Morgunblaðið - 19.06.1981, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ 1981
23
hjá Hrefnu föðursystur sinni,
mikilli sómakonu. Greiðvikni
hennar og hjálpsemi virtist óend-
anleg og naut ég ríkulega góðs af.
Þegar þörf var á fylgdu gjarnan
hollar lífsreglur eða áminningar.
Allt þetta kom að ómetanlegu
gagni og Hjörleifur var frænku
sinni ávallt þakkiátur síðan og
mat hana mikils.
Hjörleifur var greiðvikinn og
örlátur og ég minnist þess frá
skólaárum okkar að honum fannst
eins og hann þyrfti að afsaka sig
ef hann varð einhvers aðnjótandi
sem ég fór á mis við. Síðar þegar
við vorum sestir að á sitt hvoru
landshorninu var hann æviniega
boðinn og búinn ef ég þurfti á
hjálp hans að halda. Hjörleifur
var sérlega orðheppinn, mikill
húmoristi og ávallt léttur í lund.
Hann átti auðvelt með að sjá
skoplegar hliðar á jafnvel alvar-
legustu málum.
Það dregur úr sársaukanum við
að þurfa að kveðja svo góðan vin
sem Hjörleif, að bjart er yfir
minningunum og þær tengdar
gleði og hamingju.
Megi guð blessa hann, og
styrkja í harmi Höllu, synina þrjá,
foreldra og aðra vandamenn.
Gunnar Vignisson.
Jóh. 11,25. „Jesús saKÖi: éfc er upprisan <>k
lífið. hver sem á mi« trúir mun lifa þótt
hann deyi.“
Vinur minn Hjörleifur Einars-
son er dáinn, því fær enginn
breytt. Vorkvöld eitt var honum
kippt burt úr tilveru okkar hérna
megin, þegar sumarið var rétt að
byrja í lífi hans og sólin tekin að
skína. Þó líf hans hafi verið stutt,
lifa með mér minningar um gieði-
stundir sem ég átti með honum og
seinna fjölskyldu hans í Reykja-
vík. Ég átti því láni að fagna að
kynnast honum ungum, en þó var
ævi hans hálfnuð þá. Alls staðar
sem Hjörleifur kom fylgdi honum
traust og trú á lífið. Hann spennti
bogann hátt. Skynjun hans á gleði
og sorg var mikil.
Ekkert mátti hann slæmt heyra
eða aumt sjá, þá var hann boðinn
og búinn að rétta fram hjálpar-
hönd hvort sem var innan fjöl-
skyldunnar eða utan hennar.
Hjörleifur var vinur vina sinna.
Hann hafði mikla kímnigáfu til að
bera og gat farið á kostum í >
góðum félagsskap. Hæfileika til að
koma fram fyrir fólk, segja skoð-
anir sínar og álit lagði hann mikla
rækt við. Hjörleifur hafði verslun-
arpróf frá Verslunarskóla íslands,
þaðan fór hann til Englands í
framhaldsnámskeið í enskri tungu
og viðskiptum. Er heim kom hóf
hann störf hjá Samvinnutrygging-
um GT í Reykjavík og starfaði þar
til dauðadags. Hjörleifur var
formaður félags starfsmanna
Samvinnutrygginga og Andvöku.
Hann lagði sig mjög fram við ýmis
félagsmál, fylgdist vel með og var
einnig félagi i JC.
Með þessum fátæklegu orðum
mínum vil ég þakka kærum vini
fyrir allt sem hann gaf mér og góð
kynni. Ég sendi eiginkonu hans,
HöIIu, börnum þeirra, foreldrum
hans og systkinum, frændum og
ástvinum öllum mínar dýpstu
samúðarkveðj ur.
Drodinn vakir, Drottinn vakir
daica ok nætur yfir þér.
BliAlynd eins ok besta móðir
her hann þÍK i faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir breKÖist.
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar. Drottlnn vakir
daxa ok nætur yfir þér.
(S.Kr.P.)
Einar Ólafsson
Hvar eru mörk hins mannlega
lífs?
— Hver er dómari dæmdra frá
lífi?
— Hver er tilgangur troðinna
spora?
— Hversvegna er rifið sár í
hjörtu sem aldrei mun gróa?
Margar slíkar spurningar sækja
á þegar skyndilega eru kallaðir
burt af veraldarsviði okkar menn
á besta aldri.
Ungur maður með lífsins skyldu
grundvöll að baki, byggðan upp af
rótum sterkra ættarmeiða er
skyndilega í burt, frá börnum og
ungri eiginkonu, foreldrum og
systkinum, dáinn, já, hvert er
verið að fara spyrjum við, en fáum
ekkert svar.
