Lesbók Morgunblaðsins - 11.09.1966, Blaðsíða 3

Rifun
(Kafli úr Journeymari)
Eftir
Erskine Caldwell
Hundrað metra frá húsi Toms
Rhodes hægði Semon ferðina. Hann
leit á húsið og hlöðuna og útihúsin
sem stóðu skipulagslaus á víð og dreif
„Hvað er nú að?“ spurði Clay, þeg-
ar hann fann að bíllinn hægði á sér.
„Það væri ekki svo fráleit hugmynd,
að stanza og tala við Tom“, sagði Sem-
on. „Ég hef ekki séð hann síðan í gær.“
Án þess að bíða svars Clay, beygði
hann inn í heimkeyrsluna og ók niður
að hlöðudyrunum. Hann stöðvaði bíl-
inn, stakk lyklinum í vasann og steig
út.
„Nú veit ég ekki hvar helzt er að
íinna Tom“, sagði Clay um leið og
þeir gengu að hlöðunni. „Stundum fer
hann til bæjarins á laugardögum, og
stundum ekki.
„Þarna er bíllinn hans í skúrnum.
Hann hlýtur að vera hér einhvers stað-
ar.
Negrinn, sem var vinnumaður á bæn-
um kom út úr einu útihúsinu.
„Hvar er hr. Tom?“ sagði Frank og
benti yfir kál- og ávaxtagarðinn. „Þið
getið fundið hann þar niður frá.“
Þeir klifruðu yfir hlöðugirðinguna
við hliðið og gengu yfir garðinn. Mat-
jurtirnar voru komnar upp í góðum
vexti. Semon stanzaði og kippti upp
einni gulrót. Eftir að hafa burstað
moldina af með höndunum byrjaði
hann að borða hana, tók stóra bita
hvern á fætur öðrum og tyggði vand-
lega.
Tom var hvergi sjáanlegur á akrinum
en það var kúaskúr nálægt læknum.
Þeir héldu þangað og gengu varlega
eftir bugðóttum kúaslóðanum.
Við dyrnar stanzaði Clay og leit inn.
Þar sat Tom á skemli og horfði gegnum
rifu á kofaveggnum. Hann hafði ekki
séð þá.
„Hvað í ósköpunum ertu að glápa á
gegnum þessa rifu, Tom?“ sagði Clay
um leið og hann steig inn og leit rann-
sakandi á Tom.
T om stökk á fætur, skyndilega
rauður í andliti. Hann vissi ekki hvað
hann átti af sér að gera og leit skömm-
ustulega út.
„Ekkert", sagði hann og reyndi að
hlæja. Semon gekk að rifunni og beygði
sig niður. Hann kíkti í gegn í nokkrar
mínútur, lokaði öðru auganu og pírði
hinu.
„Ég sé ekkert nema skóginn þarna
hinu megin“, sagði Semon, rétti úr
sér og leit á Tom. En hann var enn að
brjóta heilann um það, hvað það væri
sem sjá mætti gegnum rifuna.
Tom kom ekki með neinar skýringar
„Hver fjárinn er að gerast þarna úti
Tom?“ spurði Clay. Hann beygði sig og
leit í gegnum rifuna á veggnum. Hann
lokaði öðru auganu og pírði hinu en
gat samt ekki séð neitt nema furutré.
?,Er einhver þarna, Tom?“ spurði
Semon.
Tom hristi höfuðið og reyndi að kom-
ast hjá því að líta í augu þeirra.
„Ég kem bara hérna stundum og sit“,
muldraði hann. „Ég hef ekki mikið
annað að gera, svo ég sit bara og horfi
gegnum rifuna. Einu sinni hafði ég allt-
af nóg að gera, en nú orðið vil ég held-
ur vera hérna niður frá.
„Og horfa á ekkert?“ spurði Semon
undrandi.
