Morgunblaðið - 16.06.1981, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚNÍ 1981

... að halda upp á
fyrsta brúðkaupsaf-
mælið og hlakka til
þess 25.
TM Rea U.S Pat Oft — all rights reserved
• 1961 Los Angeies Times Syndicate
Með
morgunkaffinu
Ég hef mikla þörf á þvi að
borga þeim ha-rra kaup sem eru
á láglaunakjörum hjá fyrirtæk-
inu.
Viltu ekki lofa mér að se>jja frá
málinu. af mínum sjónarhóli,
áður en þú ferð inn til mömmu?
HÖGNI HREKKVlSI
ÍOMUR ÍÆLL
Hjólreiðaumferð:
Hví ekki að láta hana koma
vinstra megin á akbraut?
Ólafur 1. Hannesson skrifar:
„Að undanförnu hafa farið fram
miklar umræður um umferðar-
mál, bæði í fjölmiðlum og á
Alþingi. Hafa þær aðallega snúist
um afleiðingar slysa en síður um
slysavörn, sbr. síðustu breytingar
á umfeðarlögum um hjólreiðar og
notkun bílbelta.
Svona hringsnúninga
á ég bágt með að skilja
Að vísu eiga hjólreiðar á
gangstéttum að minnka árekstra-
hættu milli reiðhjóla og vélknú-
inna ökutækja, en það hlýtur að
gefa auga leið, að með því eykst
slysahætta gangandi vegfarenda.
Nú á tímum trimmsins virðast
reiðhjól slíkt tískufyrirbæri, að
það er varla til sú fjöiskylda, sem
ekki á eitt hjól eða fleiri. Starfs-
fólk stórfyrirtækja gerir sameig-
inleg innkaup á reiðhjólum og
bendir ýmislegt í þá átt, að brátt
verði gangandi vegfarendur að
halda sig á akbrautum, þegar þeir
hjólríðandi hafa lagt undir sig
gangbrautirnar. Svona hringsnún-
inga á ég bágt með að skilja, að
ætla að reyna að minnka slysa-
hættu hjólreiðamanna með því að
auka slysahættu gangandi vegfar-
enda.
Sama öryggisástseðan
hlýtur að vera
íyrir hendi
Ein mesta hætta, bæði af hjól-
reiðamönnum og fyrir þá á ak-
brautum, er vegna þess, að þeim
ber að halda sig hægra megin á
akbraut, og þeir eiga ekki gott
með að gæta að umferð, sem á
eftir þeim kemur. Á meðan ríkið
eða sveitarfélögin hafa ekki efni á
að leggja sérstakar brautir fyrir
hjólreiðaumferð — hví þá ekki að
láta hana koma vinstra megin á
akbraut, á móti umferðinni, eins
og gangandi vegfarendum ber að
gera, þar sem gangbrautir eru
ekki fyrir hendi? Sama öryggis-
ástæðan hlýtur að vera fyrir
hendi, hvort sem vegfarandinn
ferðast um fótgangandi eða á
reiðhjóli.
Stjórnendur vélknúinna öku-
tækja verða ætíð að taka sveig inn
á akbrautina, er þeir fara framhjá
hjólreiðamönnum, og skapa þann-
ig hættu fyrir þá, sem á móti
koma eða fram úr vilja fara.
Væri ég á reiðhjóli, þá vildi ég
frekar sjá bifreiðirnar á mínum
vegarhelmingi koma á móti mér
en verða að treysta á að heyra þær
koma á eftir mér, eða þurfa að líta
við til að athuga hvort óhætt sé að
hósta, þvi slíkt getur tekið í stýrið.
Svo mikill er munurinn
I umræðum um bílbeltin og
lögleiðingu þeirra var þeim helst
talið til bóta, að þau kæmu í veg
fyrir eða minnkuðu hættu á lík-
amsmeiðingum ef bifreið væri
ekið beint á eitthvað, og þá einna
helst framan á bifreið, er á móti
kæmi. Þau eru talin minnka hættu
á meiðslum, en þau minnka ekki
slysahættuna. Það verður eins
mikið um beinar framanáákeyrsl-
ur og áður. Ein leiðin til að
minnka þessa hættu er að skylda
ökumenn til að aka með ökuljós-
um allan sólarhringinn árið um
kring.
Sumum finnst það ef til vill
hlægilegt að þurfa að aka með
Ijósum um jónsmessuna þegar
bjart er að nóttu sem degi hér á
landi. En þeir, sem reynt hafa,
hlæja ekki. Þessi akstursmáti hef-
ur verið lögskipaður í Svíþjóð og
Finnlandi til dæmis, og þar þykir
mönnum sem þeir mæti kölska, ef
ljóslaus bifreið kemur á móti. Svo
mikill er munurinn.
Réttara að beina at-
hyglinni að slysavörn
Laugardaginn fyrir hvítasunnu
ók ég frá Njarðvík austur í Ölfus
og aftur til baka. Veður var bjart,
sólskin mest allan tímann. Nokkr-
ir ökumenn á þessari leið notuðu
Þessir hringdu . . .
Gangstéttirnar fyrir
neðan allar hellur
„Stéttvís" vegfarandi hringdi og
hafði eftirfarandi að segja: — Það er
með ólíkindum, hvað göngufólki er
lítill sómi sýndur í samgöngukerfi
höfuðborgarinnar okkar. Það er ekki
aðeins að það sé sett skör neðar
ökumönnum í réttindum til þess að
komast leiðar sinnar, heldur eru
þessar svonefndu gangstéttir, sem
þeim er ætlað að ferðast um, víða eins
og apalhraun yfir að fara. Leggst þar
hvort tveggja á eitt, að því er virðist:
lélegar hellur og slæmt handverk við
lagninguna. Ég ætla að nefna þér
dæmi: Líttu á stéttina fyrir framan
Biering og Nesco á Laugavegi; fyrir
framan Fríkirkjuna og út að Skothús-
vegi; við Lækjargötuna almennt, frá
Nýja bíó og út að Tjörn; lfttu á
malbikaða gangstéttarkaflann með-
fram austurbakka Tjarnar, allan
sprunginn og úr lagi genginn, og
svona má halda áfram að telja.
