Skírnir - 01.01.1841, Blaðsíða 103

10ó
brotifi liafa
svo vart má stein
yfir steini líta?
Heflak mann staðiS
aS starfa þcssiun
mundi {>eim höggvin
hlíf fyrir brjósti,
og þó gjört hefSu
{>rir e8ur fleiri
gat eg þeim öllum
aldurs synjað.
Hinn kvað: sizt öfund
né óvinátta
ullu hér falli
fornra verka;
lángvifirin hafa
láií veggi,
lagaskipti búS
lagt i eySi.
Kynligt ]>yki mér,
kvaS hinn gyldi,
er menn ej vilja
Alþíng sækja;
hversu fá lýSir
lokiS málum?
eru vígsakir
einkis metnar?
Hvarflar {>á æriS
hugur í brjósti,
þá er offariS
abli manna,
ef einginn getur
Islendínga
handhafi aS skálm
né skildi vorSiB.
t>a8 tel eg siSbót,
sagSi hinn eldri,
er víg og fjörráS
fækka taka;
veldur ei hugar-
né hreisti-skortur
lieldur landsvani
lögum bundinn.
Hefir íslandi
um æfi lánga
auSnast kominga
aS eiga bezta;
{>ó hafa ættrunnar
Aldinborgar
lofSángum öSrum
lángt af boriB.
{>eir hafa mesta
mildi sýnda,
variS til heilla
vizku og auSi;
studdu {>eir drengskap,
dygB, íþróttir,
árvekni meB
og uppfræSíngu.
Ná er sá allur
er unni frægSum,
og friBinn rak
um friSsamt veldi;
þann vissu gumar
gram snjallastan
og örvastan
aB ebla gæfu.
Hygg aS: í dag
er sá haukur jöfra
krýndur og liafinn
i konángs sæti
er orSlof gefur
Islendíngum
Alþing hiS forna
endurbyggja.
Hinn brá viS grön
og glotti um tennur
og mælti: þvíliks
má ej synja,
hefir þú lengi