„Ja, það er víst ekkert þarna nema
skógurinn. Það er hann, og eitthvað
annað. Ég veit ekki hvað.“
„Hver skrambinn", sagði Clay. „Ég
hafði ekki hugmynd um að þú værir
svona. Það er ekki mikið vit í að vera
að þessu er það Tom?“
„Nei, sagði Tom. „Ég hugsa að það
sé ekkert vit í því. En ég geri það nú
samt.“
Semon settist á einn skemilinn. Hann
kom auga á kútinn sem allan tímann
hafði staðið upp við vegginn.
„Ætlar þú ekki að vera gestrisinn og
bjóða okkur úr kútnum, Tom?“ sagði
hann.
„Til þess er hann. Fáið ykkur eins
og þið viljið."
S emon fékk sér stóran slurk af
kornawiskýi og setti síðan kútinn nókk-
uð harkalega niður. Það var ekkert gólf
undir skúrnum, aðeins ber jörðin og
þess vegna brotnaði kúturinn ekki.
Hann þurrkaði sér um munninn með
handarbakinu og sleikti það á eftir.
„Fáðu þér, Cly“, sagði Tom. „Til þess
bý ég þetta til. Það væri ekkert vit í
því, að búa það til, ef enginn notaði
það.“
A meðan Tom og Clay drukku úr
kútnum færði Semon sig á skemilinn
við vegginn og beygði sig að rifunni.
Hann sat og starði gegnum hana í
nokkrar mínútur. Síðan rétti hann úr
sér og leit á hina dálítið kindarlega.
„Sérðu nokkuð?“ spurði Clay.
„Ekki mikið.“
„Færðu þig þá, og lofaðu mér að
kíkja.“
Cly settist og horfði gegnum rifuna.
Það var ekki mikið að sjá annað lv
trén hinu megin við akurinn. Girðing-
in sem afmarkaði þá hlið akursins var
úr gaddavír og staurarnir úr klofnum
grenitrjám. Hann sá þetta allt í einni
svipan og það var ekkert annað að sjá
en hann hélt áfram að horfa gegnum
rifuna eins og hann sæi eitthvað sem
hann hefði aldrei áður á ævinni séð.
„Hvert eruð þið að fara?“ spurði Tom
Semon.
„Til skólahússins. Þangað ætluðum
við, en það er nú líklega ekki mikið að
sjá þar.
„Nei“, sagði Tom, og hreyfði sig ó-
rólegur á skemH sínum. „Nei, það er
ekki mikið um að vera þar upp frá.
Að minnsta kosti hef ég aldrei séð neitt
sérstakt þar.“
Hann sneri sér við til þess að athuga
hvort Clay væri búinn að horfa gegn-
um rifuna. Þegar hann hafði beðið
eins lengi og hann gat, stóð hann upp og
gekk þangað.
„Hvað er að?“ spurði Clay.
„Nú hlýtur röðin að vera komin að
mér.“
Hann ýtti Clay frá skemlinum, settist
niður og þrýsti andlitinu að veggnum
þar sem rifan var. Hann hreyfði höf-
uðið aðeins til vinstri lækkaði það síð-
Framhald á bls 12
A L T
APSODÍA
(Brahms: Alt-Rhapsodie op. 53.
Söngtextinn eftir Goethe: Harzeise in Winter).
Hver fer afsíðis einn
þar sem troðningur týnist í kjarr?
Bak við hann loka sér
lágvaxnir i unnar
og lyftist gias á ný.
Hann hvertur í húmið.
Æ, hver þaggar þrautir
þess er eitruðust lífgrös?
Þess, er haturshug
hefur drukkið úr ástargnótt?
Smáður fyrst — en smáir nú sjálfur.
Glatar haun í leynd
gildi eigins lífs
haldinn hrjóstugri sjálfshugð.
Fái flutt þín harpa,
faðir alls Kærleiks, einn tón ,
greint er geti hans eyra,
gef þá fróun hans sál.
Opna þú útsýni byrgt
út yfir þúsund lindir
umhverfis örþyrstan
auðnarbúa.
Yngvi Jóhannesson þýddi
O
11. september 1966
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS