Morgunblaðið - 06.08.1992, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 1992
33
mæli borgarinnar samdi Páll texta
í myndabókina Reykjavík 200 ára,
Saga höfuðborgar 'í myndum og
máli. Einnig ritaði hann bókina
Reykjavík, Byggðastjórn í þúsund
ár, og hafði umsjón með útgáfu
Bæjar- og borgarfulltrúatals, en
báðar síðamefndu bækumar komu
út 1986. Á engan mun hallað, þótt
því sé haldið fram, að á síðari árum
hafi enginn betur haldið til haga
fróðleik um sögu höfuðborgarinnar
en Páll Líndal, enda kunni hann á
henni afbragðsgóð skil, s.s. hið
mikla rit hans, Sögustaður við Sund
I,—III. sýnir glöggt.
Þó að hér séu dregnir upp tveir
þættir, sem sköpuðu Páli Líndal
nokkra sérstöðu, þ.e. framlag hans
til skipulags- og byggingarmála og
áhugi hans á sögu og menningar-
málum, hefði atbeini hans á öðrum
sviðum einn sér dugað til að halda
minningu hans á lofti. Þannig átti
hann aðild að endurskoðun tekju-
stofnalaganna, eftir að hafa kynnt
sér ásamt fleirum tekjustofna sveit-
arfélaga í nokkmm nágrannalönd-
unum og birt um það efni greinar-
gerðir. Hann starfaði af hálfu sam-
bandsins í sameiningarnefnd sveit-
arfélaga, sem starfaði á árunum
1966 til 1970 og var óþreytandi að
halda á lofti kröfunni um aukið
sjálfsforræði sveitarfélaganna og
um breytingar á verkaskiptingu rík-
is og sveitarfélaga. Jafnframt lá
hann ekki á þeirri skoðun sinni, sem
hann orðaði þannig í síðustu setn-
ingarræðu sinni á vettvangi sam-
bandsins, að „forsenda skynsam-
legrar verkaskiptingar sé gerbreytt
stjórnsýslukerfi". Þetta og margt
annað, sem Páll Líndal lagði til
málefna sveitarfélaganna á Islandi
á starfsferli sínum, mun standa,
þótt maðurinn falli.
Fyrir hönd sveitarfélaganna í
landinu eru þökkuð hin mikilvægu
störf Páls Líndal í þágu þeirra.
Stjórn og starfsfólk Sambands ís-
lenzkra sveitarfélaga vottar að-
standendum hans dýpstu samúð
sína.
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson
formaður Sambands ís-
lenzkra sveitarfélaga
Borinn er til grafar í dag Páll
Líndal, lögmaður.
Páll Líndal lét sér annt um marg-
háttuð þjóðþrifamál og voru náttúru-
verndarmál þar framarlega í flokki.
Hann átti sæti í Náttúruverndarráði
frá því er það var fyrst kosið sam-
kvæmt núgildandi lögum í apríl
1972, fram til hautsins 1987, að
hann gaf ekki kost á sér til áfram-
haldandi setu í ráðinu. Páll vann
ötullega að náttúruverndarmálum
og var mikill styrkur fýrir ráðið að
hafa lögfróðan umhverfísverndar-
mann innan sinna vébanda. Hann
veitti ráðinu lagalega ráðgjöf á öllum
sviðum allt frá umíjöllun um rétt
almennings til að fara um landið til
umsagna um virkjanir og verk-
smiðjurekstur. Nefna má einn mála-
flokk öðrum fremur sem Páll hafði
áhuga á en það var undirbúningur
friðlýsingar lands, en auk þess að
sjá um lagalega hlið friðlýsinga var
hann mjög fróður um land og sögu.
Ekki rofnuðu tengsl Náttúru-
verndarráðs og Páls þrátt fyrir að
hann ætti þar ekki sæti síðustu
æviár sín, því ævinlega var hann
boðinn og búinn að miðla af reynslu
sinni og þekkingu. Hann kom aftur
af fullum krafti til liðs við náttúru-
verndar- og umhverfismál er hann
varð fyrsti ráðuneytisstjóri nýstofn-
aðs umhverfisráðuneytis.
