjótt til hins betra fyrir
undirritaðan og lifði hann glaða
bernskudaga í faðmi þessara
yndislegu hjóna, í leik og starfi
með sonum þeirra.
Er þar skemmst frá að segja að
aldrei varð ég þess var að þau litu
öðruvísi til mín eða breyttu við
mig á annan hátt en svo sem ég
væri þeirra eigin sonur. Mun það
þó eigi ávallt hafa verið auðvelt,
því að drengur þessi var bæði
skapstór og kenjóttur, svo sem
hann á ætt til.
Þegar maður á mínum aldri
lítur yfir liðna tíð verða honum á
stundum ljósari en áður þeir
hápunktar lífshamingjunnar, er
honum hafa í skaut fallið. Svo fer
mér einnig nú. Margra góðra hluta
hefi ég vissulega notið um dagana.
Meðal þeirra ber þó einna hæst að
hafa fengið að alast upp hjá
Gunnu og Ingvari ásamt Jónasi og
Ingva.
Umhyggja Gunnu og ástúð áttu
sér engin takmörk, kona mín og
börn voru hennar fólk, hún fylgd-
ist með börnum okkar frá vöggu
og í einu tilviki til grafar.
Það er gersamlega vonlaust
fyrir ekki pennafærari mann en
mig að lýsa þeirri ást og virðingu
sem við bárum til Gunnu. Þess
skal því heldur ekki freistað, en
þessi orð enduð með ólýsanlegri
þökk fyrir allt það sem hún var
okkur lífs og verður okkur liðin.
Guðrún Jónasdóttir trúði fast-
lega á að líf væri að loknu þessu og
að hún myndi hitta Ingvar sinn og
aðra ástvini þá er hún stigi fótmál
hins líkamlega dauða.
Megi henni verða að trú sinni.
Einar Ágústsson