Lesbók Morgunblaðsins - 09.06.1974, Blaðsíða 11

Vi lf rf (Xir Kðva Id sd ót t í r oj> .1 ón
Svanbjörnsson.Ljósm. Mbl.: ÓI.K. >L
BLOÐIÐ SPYTTIST UT UR
HÁLSINUM OG HÁLS-
BÓLGAN YAR BÚIN
✓
Þorleifur Olafsson ræðir við Jón Svanbjörnsson,
pípulagningameistara, um yfirnáttúrulega lækningu
unnið mikið að útbreiðslu
kenninga dr. Helga með skrifum
sínum og útgáfu rita.
Hann kynntist fyrst Nýals-
kenningunni í bragga suður á
Keflavíkurflugvelli 1947, tvítug-
ur að aldri. ,,Ég átti að starfa þar
sem póstmaður og tók með mér
þessa bók til að lesa f,“ segir
hann. ,,Mér fannst undir eins
ákaflega mikið til um ritháttinn,
framsetninguna og málefnið, en
sennilega hefur það tekið mig um
tvö ár að ráða við mig hvort ég
væri fyllilega öruggur um að
þetta væri rétt. Því að það var satt
aö segja allt annað en árennilegt á
þeim árum að segja hverjum sem
var, að maður tryði því sem hann
Helgi Pjeturss hefði sagt. Þess
vegna vildi ég vera viss um, að ég
stæði á réttu. Og sömu söguna
hafa mjög margir af þeim sem
aðhyllast Nýal að segja.
AÐDRAGANDINN
Líkt og aðrir Nýalssinnar gerir
Þorsteinn verulegan greinarmun
á kenningum dr. Helga og hvers
kyns dulfræði, þar eð hann telur
undirstöður Nýals vera reistar á
náttúruvísindalegum grunni. í
þessu sambandi leggja Nýals-
sinnar mikla áherzlu á, að fram
komi stórvirki dr. Helga á sviði
íslenzkra náttúrufræðirannsókna,
sem hann hafði helgað krafta sína
þar til heimspekin gagntók huga
hans.
Dr. Helgi Pjeturss fæddist áríð
1872, sonur Péturs Péturssonar
bæjargjaldkera og Önnu Vigfús-
dóttur Thorarensen og standa að
honum margar kunnar ættir. Það
var fljótlega að ráði, að Helgi
gengi menntaveginn og bar hann
mjög af sem námsmaður, hæðí í
gamla Latínuskólanum og við
Kaupmannahafnarháskóla. ,,Svo
ágætur námsmaður sem hann
var,“ segir Þorsteinn, ,,er þó hitt
meira um vert hversu hann var
frumlegur og brautryðjandi sem
vísindamaður. Hann var naumast
kominn til starfa hér sem jarð-
fræðingur er hann fór að gera
uppgötvanir, sem brutu mjög í
bága við það sem haldið hafði
verið áður og i álmennri jarð-
fræði er hann í brautryðjenda
hópi hvað varðar ísaldarfræði. Ég
vil einkum nefna tvennt: Hann
uppgötvar, að islenzka móbergið
er ísaldarmyndun og í öðru lagi
— hann uppgötvar að hér hafa
verið margar isaldir en ekki
aðeins ein og óslitin, og að ákaf-
lega mikill hluti íslands er
myndaður á þessu ísaldartíma-
bili.“
Þorsteinn segir ennfremur, að
snemma hafi dr. Helgi tekið til
við ritstörf jafnhliða jarðfræði-
rannsóknunum. ,,Er hiklaust
hægt að segja, að á tímabilinu
1900—1912, sem var mikið upp-
gangstimabil i íslenzkum bók-
menntum hafi hann verið í hópi
þeirra sem mest ber á sem rit-
gerðarhöfundur, um sagnfræði-
leg, náttúrufræðileg og heim-
spekileg efni. Það bar hins vegar
ekki eins mikið á því, að einmitt á
þessum árum las hann mikið af
heimspekiritum, bæði fórngrísk-
um og rómverskum, svo og síðari
tima kenningar. Þetta varð síðan
undirstaða þess sem hann fór
siðar að rita, og það má bæta því
við, að til viðbótar háskólanáminu
stundaði hann læknisfræði eitt ár
við Læknaskólann gamla.
t kringum 1911 verða eins og
straumhvörf í ævi dr. Helga.
„Hann komst þá inn á þá braut,"
segir Þorsteinn, ,,að fara að
k.vnna sér það, sem kallað er dul-
ræn fyrirbrigði og þótti vera mjög
andstætt áhugamálum náttúru-
Framhald á bls. 12.
ÞEIR eru margii; sem þekkja til
hins dulræna lækningamáttar
Einars Einarssonar frá Einars-
stöðum i Aðaldal, og margir
hverjir fullyrða, að ef hjálp frá
Einari hefði ekki fengizt, þá væru
þeir ekki á meðal okkar. Aðrir
hafa verið með langvarandi ill-
læknandi sjúkdóma, sem þeir
hafa verið búnir aö ganga með til
læknis í fjölda ára, án þess að fá
bót. Bótin hefur fyrst fengist þeg-
ar leitað hefur verið til Einars.
Einkennandi er fyrir flesta, aö
þeir hafa ekki trúað á þessa lækn-
ingu fyrr en eftir á. Einn þeirra,
sem ekki trúði á liinn dulræna
lækningamátt Einars, er Jón
Svanbjörnsson pípulagningar-
meistari frá Neskaupsstað. En
margt breytist hjá fólki, þvf fyrir
nokkrum árum í'ékk Jón hjálp frá
Einari á hálsbólgukvilla, sém
hann hafði gengið með i 10 ár og
læknum hafði ekki tekizt að ráða
bót á, þrátt fyrir sffelldar meðala-
gjafir og skoðanir.
