Skírnir - 01.01.1841, Blaðsíða 18

20
búíö aö í samfleítt tíu ár, enn liefi þó gjörtFrakk-
land fært um, að standa í móti umskjiptum þeím,
sem leiöa kjinni af atburöunum [>ar eistra.’’ Og
enu seígir [>ar: ”Jeg vona enn sem firr, aö friÖ-
urinn millum [ijóðanna í NorÖurálfunni muni ekkji
haggast. Ilann er ómissandi sameiginlegu gagni
[>eirra ailra saman, hamíngju manna og framföritm
mentanar. Jeg ber það traust til Iðar, að [>jer
munið stiðja mig til, að balila honum við, og eins
munda jeg reíða mig á Iður, ef sómi þjóðarinnar
og álit biði oss niau viðbúnað.” Ilinir niu raö-
herrar Ijetu hætta herbúnaÖiniim um stund, [>cgar
er [>eír voru komnir til valda, og Ijetu fara heím
aptur skjipaflota Frakka úr Miðjarðarhafi. [>að
fannst uú og á tali fulltrúanna, þegar fara átti
að svara konúngsræðunni, að meíri hluti [eírra
var [>ví mótfallinn, að ófriður tækjist að so stöddu;
og er [>að ekkji að undra, [>ar flestir af þeíin eru
efnamenn, sem af ófriðuuin mundi hafa margfaldan
óhagnað. Enn samt sást það á öllu, að þeír vildu
ekkji þola ágáng nje ójöfnuð nokkurrar annarrar
þjóðar. Innan skamms tima tóku og ráðherrarnir
aptur að lialtla áfrain herbúnaðinum, so að þegar
siðast til frjettist, höfðu þeír meír enn 500 þús-
uudir manna búna til hernaðar , og er það sem
stendur sumra manna grunur, að Loðvik konúugur
og nokkrir af ráðgjöfum haus muni ckkji jafn-
fúsir á frið nú og firri, eínkum síðan þeír lieírðn
ræðu bretadrottníngar, er liún flutti þegar þíngjið
liófst þar í málstofiinum í veturj því í þeírri ræðu
var ekkji með eiuu orði minnst á viðskjipti Breta
og Frakka, og þótti Frökkum það ílls vottur.