Morgunblaðið - 14.07.1991, Blaðsíða 14

eftir Guðrúnu Þóru Gunnarsdóttur
FLEST eigum viö okkur druum um paradís á jörðu. Ein-
hvern stað sem kippir okkur burt úr amstri hversdagsins
og er laus við alla reikninga og kvabb. Oftast sjáum við
fyrir okkur friðsælan blett, þar sem laufiö á trjánum
bærist í hlýrri golu og sólin gengur helst aldrei til viðar.
Sumir láta sér drauminn nægja en aðrir láta hann ræt-
ast og eiga sér sælureit þar sem þeir dvelja löngum stund-
um. Sumarbústaðaeign hefur farið vaxandi hér á landi
og þeir eru ófáir sem eiga aðgang að bústað, ef þeir
eiga hann ekki sjálfir þá í gegnum vini, ættingja eða jafn-
vel stéttarfélag. Hjónin Jóhann Líndal Jóhannsson og Elsa
Dóra Gestsdóttir eiga bústað suður meö sjó og Guðlaug
Konráðsdóttir á bústað við Þingvallavatn. Nálægöin við
sjóinn og möguleikinn á sjósókn gerir bústað þeirra hjóna
að sælureit en fegurðin og kyrrðin er sú sæla sem Guð-
laug sækist eftir.
Aðrir vilja ekki fyrir nokkurn mun festa sig á einum
stað og hjónin Grímur Brandsson og Sigríður Ágústsdóttir
eiga sína sælureiti í lautum og móum víðsvegar um landið.
Þau sækjast eftir friði frá öðru fólki og vilja njóta þess
að vera ein í návígi við náttúruna.
Flestir staðsetja sinn sælureit fyrir utan skarkala höfuð-
borgarinnar og leitast við að eiga athvarf í dreifbýlinu
en það er líka hægt að gera sér paradís mitt í þéttbýlinu
og það hafa þau Ólafur Björn Guömundsson og Elín Maríus-
dóttir sannarlega gert. Upp af holtagrjóti hafa þau ræktaö
gróðurvin þar sem þau eiga góðar stundir.
í raun getum við átt okkur sælureit hvar sem er og
oft þarf engu til að kosta. Ánægjan er fyrir öllu eins og
kemur fram í spjalli við þetta fólk.
Guðlaug og tíkin Tara fyrir utan
Golu: „helgarnar ómögulegar
ef ég kemst ekki í bústaóinn."
Morgunblaðið/Sverrir
„VIÐ höfum átt landið í meira en tuttugu ár en það var
ekki fyrr en 1978 að við byggðum bústaðinn. Fram að því
vorum við alltaf í hjólhýsi og núna hef ég ofnæmi fyrir
hjólhýsum!" segir Guðlaug Konráðsdóttir en hún á bústað
í Heiðarbæjarlandi við Þingvallavatn.
Bústaðinn reistu Guðlaug og Ásgeir maður hennar, sem
nú er látinn, á einungis ellefu dögum. „Við vorum búin að
sanka að okkur húsgögnum smám saman, síðan stilltum
við alla iðnaðarmennina á þessa daga og á ellefta degi flutt-
um við inn i hann fullbúinn. Þetta var töff en skemmtileg-
ur tími.“
Sjó
rinn.
Elding
#
i
bústaðinn
Jóhann og Elsa: „Það er ekki óloft-
ió hérna.“
TAUGAVEIKLAÐAR kríur taka á móti gestum og gangandi á leið-
inni í Staðarhól, sumarbústað þeirra Jóhanns Líndals Jóhannssonar
og Elsu Dóru Gestsdóttur. En menn verða líka að gæta þess að
horfa niður fyrir sig, öðrum kosti geta þeir hreinlega átt það á
hættu að stíga hreinlega ofan á kollugrey sem liggur á hreiðri sínu
ótrúlega samlit umhverfinu. Fuglalífið er fjölbreytt þarna suður
með sjó en bústaðurinn stendur upp á hól steinsnar frá golfvellinum
í Grindavík og grýtt fjaran er í beinu framhaldi af veröndinni.
