Morgunblaðið - 14.07.1995, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 14. JÚLÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFUR
ÞÓRISSON
+ Ólafur Þórisson
var fæddur í
Reykjavík 6. nóv-
ember 1953. Hann
lést á heimili sínu,
Álfaheiði 18, Kópa-
vog-i, 7. júlí sl. For-
eldrar hans _ eru
Inga Jóna Ólafs-
dóttir og Þórir
Kristjónsson. Syst-
ur Ólafs eru Helga,
fædd 24.3. 1955,
Inga Þóra, f. 27.7.
1965, og Guðný, f.
14.3. 1969. Eigin-
kona Ólafs er Júlía
Sigurðardóttir, f. 5.10. 1953.
Börn Ólafs og Júlíu eru Sigurð-
ur Grétar Olafsson, f. 4.12.
1978, Kári Ólafsson, f. 15.2.
1981, og Þórir Ingi Ólafsson,
f. 8.3. 1988. Ólafur lauk vél-
fræðinámi frá Vél-
skólanum árið 1975
og vélvirkjanámi
1977. Auk þess
hafði Ólafur einka-
flugmannsr éttindi.
Ólafur starfaði hjá
Eimskipafélagi Is-
lands, á fragtskip-
um og í smiðju, á
árunum 1975-1978,
hann rak eigin vél-
smiðju 1978-1981
en þá varð hann
fulltrúi hjá Vinnu-
eftirliti ríkisins.
Frá árinu 1988 var
Ólafur vélstjóri á Pétri Jóns-
syni. Ólafur var meðlimur í frí-
múrarareglunni frá árinu 1981.
Útför Ólafs verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
HANN Óli bróðir minn er dáinn.
Það er erfitt að trúa því og enn
erfiðara að sætta sig við þ_að. Að
svo yndislegur maður sem Óli var,
skuli vera hrifínn burt frá okkur í
blóma lífsins, er staðreynd sem við
" eigum erfitt með að horfast í augu
við. Hann háði hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm sem sigraði
hann að lokum.
Við verðum að trúa því að Óla
bíði mikilvægt verkefni annars
staðar og við getum verið viss um
að hann leysi það með prýði eins
og allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Óli mun alltaf eiga_stórt pláss
í hjarta okkar þar sem minningin
um hann varðveitist.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
.-svo yndislegan bróður. Ég bið góðan
Guð að vera með Júlíu, strákunum,
mömmu og pabba og styrkja þau í
þessari miklu sorg.
Blessuð sé minning bróður míns.
Guðný.
Tengdasonur minn, Ólafur Þóris-
son, er látinn langt um aldur fram,
harmdauði öllum sem hann þekktu.
Ég leit Ólaf fyrst augum þegar
hann var á 16. ári, hlédrægur„og
fallegur drengur kominn að finna
elstu dóttur mína, Júlíu, en þau
áttu síðan eftir að eigast og heyja
lífsbaráttuna saman. Ekki hvarflaði
að mér þann dag að þessi ungi
■ drengur ætti eftir að hafa slík áhrif
á líf mitt og raun ber vitni.
Ólafur var göfugmenni hið innra
og glæsimenni hið ytra. Hann varp-
aði birtu á umhverfí sitt svo ekki
varð um villst að þarna fór maður
sem hafði áhrif á aðra menn en þó
alltaf af lítillæti. Ef til vill var leynd-
ardómurinn í mætti hans falinn í
kærleika hans og þrotlausu starfi
til þess að ráða bót á þjáningu sam-
ferðamannanna. Sjálf hef ég þessi
dæmi innan seilingar í öllu mínu
umhverfi. Dauðvona birtist hann
dag nokkurn fyrir dyrum okkar
hjóna hér í Kópavogi og setti upp
vandað handrið til þess að forða
„öðrum frá slysi. Minningar sem
" þessi eru margar og sársaukinn því
mikill.
Ólafur var sonur sæmdarhjón-
anna Þóris Kristjónssonar skip-
stjóra og Ingu Jónu Ólafsdóttur.
Þau hjón hafa verið búsett í Kópa-
vogi í áratugi og alið upp hér í bæ
H
Styrktarfélag krabbamelnssJúkra barna
Minningarkort Styrktarfélags
Krabbameinssjúkra barna
fásthjá félaginu
í síma 676020. Ennfremur i
Garðsapóteki og
Reykjavíkurapóteki.
sterka fjölskyldu sem hefur reynst
þessu bæjarfélagi eins og bezt má.
