Morgunblaðið - 29.12.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður BenSigurðardóttir
fæddist í Reykjavík
13.3. 1928. Hún lést á
Landspítalnum v/
Hringbraut 22. 12.
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Hallfríður Einars-
dóttir, f. 4.5. 1895, d.
21.12. 1973, og Sig-
urður Jónsson sjó-
maður, f. 28.9. 1892,
d. 3.7. 1927. Systkini
Sigríðar eru Stein-
unn, f. 15.11. 1922,
Sigfríður, f. 3.4.
1925, Guðrún, f. 23.8. 1926, og
Lúðvík, f. 29.9. 1938.
Sigríður giftist 21.10. 1950 eft-
irlifandi eiginmanni sínum Sigur-
geir Gíslasyni sem starfaði lengst
af á Bæjarskrifstofum Hafnar-
fjarðar, f. 17.6. 1925. Þau eiga sjö
börn, þau eru: 1) Gísli, f. 17.5.
1951, kvæntur Hjördísi Þor-
steinsdóttur, f. 30.3. 1951, þau
eiga tvo syni: Sigurgeir, f. 8.8.
1977, í sambúð með Berglind
Kristinsdóttur, f. 25.11. 1979,
sonur þeirra er Gísli Már, f. 13.6.
2002, og Steinar Þór, f. 25.12.
1982. 2) Marín, f. 25.8. 1952, gift
Konráði Breiðfjörð Pálmasyni, f.
24.4. 1950, þau eiga tvo syni,
Pálma Geir, f. 16.12. 1975, og
Arnar Ben, f. 10.3. 1983. 3)
Jenný, f. 19.7. 1954,
giftist Ásmundi
Ingimundarsyni, f.
17.1. 1941, en þau
skildu, þau eiga þrjú
börn, Róbert Örn, f.
29.5. 1974, Viðar
Þór, f. 9.9. 1976,
sonur hans er Ísak
Máni, f. 7.8. 1997, og
Guðrúnu Telmu, f.
10.2. 1983. 4) Sig-
fríður, f. 10.4. 1958,
gift Torfa Smára
Traustasyni, f. 16.3.
1958, þau eiga þrjú
börn, Tinnu Rut, f.
2.3. 1981, í sambúð með Stefáni
Short, f. 14.5. 1973, dóttir þeirra
er Írena Rut, f. 28.7. 1999,
Trausta Geir, f. 24.6. 1985, og
Tryggva Frey, f. 10.7. 1988. 5)
Egill Þór, f. 11.1. 1961, var í sam-
búð með Sigurlaugu Ólafsdóttur,
þau slitu samvistum, þau eiga tvo
syni, Elvar Örn, f. 6.1. 1991, og
Ara Má, f. 19.3. 1993. 6) Sigurgeir
Ari, f. 1.5. 1963. 7) Soffía Katrín,
f. 31.12. 1966, í sambúð með Grét-
ari Þór Hilmarssyni, f. 30.4. 1965,
þau eiga tvö börn, Birnu, f. 24.6.
1989, og Bjarka Þór, f. 30.3. 1993.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði á
morgun, mánudaginn 30. desem-
ber og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku mamma mín.
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að fá að þakka þér fyr-
ir allt. Gæsku þína og umhyggju sem
þú alla tíð barst í brjósti. Þú kenndir
mér svo margt sem hefur komið mér
að gagni á lífsleiðinni. Þú kenndir
mér heiðarleika og að láta mér annt
um allt sem lifir og sérstaklega þá
sem minna mega sín.
Alltaf gat ég leitað til þín í gleði
minni og raunum. Þá var gott að eiga
þig að, geta tekið upp símtólið og
hringt í þig, elsku mamma mín. Ekki
leið sá dagur að við heyrðumst ekki í
síma. Þú varst góður hlustandi og
gafst þér alltaf tíma. Þú varst ekki
endilega með allar lausnirnar heldur
varst bara til staðar og hlustaðir.