Páll kunni öðrum fremur að segja
góðar sögur og einatt vitnaði hann
í orð mætra manna máli sínu til
stuðnings. Má þar vitna til niður-
lags greinar Páls um aðdragandann
að setningu náttúruverndarlaga á
íslandi, sem birtist í afmælisriti
helguðu Sigurði Þórarinssyni 1982
og síðar í örlítið aukinni útgáfu í
einni af lesörkum Náttúruverndar-
ráðs 1984. „Hvað segir ekki í bréfi
Péturs postula: „Ég álít mér skylt,
meðan ég er í þessari tjaldbúð, að
halda yður vakandi með því að rifja
þetta upp fyrir yður.““
Náttúruverndarráð og starfs-
menn þess votta aðstandendum
Páls Líndal innilega samúð sína.
Náttúruverndarráð.
Minmng:
Jón Hjörleifsson
Fæddur 27. júlí 1928
Dáinn 28. júlí 1992
Hann sofnaði svefninum langa
28. júlí síðastliðinn, Jón Hjörleifsson
móðurbróðir minn. Þó ásjóna hans
sé horfin og fótatakið þagnað er
hlutdeild hans í lífi mínu ógleyman-
leg.
Ég átti frænda og eignaðist vin
er ég og fjölskylda mín fluttumst
til Njarðvíkur. Það var gott til þess
að hugsa að eiga einhvern að, sem
maður hafði þekkt allt sitt líf, á
þessum nýju slóðum. Þau hjónin Jón
og Edda tóku okkur opnum örmum
og ýmislegt var tínt til af hlutum
til að prýða nýstofnað. heimili okk-
ar. Heimsóknir urðu margar og
góðar. Stundum kom Jón einn
snemma að kvöldi til að fá hársnyrt-
ingu. Hann leit aldrei í spegil að
klippingu lokinni. „Þetta er stórfínt
ljúfan," sagði hann alltaf. Hann
mat þennan litla greiða meira en
mig hafði órað fyrir. Síðast er skær-
in voru tekin upp hafði hann að
orði hvað honum fyndist það mikil
forréttindi að geta komið í róleg-
heitum fengið klippingu, kaffi og
spjallað. Ég var ákaflega stolt af
þessum orðum hans.
Jón var þægilegur maður sem
gott var að lynda við og vera ná-
lægt. Sama hvort umræðuefnin
voru neikvæð eða jákvæð, lokaorðin
voru alltaf sættanleg, þögnin aldrei
vandræðaleg, stríðnin alltaf
ánægjuleg. Sömu notalegu kveðju-
orðin: „Vertu sæl ljúfan mín og
hafðu það gott.“
Með þakklæti og hlýju kveð ég
frænda minn. Guð blessi ástvini
þessa góða manns.
Bogey Geirsdóttir.
Mágur minn og vinur Jón Hjör-
leifsson lést 28. júlí sl., degi eftir
64. afmælisdag sinn, eftir skamma
legu á sjúkrahúsi. Nokkuð er síðan
Jón kenndi sér sjúkdóms þess er
varð honum að aldurtila.
Kynni okkar Jóns, spanna nú
yfir 30 ár. Að öllu jöfnu var Jón
ekki margmáll maður, en meinti
það sem hann sagði; lét verkin tala.
Starfsvettvangur hans var að mestu
á Keflavíkurflugvelli, lengst af hjá
íslenskum aðalverktökum.
Eftir að við hjónin fluttum til
Keflavíkur, kom hann iðulega til
okkar. Var hann fundvís á ýmislegt
sem betur mátti fara á heimili okk-
ar og að hans mati ekki í fullkomnu
lagi. Oftar en ekki voru viðgerð og
endurbætur framkvæmdar án orða-
lenginga. Þar sem mér var vel kunn-
ugt um hjartasjúkdóm Jóns, impr-
aði ég eitt sinn á því hvort ekki
væri ráð að draga saman seglin
hvað vinnuálag snerti. Svarið var
ekki langt að venju: „Ég kann ekki
annað.“ Frekari rökfærsla var
óþörf. Jón var yfirlætislaus maður
og málæði og lof mun lítt hafa ver-
ið honum að skapi. Verður það virt
hér.
