Vísir - 11.08.1966, Blaðsíða 15

VÍSIR . Fimmtudagur 11. ágúst 1966.
15
— Ég spuröi hann um bréfin,
hélt Philip áfram hlífðarlaust —
— Marcus sagðist hafa sent þér
þau og að þú hefðir hlegið þegar
þú iast þau, og sagt að þú von-
aðir að ég hefði ekki tekið þetta
mjög alvarlega, og kannski væri
réttara að þú svaraðir þeim alls
ekki. Ég mundi skilja þaö von
bráðar.
En ég gafst ekki upp strax. Ég
hélt að sú Leonie sem ég þekkti
mundi skrifa mér að öllu væri
lokiö okkar á milli, eöa að minnsta
kosti ná sambandi við mig þegar ég
kæmi tii Englands. Þegar þú gerðir
hvorugt fór ég að halda að Marc-
us hefði haft rétt fyrir sér, og að
ég hefði aldrei þekkt þig til hlít-
ar.
Leonie var eins og vængbrotin
æður. Philip sagði satt, hún fann
þaö núna. Og þegar hún hugsaöi
til baka fann hún að þetta var
allt í samræmi við hugsunarhátt
Marcusar. Hún gat ekki áfellzt
Philip, — þetta var ailt henni aö
kenna. Hún hefði ekki átt að gefast
upp svona fljótt. En þó hún þekkti
Marcus vel, mundi hún ekki hafa
haldið aö hann leiddist út í að
gera þetta.
Hún studdi hendinni á handlegg
Philips og fékk hann til að snúa
sér að henni. — Heyrðu, Philip.
Þetta er löngu liðið núna og þú
elskar Claire, svo að fortíðin
skiptir engu máli framar.
En ég vil að þú vitir sann-
leikann. Ég fékk aldrei bréfin frá
þér, Ég gerði þá flónsku að láta
Marcus skilja á mér að mér þætti
vænt um þig, og svo — svo hefur
hann eyöilagt bréfin.
Hann horfði rannsakandi á hana.
— En hann mundi aldrei hafa sagt
að þið væruö trúlofuð, nema þú ...
— Nema ég gæfi honum undir
fótinn, áttu við? Marcus þurfti
þess ekki meö, sagði Leonie beizk
— Hann haföi of mikið sjálfstraust
til þess. Hann hafði alið mig upp
— eins og amma sagði — á sinn
sérstæða hátt. Hann leit á mig sem
sina eign, alveg eins og húsgögn-
in sín. Hann hefur líklega ráðið
það við sig fyrir mörgum árum,
að ég ætti að giftast honum. Jafn-
vel þegar ég flutti frá honum hef
ur hann verið viss um að ég kæmi
aftur fyrr eða síðar. Hann hélt að
ég gæti ekki komizt af án sín.
Þannig var hann.
CLAIRE.
Nú varö löng þögn og Leonie
horfði á Philip og las hugrenningar
hans úr augum hans. Loks sagði
hann dræmt: — Æ, hvílík hörm-
ung.
Og Leonie varð ljóst, aö ekkert
af þessu hefði þurft að gerast, og
að þau hefðu aldrei þurft að
skilja.
— Ég hefði átt aö vita það, sagði
Philip. — Ég hefði átt að vita bet-
ur.
— Segðu ekki meira. Við skul-
um ekki tala meira um þetta.
— Eitt verð ég að segja þér.
Þegar hann beygði sig skein tungl-
ið beint í andlitið á honum og
silfurgljái kom á augun. — Ég hef
aldrei hætt að elska þig, Leonie.
Ég fann það á sama augnablikinu
o' ég sá þig í kvöld.
— Og ég... Nú brást henni
röddin. Hún sneri sér undan og
í sömu svifum fannst henni einhver
hreyfing nni í runnanum bak við
þau, og einhverju bregöa fyrir. Var
þetta sjónvilla, sem stafaði af því
að augu hennar voru full af tár-
um? Ég má ekki láta undan, hugs-
aði hún með sér. Ég má ekki gefast
upp.