Annað hvort eru gangstéttarhellur
brotnar eða þá að þær skjóta upp
hornum eða heilu hliðunum — nema
hvort tveggja sé. Sem sagt: varasam-
ar fyrir fótinn og óyndislegar fyrir
augað. Ég hef verið að gera því skóna,
að yfirmenn gatnamála höfuðborgar-
innar séu hættir að stíga út úr bílum
sínum. En það er nú reyndar fullmikil
hræðsla við ófærurnar. Þeim er alveg
óhætt að líta á þetta, bara ef þeir gá
að sér. Og svo væri það ekki úr leið
fyrir gatnamálastjóra að bregða sér
til Kaupmannahafnar og kaupa þar
eins og eitt eða tvö hundruð metra af
gangstéttarhellum, sem í þeirri borg
eru greinilega mun óbrotgjarnari en í
henni Reykjavík, og vel mætti hann
um leið kíkja á handverk hellulagn-
ingarmannanna.
Hví þegja
sjúklingar?
II.G. hringdi og hafði eftirfarandi
að segja: — Ég fæ ekki skilið, hvernig
sjúklingar hér á landi geta liðið
meðferðina á læknum í yfirstandandi
launadeilu. Ég hef mikið þurft að
leita aðstoðar þeirra um ævina, vegna
veikinda minna, og hef af þeim góða
reynslu í hvívetna. Og ekki ætla ég að
bera saman viðskipti mín við lækna
og iðnaðarmenn. En það er alltaf eins
og allir ætli að verða vitlausir, þegar
þessi stétt fer að tala um laun sín. Þó
eru allir sammála um að ábyrgð
þeirra sé mikil og þeir eigi að hafa
laun í samræmi við það. En eins og ég
sagði, þá fæ ég ekki skilið, hvernig
sjúklingar geta setið þegjandi yfir
meðferðinni á læknunum.
Gerið eitthvað fyrir
börnin á 17. júní
Móðir hringdi og sagði. — Nýlega
Einn af „Nesinu" skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Þá hefir nú menningarbyltingin
hafið innreið sína í Brunabótafé-
lag Islands og kommunum tekist
að gera forstjórastarfið að auka-
starfi því engum heilvita manni
dettur í hug að jafn önnum kafinn
og upptekinn maður og Ingi R.
Helgason hafi nokkurn tíma til að
vinna þetta í dagvinnu og það vita
menn að þeir sem vinna fyrir
öreiga landsins sleppa engu sem
þeir hafa krækt klónum í, svo
þetta hlýtur að miðast við að
unnið verði þar í næturvinnu og á
næturvinnutaxta. Nú sér maður
dýrasta dæmið um hvernig á að
vinna og unnið er fyrir „öreigana"
og einhvern tímann hefði komm-
arnir blásið í lúðra vandlætingar-
innar ef þetta hefði komið úr
annarri átt.
Þá er það auðvitað auðskilið
kom 14 ára dóttir mín að máli við mig
og sagðist ekki geta hugsað sér að
fara með vinkonu sinni út 17. júní.
Skýringin var súr að vinkonan ætlaði
að „detta í það“ ásamt fleiri krökkum
á sama aldri. — En með henni
Gunnu? spurði ég. — Nei, hún ætlar
líka að detta í það. — Af hverju
langar krakkana í vín? spurði ég. —
Af því að þau hafa ekkert við að vera
þetta kvöld, ekkert að gerast um
kvöldið, enginn dans, ekkert, sagði þá
dóttir mín.
Ég beini nú áskorun minni til
þeirra sem með þetta hafa að gera
fyrir borgina: Prófið það einu sinni að
bjóða hinum ýmsu aldursflokkum
barna og unglinga upp á fjölbreytta
dagskrá, og helst viðfangsefni sem
þau þurfa að taka beinan þátt í.
Sjáum einu sinni, hvernig slíkt gefst.
Tilraunin er þess virði að leggja
nokkuð á sig, því að mikið er i húfi. Ef
vel gengi, gæti það haft stefnumark-
andi og bætt áhrif á hátiðarhöld í
framtíðinni. Ekki virðist af veita.
mál, að þrjátíu ára starfsreynslu-
menn i Brunabótafélaginu geta
ekki neitt þegar menningarbylt-
ingin er annars vegar og þeir
þekkja ekkert inn á hvernig á að
ryðja brautina. Og vissulega er
það hreinasta heimska að menn
eigi að geta unnið sig upp með
árvekni og skyldurækni í fyrir-
tækjum, en kommunum kemur
það illa. Það er nefnilega ekkert
vit í því að vera sjálfum sér
samkvæmur.
Hátekjumönnunum verður að
fjölga og þetta skilur Svavar. Þeir
lægst launuðu hafa ekkert að gera
með slíkt, en það má náttúrulega
nota þá í menningarbyltingunni
til að koma foringjunum ofar, sem
svo sigla sinn austanvind og gera
eftir það engan mun á frelsi eða
fjötrum. Nei, þeir villa ekki á sér
heimildir kommarnir og það er
enginn vandi að vita hverjum þeir
þjóna ... Sjá roðann í austri ...“
En það má nota þá í
menningarbyltingunni