Móðir Þóris, Guðný, lifir í hárri elli
og sér nú á bak barnabarni sínu.
Þeirra hjónanna Ingu Jónu og Þór-
is, systra Ólafs og fjölskyldum
þeirra og föðurömmu er missirinn
mikill og sorgin sár.
Ólafur ólst upp hér í Kópavogi
frá unga aldri og lauk hefðbundnu
barna- og unglinganámi við skólana
hér í bæ. Þaðan lá leiðin í Vélstjóra-
skólann og þar lauk hann sínu námi
árið 1975 og hóf störf sín á því
sviði ýmist til sjós eða lands. Hvar-
vetna var lokið lofsorði á störf hans
og var hann því ætíð eftirsóttur til
starfa. En árið 1992 greindist hann
með alvarlegan sjúkdóm á háu stigi.
Enn einu sinni tókst Ólafur á við
erfiðleikana af aðdáunarverðu hug-
rekki og æðruleysi. Maður sem sýn-
ir slíka baráttuhæfileika byggir á
undirstöðu sem er fólgin í kærleik-
anum en án kærleika er ekkert líf.
Ólafur og Júlía, elsta dóttir okkar
hjónanna, gengu í hjónaband sum-
arið 1977. Þau voru glæsileg ungu
hjónin sem gengu saman út í lífið
sumardaginn 23. júlí það ár. Þeim
fæddust 3 mannvænlegir synir. Ól-
afur unni konu sinni og börnum
hugástum og sýndi kærleika sinn í
stóru og smáu. Fallegt einbýlishús
var reist við Álfaheiðina í Kópavogi
og reyndar ekkert til sparað svo
að sem best væri úr garði gert.
Reyndar var ekkert það til sem
Ólafur vildi ekki á sig leggja til
þess að auðvelda konu sinni og
börnum lífsgönguna.
í nálega þriggja ára baráttu Ól-
afs við þennan alvarlega vágest
stóðu drengirnir og móðir þeirra
saman honum við hlið. Vonir lifnuðu
og vonir brugðust. Fjölskyldan beið
milli vonar og ótta, en að lokum lét
Ólafur anda sinn á heimili sínu að
morgni hins 7. júlí í návist nánustu
ættingja sinna. Júlía stendur nú
uppi ekkja með þijá unga syni.
Þeirra er missirinn mestur og sorg-
in sárust. Guð geymi þig, Júlía
mín, og styðji þig við uppeldi son-
anna og gefi að við foreldrar þinir,
systkin og aðrir ættingjar megum
verða þér þar að liði.
Á vegamótum sem þessum vakna
upp spurningar. Getur verið að ein-
mitt það sem maðurinn flýr sem
hraðast eða sorgin, þjáningin og
óttinn, séu þeir vegvísar sem mað-
urinn má ekki flýja? Er sorgin hugs-
anlega sú varða á vegferðinni þar
sem maðurinn fær tækifæri til þess
að hugsa ráð sitt og rétta af stefn-
una? Olafur hefði viljað að við legð-
um okkur öll fram við að auðga líf
hvers annars og notuðum hvert
tækifæri til þess að rétta stefnuna
af.
Við sem eftir stöndum hnípin og
sorgmædd munum nú verða að snúa
bökum saman og láta minninguna
um góðan dreng verða okkur hvati
til þess að lifa öðrum mönnum til
styrktar en aðeins þannig erum við
MINNINGAR
þess verðug að hafa þekkt Ólaf
Þórisson.
Guð blessi minningu þessa góða
drengs.
Gyða Stefánsdóttir.
Ólafur Þórisson er látinn eftir
langa baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Horfinn er góður drengur, sem
ætíð sýndi mannkosti og dreng-
lyndi. Frá fyrstu tíð minnist ég
Óla, enda hittumst við oft á heimili
afa okkar og ömmu á unga aldri.
Margt var brallað eins og yfirleitt
gerist hjá hressum strákum. Óli var
háttvís og samviskusamur og mér
fannst oft eins og hann væri eldri
en ég, þótt ég væri árinu eldri,
þegar hann hafði vit fyrir okkur
báðum.