— Og Claire? hvíslaði hún.
— Claire? Philip andvarpaöi. —
Einhvem tíma verð ég að segja
þfér frá Claire. Ég hugsa að þú
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
skiljir mig.
— Þú ætlar að giftast henni . . .
— Hún er góð manneskja, Le-
onie. Hún hefur verið mér mikils
virði. Og hún hefur orðið að þola
margt og er mér svo nákomin.
. . Hann þagnaði og dró hana að
sér. —' En hvernig á ég að geta
misst þig, ástin mín, úr því að
ég fann þig aftur?
Stutt, yndislegt áugnablik þrýsti
hún sér að honum. Svo losaði hún
sig úr faðmlögunum. — Þetta er
um seinari hiá okkur, Philip, skil-
urðu það ekki? Nú situr Claire i
^yrirrúmi.
Einkennilegt aö hún skyldi geta
talað svona rólega núna, þegar
allur hennar innri maður hrópaði:
Gleymdu Claire! Gleymdu henni
komdu aftur til mín!
Nú heyrði hún greinilega þrusk
bak við sig milli blómgaðra sír-
enurunnanna, og bæði litu við sam-
tímis.
Ung stúlka stóð á stígnum milli
runnanna. Kjóllinn hennar var svo
dökkur að hann rann saman við
skuggann bak við, svo að ekki
var annað sýnil'egt en andlitið og
hendurnar. Hún var óraunyeruleg
eins og ófullgert málverk.
— Halló, Philip! sagði hún mjúkt.
— Claire! Ég hélt að þú mundir
ekki koma fyrr en á morgun úr
því að þú varst ekki komin áðan.
Röddin var lág og stillileg.
— Ég vissi ekki að mér mundi
seinka svona mikið. Augun voru
flöktandi. — Venetia hélt að þú
værir farinn, góði, en ég sá bíl-
inn þinn á hlaðinu. og þá datt
mér í hug að þú værir í garðin-
um.
Hún talaöi hægt og sett og lagði
áherzlu á orðið „góði“.
— Ég þurfti að tala nokkur orð
við Leonie, byrjaði Philip.
— Halló Leonie. Claire leit við
og kinkaði kolli til hennar. — Ég
frétti að þér væruö komin hingað
líka.
Leonie reyndi að herða upp hug-
ann. — Philip var svo hugulsamur
að sækja mig. Amma mín hélt að
ég væri hrædd við að koma.
Var Claire aö koma núna, eða
hafði hún setið og horft á þau
um stund? Hún gat alls ekki hafa
heyrt hvað þau sögðu, því að fjar-
lægðin var meiri en svo. Leonie
tók eftir að hún haltraði þegar
hún kom til þeirra. Hún sneri and-
litinu að Philip svo að hann gæti
kysst hana. Andlitið var náfölt í
tunglsljósinu.
— Mér þykir vænt um að þú
, varst héma og hughreystir Leon-
1 ie, Philip. Það hlýtur að hafa verið
raun fyrir hana að koma hingað
aftur.
Claire rétti fram höndina og
s strauk fingrunum um blómahnapp
j á einni sírenunni. — É’g hef verið
lokuð inni í húsl, sem fullt var af
málningarlykt, sagði hún. — Mig
langar til að fá hreint loft, Philip.
Við skulum ganga niður á stétt-
ina.
— Já, það skulum við gera.
Leonie þvingaði sig til þess að
bjóða vingjarnlega „góða nótt“ og
gekk burt án þess að líta við.
En hún titraði enn eftir geðs-
hræringuna, sem hún hafði komizt
í þegar Philip sagðist elska hana
ennþá. Bara að það hefði ekki ver-
ið svona! Hún óskaði að ást hans
hefði verið veik og hjaðnað, —
þá hefði ást hennar kannski dáið
líka.
