Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1974, Blaðsíða 7

Mæðgurnar
Pálína Elíasdóttir
°g
Jónína I. Elíasdóttir
Nokkur kveðjuorð
-- vinir minir allir, allir
eins og skuggar liðu þeir
inn i rökkurshljóðar hallir
hallir dauðans — einn og tveir
einn — og — tveir.
Þannig kvað Guðmundur skólaskáld
endur fyrir löngu. Og þessar ljóðlinur
koma oftar i hug öldnum en ungum.
Það fylgir ellinni, að vinir hverfa þvi
fleiri, sem árum fjölgar að baki, en
fáir koma i staðinn. Það skyldu hinir
yngri muna. Þeir, sem nú tala mest
um styrki til gamla fólksins og
fylgjendur þeirra, skyldu einnig muna
að hjálparhönd og hlý orð, eru hinum
öldruðu oft meira virði en auður fjár.
í sumar hafa nefndar ljóðlinur
ómað i eyrum mér oftar en áður þvl að
óvenjulega margir vinir og samferða-
menn minir hafa horfiö inn i „hallir
dauðans” siðustu vikurnar. Eina
vikuna lágu fjórir þeirra á likbörum.
Meðal þeirra voru mæögurnar Pálina
Eliasdóttir og Jónina Eliasdóttir á
Laufásvegi 18, sem ég minnist nú hér
meö nokkrum orðum. Aðrir hafa
þegar minnzt þeirra mjög vel og sagt
sögu þeirra, svo að ég skrái hér aðeins
persónulegar minningar, sem munu
svo fylgja myndum mæðgnanna er
uröu vegna mistaka, eftir, þegar ævi-
minningarnar birtust hér i þáttunum
þann 7. þ.m. Ég frétti það og grip þvi
tækifæriö til þess aö rita fáein
kveðjuorð.
Ég hefi þekkt heimilin að Laufás-
vegi 18 um áratuga skeið og á um þau
ágætar minningar. Ég var þar slðast
gestur á liðnu vori. Þaö var ógleym-
anlegur dagur, bjartur og bliður.
Frú Pálina var svo ótrúlega hress
og andlega heilbrigö, þó komin
væri að niræðu. Hún var fallegt
gamalmenni, andlitið þvi nær hrukku-
lau^t og um það lék þetta heillandi
bros sem einkenndi hana alltaf. Fram-
koman öll hlý og aðlaðandi, svo sem
verið hafði jafnan fyrr. Auðséð var, að
ég var hér i návist ágætrar húsfreyju
og móður. Ég þekkti svo vel sum
börnin hennar og vissi, hve mjög þau
elskuðu og virtu móður sina og
minningu föðurins. Ég hefi ekki þekkt
betra samband milli fullorðinna barna
og aldraöra foreldra. Og ég sá þaö enn,
umræddan dag, þegar ég ræddi viö frú
Pálinu, hve Jónina umvafði móður
sina með ást, umhyggju og viröingu.
Við ræddum margt frá liðnum árum.
Ég veitti þvi athygli, að frú Pálina
renndi oft auga til myndarinnar af
eiginmanni sinum, Eliasi Bjarnasyni,
er stóð á borði viö stól. hennar. Þeirra
hjónaband var fyrirmynd. Elias var
stórmerkur maöur, sem viö yngri
kennarar litum alltaf upp til, og hann
tel ég i röö fremstu kennara, sem ég
hefi kynnzt. En hér er ekki tækifæri til
þess að ræða það frekar.
Þegar ég lit til baka yfir liðna ævi og
minnist hinna mörgu starfsfélaga
minna, verður Jónina Eliasdóttir þar I
fremstu röð,fyrir margra hluta sakir.
Við unnum saman mörg ár i fræðslu-
málaskrifstofunni og þeirra ára er
gott að minnast. Jónina var ágætur
starfsfélagi og tryggur vinur. Hún var
góöum gáfum gædd, skapmikil
nokkuö, en haföi góöa stjórn á skapi
sinu. Gat stundum veriö „snögg upp á
lagiö” en ævinlega hreinskiptin,
hjálpfús, prúömannleg og vildi leysa
hvers manns vanda. Mér fannst
Jónina vera þannig, gerö, aö ef hún
hefði nú verið ung og gengið mennta-
veginn, þá mundi hún hafa orðið
forystumaður á einhverju sviði. Hún
var vel til forystu fallin, en hún var
lika frábær þjónn. Hún var fjölhæfur
verkamaður og hin mesta hamhleypa,
að hverju sem hún gekk. Það var gott
aö vinna með henni og leita til hennar,
þegar afgreiöa þurfti eitthvað fljótt og
islendingaþættir
7