Fyrir allt þetta vil ég þakka
mamma mín og fyrir þá stærstu gjöf
sem nokkur móðir getur gefið börn-
unum sínum, það að vera vinur
þeirra. Þetta veganesti höldum við í
heiðri, börnin þín sjö, sem þú varst
alltaf svo stolt af.
Ekkert var yndislegra en að
gleðja þig, þú varst alltaf svo þakklát
og glöð, brostir þínu blíðasta eða
hlóst dátt. Við systkinin munum
halda fast utan um pabba fyrir þig og
gæta hans vel. Það hefðir þú viljað.
Takk fyrir að vera þú elsku
mamma mín og Guð geymi þig.
Ég kveð þig með bæninni sem þú
kenndir okkur.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín dóttir og vinkona
Sigfríður.
Ég virti fyrir mér þá þraut, sem Guð hefir
fengið mönnunum að þreyta sig á. Allt hef-
ir hann gjört hagfellt á sínum tíma, jafnvel
eilífðina hefir hann lagt í brjóst þeirra, að-
eins fær maðurinn ekki skilið það verk,
sem Guð gjörir, frá upphafi til enda.
Ég komst að raun um, að ekkert er betra
með þeim en að vera glaður og gæða sér
meðan ævin endist. En það, að maður etur
og drekkur og nýtur fagnaðar af öllu striti
sínu, einnig það er Guðs gjöf.
(Prédikarinn 3.10–13.)
Guð fylgi þér að eilífu, mamma
mín.
Þín dóttir,
Marín.
Hjartans mamma og besta vin-
kona mín öll mín ár. Ég vil þakka þér
góðar minningar, sérstaklega hlát-
urinn sem við áttum oft saman. Ég
vil þakka þér, pabba minn, sem þú
valdir fyrir mig og systkinin mín sex
sem þú gafst mér, bæði áður og eftir
að ég fæddist. Svona dýrmætar gjaf-
ir getur engin gefið nema sá sem hef-
ur hlýtt hjarta.
Ég bið góða vætti að fylgja þér allt
til enda, þú sýndir seiglu sem engin
orða getur hyllt.
Friður sé með þér.
Þín dóttir,
Jenný.
Elsku amma mín.
Það er mjög skrítið að þú sért ekki
hér hjá okkur ennþá, þú sem varst
alltaf hlæjandi og svo glöð og kát,
þegar við komum í heimsókn til ykk-
ar afa tókst þú á móti okkur með
hlýjum hlátri og stóru brosi. Þér
fannst Írena svo yndisleg og ég mun
sjá til þess að hún fái að kynnast þér
meira en þessi þrjú ár sem hún fékk
að þekkja þig.
Ég man þegar ég kom í heimsókn
til ykkar afa í síðasta sinn nú í des-
ember, Írena gaf þér jólaspiladós
með litlum jólaköllum sem skauta
þegar lagið spilast, þú varst svo glöð
og kát. Ég bauð ykkur í stúdents-
veisluna mína og þú hlakkaðir svo til
að koma í hana en komst því miður
ekki vegna veikinda þinna. Ekki ór-
aði mig þá fyrir að þetta yrði í síðasta
sinn sem ég mundi sjá þig, en þú
varst orðin svo veik. Ég hélt samt
innst inni að þú myndir komast í
gegnum þessi veikindi. Nú ert þú á
betri stað og orðin að brosmildum
hlæjandi engli sem fylgist með okkur
öllum.
Elsku amma mín, takk fyrir allt og
var ég heppin að eiga svona einstaka
ömmu eins og þig. Guð geymi þig og
munum við öll styðja hvert annað og
þá sérstaklega hann afa í gegnum
SIGRÍÐUR BEN
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Ingólfur Ketils-son fæddist á
Ketilsstöðum í Mýr-
dal 16. júní 1914.
