Þjóðviljinn - 26.05.1973, Blaðsíða 10

10 SIÐA — ÞJöÐVILJINNLaugardagur 26. mai 1973

111
’ '
im
mm
fitf
1111

■

Sunnudag kl. 21.2Q
Um siöustu mánaðamót var efnt til fær-
eyskrar viku i Reykjavik. Hingað kom allfjöl-
mennur hópur Færeyinga, og i Norræna húsinu
voru kynntir ýmsir þættir þjóðlifs og menningar
i Færeyjum.
A bókmenntakvöldi lásu nokkur færeysk skáld
úr verkum sinum, en þar sem Norræna húsið
rúmar ekki ýkja marga, lét islenzka Rikisút-
varpið hljóðrita lestur skáldanna.
1 dagskrá útvarpsins sunnudagskvöldið 27. maí
klukkan 21.20 verður útvarpað lestri þriggja
ljóðskálda frá þessu bókmenntakvöldi. Einar
Bragi kynnir færeysku skáldin.
Að sjálfsögðu lesa skáldin kvæði sin á eigin
móðurmáli, færeysku, — en til að auövelda
útvarpshlustendum á íslandi að njóta flutnings
kvæðanna birtir Þjóðviljinn hér mikinn hluta
þeirra kvæða, sem lesin verða, og geta menn þá
haft prentaða textann til hliðsjónar, er þeir
hlýða á lesturinn.
Karsten Hoydal:
Tað kemur ein skýming
Taö kemur ein skýming, tá vit verða stpdd,
eina ferð verða vit ell somul stpdd
t brotinum uttast við strendur
har undurið hendir,
vit hóma eitt vet av ti havmiklu radd
sum 1 og um okkum stendur.
Og vit, sum i heiminum saknaðu heild,
tá kámt skulu gruna, hvor stórfingin heild
er ódnin á livsins vegi,
at tað sum ber gleði,
er vesælur lutur og litilsverd deild
mót heimsins oyðandi megi.
Men eiga vit gávu at óttast sum bérn,
við trásjúkum sinni at harmast sum bprn,
at leingjast mót stjprnunum bjórtum,
I náttmyrkri svortum
skal dunandi risa ein sútborin ódn
av songi i okkara hjertum.
Vatnið og Ijósið
Neistin av degi
býr i pllum vatni,
vakir meðan náttin hongur yvir land,
her sum eg standi
huldur i dimmi,
fyri mær áin sum eitt glógvandi band.
'Flóðir av ljósi
streyma millum heygar,
tungar myrkar heygar, nátt seig niður á,
langt burtur frá mær
lygnir á sjónum
skfnur av vatni bæði burtur og hjá.
Rondin av brimi
fram við svortum strondum
lýsir langar leiðir, um nátt er sum sót —
neistin av degi
býr i allum vatni,
vakir til morgundugg glitrar við min fót.
Steinbjörn B.
Jacobsen:
Blátt
Himmal og hav
metast i bláum
sjónarringurin
hitt svarta bergið er blátt
fjollini
tær grasgronu liðirnar
eru aftanfyri eitt blátt tám
viðhvert
Hevur tú
Hevur tú onkuntið mist teg sjálvan burtur
nakrar timar, ein dag ella so
funnið so alt aftur
dagurin hevur verið har
btirnini hava verið har
spakuliga verður tú tikin aftur
aftur ert tú her.
Róðursmenn
Eg eri triðja ættarliðið
onkur er fjórða
abbi min var við at byrja
var I liði Jóannesar bónda
liðið ið fór til verka
sólin reis i teimum og millum teir
stavnhaldið fyri framman og
i teimum
andróður var, tjúknir komu
men stavnhaldið var
og tá teir logdu árarnar inn
hildu teir seg komnar innundir land
Eldhugaðir settust synir at rógva
komnir uppundir land
nú var hitt evsta eftir
nú var bara at taka á
armar orna, sungu teir
nú og nú
takið á
nú, nú
og so
teir vunnu ikki upp land
teirra land var sum fuglur at sjá
tá róður var av
fóru menn at kjakast
summir teiskaðust
vildu halda á fram at rógva
aðrir legdu inn
lýddu á nýggjar menn
sum troökaðu seg fram
rópandi: leggið á av nýggjum
tíllbrots i morgin
fiu 1 morgin nú
aftur nú
Eg var bara við, var óviti tá
alspentur lýddi á tosið
sá fðuna ið var uppi