Við erum tæpast búin í vinnunni
þegar við erum komin hing-
að,“ segir Elsa, en þau hjónin eru
búsett í Njarðvík svo þau hafa ekki
langt að fara. Það er sjórinn sem
heillar, einkum Jóhann sem er upp-
alinn á Bolungarvík og draumurinn
var alltaf að búa við sjó. „Ég er
dekurbarn úr Reykjavík," segir
Elsa hlæjandi, „og þeir segja fyrir
vestan að ég hafi tælt hann suð-
ur.“ Jóhann sækir sjóinn á tveggja
og hálfs tonns bát sem heitir í höf-
uðið á eiginkonunni og þau hjónin
eiga alltaf nóg í soðið en- Jóhann
fletur fiskinn einnig og sólþurrkar.
Bústaðurinn þeirra, sem er svo
kallaður „trailer“, er þijátíu fer-
Brúin sem brann.
metrar en þó ágætlega rúmur og
öllu er haganlega fyrirkomið. Elsa
og Jóhann tóku dekkin undan hjól-
hýsinu og lyftu þakinu eftir að þak-
ið sem var fyrir fór illa í hvass-
viðri. Það getur gustað dálítið um
bústaðinn og þau hjón hafa beislað
vindorkuna í lítilli vindmyliu sem
er við hliðina á bústaðnum, hún sér
þeim fyrir rafmagni á ljósin en þau
nota gaskút við eldamennskuna.
Vatninu safna þau af þakinu í tunn-
Morgu nblaðið/Bj arni
ur sem eru undir bústaðnum og
þaðan dæla þau því upp í vask á
salerninu. Ef þurrkar eru langvinn-
ir verða þau að koma með vatn á
brúsum heiman að frá sér. Það er
fleira nýtanlegt en vindurinn og
sjórinn; í landinu verpa tíu kollur
og Jóhann segist vera kominn lang-
leiðina með dún í einn kodda „og
með tímanum næ ég svo í sæng
líka!“
„Það er ekki óloftið hérna,“ seg-
ir Jóhann um leið og við göngum
út og hressandi sjávariyktin tekur
á móti manni. Þessa stundina snýst
vindmyllan rólega og Elsa segir að
það lygni yfirleitt á kvöldin og þau
séu oft mjög fögur, einkum á haust-
in þegar ljósin úr Grindavík speg-
list í gluggunum. Það er afslapp-
andi að heyra gutlið í flæðarmálinu
og þau hjón fara mikið í gönguferð-
ir í fjörunni og hreinsa þá í leiðinni
allt ruslið sem rekur á land. Bæði
tala þau um hvað það sé gott að
komast úr skarkalanum og þótt
Elsa sæki ekki sjóinn finnst henni
róandi að sitja við stofugluggann
og horfa út á endalaust hafið.
Staðarhóll er ekki fyrsti bústaður
þeirra Jóhanns og Elsu, áður áttu
þau allsérstæðan bústað sem stóð
á sama stað og þessi. Bústaðurinn
var gömul skipsbrú sem Jóhann
fékk úr Njarðvík. Það má nærri
geta að fólki hafi þótt þetta nýstár-
legur íverustaður og einu sinni sem
oftar var nokkuð gestkvæmt hjá
þeim Jóhanni og Elsu, ættingjar
og vinir í heimsókn á sunnudegi.
Allt í einu koma ofan úr brúnni
hjón sem Elsa þekkti ekki og þau
vinda sér að henni og panta kaffi
fyrir tvo en mjólk og brauð fyrir
börnin. Elsa sagðist nú ekki selja
kaffi en bauð þeim sæti inni í stofu
og kaffibolla. Þá loksins áttuðu við-
komandi hjón sig á því að þau voru
ekki á veitingastað og urðu víst
heldur hvumsa.
Saga skipsbrúarinnar varð ekki
löng því þegar þau Jóhann og Elsa
höfðu átt hana í tvö sumur laust
eldingu niður í eldavélina og allt
brann til kaldra kola. Það eina sem
varðveittist var íslenski fáninn og
kíkir, þetta var hvort tveggja geymt
í svokallaðri skipstjóraskúffu. Það
var einskær tilviljun að þau hjón
voru ekki stödd í brúnni þegar hún
brann en þau voru þá nýfarin heim.
Jóhanni fannst endilega að hann
þyrfti að fara í bæinn en upphaf-
lega höfðu þau ætlað að dvelja leng-
ur og þar skall því hurð nærri
hælum.