Ofsareiði til Marcusar blossaði
upp f henni Hann hafði viljað hafa
hana handa sjálfum sér, ekki af
því að hann elskaði hana, held-
ur af því að hún var árangur
af uppeldisaðferð hans, eitt stofu-
stássið enn á hinu fagra heimili
hans — gripur sem hann gat sýnt
gestum sínum . . .
Leonie stanzaði sem snöggvast
og horfði upp að húsinu. Það var
gamalt og fallegt og byggt handa
traustari kynslóð.
Þetta hafði verið heimili henn-
ar, og hér hafði Marcus leikið tón-
listina sem hann samdi. En í
augnablikinu var það ekki endur-
minningin um Marcus sem var rík-
ust í huga hennar, heldur hitt,
hvernig Claire strauk hvítri hend-
inni um sírenublómin.
VOFUR.
Enn var Ijós í hverjum glugga
í húsinu. Leonie gekk hægt upp
þrepin, og þegar hún var komin
inn í herbergið sitt, kveikti hún
í vindlingi og gekk um gólf og lét
hugann reika.
Hún hafði verið átta ára þegar
foreldrar hennar dóu úr drepsótt
erlendis og Marcus varð fjár-
haldsmaöur hennar. Upp frá því
hafði hún átt heima í Heron House.
Florrie, ráðskonan, hafði gert sitt
bezta til þess að sýna telpunni alla
þá ástúð sem hún þráöi, en Marcus
henni ókunnugur maður.
Ekki svo að skilja að hann sýndi
ekki áhuga á velferð hennar.
Hann gerði sitt ýtrasta til þess að
kenna henni að meta það sem fall
egt var, halda sér til og tala feimn
islaust við ókunnugt fólk. En það
var drottnunargirni en engin hlýja
í þessari umhyggju hans. Hann
hafði aðeins óskað að hún gæti
orðið honum til sóma.
Þegar Leonie flutti úr Heron
House hætti hún að hafa beyg af
honum. Henni fannst hægara að
umgangast hann núna, eftir aö hún
var ekki háð honum lengur.
Hún var hjá honum um helgina
næstu 'ður en hann dó. Hann
T
A
R
Z
A
N
"thelaw ofthe
WIU? W0RL7
I KNEW WAS
TO KILL OR
SEK1LLE7...
50IFELTNO
EM0T10N WHEM
I APPKOPK1ATE7
MV VICTIM'S
LE0PAK7 SK.IN
SAKMENT...

*IM THE PISTAMCEI SAW THE
VILLASE FROM WHENCE THE
WARRIOK. HA7 COME...
MY CURIOSITY WA£
REALLY AKOUSEK..

Lög hins villta heims, sem ég þekkti voru í fjarlægð sá ég þorpiö þaðan, sem stríös-
að drepa eða að vera drepinn svo að ég maðurinn hafði komið. Forvitni mín var
fann ekki fyrir neinni geðshræringu, þegar vakin.
ég tók hlébarðaflík fórnarlambs míns mér til
eignar.
Sýnin var ótrúleg.
hafði verið einkennilega órór og
uppvægur, vegna þess aö hann
hafði um langt skéið verið að glíma
við tema aö píanókonsert, en haföi
nú fundið það. Að vísu voru ekki
nema sundurlaus brot af því 1 höfii-
inu á hcnum, sagöi hann henni —
taktar sem hann gat spilað og
dreymt við píanóið, en þeir voru
ekki svo langt komnir að hann
hefði fest þá á nótnablað ennþá.
Laugardaginn næstan á eftir
hafði hún ekki neitt sérstakt fyrir
stafni, svo að hún fór til Heron
House og ætlaði að staldra þar við
nokkra klukkutíma.
Auglýsing í Vísi
eykur viðskiptin í
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
CEVAFOTO
AUSTURSTRÆTI 6
fyrir gæði og endíngu*
Aðcins það bezfó er nógu gott.
BARÐINN^f
Arniúli 7 simi 30501
ALMENNA MEIZELER umboíiS
VERZLUNARFÉLAGrtri'
SKIPHOLT 15 SÍÐUMÚLI 19
SÍMl 10199 stMÍ 35553