Skólablaðið - 01.05.1914, Blaðsíða 8

72
SKOLA BLAÐIÐ
fara þeir eftir því, hvernig próf börnin taka, sem þó er engan
veginn réttur mæhkvaröi.
Skólablaðið getur þess, að erfitt muni að halda foreldrafundi
í sveitum og er það sjálfsagt rétt, ef fundirnir ættu að vera
margir árlega.
Öðru máli er að gegna, væru foreldrar og aðstandendur
barnanna boðaðir til fundar við kennarann t. d. þegar skóli
væri settur á haustin og svo einhvern tíma seinni hluta vetrar,
því að þá virðist mönnum ekki vera vorkun að sæ'kja fundina
en í skammdeginu tnun það erfitt.
Kennararnir ættu líka senr oftast að koma á heimilin til þess
þannig að kynnast lifnaðarháttum manna og aðbúð barnanna.
Eg veit að það eru fleiri kennarar en eg, sem æskja sam-
vinnunnar, en það virðist senr þeir séu hræddir við að slíkri ný-
breytni mundi illa tekið og vilji fyrir hvern mun losna við þau
óþægindi, sem af kynni að leiða, En við megum ekki hugsa
þannig. Við megum ekki grafa tilfinníngar okkar, og góð áform
undir fargi vanans ug ftieypidomanna. Áhyggjufullu nræðurnar
hafa engin not af vinarhug okkar, ef við sýnum hann hvorki í
orði né verki og látunr hann engu Ijósi kasta kring um okkur;
hinar bundnu, þögulu, ósýnilegu tilfinniirgar gagna lítið við kuida
lífsins og myikri, en hið óbundna i orðurn og verkum lýsir og vermir
Ferjukoti 4. febrúar 1914.
Halla R. Jónsdóttir.
Sumardaqurinn f’ursti
var runrinn npp.
Hann var | fimtugasti dagurinn frá misd Óskars litla, þrítugasti
og sjöundi dagurinn frá dánardægri Ólafs míns og tuttugasti og sjötti
dagurinn, sem eg lá í lungnabólgunni.
Eg vaknaði kl. 5 um morguninn eiss og eg á venju til um þetta
leyti árs.
Eg var búinn að liugsa tipp aftur og aftur mo gbirhugsanirnar
mínar: Þeir eru dánir, tiorfnir, drengirnir mínir, það er veruleiki,
teiskm veruleiki, enginn drauintir, guð hjálpi mér! Og hvar er mcð-
vitundin, íifsaf ið, sálin?
Þeirri spurningu svarar enginn, eri allir ganga með hana í hjartanu
frá vöggunfi’ til grafarintrar.
J