Alþýðublaðið - 03.05.1962, Blaðsíða 8

ÞAÐ var hvítalogn og
spegilslcttur sjór er vélbát-
urinn Guðmundur Þórðar-
son lét úr höfn í Reykjavík
sl. fimmtudag og hélt áleið-
is vestur að Jökli til síld-
veiða. Tveir aukagemsar
höfðu þá bætzt við áhöfnina,
ljósmyndari og blaðamaður
Alþýðublaðsins, og áttu þeir,
ef geta og heilsa leyfði, að
taka myndir og skrifa um
ferðina, og bera síðan ár-
angurinn á borð fyrir les-
endur blaðsins.
Getuna verða lesendur að
dæma um, en heilsan var upp
á það bezta alla ferðina, —
enda báðir í ætt við þekkta
sjósóknara og aflaklær —
og því nokkur selta í blóði.
Við fórum frá Reykjavík
um kl. 1,30 eftir hádegi og
vorum komnir á miðin þrem
klukkustundum seinna. Skip-
stjóri er Haraldur Ágústs-
son. Fljótlega gáfu síldar-
leitartækin til kynna að síld-
artorfa væri á næstu grös-
um, og var þá nótinni kast-
að í fyrsta sinn. Um leið og
kastað var, tók torfan á rás,
og skipstjórinn kvað upp
þann dóm, að hann hefði
„búmrnað", þ. e. að kastið
varð árangurslaust. Skömmu
seinna var aftur kastað, en
sama sagan. Síldin var víst
ljónstygg. Er kastað var í
þriðja sinn, var nokkuð far-
ið að líða á kvöldið og enn
var „búmmað.“
Það var ekki laust við, að
þeir væru farnir að líta
okkur landkrabbana heldur
óhýru auga, þar sem við
stóðum í sakleysi okkar uppi
í brúnni, — fiskifælur —
heyrðist hvíslað, en skip-
stjórinn sagði, að helvítis
kvikindin væru svo ljón-
stygg, að ekki væri nokkur
leið að eiga við þau fyrr en
færi að dimma.
Stórar torfur og litlar
torfur voru sífellt að koma
inn á „Simrad”, leitartækið,
en þeir vildu ekkert eiga á
hættu, og biðu myrkurs. Á
meðan á þessu stóð, höfðum
við tveir sannreynt, að
kokkurinn á bátnum sló
alla aðra kokka sem við
þekktum, út í matartilbún-
ingi. Við höfðum raðað í
okkur ljúffengum kótalett-
um, súpu, sem hefði sómt
sér á hvaða hóteli sem var,
og heimabökuðum kökum, er
runnu í munninum.
Depill, skipshundurinn var
orðinn góðkunningi okkar,
en hann var alltaf á sífelldu
flakki milli þess að hann svaf
við fætur þess, er var við
stýrið. Ef við heyrðum hann
gelta ógurlega, gátum við
verið vissir um, að skip-
stjórinn hafði kallað „klár-
ir" og þá flýttum við okk-
ur upp til að fylgjast með.
Þegar dimma tekur heyr-
um við skipstjórana á bát-
unum talast við, og þeim ber
öllum saman um, að þarna
sé síld, mikil síld, á stóru
svæði, en hún sé mjög
stygg og erfitt að eiga við
hana.
Rétt um kiukkan hálf ell-
efu sér skipstjórinn, að stór
torfa kemur inn á leitartæk-
ið. Hann sendir einn skips-
manna niður til að ná í fé-
lága sína, og hann kallar til
þeirra: „Klárir, strákar,
, það er ein sofandi hér við
hliðina á okkur.“ Þeir þjóta
upp til handa og
innan stundar eru
búnir til að kasta
sinn. Það er farið
mikið, en veðrið
legt, logn og bliða.
umst með þessari
rúman klukkutíma,
bíða piltarnir reið
kasta. Skipstjórinr
þá skyndilega að
þessu torfu, „þykir
ur laus í rásinni.“
Nú þarf enn að
að ný torfa komi
Við sitjum inni í k
um (bestikkinu) og
ur okkar liggur E
andi. Lög í h
þætti Eylands hljór
okkar, og allt í 1
skip með fullum lj(
lyftast og síga á
inum og þangað s
ná ekki, tekur my
í hverju skipi eru i
bíða í eftirvænting
geta kastað á stc
fyllt skipið og sigl'
hafnar sem sigurvi
Nýjar torfur koi
tækið með stuttu
Haraldur fylgist n
og það er okkur ós
hvernig Iiann gerir
fyrir afstöðu þeir
við skipið. Hann s<
ei áður hafa lóða
mikla síld á þessur
og hugsar gott til;
ar, ef síldin fer að
Klukkan eliefu fi
eina torfu, sem Hai
áhuga á. Hún er fi
Það er kallað „kl
einu sinni, og
hlaupa hver á sini
Depill hafði verið
kom nú hlaupandi '
sér lítið fyrir, opr
ar að stýrishúsinu
inum, stökk upp á
siiórans, leit út t
ann og gelti.
Klukkan rúmle;
rennur nótin út.
siglir í hring, og ]
ekki nema rúmar f
útur að kasta. Hv
kann sitt verk til
asta og allir vinna
an af furðulegri i
og hraða.
Þjóðsöngurinn h
úivarpinu, dagski
!okið, og um leið
skipstjórinn, áð 1
inni, þ. e. kast
heppnast. Það er þ
að að draga. Nótin
kraftblökkina, þet
lega verkfæri, sem
breytt síldveiðum
bær auðveldari, ge
ana ónauðsynlega
sjómennina við er
fylgdi því að dragi
ina með handafli.
Klukkan er nú
það er aðeins byrj
úr lofti og enn er
draga. Kveikt hefu
vinnuljósunum, stó
kastara er beint a
(STÆRSTj
ina. Á þriggj;
hann aS fylgj
draga nótina
iktMHMtUMMMV
mrn mm m mm ■ m—i ■
3 3. maí 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
******6