Lífsins gáta stendur torráðnari
fyrir okkur á slíkum stundum en
fyrr.
Við drúpum höfði máttvana
fyrir slíkum atburði.
Hjörleifur var einn f þeim ungu
og dugmiklu piltum sem á skóla-
árum sínum hafa starfað í línu-
byggingarflokkum Rafmagns-
veitna ríkisins á Austurlandi, þau
störf hóf hann aðeins 16 ára
gamall.
Hjörleifur sýndi strax að þar
fór dugmikill piltur með heil-
brigða skynsemi og útsjónarsemi
að verkum.
Aðeins 18 ára gamall varð
Hjörleifur flokksstjóri fyrir línu-
flokki og 19 ára skrifstofustjóri
Rafmagnsveitnanna á Austur-
landi sumarlangt í afleysingum.
í öllum þessum störfum var
hann traustsins verður og við
samstarfsmenn hans þá sáum að
þar fór um veg efnismaður til
stærri átaka.
Hjörleifur Einarsson var fædd-
ur 28. nóvember 1955, sonur hjón-
anna Laufeyjar Guðjónsdóttur
kennara og Éinars Björnssonar
bónda í Mýnesi í Eiðaþinghá.
Hjörleifur stundaði sitt fram-
haldsskólanám á Eiðum og í
Verslunarskóla íslands, en þaðan
lauk hann prófi 1974 ásamt fram-
haldsmenntun í Englandi.
Hjörleifur hóf störf hjá Sam-
vinnutryggingum aðeins 19 ára og
hefur verið starfsmaður þess
fyrirtækis síðan.
Hjörleifur kvæntist þann 28.
ágúst 1976 Höllu Björk Guðjóns-
dóttur frá Akureyri og eignuðust
þau tvo drengi, Einar sem er á
fjórða ári og Guðjón sem er á
þriðja ári, auk þess gekk hann í
föðurstað Sigurði, syni Höllu, sem
nú er 9 ára.
Allir er þekktu Hjörleif eru
harmi lostnir við skyndilegt frá-
fall þessa efnismanns.
Hjörleifur hefur nú kvatt okkur
að sinni, eftir lifir orðstír um
góðan og sannan deng, sá orðstír
deyr aldrei.
Guð blessi minningu Hjörleifs
Einarssonar.
Erling Garðar Jónasson
Kveðja frá Félagi starfsmanna
Samvinnutrygginga og Andvöku,
FSSA.
Þau válegu tíðindi spurðust að
kvöldi þess 27. maí sl. að lítillar
flugvélar með fjórum mönnum
væri saknað.
Víðtæk leit var hafin — menn
vonuðu og biðu. í hönd fóru
sólarlausir dagar. Harmafregnin
var staðfest — vélin hafði farist
og með henni mennirnir fjórir.
Þjóðin öll er harmi slegin og
tregar látna syni sína. En þung-
bærust og sárust er sorgin þeim er
misstu ástvini sína.
Við sem eftir lifum, eigum erfitt
með að sætta okkur við það, þegar
menn eru hrifnir burt mitt úr
dagsins önn. Menn í blóma lífsins,
fullir af starfsorku og sem virðast
eiga ólokið ótal verkefnum.
Frammi fyrir slíkum atburðum
finnum við vel hvað við erum smá
og vanmegnug. Við drúpum höfði í
auðmýkt og reynum að hugga
okkur við að Hjörleifur og félagar
hans hafi verið kallaðir til starfa
að háleitari og göfugri verkefnum
en við í skammsýni okkar hugðum
bíða þeirra okkar á meðal.
Hjörleifur Einarsson fulltrúi
hjá Samvinnutryggingum var
fæddur á Egilsstöðum 28. nóvem-
ber 1955, sonur sæmdarhjónanna í
Mýnesi í Eiðaþinghá, Laufeyjar
Guðjónsdóttur, sem um margra
ára skeið var barnakennari í sveit
sinni, og Einars Björnssonar
bónda. Hann var yngstur sjö
barna þeirra hjóna. Hjörleifur
hlaut gott uppeldi á heimili ást-
ríkra foreldra og í glöðum syst-
Guðmann Magnússon
Dysjum - Minning
kinahópi. Hann hafði góða eðlis-
greind og hlaut í arf mikinn
félagsmálaáhuga og sterka sam-
félagsvitund. Hann stundaði nám
á Eiðum en þaðan lá leið hans í
Verslunarskóla íslands, þar sem
hann lauk prófi vorið 1974. Stund-
aði síðan framhaldsnám í Folk-
stone í Englandi um nokkurra
mánaða skeið.