Ósjaldan kom Jón eftir kvöld-
fréttir og bauð upp á ökutúr. Sam-
ræðurnar voru eins og gengur, um
landsins gagn og nauðsynjar, en í
lokin skar sig tvennt úr; hagur og
farsæld eiginkonu, dóttur og barna-
barna og í annan stað atvinnuveit-
andi hans, ísl. aðalverktakar, sem
honum fannst vegið að hin síðari
hár og það að ósekju. Ég á eftir
að sakna þessara funda okkar.
Jón var fæddur Dalamaður og
líkt og aðrir íslendingar, átti hann
sterkar taugar til sinna æsku-
stöðva. Það hvílir faðir hans og
hafði Jón á orði eitt sinn í vetur
að hann ásamt alsystkinum sínum
Halldóru og Hjörleifí hefðu ákveðið
að endurnýja krossinn á leiðinu.
Eins og við mátti búast var staðið
við það heit í sumar og mun það
hafa verið hinsta för Jóns í Dalina.
Móðir Jóns lifir son sinn.
Ðaginn fyrir andlát Jóns gafst
mér kostur á að líta til hans á spít-
alann. Jón reis upp í rúminu og við
tókumst í hendur án nokkurra orða.
í dag finn ég til tómleika og saknað-
ar við fráfal góðs vinar.
Ég og íjölskylda mín, kveðjum
vin, bróður og frænda með virðingu
og þakklæti.
Eiginkonu og aðstandendum
votta ég samúð mína.
Geir Egilsson.
í dag verður til moldar borinn
ástkær vinur okkar og mágur, Jón
Hjörleifsson. Jón fæddist í Hvammi
í Dölum, sonur Hjörleifs Jónssonar
og Þórdísar Þorleifsdóttur sem í dag
lifir í hárri elli og dvelur á Sjúkra-
húsi Suðurlands á Selfossi. En Hjör-
leif föður sinn missti Jón af slysför-
um þegar hann var aðeins átta ára.
Og sár hefur föðurmissirinn verið
honum, barninu, þótt ég þykist vita
af kynnum mlnum af Jóni, að hann
hafi ekki flíkað slíkum tilfinningum,
hvorki þá né endranær.
Jón var ákaflega dagfarsprúður
maður. Aldrei heyrði ég hann
hækka róm sinn þótt eitthvað bæri
á milli manna í dagsins argi. Allt
rætt með sömu hógværðinni en
ekkert gefíð eftir væri hann að
verja skoðanir sínar. Og engan hef
ég þekkt bónbetri væri hjálpar þörf
við eitthvert handverkið. Þó vann
þessi maður meir en fullt dagsverk
á sínum vinnustað á rafmagnsverk-
stæði íslenskra aðalverktaka á
Keflavíkurflugvelli, en þar vann
hann í 37 ár. Það er undur hve
mikinn tíma sumir menn geta gefíð
öðrum þrátt fýrir langan vinnudag.
Og Jón var slíkur maður, tíma fyr-
ir vini sína virtist hann eiga nóg
af enda efast ég um að hann hafi
þekkt orðið nei í slíkum tilfellum.
Jón lagði metnað sinn í að búa
sér og íjölskyldu sinni fagurt heim-
ili. Fagurt í víðasta skilningi orðs-
ins. Væntumþykja hans á fjölskyldu
sinni leyndi sér ekki þegar maður
kom inn á heimilið en mesta yndi
hans var að fá afadæturnar til sín
frá Svíþjóð. Og hamingja hans var
sú að í allt sumar dvöldu þær hjá
afa og ömmu í Njarðvíkunum. Þær
voru hjá honum þegar hann lagði
í sína hinstu för.
Við hjónin eigum Jóni og Eddu
konu hans mikið að þakka, því þeg-
ar sorgin kvaddi dyra á heimili
okkar tóku þau yngsta barnið til
sín um tíma og sýndu því mikinn
skilning og nærfærni. Fyrir slíkt
verður seint fullþakkað.
