Alþýðublaðið - 01.05.1985, Blaðsíða 2

2
Miðvikudagur 1. maí 1985
-^RITSTJORNARÖREIN
Fram til sóknar
Barátta íslenskrar verkalýðshreyfingar fyrir
bættum kjörum launamanna er óneitanlega
samtvinnuö stöðu og þróun íslenskra stjórn-
mála. Ekki síst um þessar mundir, þegar í iand-
inu situr ríkisstjórn, sem hefur ítrekað sýnt sig
af því að metahagsmuni launafólks lítils i sam-
anburði við óendanlegar lúxusþarfir stóreigna-
manna og kaupahéðna.
Stundum hefur því verið halið fram að unnt
sé að heyja verkalýðsbaráttuna á þröngum fag-
legum grunni eins og það hefur verið nefnt.
Þetta hefur þýtt að verkalýðshreyfingin, eigi
ekki að blanda sér inn í almenn stjórmál, eigi
sem mest að vera óháð pólitískum straumum
Islensks flokkakerfis. Þessi viðhorf eru skiijan-
leg, því stundum hefur því miður borið á því að
leiðtogar í verkalýðshreyfingunni taki hags-
muni flokka sinna fram yfir baráttu verkalýös-
hreyfingarinnar. En vitanlega verður raunveru-
leikanum ekki tviskipt á þennan hátt. Hvort
sem mönnum líkarþað betureðaverr, þátengj-
ast verkalýðsmálin og kjaramálin öðrum mikil-
vægum þjóðmálum, sem tekist er á um á vett-
vangi stjórnmálanna,áAlþingi og víðar, þannig
að verkalýðshreyfingunni er gjörsamlega
ókleift að standa utangátta á þeim sviðum.
Það er köld og nöpur staðreynd að íslensk
verkalýðshreyfing hefur átt í vök að verjast á
síðustu árum. Síaukin afskipti ríkisstjórna af
málefnum vinnumarkaðarins, afskipti sem eru
einkanlega I formi bráðabirgðalagasetningar
um kjaraskerðingar, hefur leitt til sífellt minnk-
andi kaupmáttar almennings og kjararýrnunar
hjá launafólki.
Samtökum launafólks hefur ekki tekist að
spyrna við fótum, þótt á lífskjörin hafi ítrekað
verió gengið. Það hefur sigið á ógæfuhliðina
og launafólk þúsundum saman, hefur margt
hvert bókstaflega fundið jörðina gliðna undan
fótum sér. Misskiptingin á þjóðarverðmætum
hefur aukist hröðum skrefum, þannig að þjóð-
inni hefur verið skipt upp I tvo hluta; þá sem
hafa sitt á þurru og raka saman fé og aftur hins
stóra meirihluta, almenna launamenn, sem
eiga I ómældum erfiðleikum með aó sjá sér og
sínum farborða. Núverandi ríkisstjórn og sam-
tök atvinnurekenda hafa spilað fjórhent þetta
meginstef sérhyggju og gróðahyggju.
Þrátt fyrir margyfirlýsta stefnu og loforð
stjórnvalda, aðþau hyggistekki hafaafskipti af
samningum aðila vinnumarkaðarins, þá hafa
þau fyrirheit verið svikin jafnharðan og kjara-
bætur sem verkalýðshreyfingin hefur samið
um I kjarasamningum hafa verið hrifsaðar til
baka jafnharðan beint og óbeint af ríkisvald-
inu. Nú er svo komið málum, að ríkisstjórnin
segist umbúðalaust ætla að standa að gerð
komandi kjarasamninga með aðilum vinnu-
markaðarins. Það er með öðrum orðum full-
Ijóst að bein aðild núverandi ríkisstjórnar að
gerð komandi kjarasamninga mun ekki gera
verkalýðshreyfingunni auöveldara fyrir, því
nægilega hefur Vinnuveitendasambandið eitt
sér verið þversum og snúið þegar sanngjarnar
kröfur verkalýösins eru fram bornar. En nú er
það hinn tvíhöfða þurs ríkisvaldsins og VSÍ,
sem íslenskur verkalýður þarf að kljást við.
Einhverra hluta vegna hefur verkalýðshreyf-
ingunni ekki tekist að stilla saman strengi ís-
lenskra launamanna til framsóknar I sann-
gjarnri kröfu um mannsæmandi laun fyrireðli-
legt vinnuframlag. Það hefur vantað neista.
Skiljanleg og mögnuð óánægja fólks með
kaup sitt og kjör hefur frekast sveigst út á
brautir biturðar og vonleysis fremur en að
verkalýðshreyfingunni hafi tekist að virkja hið
ósigrandi afl fjöldanstil kraftmikillastarfa, sig-
urgöngu og umbóta.
Staðreyndin er því miður, að það hefur sigið
á ógæfuhliðina. Kjörin hafa versnað. Það er
hinn kaldi sannieikur. Það er mikilvægt að
snúa við blaði og blása til sóknar. Jafnaðar-
menn munu nú eftir sem áður standa fast að
baki verkalýðshreyfingunni í réttlætisbaráttu
hennar fyrir stórbættum kjörum verkafólks.
Alþýðublaðið sendir verkafólki hugheilar
baráttukveðjur I tilefni dagsins.
—GÁS.
sýnir verkalýðshreyfingin samtakamátt sinn
og sigurviija með því að fyikja einhuga liði í kröfugöngum
og á fundum verkaiýðsféiaganna.
Höfnum sundrungu, treystum raðirnar
og búumst til baráttu fyrir mannsæmandi lífskjörum.
Berum kröfur samtaka okkar fram til sigurs.