Enn lágu leiðir okkar saman þeg-
ar við vorum á unglingsaldri skip-
veijar á Ms. Laxá. Laxáþi var þá
í millilandasiglingum undir stjóm
Þóris, föður Óla. Lífið um borð í
Laxánni var ákaflega skemmtilegt,
enda fjörugur mannskapur og ýms-
ir sérkennilegir skipveijar settu svip
sinn á daglegt líf. Við sigldum til
margra evrópskra borga og bæja
og stundum til framandlegra staða.
Siglingarnar voru því umluktar
ævintýrablæ og því ekki furða að
Óli valdi sér sjómennsku að ævi-
starfi. í erlendum höfnum var oft
slegið á létta.strengi, en ungling-
arnir voru þó ávallt undir árvökru
eftirliti skipstjórans. Líklega hefur
Þórir þó haft' einhveijar áhyggjur
af þessum ungu og óreyndu sjó-
mönnum.
Óli var góður og traustur skipsfé-
lagi. Ég minnist fjölmargra fjör-
legra stunda, þegar spjallað var á
frívaktinni um heima og geima. Óli
naut sín á þessum stundum, enda
með ríka kímnigáfu.
Guð blessi minningu Ólafs Þóris-
sonar.
Jörundur Svavarsson.
Hinft 7. júlí síðastliðinn andaðist
á heimili sínu vinur minn, Ólafur
Þórisson, langt um aldur fram. Við
Óli höfum þekkst frá því löngu áður
en ég fór að muna eftir mér. Á
stundu sem þessari verður ekki hjá
því komist að hugsa til baka. Fyrstu
minningarbrot mín um samveru
okkar Öla eru frekar óljós og ekki
get ég sett þau í nákvæma tíma-
röð. Eitt af því fyrsta sem ég man
eftir er þegar okkur í sameiningu
tókst að fá ljós á luktarperu með
gömlu flötu batteríi, sem gladdi
okkur eina viðstadda mikið. Eins
man ég eftir okkur snuddandi
kringum afa hans og nafna, sem
sat jafnan í vinnuherbergi sínu í
kjallaranum á Baldursgötunni og
batt spyrður eða hnýtti um netakúl-
ur. Gamlárskvöldin á Baldursgöt-
unni og seinna í Fögrubrekkunni,
hjá foreldrum hans, Ingu Jónu og
Þóri, eru þau augnablik sem eru
ógleymanleg öllum sem það reyndu,
ungum sem öldnum. Veiðiferðin til
Þingvalla þegar við fjórir vinimir
Óli, Siggi, Reynir, þá rétt fermdir,
fórum í fyrsta sinn einir í útilegu.
Kvöldið sem hann kom til mín og
bað mig að fylgja sér heim til Júl-
íu, á Hlíðarveginn, þar sem hann
hitti tengdaforeldra sína, þau. Gyðu
og Sigurð, í fyrsta sinn. Þegar við
Siggi heimsóttum hann og Júlíu á
Þorláksmessukvöld á Baldursgöt-
una. Veiðiferðirnar í Gljúfurá,
Langadalsá, Flekku og Sælingsdal.
Allar ferðir okkar til ijúpna, svo
og gönguferðir okkar. Allar þessar
góðu minningar og margar, margar
fleiri á ég Óla vini mínum að þakka.
Vinátta er dálítið sérstök og ör-
ugglega afstæð í þeim skilningi að
sennilega upplifir ekkert okkar
hana eins. Því verður henni seint
eða aldrei lýst til fullnustu með
orðum fremur en svo mörgu öðru
sem grundað er á tilfinningum. Þó
held ég að flest okkar ef ekki öll
getum verið sammála um að vin-
átta er eitt það besta sem maður
eignast í lífinu. Þannig er að
minnsta kosti um mig farið gagn-
vart vináttu okkar Óla.
Óli hafði flest til að bera sem
prýðir góðan dreng. Hann var skap-
góður, spaugsamur, viljasterkur,
þrautseigur, umburðarlyndur,
æðrulaus og tryggur, en umfram
allt góður faðir og eiginmaður.
Honum fylgdi ávallt mikil reisn.
Allir þessir kostir Óla komu berlega
í ljós síðustu 30 mánuði lífs hans.
Elsku Júlía, Siggi, Kári, Þórir
Ingi, Inga Jóna, Þórir og aðrir að-
standendur, við Hulda vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð.