,,Ég var búinn að vera með háls-
bólgu í 10 ár,“ sagði Jón þegar við
ræddum við hann og bætti við, „á
þessum tfma var ég búinn að 'fara
til fjölda lækna, og hafði fengiö
allt að 16 pensilfnsprautur f ein-
um meðalakúr. Þá hafði ég veriö
látinn gleypa gífurlegt magn af
belgjum alls konar, en ekkert af
þessu réð við hálsbólguna. Meðul-
in héldu henni aðeins niðri á með-
an meðalagjöf stóð."
„Hvenær byrjaði þessi háls-
bólga?"
„Það var þegar ég var 16 ára, og
læknirinn, sem skoðaði mig þá.
sagði að ekkert væri að gera ann-
að en taka kirtlana úr mér, sem
var svo gert á Akureyri. Ekki var
liðin nema vika frá kirtlatökunni,
þegar ég var kominn með háls-
bólgu á ný. Og þannig var ég í tíu
ár, stundum með 41—42 stiga
hita."
„En hvenær fékkst þú svo bata
á þessu meini."
„Það var á laugardagskvöldi,
haustið 1969, sem við Vilfríður
Eðvaldsdóttir konan mín fórum
og heimsóttum móður mina, syst-
ur og mág. Yfir kaffibol lunum
um kvöldið komu yfirnáttúruleg-
ar lækningar til umræðu, meðal
annars hvernig fólk hefði læknast
á þennan hátt af mörgum kvill-
um, sumum ólæknandi að mati
lækna. Svo var það þarna yfir
kaffinu. að mamma segir: „Jón.
hefur þú ekki orðið var við
neitt?" Að sjálfsögðu kvað ég nei
við, en þá upplýsir hún að sam-
band hafi verið haft við Einar á
Einarsstöðum. Nú svoeyðist þetta
tal og ég hugsa ekki meira um
þetta þarna um kvöldið og við
förum heim á tólfta tfmanum."
,,0g hvaðgerðist sfðan?"
„Við hjónin vöknuðum um kl.
10 á sunnudagsmorguninn, fórum
þá bæði fram i eldhús, fengum
okkur kaffi og ætluðum sfðtm að
klæða okkur. En af einhverjum
ástæðum, sem við skiljum ekki,
þá vorum við bæði svo syfjuð að
við lögðum okkur aftur. Um tólf-
leytið vakna ég, við illan draum,
því ég var útataður í blöði, ég rfs
upp og held að þaðsé að blæða úr
konunni minni, en tek þó fljót-
lega eftir að blóðið kemur úr
sjálfum mér. Vilfríður vaknar á
þessari sömu stundu og segir að
blóð spýtist út f gegnum hálsinn á
mér, eins og þar sé kominn stór
skurður."
„Þetta var ljótt að sjá." segir
Vilfríður, „það fvrsta, sem hvarfl-
aði að mér var að ná í handklæði
og vefja um hálsinn á Jóni. Það
gerði ég og um leið og ég vafði
handklæöinu um hálsinn á hon-
um hætti blóðrennslið. Ekki man
ég nákvæmlega hvað ég hugsaði á
meðan á þessu stóð, en eftir að
blóðrennslið hætti þá furðuðum
við okkur á þvf að við hugsuðum
ekkert um að hringja á lækni eða
sjúkrabfl."
„Sængurfötin voru öll útötuð i
blóði, og ég gæti trúað að um þaö
bil hálfur lftri af blóði hafi legiö
við höfðalagið mitt, t.d. var hvítur
koddinn minn allur orðinn rauö-
ur. Koddann gevmdum við til að
geta sýnt öðrum. Og öðru tókum
við eftir þegar viö vorum búin að
jafna okkur á þessu. Bók. sem ég
hafði verið að lesa. vekjaraklukka
og náttlampi, sem stóðu á nátt-
borðinu við höfðalagiö hjá mér.
voru komin á gólfið. Það var eins
og einhver ósýnileg vera hefði
tekiö þessa hlutiaf borðinuog sett
á gólfiö á meðan við sváfum.
Þetta var okkur hreint öskiljan-
legt. Þegar við tókum svo hand-
klæðið frá hálsinum á mér.gátum
við hvergi séð merki þess að þar
væri skurður. hálsinn gat ekki
litið betur út. Iin lrá þessari
stundu hef ég ekki fengið vott af
hálsbólgu." sagði Jón.
„Hvernig leið þér á eftir. þegar
þú fórst að jafna þig?"
„Mér fannst ég vera dálítið und-
arlegur á köflum og konan mín
minntist líka nokkrum sinnum á
það. Annars leið mér ekkert illa.
Við heimsóttum mötninu fljötlega
eftir þetta. og þá sagði hún okkur
að kunningjakona sfn. sem kann-
aðist vió Einar hefði haft sam-
band við hann fyrir sig, og hann
sagt að hann skyldi gera sitt bezta
tilað losa mig \iö hálsbölguna."
„Eftir þessa reynslu,” sagði
Jón. „tel ég ttlla þá menn. sem
ekki trúa lækninguin sem þessari
ábyrgðarlausa gagnvart trú. Eg
var það kannski áður en ég varð
fyrir þessari reynslu. en eftir það
getég ekki sagt að ég sr; trúlaus."
Þ.O.