í janúar 1975 hóf Hjörleifur
störf hjá Samvinnutryggingum og
starfaði þar síðan. Hann reyndist
traustur starfsmaður, vann störf
sín af heilum hug, ábyrgð og
áhuga, lagði sig fram. Hæfileikar
hans voru líka ótvíræðir og því
voru honum falin ábyrgðar- og
trúnaðarstörf bæði af fyrirtækinu
og starfsmönnum.
Starfsmenn kusu hann formann
starfsmannafélagsins í janúar
1980 og gegndi hann því starfi með
sóma þar til hann lést, yngstur
allra þeirra sem gegnt hafa for-
mennsku í félaginu frá stofnun.
Hjörleifur var vel meðalmaður
á vöxt, fríður sýnum og glaðlynd-
ur, næmgeðja nokkuð og fljótur
til, góðviljaður og hafði þroska sér
miklu eldri manna. I brjósti hans
sló viðkvæmt og hlýtt hjarta.
Hann var góður félagi.
Hjörleifur var kvæntur Höllu
Björku Guðjónsdóttur frá Ytra-
Gili í Eyjafirði. Mikilli myndar-
konu og áttu þau þrjá syni, Sigurð
Birgi f. 24/6 1972, Einar f. 22/10
1977 og Guðjón f. 23/4 1979.
Hjörleifur og Halla höfðu þrátt
fyrir ungan aldur af hagsýni og
miklum dugnaði komið sér upp
góðri íbúð að Langholtsvegi 14 og
búið sér og sonunum hlýlegt og
fallegt heimili.
Samstarfsmenn Hjörleifs hjá
Samvinnutryggingafélögunum
kveðja kæran félaga og minnast
hans með virðingu og þökk.
Við vottum aðstandendum hans,
eiginkonunni ungu, sem nú verður
að axla þungar byrðar, litlu son-
unum þremur, foreldrum Hjör-
leifs, systkinum hans og öðrum
ættingjum og vinum okkar dýpstu
samúð.
Við biðjum þess að Drottinn
huggi þá sem hryggðin slær.
Minningin um góðan dreng lýsi
þeim og ylji á dimmum dögum.
Sigurður Þórhallsson
Þegar ég flutti í Garðahrepp
fyrir nærri 20 árum síðan heyrði
ég fljótlega nafnið Guðmann á
Dysjum nefnt. Ég átti svo því láni
að fagna að fá að kynnast honum
persónulega, og síðar að starfa
með honum að málefnum safnað-
arins í nokkur ár.
Þegar Garðasókn var endur-
stofnúð árið 1960 var Guðmann í
undirbúningsnefndinni og kallaði
hana saman og var kjörinn gjald-
keri strax í fyrstu sóknarnefnd-
inni. Starfi gjaldkera sóknar-
nefndar Garðasóknar gegndi hann
síðan þar til á þessu vori að hann
baðst undan endurkjöri af heilsu-
farsástæðum. Þau störf, sem Guð-
mann hefur ynnt af hendi fyrir
Garðakirkju eru ómetanleg, og
nákvæmni og samviskusemi ein-
stök.
Það var að frumkvæði konu
hans, frú Úlfhildar Kristjánsdótt-
ur, að hafist var handa um
endurreisn Garðakirkju á Álfta-
nesi og unnu þau hjónin ötullega
að því verki, sem tók 13 ár. í dag
er Garðakirkja merki um fórnfúst
og fagurt starf þeirra, sem stuðl-
uðu að endurreisn hennar. Þar
voru jafnan fremst í flokki þau
hjónin frá Dysjum, Úlfhildur
Kristjánsdóttir húsfreyja og Guð-
mann hreppstjóri Magnússon.
Garðasöfnuður færir þeim sínar
innilegustu þakkir fyrir þeirra
störf, sem seint verða fullþökkuð.
Ég vil persónulega mega færa hér
þakkir fyrir að hafa fengið að
kynnast Guðmanni Magnússyni og
hafa fengið að hafa hann mér við
hlið í störfum fyrir Garðasöfnuð.
Guðmann var einn af þeim
mönnum, sem mannbætandi var
að umgangast. Þar sem heiðar-
leiki, samviskusemi og góðvild
voru ávallt í fyrirrúmi.
Það er svo sannarlega mikið
skarð fyrir skildi, þar sem hann
vár og hans nýtur nú ekki lengur
við.
Ég bið góðan Guð að blessa
minningu hans og veita fjölskyldu
hans styrk á erfiðri stundu.
Helgi K. Hjúlmsson.
formaður sóknarnefndar.
