Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1974, Blaðsíða 9

Guðmundur Ágústsson
frá Erpsstöðum
F. 27. marz 1948
D. 28. júli 1974
Er mér barst fregnin um, að hann
Gummi væri dáinn varð ég skelfingu
lostinn og ætlaði að neita að að trúa, að
slfkt gæi verið satt. Hann svona ungur
og heilbrigður í blóma lifsins.
Vegir guðs eru órannsakanlegir.
Ungur og friskur maður gengur
til hvilu: aö afloknu dagsverki og,
þegar allur. Skammt hefur orðið
stórra högga milli i sveitinni hans á
þessu sólbjarta sumri. Daginn áður
en Gummi kvaddi þennan heim
fylgdi hann til grafar ungum
sveini, sveitunga sinum og fyrr-
verandi nágranna, Ölafi Eggertssyni
frá Kvennabrekku. Nú viku siðar mitt i
vorönnum lifs sins, þegar náttúran
klæðist sinu fegursta skarti er hann
lagður til hinztu hvilu við hlið sinnar
ástkæru móður, er kvaddi þennan
heim fyrir tæpu hálfu öðru ári eftir
langvarandi veikindi. Við þær erfiðu
heimilisaðstæður, sem þá sköpuðust á
Erpsstöðum, kou vel i ljós mannkostir
hans, alúð og umhyggja við að hjúkra
og vaka yfir móður sinni. Hann var
sannarlega elskulegur sonur, bróðir,
vinur og félagi, sem vildi hvers manns
götu greiða. Frá honum stafaði
góðleika, birtu og hlýju til allra, sem
urðu á vegi hans, svo hógvær og litil-
látur, en þó broshýr og glaður.
Ég vissi að Gummi tók virkan þátt i
félagsmálum og valdist til ýmissa
gröft listiönaöarmanna og bifreið hans
var fægð og gljáandi, jafnt i þurrkatiö
sem foraðsveðri.
Þegar við samstarfsfólkið hjá Kisil-
iðjunni hf. minnumst Snæbjarnar, þá
er okkur ljóst að skarð hans verður
hvarvetna vandfyllt og óbætanlegt
hinum nánustu. Við tökum þvi einlæg-
an þátt i hinni miklu sorg, sem nú
hefur óvænt dunið yfir eiginkonu hans,
móður, börn og tengdasyni.
Um leið og við biðjum þeim huggun-
ar i harmi sinum, biðjum við Guð aö
blessa minningu góðs drengs.
Björn Friðfinnsson
trúnaðarstarfa. Eitt hans mesta
áhugamál var efling hestamanna-
félagsins Glaðs i Miðdölum. Hann
hafði yndi af hestum og var sannur
hestamaður, prúður og laginn að
temja og umgangast þá og laða fram
kosti þeirra, en umfram allt var hann
vinur þeirra. Hann átti góða gæðinga
og hans mesta ánægja, ef stund gafst
frá bústörfunum, var að bregða sér á
bak smástund og á ég ógleymanlegar
minningar frá þeim ferðum með hon-
um. Mest var rætt um hesta, en einnig
um framtiðina, meðal annars um
jörðina hans grösugu undir Fellinu,
sem hann hafði keypt fyrir nokkrum
árum. Hún verður nú að biða enn um
sinn þeirrar uppbyggingar, sem henni
var ætluð.
Sár harmur er kveðinn að ástvinum,
frændum og vinum, sem kveðja i dag
góðan dreng. Margur mun sakna
vinar i varpa. Systur kveðja ástkæran
bróður, mágar einlægan vin, og
aldraður faðir elskulegan einkason.
Ég bið guð að veita þeim styrk i sorg
þeirra.
Með þessum fátæklegu orðum vil ég
kveðja bróðurson minn með þökk fyrir
alla vináttu og tryggð.
Geymi hann ávallt góður guð.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mina,
þakkarklökkva kveðjugjörð,
kveð ég lif þitt,
móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð,
mig þú tak i arma þina.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mina,
(S.J)
Viglundur Sigurjónsson.
f
Frændi minn Guðmundur Agústsson
á Erpsstöðum i Dalasýslu andaðist á
heimili sinu 28. júli siðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna Rannveigar Guð-
mundsdóttur og Agústs Sigurjónsson-
ar bónda og ólst upp hjá foreldrum sin-
um að Kirkjuskógi i Dalasýslu ásamt
þrem eldri systrum. Siðan fluttist
hann og bjó með foreldrum sinum að
Erpsstöðum.
Ég man hann fyrst sem dreng-
hnokka, smávaxinn en knáan, fylgi-
spakan föður sinum við búskapinn og
klifrandi upp á hesta, sem virtust allt
of stórir. Ég minnist hans sem ung-
lings á fermingaraldri, bjarteygs og
sviphreins. Siðan skiljast leiðir i nokk-
ur ár.
Ég hitti hann aftur sem ungan
mann. Hann hafði þroskazt úr unglingi
i ungan bónda undir öruggri hand-
leiöslu föður sins og með styrk og hlýju
móður sinnar. Hann var burðarás
býlisins á traustum undirstöðum for-
eldra sinna. Hann var þeirra stærsta
von.
A siðustu árum liggja leiðir okkar
saman vor og haust. Ég minnist hans
við sauðburð, er hann árvökum augum
vakti yfir fénu og á siðkvöldum i eld-
húsinu á Erpsstöðum yfir kaffibolla og
hljóölátu skrafi. Ég minnist hans i
göngum og réttum, þar sem hann var
vaskastur allra og I glaðværð eftir
góöar heimtur. Ég minnist hans á
hestbaki, er við riðum gæðingum hans
og hve annt honum var um þá. Ég
minnist þess, er við áðum i brekku eða
undir barði og ræddumst við i kyrrð og
islendingaþættir
9