Íslendingaþættir Tímans - 15.04.1982, Blaðsíða 6

ÁRNAÐ HEILLA
Björgvin Ólafsson
bifreiöastjóri, Akranesi
Einn er sá maður, sem flestir Akurnes-
ingar, ef ekkiallir kannast við, sömuleiðis
fólkið hér I næstu sveitum. Maðurinn er og
hefur verið vörubflstjóri á Akranesi allar
götur frá 1930 eða í hálfa öld og tveim ár-
um betur. Reyndar er hann einn af fyrstu
bilstjórum hér á Akranesi. Maðurinn heit-
irBjörgvin Olafsson. Fæddur að Katanesi
á Hvalfjarðarströnd, 22. mars 1907. Hann
var fjórða og yngsta barn þeirra heiðurs-
hjóna, sem þar bjuggu um þær mundir,
Ólafs Jónssonar bónda og Guðrúnar
Rögnvaldsdóttur Jónssonar útvegsbónda
og formanns að Skálatanga á Akranesi.
Guðrún var þrettánda barn föðúr sins, en
þau voru 18 alls. Hann átti tvær konur,
sem voru alsystur. Með fyrri konunni
Guðrúnu Jónsdóttur formanns á Akranesi
Hanssonar átti hann 12 börn. Meö seinni
konunni Arnbjörgu átti hann 6 börn og var
Guðrún þeirra elst. Rögnvaldur og konur
hans voru af borgfiskum ættum, en ólaf-
ur faðir Björgvins var ættaður úr Mos-
fellssveitinni og nágrenni Reykjavikur.
ÓlafurogGuðrún bjuggu i 12 ár i Katanesi
1899 til 1911. A Geitabergi i sama hrepp
bjó Ólafur i 18 ár og þar áður i 12 ár á Þor-
bjamarstöðum i Straumsvlk við Hafnar-
fjörð. Guðrún kom ung stúlka sem ráðs-
kona tilólafs stórbónda á Geitabergi. Sú
vistráðning varð þetta varanleg að þau
urðu hjón, eignuðust 4 böm. Þau dóu sitt
voriö hvort, hún 1911, hann 1912. Þannig
fer stundum, ungur má en gamall skal.
Hún var sem sagt að verða fertug, en
aldursmunur þeirra hjóna voru 33 ár og 5
mánuðum betur. Þegar Guðrún dó vorið
1911, leysti ólafur upp heimiliðog hætti að
búa. Þóvar hann sitt siðasta ár i Katanesi
og dó þar 22. mai 1912. Þegar hann var bú-
inn aö missa konuna og hafði leyst upp
heimilið, var tveim yngstu börnunum
komið fyrir, Guðný 6 ára fór að Kala-
staðakoti, en Björgvin 4 ára til Guðjóns
Sigurössonar og Signýjar Jónsdóttur i
Dægrunni, Innri-Akraneshrepp. Þau
heiðurshjón voru vinafólk þeirra Ólafs og
Guðrúnar hjónanna f Katanesi. Hjá þeim
fengu þau aöstöðu I Katanesi til að búa sitt
fyrsta búskaparár. Þetta heiðursfólk var
trygglynt og vildisvinir. Litli drengurinn
frá Katanesi mundi sina foreldra og sakn-
aði þeirra sárt, þótt hjá góðum væri.
Maðurinn er að eðlisfari trygglyndur,
vanafastur og þéttur fyrir, litt gefinn fyrir
breytingar eða bústaðaskipti, það hefur
hann löngum sannað okkur. Frá fyrstu
6
ævinnar árum, býr átthagatryggöin i
brjósti hans. Honum var föðurgarðurinn
kær, þar sem hann mundi slna fyrstu
daga. Þvi fór vel á þvi að þar ætti hann
nokkurt land, til aö athafna sig á og njóta
kærra heimahaga. Það var alla tið kært
með þeim bræðrum Jóni bónda i Katanesi
og Björgvin bróður hans. Jón fann hvað
hjartað sló hjá bróðurnum eina, seldi hon-
um nokkra ha. lands, svo hann gæti átt
búfé og fengið arð til eigin nota, i sitt
