Dagblaðið Vísir - DV - 17.02.1996, Blaðsíða 15

►V
LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 1996
15
Beðið eftir sumrinu
Ég dáist að því fólki sem gallar
ig upp og bíður við ferðaskrif-
tofudyr eftir opnunartilboðum.
annig kemst það ódýrt til útlanda
g tekur um leið þátt í því að aug-
/sa viðkomandi skrifstofu. Þarna
r að sjá alls konar fólk í kulda-
ölium og með teppi. Það situr,
tendur eða liggur á gangstéttum
aldar febrúamætur og lætur sig
reyma um heita sumardaga í út-
indum. Gott ef ég sá ekki viðtal
ið sama manninn í sjónvarpi nú
g í fyrra. Hann kann á þetta.
Ittaðist hópslys
Raunar sagði ferðaskrifstofu-
íaður mér að þetta háttalag kæmi
tarfsfólki ferðaskrifstofanna jafn-
el á óvart. Til þess að næla sér í
íiða kemur fólk sífelit fyrr. Fyrst
ugði að sitja á fortóinu nætur-
mgt. Það lengdist smám saman
g varð að sólarhring. Nú í vik-
nni var svo komið að þeir fyrstu
iku vaktina tvær nætur í röð.
'kkar maður var alls ekki viðbú-
m þessu. Þegar hann mætti til
:arfa í daufri morgunskímunni sá
ann fólk liggjandi á víð og dreif,
afið í teppi. Honum brá illilega og
ddi vist að þarna hefði orðið stór-
lys'.
Hann sá fyrir sér myndir af hóp-
ysaæfingum og að nú hefði dug-
3 vel æfingakerfí Petersens hjá
imannavörnum. Allt gekk fum-
mst fyrir sig og hinir slösuðu
imtu hvorki né skræmtu. Starfs-
laðurinn ætlaði þó til vonar og
ara að kaila á næn-vonn-vonn og
;gja tíðindin. Þá reis upp sá er
æstur lá inngöngudyrum ferða-
írifstofunnar og spurði: „Hvort
yijið þið að selja klukkan átta
5a níu í fyrramálið?" Babúliðið
kk því frið þann morguninn.
Þessi góði ferðaskrifstofumaður
igði mér líka að þegar betur væri
íoðað sæist stæll á þeim sem
iða nótt eða nætur eftir ódýru
liðunum. Undir úlpunum væru
GSM-farsímar og menn því í stöð-
ugu sambandi við stjórnstöð, sem
gjaman væri vel búinn fjahajeppi
bak viö næsta hom. Þangað fæm
menn og legðu sig og annar tæki
vaktina. íslendingar eru seigir að
bjarga sér.
Varnarbarátta
Ég játa það að hafa ekki þrek
eða tíma til þess að standa í þess-
um skemmtilegheitum nætur-
langt. Merkilegt nokk hefur kon-
unni minni heldur ekki dottið
þetta í hug. Af því fólki sem ég
umgengst er hún þó sú manneskja
sem spenntust er fyrir skreppitúr-
um úr landi. Febrúar reynist mér
yfirleitt nokkuð örðugur og mán-
uður mikillar varnarbaráttu. Það
er þá sem hugmyndaflug konunn-
ar kemst á hástig, hafandi skoðað
ferðaskrifstofubæklingana.
Ég var óviðbúinn þetta árið. Ég
taldi mig nefnilega hafa gert samn-
ing við frúna um ferðalög hér
heima í sumar. Þar klikkaði ég
illilega. Það halda henni engin
bönd þegar litskreyttir bækling-
arnir berast. Ég rak augun í stafl-
ann á eldhúsborðinu og sá um leið
hvað verða vildi. Hún brosti fal-
legá til mín og stakk upp á ferð í
maí. Ég sagðist vera upptekinn.
Skotheld rök
„Það var flnt hjá okkur í sum-
arhúsinu í Hollandi f fýrra,“ sagði
hún og fletti hollensku síðunum.
„Manstu þegar við hjóluðum með
stelpunum í næsta þorp? Og sund-
laugin, maður. Þar var allt til alls.
Stelpumar vildu hvergi annars
staðar vera.“ Ég viðurkenndi að
þetta hefðu verið sælutímar hjá
okkur. Konan hikaði hvergi og var
komin yflr Atlantshafið áður en ég
vissi. „Næst þegar ég fer til Flór-
ída ætla ég að vera hérna,“ sagði
hún með blik í auga og benti á
brúnt fólk á mynd. Það var statt á
grösugum lendum vestanhafs og
virtist ekki skorta neitt.
Konan lét landfræðilegar hindr-
anir ekki á sig fá og þeysti milli
heimsálfa. Ég reyndi að malda í
móinn og sagði henni jafnharðan
að við hefðum verið á þessum og
hinum staðnum sem hún benti á.