Hann lést 19. desem-
ber síðastliðinn. Ing-
ólfur var yngstur
barna hjónanna Ket-
ils Ketilssonar og
Arnfríðar Björns-
dóttur, d. 1957.
Systkini Ingólfs eru
Ragnar, áður búsett-
ur í Vík í Mýrdal, f.
1899, Þorbjörg, fyrr-
um hjúkrunarkona í
Reykjavík, f. 1901,
Sigurfinnur, fyrrum bóndi Dyr-
hólum, f. 1903, og Brynheiður,
fyrrum húsmóðir í Vestmannaeyj-
um, f. 1907. Hálfbróðir Ingólfs
samfeðra var Björn, fyrrum tré-
smiður í Reykjavík, f. 1896. Móðir
hans var Ragnhildur Björnsdóttir
móðursystir Ingólfs, en hún lést
1897. Af systkinum Ingólfs er nú
aðeins Brynheiður á lífi.
Ingólfur tók við búi af foreldr-
um sínum 1941 og bjó frá 1946
ásamt Ingibjörgu Jónsdóttur, f.
16. sept. 1915, d. 2000, á Ketils-
stöðum allt til ársins 1990. Með
Ingibjörgu fluttist að Ketilsstöð-
um sonur hennar Sigurjón Mýr-
dal, verkfræðingur og kennari í
Menntaskólanum á Laugarvatni,
f. 1945, og gekk Ing-
ólfur honum í föður-
stað. Fyrri kona Sig-
urjóns er Anna
Birna Ragnarsdótt-
ir, f. 1949, dætur
þeirra eru Ingibjörg
Ósk, f. 1972, og Erla
Rún, f. 1978. Seinni
kona hans er Helga
Jónsdóttir, f. 1951,
dætur þeirra eru
Sigríður María, f.
1985, og Arnfríður
Ragna, f. 1986.
Áður en Ingólfur
tók við búi af for-
eldrum sínum starfaði hann við
ýmis störf, vann hjá Sláturfélagi
Suðurlands, var á vertíð í Vest-
mannaeyjum og í kaupamennsku
við sveitastörf. Hann bjó alla tíð
fremur litlu búi en búnaðist ágæt-
lega og var þekktur fyrir um-
hyggju fyrir skepnunum og voru
þau Ingibjörg samtaka mjög í því.
Upp úr 1960 réðust þau í tiltölu-
lega miklar framkvæmdir á jörð-
inni, byggingu fjóss og hlöðu
ásamt jarðabótum enda voru jarð-
irnar Ketilsstaðir 1a og 1b þá
sameinaðar að mestu.
Útför Ingólfs verður gerð frá
Skeiðflatarkirkju í Mýrdal á
morgun, mánudaginn 30. desem-
ber, og hefst athöfnin klukkan 14.
Nú er hann Ingólfur afi minn
dáinn. Fáa menn þekki ég sem eru
eins ánægðir með afatitilinn og
hann var, þótt ekki léti hann mikið
á þeirri ánægju bera. Að vísu átti
hann aldrei nein börn sjálfur en
tók þátt í uppeldi föður míns frá
því að hann kom tveggja ára gam-
all inn á heimili afa á Ketilsstöðum
þegar amma réðst þangað sem
ráðskona. Aldrei var Ingólfur því
kallaður pabbi, en þeim mun glað-
ari var hann þegar við systurnar
tókum upp á því að kalla hann afa.
Það fannst okkur sjálfsagt mál, og
raunar var því þannig farið með
mig að ég var orðin um það bil níu
eða tíu ára þegar ég komst að því
að hann væri ekki raunverulegur
afi minn. Þetta olli mér að sjálf-
sögðu heilmikilum vonbrigðum.
Þetta breytti því samt ekki að ég
hélt áfram að kalla hann afa og
fyrir mér mun hann alltaf vera
minn eini föðurafi. Eitt sinn man
ég að við Ingibjörg systir mín gáf-
um honum bolla með mynd af
glæsilegri drossíu sem á stóð Afi.
