Morgunblaðið - 13.10.1990, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. OKTÓBER 1990

Vanhugsuð afstaða
Til Velvakanda.
Þriðjudaginn 9. okt. spyr kona:
„Af hveiju eru konur, sem komnar
eru yfir fimmtugt útilokaðar frá
atvinnulífinu á Islandi?“
Eg spurði forstjóra vinnumiðlun-
arskrifstofu sömu spumingar fyrir
13 árum, þá fimmtíu og eins árs.
Hann hélt að tvennt kæmi aðallega
til. I fyrsta lagi téldu vinnuveitend-
ur að fimmtug manneskja gæti
ekki lært neitt nýtt og í öðru lagi
þætti yngri yfirmönnum erfitt að
segja svo fullorðnum konum fyrir
verkum.
Við vitum að fyrra atriðið er
rangt. Við horfum bara á forsetana
okkar, sem allir hafa staðið sig með
prýði, karlkyns og kvenkyns. Allir
voru þeir orðnir fimmtugir þegar
þeir voru kosnir, og enginn þeirra
gat haft starfsreynslu fyrir.
Hitt atriðið finnst mér mannlegt
að þar með skiljanlegt en heldur
vanhugsað. Okkur eldra fólkinu
finnst svo spennandi að takast á
við ný verkefni og ekki hvað síst
að vinna með ungu fólki. Eg held
líka að við getum miðlað einu og
öðru sem kemur að gagni.
Kona! Gefstu ekki upp. Kannski
verðurðu jafn heppin og ég sem
fékk lifandi og gefandi starf eftir
ótrúlegan fjölda ósvaraðra um-
sókna.
Guðrún
Konur á sextugs aldri
Kona hringdi:
„Af hveiju eru konur, sem
komnar eru vfir fimmtugt útilok-
aðar frá atvinnulífinum á.Islandi?
Þær eru besti vinnukrafturinn,
alveg tvímæla laust. Hvers vegna
er ekki ha^gt að bjóða þeim mann-
sæmandi vinnu og sæmileg laun?
Þetta á að vera svo hámenntað
velferðarþjóðfélag en konum sem
komnar eru á þennan aldur bjóð-
asl aðeins skúringar og uppvask.
Konur sem lenda í skilnaði á þess-
um aldri eru mjög illa staddar.
Þær komast ekki út á vinnumark-
aðinn og mæta hvarvettna höfn-
un. Þetla verður til þess að þær
brotna niður og einangrast. Það
verður að gera eitthvað róttajkt í
þessum máluin."
Ast er...
.. . að hafa einhvevn Lil að
halda í.
TM Reg. U.S. Pat Off.—all rights reserved
© 1990 Los Angeles Times Syndicate
Ég finn til innri óþæginda.
Öllum er svo starsýnt á
lappirnar...
Með
morgnnkaffínu
Mundu að þrista flöskuna!
ir. Ég held að vísindamennirnir
okkar ættu því að beita sér fyrir
því að ijúpan verði friðuð og það
strax, áður en hún hlýtur sömu
örlög og geirfuglinn.
Meðal annarra orða, hvar eru nú
Grænfriðungar staddir?
Guðmundur G. Halldórsson
Friðum rjúpuna
Til Velvakanda.
Nú líður senn að því að þúsundir
manna úr borg og byggð haldi til
íjalla í leit að rjúpu. Staðháttakunn-
ugum mönnum ber samna um að
þó oft hafi verið lítið um tjúpur þá
sé nú svo á stofninn gengið að til
undantekninga megi teljast að ijúpa
verði á vegi manna. Sá sem þetta
skrifar hefur verið meira á faralds-
fæti um vegi landsins, norðan-,
norðaustan- og austanlands á liðnu
sumri en nokkru sinni fyrr. Ég hef
þó aðeins séð tvær rjúpnafjölskyld-
ur, aðra á Tjörnesi og hina við Gilsá
á Jökuldal.