Kristinn.
í dag kveðjum við yndislegan
mann, Ölaf Þórisson, sem er látinn
langt fyrir aldur fram eftir mikla
baráttu við ólæknandi sjúkdóm.
Mágur okkar Ólafur hefur til-
heyrt fjölskyldunni í um það bil 25
ár. Fyrstu kynni okkar systranna
af Ólafi voru þegar félagar Júlíu
systur okkar komu í heimsókn, en
einn af þeim var einmitt Ólafur.
Óli, en við kölluðum hann aldrei
öðru nafni, gaf sig strax að okkur
litlu systrum Júlíu og gaf sér tíma
til þess að segja okkur sögu. Þessi
endurminning lýsir Óla mági vel,
þar sem hann hafði alltaf tíma fyr-
ir alla og á þann hátt var alltaf
eins og að maður skipti miklu máli
í návist hans. Síðan _var það nokkr-
um árum síðar að Ólafur og Júlía
gengu í hjónaband en þá var eins
og við eignuðumst nýjan bróður.
Óli var mjög þægilegur maður í
umgengni, ljúfur í skapi og ávallt
tilbúinn að hjálpa öðrum. Hann var
maður glæsilegur á velli, hár og
grannur og bar sig vel.
Ólafur var ímynd hraustleikans
og engum hefði komið til hugar að
hánn gæti orðið veikur. Áfallið var
því þyngra en nokkurn gat órað
fyrir. Óli var þeirrar gerðar að það
var eins og það væri svo auðvelt
að þykja vænt um hann og við erum
þakklátar fyrir að hafa átt hann
Óla en skarð hans verður aldrei
fyllt.
Júlía systir og Óli eiga þrjá. yndis-
lega drengi, Sigurð Grétar, Kára
og Þóri Inga. Þessir myndarlegu
drengir eru hver á sinn hátt eftir-
mynd föður síns og það er okkur
mikils virði að geta fylgst með upp-
vexti þeirra og þannig haldið við
ímynd föður þeirra.
Við viljum votta elsku Júlíu syst-
ur og drengjunum samúð okkar.
Ennfremur vottum við fjölskyldu
Óla samúð og þakklæti fyrir það
hve þau hafa verið systur okkar og
drengjunum mikil stoð í þrenging-
um þeirra. Guð blessi minningu
Ólafs Þórissonar.
Gunna og Magga.
Óli minn! Jákvæðni, lífsvilji og
hugrekki hjálpuðu þér í stríðinu við
sjúkdóminn sem hijáði þig. Tveimur
sólarhringum áður en þú fékkst
hvíldina fór ég til þín að heilsa upp
á þig og þú sagðir: „Hvað segir þú
gott“.
Á sjúkrabeði þínu þegar við Júlía
konan þín og fleiri vinir sátum og
spjölluðum saman naust þú þess
að hlusta á okkur og varst með í
samræðunum eftir bestu getu. Þeg-
ar ég hugsa til baka allt til æsku-
ára okkar rifjast upp fyrir mér ótal
minningar. Þegar við vorum ungl-
ingar og þau braust fyrir mér „Let
it be“- plötuna varð ég sár og reið,
þegar þú og Júlía strídduð mér og
ég spáði því að þið ættuð eftir að
gitast. Ég gæti endalaust rifjað upp
æskuárin, en það sem efst er í huga
mínum núna er síðastliðið ár þegar
við Júlía stofnuðum fyrirtæki okkar
Grænt og gómsætt. Þú varst alltaf
til staðar þegar við þurftum á þér
að halda, sama hvað það var, bíll-
inn, eldavélin eða þvottavélin, alltaf
varst þú kominn til að laga og dytta
að öllu. Mér er minnisstætt einn
morguninn þegar ég kom niður í
Veitingastofu og allt var á floti, 2
sm vatn frá inngangi gegnum eld-
hús og fram í matsal. Eg hringdi
í þig og þú varst kominn innan
fimmtán mínútna. Við áttum von á
70 manns í morgunverð, rúnstykkin
voru óbökuð og ég stressuð. Þá
sagðir þú við mig: „Vertu ekki
stressuð, Fríða mín, ég skal þurrka
þetta upp og þú ferð að baka rúnn-
stykin." Síðan labbaðir þú hinn ró-
legasti inn þar sem vatnið lak enn,
skrúfaðir fyrir og byijaðir að ausa.