Ennfremur vil ég færa Jóni inni-
legustu þakkir fyrir alla þá alúð og
vinsemd sem hann sýndi tengdafor-
eldrum sínum alla tíð.
Elsku systir, Lilja Björg og fjöl-
skylda, megi Guð stýrkja ykkur og
varðveita ykkur við fráfall þessa
góða drengs.
Halldór og fjölskylda.
Ég heyrði á öldum ljósvakans að
ágætur vinur minn er látinn. Hug-
urinn hvarflar núna tvo áratugi til
baka að fyrstu kynnum við Jón
Hjörleifsson.
Við fluttum í sama húsið í Kópa-
voginum og bjuggum þar saman í
rúman áratug. Hann og Edda Haf-
steinsdóttir kona hans voru sérlega
gott sambýlisfólk. Jón var völundur
í höndunum og virtist kunna á öllu
skil. Ef eitthvað þurfti að laga og
var áðkallandi þá var Jón ávallt
boðinn og búinn til hjálpar. Þau
hjónin Jón og Edda voru sérlega
dugleg að njóta þess sem íslenskt
landslag hefur upp á að bjóða og
hugsa ég þau hafi gist á flestum
útivistarstöðum hér í' nágrenninu
því þau töldu ekki eftir sér að aka
þó nokkuð langt væri hagstæð veð-
urspá, t.d. austur á Klaustur.
Minnisstæð er mér ein helgarferð
að Hreðavatni er við hjónin fórum
ásamt þeim Jóni og Eddu og fleiri
hjónum og dvöldum þar 5 yndislegu
veðri. Lilju dóttur Eddu reyndist Jón
sem besti faðir. Hún er nú búsett
í Svíþjóð ásamt manni sínum Búu-
mediene Dala, og eiga þau tvær
dætur, Kamillu og Nadíu. Jón og
Edda dvöldu oft í fríum hjá þeim í
Svíþjóð og eins komu þau hingað í
heimsókn.
Samskipti við Jón og Eddu
minnkuðu er þau fluttu burt en þó
rofnaði aldrei kunningsskapur okk-
ar.
Nú síðustu ár hafa þau verið
búsett í Njarðvík, sem var mjög
hagstætt vegna vinnu Jóns, en hann
stundaði vinnu á Keflavíkurflug-
velli.
Við kveðjum góðan vin, þökkum
honum samfýlgdina og biðjum hon-
um blessunar Guðs.
Eddu, Lilju og fjölskyldu hennar
og öðrum aðstandendum sendum
við samúðarkveðjur.
Óli og Gulla.
Jón Hjörleifsson bróðir minn
verður lagður til hinstu hvíldar í
dag. Hann var fæddur 27. júlí 1928
og lést 28. júlí 1992. Hann var
næstelstur af okkur átta systkinum
og elsti bróðirinn. Það er ekki auð-.
velt að minnast Jóns í fáum orðum,
svo einstakur maður sem hann var,
en ég mun þó reyna það.
Ég geri ráð fyrir að bernskuár
sveitabarns frá fjórða áratugnum
eigi fátt sameiginlegt með bernsku
þeirrar kynslóðar sem nú vex úr
grasi á íslandi. Jón var aðeins 16
ára gamall og ég, yngsta bamið,
ársgömul þegar móðir okkar stóð
ein uppi með barnahópinn sinn. Þá
varð hann helsta stoð og stytta
móður sem barðist fyrir daglegu
brauði barna sinna við frumstæðar
og erfiðar aðstæður á afskekktu
heiðarbýli vestur á landi. Eftir mikl-
ar þrengingar flutti íjölskyldan suð-
ur og tvístaðist um þriggja ára
skeið, en fyrir elju og dugnað Jóns
og systkina minna, þeirra Halldóru
og Hjörleifs, tókst þeim að festa
kaup á litlu húsi á Selfossi. Og
mikil var sú gleði og hamingja er
fjölskyldan gat aftur verið saman.