Ég hrökk því við þegar einn af
vísindamönnum þjóðarinnar kom
fram í sjónvarpi fyrir skömmu og
hélt því fram að veiðar hefðu engin
áhrif á stofninn. Þegar ég var úng-
ur maður þá var oft svo mikið um
ijúpu að þegar jörð var auð var
engu líkara en gránað hefði í rót á
svæðum sem telja mátti svo ferkíló-
metrum skipti. Kenningin um
sveiflur, hámark og lágmark, eftir
ártölum virðist ekki trúverðug nema
þá innan veggja þar sem vísinda-
menn starfa. Væri hún hins vegar
rétt og á rökum reist þá hlyti hið
sama að gilda með fiskistofna og
þá þyrfti engan kvóta eða kvótalög,
þá væri ekkert nema veiða og veiða
og drepa og drepa — slíkt hefði
engin áhrif á stofnstærð fiskanna.
Eða hver trúir því að þegar að þús-
undir manna á fullkomnum farar-
tækjum, jeppum og fjórhjólum, fara
vítt og breitt um landið í leit að
ijúpu, og svo þegar snjóar þá taka
sleðarnir við, að þetta sé engin
breyting frá þeirri tíð er fæturnir
einir urðu að bera mann á veiðislóð-
HOQNI HREKKVISI
, X//1LLI GAMLl HE(=LIR HlTT MAC5LANN
'A HÖrUÐIÐ í Þetta SIMN."
Víkverji skrifar
Strætisvagnabílstjórar eru hinir
raunverulegu markaðsstjórar
SVR, þeir sjá um almannatengsl
og samskipti við viðskiptamenn
jafnframt því að aka bílunum. Það
er þess vegna mjög mikilvægt að
þeir komi þannig fram við viðskipta-
mennyað það efli trú manna á fyrir-
tækinu og auki viðskiptin. Víkveiji
hefur tvær sögur að segja af SVR,
önnur er góð og ætti að vera öllum
strætisvagnabílstjórum til eftir-
breytni og hin er slæm.
XXX
Utlendur kunningi Víkveija
þurfti að komast frá Lækjar-
torgi upp að Hótel Esju og fannst
eðlilegast að taka strætó, þar sem
það myndi ekki kosta hann nema
55 krónur. Þegar inn í vagninn var
komið ætlaði hann að borga með
100 króna seðli, sem vagnstjórinn
gat ekki skipt. Þá vildi farþeginn
einfaldlega fá að borga 100 krónur
og hugsaði með sér að það væri
þó mörgum sinnum ódýrara heldur
en að taka leigubíl. Bílstjórinn brást
hins vegar hinn versti við og neit-
aði að taka við 100 krónum og
sagði farþeganum að fara inn í far-
miðasöluna og kaupa sér miða þar.
Spurði þá hinn útienski kunningi
Víkveija bílstjórann að því hvort
hann myndi ekki missa af vagnin-
um, en bílstjórinn sagðist ætla að
bíða. Hins vegar ók hann vagninum
af stað um leið og hurðin lokaðist
á hæla farþeganum og veifaði í
kveðjuskyni. Sagðist útlendingur-
inn sjaldan hafa orðið jafn hissa á
framkomu strætisvagnabílstjóra,
hann hefði varla trúað sínum eigin
augum.
xxx
Beið nú útlendingurinn eftir
næsta vagni og fékk þar inn-
göngu. En nú brá svo við að þjón-
ustu og lipurð vagnstjórans var við
brugðið. Eftir að hafa spurt bílstjór-
ann hvar best væri að fara út til
að þurfa að ganga sem skemmstan
veg, þá ekki einungis liðsinnti
bílstjórinn honum, heldur stoppaði
þar sem engin biðstöð var og vísaði
honum leiðina þrátt fyrir mikla og
erfiða umferð. Sagðist hann aldrei
hafa upplifað jafn lipra þjónustu í
strætó. Hann hafði því tvær sögur
að segja af SVR, aðra jákvæða og
hina neikvæða þannig að útkoman
var á núlli. Það fer hins vegar ekki
á milli mála að ef fyrirtækið legði
að starfsmönnum sínum að þjóna
farþegum eins og unnt er, þá myndu
fleiri nýta sér þá þjónustu en nú
gera. Bílstjórar sem eru uppfullir
af þvergirðingshætti eins og í fyrra
dæminu og fleiri álíka, sem í frétt-
um hafa verið að undanförnu, draga
úr löngun fólks til að ferðast með
strætó.