Óli minn, ég þakka fyrir allt og
allt. Ég bið góðan guð að styrkja
Júlíu og drengina ykkar, Sigga,
Kára og Þóri Inga, og einnig fjöl-
skyldur ykkar á þessari sorgar-
stundu og alltaf. Guð geymi ykkur
öll.
Birta nætur
fyllir mig þrá.
Eg stíg dans inn í
glóandi hnðttinn.
(Ásdís Óladóttir)
Fríða Sophía Böðvarsdóttir.
Það var sorgardagur er við frétt-
um að Ólafur Þórisson æskufélagi
og vinur væri látinn. Þó að sumú
leyti hafi mátt búast við að svo
færi var trúin samt alltaf sterk á
að hann ynni á veikindum sínum.
Við þökkum óla eins og hann var
ávallt kallaður allar samverustundir
og minnumst hans í Ijóði eftir Helga
Sæmundsson.
Bregður litum fögur fold,
falla blóm og grös í mold.
Duna sær en dreymir þó
djúpa þögn og kyrra ró.
Haustar að í huga mér,
hrímkalt rökkur yfir ber.
Svæfir land og þreytta þjóð
þetta dimma sjávarhljóð.
Elsku Júlía, Sigurður Grétar,
Kári og Þórir Ingi, Inga Jóna, Þór-
ir og fyölskylda, Gyða, Sigurður og
fjölskylda, megi góður Guð fylgja
ykkur um framtíð alla. Blessuð sé
minning Ólafs Þórissonar.
Sigurjón, Ragnheiður
og fjölskylda.
Það var fallegur sólskinsdagur
föstudagurinn 7. júlí, dagana áður
hafði kólnað og blásið og fólk tal-
aði um að það haustaði snemma í
sumar.
Það haustaði snemma í hjarta
mínu þegar mér var tilkynnt um lát
frænda míns, Óla, hetja sem hafði
í marga mánuði barist fyrir lífi sinu
me_ð óbilandi kjarki.
í gamla daga þegar ég var skáta-
foringi var Óli þátttakandi í skáta-
starfinu og var þægilegur, jákvæð-
ur og duglegur. Þessir eiginleikar
fylgdu honum í gegnum lífið, enda
átti hann ekki langt að sækja það
til ástríkra foreldra, Ingu Jónu og
Þóris. Ræktarlegri manneskjur er
vart hægt að hugsa sér.
Þegar Óli vann hjá Vinnueftirliti
ríkisins, en það gerði hann um ára-
bil, stundaði hann Sundhöll Reykja-
víkur í hádeginu og hittumst við
þar. Þá var sest niður í heitu pottun-
um og landsmáiin rædd ásamt
spjalli um ættingja og vini. Hann
spurði ávallt um líðan aldraðra for-
eldra minna sem voru heilsulitlir
og bað fyrir bestu kveðjur til þeirra.
Þannig var Óli. Þá kom greinilega
í ljós hans mikli áhugi á sonum sín-
um og eiginkonu og hann ljómaði
allur þegar hann sagði sögur af
strákunum sínum, fyrir þeim bar
hann mikla umhyggju og virðingu.
Sem dæmi um hetjuskap ðla
frænda míns fór hann helsjúkur úr
rúminu í síðustu viku til að taka á
móti syni sínum á slysavarðstof-
unni, sem hafði lent í slysi, heilsu-
leysið stoppaði hann ekki í því.
Óli hafði áhuga á stangveiði sem
hann stundaði eftir því sem hægt
var frá vinnu á sjó. Hann var félagi
í Frímúrarareglunni og stundaði
starfið þar af kostgæfni.
Ég hitti Óla síðast fyrir nokkrum
vikum á Landspítalanum. Þó af
honum væri dregið var hann jafn
rólegur og yfirvegaður og áður og
ræddi mest um strákana sína og
ekki síst fermingu Kára.
Kær frændi er kvaddur langt um
aldur fram, hetja sem barðist fram
á síðasta dag. Ég og fjölskylda mín
sem erum stödd í Bandaríkjunum
sendum Júlíu, Sigga, Kára, Þóri og
öllum ættingjum innilegustu sam-
úðarkveðjur. Minningin um góðan
dreng lifir.