heimili. Þessi smái búskapur Björgvins
hefur alla tið fært honum björg i bú og
ánægju búsýslunnar að auki.
Fyrir um hálfri öld flutti hann að Upp-
koti á Skipaskaga, til hennar Onnu Heiga-
dóttur, sem misst hafði unnustann i sjóinn
á togaranum Leifi heppna i Halaveörinu
8. febrúar 1925. Anna bjó i sinum föður-
garði, haði föður sinn hjá sér til lokadags.
Hann dó i júli 1945. Guðrún Sæmundsdótt-
ir, kona Helga dó i okt. 1930. Dóttur átti
Anna með Þorbimi unnusta sinum. Það er
Þorbjörg kona Helga Ibsen, Akranesi.
Þann 16. júni 1933 ganga þau i hjónaband,
Björgvin og Anna. Þeirra börn eru 3.
Helgi bflstjóri á Akranesi kvæntur Ingi-
björgu Sigurðardóttur. Guðrún, hennar
maður Snæbjörn Snæbjörnsson. Þau búa I
Reykjavik. Sigrún hennar maður Gunnar
Lárusson, Akranesi. Barnabörnin eru
orðin mörg og sum hafa stofnað sitt
heimili, eiga börn og buru.
Anna var mikil heiðurskona, stór-
myndarleg, góð kona, virt og vinsæl af
sinni samtíð. Hún dó 24. ágúst 1970. Þeirra
farsæla sambúð hefur þvi staðið nær fjór-
um áratugum. Það var gestrisið heimili,
glaðvært og gott, þeirra Uppkotshjóna.
Þar þótti okkur öllum gott að koma og
dvelja með glöðu og góðu fólki, sem vildi
hvers manns vanda leysa og öllum gera
gott. Það var margs að sakna, þegar
blessuð Anna féll frá. Þaö urðu örlagarik
þáttaskil i lifi ástvina, en þetta er lifið,
vinir koma og vinir kveðja, en minning
geturmarganglatt, þóæviárin liði. Þessir
góðu vinir eru mér kærir og minnisstæðir.
Börn þeirra hjóna, afkomendur og
tengdabörn, allt mikið sómafólk, sem við
þekkjum öll af mannkostum dugnaði og
manndóm.
Björgvin varsá lánsmaður, sem fyrr að
fá til sin mikla sómakonu, Svanlaugu
Pétursdóttur. Sú kona er virt og dáð
vegna sinna mannkosta og manngæða.
Björgvin kann vel að meta hennar góðu
hjálp og alúölegu viðkynningu. Björgvin
er maður dulur og hlédrægur, vinafastur,
orðheldinn, samviskusamur og vandaður
til orðs og æðis, þéttur fyrir og ihugull,
sem viröa ber. Góður heimilisfaðir, glað-
ur maður og góður sinum vinum, á heimili
og utan þess.
Frá þvi á vordögum 1922, þegar sá er
þetta skrifar eignaðist heimili i Katanesi,
hefur þessi heiðursmaður, frændi og vinur
verið mér hugstæður og hjartakær, sem
sé, 60 ára vinátta, sem vel er þess verð að
virða á tfmamótum. öllu fleygir fram,
leiðin lengist aö baki og styttist i loka-
mark. Sem betur fer er engu að kviöa, en
margs að minnast og margt að þakka.
„Lifið er dásamlegt” er nafnið á einni bók
ihillunni hér. Ég tek undir það. Viö lifum
á landi fögru, ljóssins friðsæla landi,
meðal góðra samferðamanna og vina,
einna þeirra frændi vor Björgvin Ólafsson
er fjötiu og fimm ára. Margt ber að muna,
margt að þakka. Gefi Guð að enn sé ham-
ingjan hliðholl fyrir stafni til sólarlagsins
siðasta.
Lifðu heill kæri frændi, hjartans þökk
fyrir samfylgdina, .vináttu og bræðra-
bandið.
Valgarður L. Jónsson
Islendingaþættir

t

'