„Skiptir ekki máli. Það er gaman
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
að koma aftur á staði sem maður
þekkir sig á.“ Hún sló öll vopn úr
höndum mér. Hún benti mér góð-
fúslega á það að gaman væri að
heimsækja staði sem við hefðum
komið á og ekki síður að koma á
ókunnar slóðir. í huganum fann
ég að þessi rök hennar voru skot-
held. Þau náðu til hvers króks og
kima á jarðarkúlunni.
Vestur á firði
„Manstu ekki að ég ætla vestur
í sveitina mína?“ sagði ég og benti
henni á sælureiti Barðastrandar-
sýslu. í þeirri góðu sveit, Múla-
sveit, sem nú hefur veriö innlimuð
i umtalaðra sveitarfélag, Reyk-
hólahrepp, þekkti ég fyrrum
hverja þúfu. Þar var ég smali og
kúarektor milli þess sem ég orðtók
öll bindi Dalalífs Guðrúnar frá
Lundi í frístundum. Ég liki því
ekki saman hve berjabrekkur
Múlasveitar, fjöll og firðir eru
merkilegri í mínum augum en
suðrænar sólarstrendur.
Konunni finnst þetta verðmæta-
mat bónda síns sérkennilegt. Hún
sér ekki að kjarr eða lyng vestur
þar sé umtalsvert merkilegra en
annars staðar. Fólk er allt flúið úr
sveitinni og því lítið við að vera.
Ég lýsi því fyrir henni að það sé
angan úr moldinni og útkikk af
gömlum bæjarhól sem gefi lífínu
gildi. í sumar væri til dæmis til-
hlýðilegt að ganga fyrir Svínanes-
ið. Það sé ekki meira en dagsganga
fyrir fríska menn í gönguskóm.
Frúin les bónda sinn prýðilega
og veit að hundaþúfur þessar eru
honum kærar. Hún segir því að
það sé ekkert mál að skreppa vest-
ur yfir hásumarið. Það gæti jafn-
vel komið sér ágætlega því hún
eigi erindi vestur á firði. Þar hafi
hún lengi ætlað að kíkja á lista-
verk Samúels í Selárdal.
Grænlenskir
hreindýrstarfar
Þessar vangaveltur bóndans
um Múlasveit og Svínanes tefja
konuna þó ekki lengur. Hún er
fljót í huganum vestan af fjörðum
og er áður en varir komin tU
þeirrar fallegu borgar, Prag í
Tékklandi. Hún segir mér að þang-
að eigi hún erindi í sumar. Þannig
standi á að vinur okkar eigi stóraf-
mæli og tilvalið sé að halda upp á
það þar.
Ég þóttist vita að sá góði maður
vildi heldur eyða afmælisdeginum
við að drepa hreindýrstarfa á
Grænlandi og nefndi það við kon-
una. Ég spurði I sakleysi mínu
hvort ekki væri skemmtUegra að
afmælisbamið væri á staðnum.
„Hafðu ekki áhyggjur af því,“
sagði frúin. „Við sjáum um það.“
Þegar hún sagði „við“ þá átti hún
við sjálfa sig og eiginkonu afmæl-
isbarnsins.
Ég segi ekki að örlög félaga
míns séu ráðin. Fátt er þó tU varn-
ar hjá honum. Hann hefur sagt
mér það aö ekkert sé fýsUegra á
þessum tímamótum en ganga á
grænlensk fjöll með byssu og
skjóta hreindýr. Hann hefur kann-
að flug og flutninga á Grænlandi.
Hann veit upp á hár hvað veiði-
leyfið kostar og hve mörg dýr má
feUa. Veiðieðlið ólgar í honum og
hann er jafnvel byrjaður að skipu-
leggja meðhöndlun á kjötinu og
þær veislur sem fylgja í kjölfarið.
Á Moldárbökkum
En það er sitt hvað draumur og
veruleiki. Líklegt þykir mér að
góðvinur okkar verði ekki til þess
að grænlenskir tarfar týni lífinu
þetta árið. Konur sem að honum
standa hafa annað í huga. Þær sjá
hann fyrir sér á Moldárbökkum í
penu selskapi.
Það er líkt með grænlensku
fjalllendi og Múlasveitinni að
lendur þær eiga ekki upp á paU-
borðið hjá vinkonunum og eigin-
konum okkar drengjanna. Þeim
finnst Skálmardalsá í Múlasveit
aUs ekki eins seiðandi og Moldá,
Dóná eða Rín.
Þessari tilfinningu kvennanna
verður tæpast breytt. Hún magn-
ast heldur með litbæklingaskoðun
þar sem getur að líta hvítar
strendur, bláan sæ og brúna
kroppa. Þótt fjölrituð síða með
ferðum Baldurs yfir Breiðafiörð sé
lögð fram nær hún engri athygli.
Konan siglir á Moldá i huganum.