A bernskuheimili míriu var hvorki
hátt til lofts né vítt til veggja, en
þar ólst ég upp við öryggi og kær-
leika sem hverri manneskju er hið
dýrmætasta veganesti.
Slíkt andrúmsloft skapaði Jón
bróðir minn hvar sem hann fóri
Hann var einstakt ljúfmenni sem
aldrei talaði styggðaryrði til nokk-
urrar manneskju. Aldrei heyrði ég
hann hvessa sig eða hækka róminn.
Hann umgekkst aðra af virðingu,
hver í hlut átti og með fáguðu og
prúðmannlegu fasi vakti hann um
leið virðingu annarra. Jón var uppá-
hald systkinabarna og stolt okkar
systkinanna, og móður sem áleit
enga manneskju geta verið meiri
gæfu aðnjótandi en að eiga slíkan
son sem Jón.
Það var mjög gott að vera ná-
lægt Jóni. Honum fýlgdi svo mikið
öryggi, en jafnframt var hann bíð-
lyndur og gáskafullur. Hann gat
alltaf séð hið spaugilega við smá-
óhöpp og klaufaskap hver sem í
hlut átti, og vandamál voru ekki til
neins annars en að leysa þau. Hann
hafði yndi af söng og þær voru
ófáar kvöldstundirnar er ég sem
barn sofnaði í fanginu á Jóni þegar
verið var að spila á gítar og syngja,
og enn man ég uppáhaldslögin hans
og marga þá texta sem hann söng.
Jón var einstaklega vinnusamur
maður. Honum féll sjaldan verk úr
hendi. Hvar sem hann kom og eit-
hvað þurfti lagfæringar við, bætti
hann úr þvl hið snarasta, og sér-
stakt snyrtimenni var hann.
Jón sá, ásamt móður okkar, fyrir
heimilinu á Selfossi meðan við yngri
systkinin vorum að vaxa úr grasi.
Það var ekki fyrr en við vorum orð-
in það stálpuð að sú byrði léttist
af herðum hans, að hann gat farið
að hugsa um sjálfan sig. Þá giftist
hann stóru ástinni sinni, Eddu Haf-
steins. Þar eignuðumst við systkinin
góða mágkonu og móðir okkar
tengdadóttur, sem við hlið Jóns
sýndi henni mikla umhyggju.
Heimili þeirra Jóns og Eddu var
afar notalegt og bar vott um ein-
staka snyrtimennsku. Það hefur
alla tíð verið mér og fjölskyldu
minni sem annað heimili. Þar ólst
upp dóttirin Lilja Björg við það
ástríki sem við systkinin öll þekkt:
um svo vel.
Lilja Björg var augasteinn föður
síns og milli þeirra myndaðist frá
fyrstu tíð þetta sérstaka samband
eins og alla tíð var milli Jóns og
móður okkar. Hvert sinn er nafn
Lilju Bjargar bar á góma kannaðist
ég við blikið sem kom í augu hans,
en það þekkti ég frá móður minni
er Jón var nefndur á nafn. Dætur
Lilju Bjargar, þær Nadia og Cam-
illa, voru honum líka til mikillar
gleði.
Nú hefur Jón bróðir minn kvatt
þennan heim. Eftir lifír háöldruð
móðir, sem hann studdi og styrkti
all tíð, og allur systkinahópurinn,
sem hann fórnaði hálfri ævi sinni
fyrir.
Jón er lagður af stað á undan
okkur yfir móðuna miklu. Enn
stendur hann í stafni og stýrir nú
fleyi um þau ókunnu mið sem leið
okkar allra mun um liggja. Enn sem
fyrr greiðir hann leið móður, systk-
ina og annarra ástvina.
Hafi kær bróðir minn þakkir fyr-
ir allt.
Silla systir.
t
Hjartans þakkir til allra, er auðsýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
ÓLA KRISTJÁNS SIGURÐSSONAR
forstjóra
Olíuverslunar íslands hf.
Sérstakar þakkir til starfsmanna og
viðskiptamanna OLÍS.
Gunnþórunn Jónsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.