Þennan bolla tók hann miklu ást-
fóstri við og eftir þetta drakk hann
ekki úr neinu öðru svo árum
skipti. Að minnsta kosti lét hann
mig aldrei verða vitni að því. Þetta
hélst alveg þangað til afi flutti á
dvalarheimilið Hjallatún, en af ein-
hverjum ástæðum varð þá bollinn
góði eftir heima á Ketlisstöðum.
Þetta með bollann var nú reyndar
ekkert einsdæmi því afi var einn
sá vanafastasti maður sem ég hef
þekkt og vildi til dæmis líka alltaf
hafa sama matardiskinn jafnvel
þótt amma væri búin að fá nýtt
stell sem stakk í stúf við diskinn
hans með grænu röndinni sem til-
heyrt hafði öðru stelli. En þetta
var hans diskur og af honum
skyldi hann borða. Enda datt eng-
um í hug að mótmæla því.
Afi var bóndi alla tíð og kunni
að ég held hvergi betur við sig en
innan um skepnur. Enda hændust
að honum flest dýr. Að öðrum dýr-
um ólöstuðum var hann einna
hrifnastur af köttum, sér í lagi hin
síðari ár. Ég kom sjaldnast inn í
herbergið hans afa öðruvísi en svo
að þar lægju á rúminu að minnsta
kosti einn eða tveir kettir, og oft
fleiri. Og það merkilega var að
kettirnir vildu hvergi annars stað-
ar vera, þrátt fyrir að afi stríddi
þeim óspart eins og reyndar flest-
um öðrum. Hans leiftrandi húmor
var alltaf til staðar, en gamanið
var aldrei grátt þrátt fyrir að
stundum væri afi óvæginn í stríðn-
inni. Allir vissu að honum gekk
gott eitt til með athugasemdum
sínum, og meira að segja kettirnir
voru fljótir að fyrirgefa honum
þegar hann puðraði á þá upp úr
þurru svo þeir ruku upp og út um
gluggann með skottið þrefalt að
stærð.
Verst held ég að honum afa hafi
þótt að geta ekki tekið kettina vini
sína með sér þegar hann fluttist á
Hjallatún. Þrátt fyrir það líkaði
honum vistin þar vel og kann ég
öllu starfsfólki þar bestu þakkir
fyrir góða umönnun síðustu ár.
Heimilisfólkinu færi ég einnig
mínar bestu þakkir og veit ég að
afi kunni því vel að vera í nábýli
við marga góða sveitunga sína
allra síðustu árin.
Nú vil ég kveðja Ingólf afa minn
og þakka honum hjartanlega sam-
fylgdina í gegnum árin. Ég er viss
að að við hittumst aftur þegar að
mínum degi kemur.
Farðu í friði, elsku afi.
Erla Rún Sigurjónsdóttir.
Mig langar í nokkrum orðum til
að minnast Ingólfs Ketilssonar
sem, þrátt fyrir okkar mikla ald-
ursmun, var ágætis vinur minn á
síðustu árum. Fyrsta minningin
um Ingólf er frá því ég var 10–11
ára nemandi við Barnaskólann á
Ketilsstöðum, við hliðina á bænum
hans Ingólfs.
Á vetrarmorgnum, þegar snjóað
hafði, klöngruðumst við krakkarn-
ir yfir girðinguna og þustum inn í
mjólkurhús þar sem Ingólfur
sinnti morgunverkunum, til að
sníkja af honum tóma áburðar-
poka. Ekki þurfti reyndar til mikl-
ar sníkjur því það var ávallt sjálf-
sagt mál að láta okkur eftir
nokkra poka til að renna okkur á
niður brekkuna bak við skólann.