menninar, ið hevdu ilt við
at klára seg sjálvar
allar ábeturnar sum tervaðu teimum
sá hvussu tað fjaraði
I huganum fyri stavnhaldinum
kom sjálvur millum menn
tá hver var farin at hugsa
um sjálvan seg
húsini, barnini og bátarnar.
Bilurin
Övitin fekk ein av hesum bilunum
iö kann alt bert trýst verður á ein knapp
og eyguni glógvaðu i honum
sum ein gandakallur gekk hann
bilurin koyrdi bakkaði lýsti stöðgaði
óvitin trýsti og trýsti á knappin
minst ein hálvan tima
so setti hann seg niður
leingi sat hann meðan andlitið temdist
við eitt reisti hann seg brosandi
hann royndi at koma inni bilin
standa uppi á honum
men bilurin hevði ikki brúk fyri honum
hann skuldi bert trýsta og trýsta
bert mdta honum við einum fingri
liðandi fór brosið úr andlitinum
nakaö annað legði seg á tað
hann fór at traðka og hegla
sparkaði so vrakið I ein krók
og fór at spæla bil við stólunum
tá loysnaði okkurt inni i mær
1 fleiri degar gekk eg og hugsaði
hver veit kanska ein frelsari
er foddur millum okkum
ið skal frelsa okkum frá
at verða fremmand fyri ollum
lutum og menniskjum
ein vilji vaks til að gera tað
ið eg var fárur fyri nú
ofta skeitti eg eftir hesum litla
menniskjanum
men fleiri vóru tey ið harmaðust
hvussu fór at gangast honum var hann sjúkur
burdi hann ikki kannast
venjast mátti hann
ti verðin er sum hon er og kann
ikki broytast
hildu tey.
Guðrið Helmsdal Nielsen:
Móti vári
I einum horni av glugganum
býr mánin aftan fyri nakin tro,
og kavaflykrurnar
eru hvirlur av silvurberrnum
1 blákollubláari rúmd.
Tey siga at várið fer skjótt at koma.
Fuglar i leiki —
dalandi náttarflykrur ...
og blaðanevini,
ið pikkaðu hon á moldina
uttan fyri gluggan,
teska til min á morgni —
tá ið doggin verður andi
av gimsteinum,
ið drúpa á svevntungu eygnalok mfni.
Eg havi fylgt tær tigandi liv.
1 bleikum vársólardogum.
Skelvandi lata, árstiðar frúgv.
Rodd tin er spok,
men tú lærdi meg málið.
Dagar i sólkystum vindi.
Aðrir, sveiptir i tungum támi.
Margfaldur fuglaljómur —
dropar, ið runnu saman —
tit Ieskaðu
ein flógvan lodnan munn
Toybilskveld
Og regnið kom.
Dropin, ið knústi
skel av gleri,
Rúmdin andaði,
hon, ið kroyst hevði ligið
i kuldans harða favni.
1 kvold liggur vetur
á deyðastrá,
tungliga dregur hann andan
og suffar —
sum alstórt djór,
ið lagt seg hevur
kring heimin.
Ein mynd fór framvið—
Eg gekk ein dag,
ein slikan dag
tá ið luftin er keld og rein,
fylt við biðandi livi.
Eg steðgi.
Anei, ikki kann eg gange,
ikki kann eg liva
við hesi stóru gleði i mær
i hesum vakurleika,
tað er ov stórt ov gott —
Eg drekki teg við ollum sansum
— fagra stund!

Snjóblóman
A vetri stendur plantan
brún og boygd og ber
við tómum bikarbloðum
tvær hendur, sum i ben
Tin summarskrýdda búna
og ongantið fekk ajá.
Bert hestarnakna hold titt
visti tú mær á.
Titt eyma fjara hjarta
i sólarrisi brann.
Tá standi eg hjá eini kirkju;
kvoldarreyð sól
hongur yvir garðinum —
gráum vetrartámi, ■
ið andar millum tróini,
lænir hon lit.
Or litlum kirkjuglugga
rætta ljósini blaktrandi armar,
og knappliga sprettur
syrgilag úr malminum —
tónarnir standa eina l0tu
— spyrjandi. —
i kaldari luft.
Hvdrva siöan
sum tigandi fuglar.
Eitt fylgi kemur:
grá og bogin
ganga tey spakuliga
aftan á hvita kistu.
Tú stendur har, hyggur,
uttanfyri.
Nú varðst tú so fátæk
i tini stóru gleði.