Afmælis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í
miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi
á mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga.
Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi. Þess skal
einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort ljóð um
hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum
Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Jóhann Kristján
Briem - Minning
Fæddur 25. desember 1958.
Dáinn 27. mai 1981.
Það er erfitt að festa á blað
minningar um látinn ástvin.
Minningarnar geymir maður hið
innra með sér. Þær eru svo
persónulegar; og það er erfitt að
lýsa tilfinningunum og gleðinni á
bak við þær.
Þess vegna ætlum við hér ekki
að mála neinar myndir. Þær
eigum við sjálf. Bara segja að
fallegar minningar eru dýrmæt-
asta eign mannsins. Því fleiri
slíkar sem við varðveitum, þeim
mun ríkara er líf okkar.
Frændi; sorgin sem við öll
finnum til nú stafar af þeirri
mynd sem Jóhann frændi hefur
skilið eftir í hjörtum okkar. Hana
munum við eiga, og fyrir það erum
við þakklát.
Elsku Didda, Steindór, Valgerð-
ur og Sissi; það er ekki hægt að
hugga með fátæklegum orðum.
Við vonum bara að þið einhvern
tíma getið minnst Jóhanns með
gleði, án sársauka.
Minning — fegurð mannsins sorga,
mánaljómi auðra borga,
ylur fornra ástarglóða,
angan bleikra þyrnirósa,
geislum slærðu á gengnar urðir,
grætur bak við læstar hurðir,
bræðir þela þankans hljóða,
þegar allar lindir frjósa.
Gott er ungri ást að deyja,
árin munu ei hana beygja.
Endurgjalds hún ei mun krefja
einlægustu gjafa sinna.
Oft er spillt í löngu ljóði
listaverki, stundaróði,
svo að fegurð fyrstu stefja
fölnar inni í skugga hinna.
— Vorið beð þinn vökvar tárum,
vakir sól á yztu bárum,
greiðir hinzta geislalokkinn,
grúfir sig að brjóstum hranna. —
Moldin að þér mjúk skal hlúa,
móðurlega um þig búa,
rétta þér á rekkjustokkinn
rós úr lundum minninganna.
(M.Á.)
Ragnhildur og Adda Vala.
Hve oft höfum við íslendingar
ekki þráð komu vorsins. Þá er
allur kuldi burt og sólin dreifir
geislum sínum um láð og lög.
Eftir erfiðan vetur, sem því
miður nú sem oftar er vetur
konungur blæs til orustu, falla
margir ungir menn í valinn í
okkar harðbýla landi. En á liðnum
vordögum er landið var baðað í sól
og blíðu var dauðinn okkur sem
hér vinnum víðs fjarri.
Það vill nú oft verða á stórum
vinnustað, en ólíkar persónur
verða að vinna saman, að fólk
verkar misjafnlega hvert á annað.
Svo er oft á þessum vinnustöðum
„allt á hvolfi" og þá vill nú brosið
hverfa á flestum. Eitt óvarlegt orð
getur kveikt bál, en svo getur líka
eitt bros brætt alla geðvonsku. Sá
sem við nú kveðjum með þessum
línum var einn af þeim, sem stráði
gleði og kæti yfir þreytt lið.
Við sem vorum á vakt er
rösklegur ungur sveinn, brosandi
á móti okkur spurði um yfirmat-
svein, því nú átti hann að hefja
hér 4ra ára nám, sögðum „Bara að
hann verði alltaf svona kátur*.
Sumir virðast hitta á óskastund
og svo var með okkur. Jobbi okkar
brosti á hverju sem gekk. Jú,
kannski smá þytur á stundum, en
alltaf bros. Síðan útskrifaðist
Jobbi. Nú var hann orðin fjórum
árum eldri, klæddur sem best má
prýða ungan mann og kannski
dálítið virðulegur við hliðina á
hinum kokkasveinunum.
Við fréttum af Jobba, hittum
hann stundum. Þá kom fréttin.
Hann Jobbi okkar er horfinn. Fátt
var sagt, en meira beðið. Og er öll
von var úti, þá bæn til þess er öllu
ræður að foreldrum hans og öðr-
um er stóðu nær gætu signt yfir
leiði þessa unga manns. Sömuleið-
is var hugur okkar og bæn bundin
hinum þremur ungu mönnum sem
urðu Jobba samferða gegnum
móðuna miklu. Sendum við, öllum
aðstandendum þessara ungu
manna innilegar samúðarkveðjur.
Far þú í friAi, i friAi kuA þÍK blossi.
Ilafúu þokk fvrir allt ok allt.
Vinnufélagar Hótel Esju.