Eftir að ég sleit barnsskónum sá
ég Ingólf hins vegar ekki aftur
fyrr en fyrir þremur til fjórum ár-
um þegar hann flutti inn á Dval-
arheimilið Hjallatún í Vík, þar sem
ég starfaði þá. Við vorum fljót að
aðlagast hvort öðru og bráðlega
var ég búin að eignast þarna fróð-
an og skemmtilegan vin. Oft sat ég
inni hjá honum og spjallaði langt
fram á kvöld, já, og jafnvel fram á
nótt. Hann hafði gaman af að rifja
upp ýmsa atburði úr lífi sínu og
gat sagt mér ýmislegt um afa
minn og mundi einnig svolítið eftir
langömmu minni. Fyrir rúmlega
tvítuga stúlku, sem átti enga afa
eða ömmur á lífi, varð Ingólfur
sterk tenging við fortíðina og sval-
aði hann iðulega forvitni minni um
gamla tímann. Ingólfur fylgdist
líka grannt með því hvað ég hafði
fyrir stafni og átti ég í gamla
manninum hreinlega trúnaðarvin,
það var fátt sem hann ekki vissi
um mig og mína. Oft og reglulega
spurði hann mig um „strákastand-
ið“, með kímniglampa í augunum
og reyndi meira að segja að ráð-
leggja mér í þeim efnum! Hann
hafði mikla kímnigáfu og átti til að
stríða svo það þurfti oft að taka
orðum hans með fyrirvara, en
þetta lærðist allt saman og kann
ég ekki að segja frá nema góðum
og skemmtilegum samskiptum
okkar í milli.
Við Ingólfur áttum sérstaklega
eitt sameiginlegt, sjálfa sveitaróm-
antíkina. Engin sveit fannst okkur
fallegri en Mýrdalurinn og Eyja-
fjöllin fylgdu fast á eftir í þeim
spekúleringum. Töluðum við oft
um það hvað við værum heppin að
búa á þessum slóðum og skildi
hann mig vel þegar ég kveið því að
þurfa að flytjast til Reykjavíkur til
náms. Eftir að ég hætti störfum á
Hjallatúni reyndi ég þó að heim-
sækja Ingólf reglulega, en það er
nú eins og það er, okkur unga fólk-
inu finnst við hafa nógan tíma en
megum svo sjaldan vera að
nokkru. Síðast heimsótti ég hann í
október, við spjölluðum um hvern-
ig mér gengi í Háskólanum, en
hann var sérstaklega ánægður
með að ég skyldi vera að mennta
mig. Aldrei mun ég gleyma fallegu
bláu augunum hans Ingólfs sem
gátu hreinlega geislað af ánægju
og glettni og sögðu oft meira en
orð eða þögn. Ég vil þakka honum
góð kynni og vináttu, ég veit að
hann var orðinn þreyttur og hvílir
nú lúin bein svo ég kveð hann sátt
og bið Guð að geyma minn kæra
vin.
Ingibjörg Rósa Björnsdóttir
frá Eyjarhólum.
Ég vil með nokkrum orðum
kveðja afa minn, Ingólf Ketilsson
að Ketilsstöðum í Mýrdalssveit.
Ég varð sem barn og unglingur
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera þó
nokkur sumur í sveitinni og fá
náttúruna beint í æð, læra að
vinna, vera innan um dýr og ekki
síst njóta samvista við ömmu og
afa. Á þessum árum man ég best
eftir afa vinnandi. Hann var alltaf
góður við okkur systur mína en
var ekkert sérstaklega að ala okk-
INGÓLFUR
KETILSSON
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrit-
uðu handriti. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heima-
sími) fylgi með. Bréfsími fyrir
minningargreinar er 569 1115.
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta
virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöf-
undar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin verður
gerð og klukkan hvað. Ætlast
er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í grein-
unum sjálfum. Þar sem pláss
er takmarkað getur þurft að
fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins til-
tekna frests.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina