Tíminn - 13.01.1978, Blaðsíða 13

Föstudagur 13. janúar 1978
13
Skeggi Ásbjarnarson sér
um þáttinn. Morguntónleik-
arkl. 11.00: Loránt Kovács
og Filharmoniusveitin i
Györ i Ungverjalandi leika
Flautukonsert i D-dúr eftir
Joseph Haydn; János
Sándor stj. Filharmoniu-
sveitin i Vinarborg leikur
Sinfóniu nr. 2 eftir Franz
Schubert. Istvan Kertesz
stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miödegissagan: „A
skönsunum” eftir Pál Hall-
björnsson. Höfundur les
(16).
15.00 Miödegistónleikar.
Filharmonlusveit Lundúna
leikur „Scapino”, forleik
eftir William Walton; Sir
Adrian Boult stjórnar.
Zenaida Pally syngur aríur
úr óperunni „Samson og
Dalila” eftir Saint-Saéns.
Josef Suk yngri leikur meö
Tékknesku filharmoniu-
sveitinni Fantasiu i g-moll
fyrir fiölu og hljómsveit op.
24 eftir Josef Suk; Karel
Ancerl stjórnar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veöurfregnir).
16.20 Popp.
17.30 Útvarpssaga barnanna:
„Hottabych” eftir Lazar
Lagin.Oddný Thorsteinsson
les þýöingu sina (15).
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
• 19.35 Söguþáttur.
Umsjónarmenn: Broddi
Broddason og Gisli Agúst
Gunnlaugsson.
20.00 Tónleikar Sinfóniu-
hljómsveitar tslands i
Háskóladíói kvöldiö áöur, —
fyrri hluti. Stjórnandi:
Vladimlr Ashkenazý
Einleikari á planó: Joseph
Kaiichstein frá Bandarikj-
unuma. „Tvær myndir” op.
5 eftir Béla Bartók. b.
Pianókonsert nr. 2 I f-moll
op. 21 eftir Fréderic Chopin.
— Jón Múli Árnason kynnir.
20.50 Gestagluggi. Hulda
Valtýsdóttir stjórnar þætt-
inum.
21.40 Orgeikonsert i g-moll
eftir Francis PoulencAlbert
de Klerk leikur meö Hol-
lensku útvarpshljómsveit-
inni; Kenneth Montgomery
stjórnar.
22.05 Kvöldsagan: Minningar
Ara Arnalds.Einar Laxness
les (13).
22.30 Veöurfregnir. Fréttir.
22.50 Áfangar.
Umsjónarmenn: Asmundur
Jónsson og Guöni Rúnar
Agnarsson.
23.40 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Föstudagur
13. janúar
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Prúöu leikararnir (L)
Leikbrúöurnar skemmta
ásamt gamanleikaranum
Steve Martin. Þýöandi
Þrándur Thoroddsen.
20.55 Kastljós (L) Þáttur um
innlend málefni. Umsjónar-
maður Guöjón Einarsson.
21.55 Sumarást (Lumiére
d’été) Frönsk bíómynd frá
árinu 1943. Leikstjóri Jean
Grémillon. Aöalhlutverk
Paul Bernard, Madeleine
Renaud og Pierre Brasseur.
Ung stúlka kemur til stuttr-
ar dvalar á hóteli I Suö-
ur-Frakklandi og kynnist
fólki úr ýmsum stéttum
þjóöfélagsins. Þýöandi
Ragna Ragnars.
23.40 Dagskrárlok

David Graham Phillips:
j
113
SUSANNA LENOX
gæta sæmdar sinnar. Þess vegna myndi ég mæla meö
skrifstof ustarf inu.
Hún mælti ekki orð frá vörum.
— Þótt megintilgangur minn með þessu samtali sé að
bjarga honum skaltu vita, að það er lika ætlun min að sjá
þér borgið. Annars hefði ég ekki dirfzt að tala um þetta
við þig. Hann er að fara í hundana. Hvaða framtíð biði
þín hjá honum? Það færi f Ijótt að halla undan fæti fyrir
þér, þú myndir sökkva eins djúpt og hann og ennþá
dýpra. Þú hef ur öllu fórnað fyrir hann — sem líka hefði
verið rétt, ef þú hefðir verið konan hans og haft á hann
góð áhrif — eða þá að minnsta kosti engin áhrif eins og
raunin mun um flestar eiginkonur. En eins og allt er í
pottinn búið, er þér glötun vís. Sérðu það ekki sjálf ?
— Hvað varstu að segja?
— Ég var að tala um þig — f ramtíð þína — ykkar.
— Ég sé fótum minum forráð. Skyndilega stóð hún
upp. — Ég verð að fara.
Hann hafði ætlað að fara að f itja upp á því, sem fyrst
og fremst var markmið hans með samtalinu. Þessi
óvænta og hirðuleysislega frávísun kom illa við hann.
Hann fann það, að hann hafði beðið ósigur og hlotió
skömm af afskiptum sínum. Hann varð þó að segja eitt-
hvaðtil þess að vísa slíkum hugsunum á bug. Hann hóf
aftur máls á því sama:
— Ætlarðu að hugsa um þetta?
— Ég er að hugsa um það... Mig furðar á því... Hún
lagaði hanzkann á annarri hendinni. — Mig f urðar á því,
að ég skuli ekki hafa hugsað um þetta fyrr. Ég hefði átt
að hugsa um það fyrr. Ég hefði áttað sjá þetta sjálf.
— Ég get ekki lýst því, hvað sárt mig tekur, að ég
skyldi verða að....
— Ekki að segja meira, sagði hún bænarrómi. Jafn ó-
sjálfstæður maður og Drumley gat ekki annað en hlýtt.
Þau héldu af stað, og hvorugt þeirra mælti orð f rá vör-
um. Loks gat hann ekki af borið þessa löngu þögn lengur.
Hann stakk upp á því, að þau skyldu biða eftir spor-
vagni. Hún féllst á það. Það var bjart í vagninum, og
hann sá, að hún var undarlega föl, og það voru einhverjir
drættir, sem hann kannaðist ekki við, kringum munninn
og augun á henni. Honum gazt illa að þessum dráttum —
Þeir vitnuðu um sjálfstjórn og óbifanlega ákvörðun. Þar
á ofan bættist þessi svipbrigðalausa þögn, sem var svo
gerólík því, sem hann átti að venjast af henni.
— Ég myndi ráðleggja þeér, sagði hann, — að hugsa
vandlega um allt, sem ég hef sagt, áður en þú afræður
neitt — ef þú telur þá, að þú eigir eitthvað að aðhafast.
Hún svaraði ekki. Þegar þau voru komin að dyrunum,
rétti hann henni höndina og bauð góða nótt. Eina svarið,
sem hann fékk, var dauft og f jarrænt bergmál af orðum
hans sjálfs. — Ég hef gert það, sem ég taldi skyldu
mina, sagði hann bænarrómi.
— Já, ég býst við þvi. Ég verð að f ara inn.
— Og þú ætlar að tala við mig, áður en...
Hurðin lokaðist á eftir henni. Hún varð þess ekki einu
sinni vör, að hann sagði eitthvað.
Spenser kom heim tveimur klukkustundum siðar og
kveikti Ijós i svefnherberginu. Hún var háttuð og lézt
sofa. Hann stóð lengi í sömu sporunum og horfði á speg-
ilmyndina af sjálfum sér með þóttasvip. Siðan settist
hann við dragkistuna og opnaði þriðju skúffuna — þar
geyndi hann flibba sína, bindi, vasaklúta, hanzka og
skammbyssu, sem vasaklút var vafið utan um. Með
óttablöndnum hátíðleik, er minnti á leiksýningu eða
ungling, sem ætlar að fara að svala sér sjálfum, tók
hann skammbyssuna, skoðaði hana nákvæmlega og velti
henni fyrir sér, eins og hann hefði gaman af þvi að sjá,
hvernig Ijósið brotnaði á stálinu. Síðan lét hann hana aft-
ur niður í skúff una, breiddi yf ir hana vasaklútinn og sat
svo kyrr um stund með f ingurna á skúff ubrúninni. Allt í
einu hrökk hann við, eins og maður, sem skyndilega
verður þess var, að einhver stendur fyrir aftan hann,
þegar verst gegnir.
Hann sneri sér við. Hún hafði færst sig til, og nú sneri
hún að honum andlitinu. En augu hennar voru lukt og
andlitið án svipbrigða. Samt sem áður vonaðist hann til,
að hún hefði séð leik hans við byssuna, sem honum
fannst, að hlyti að hafa verið bæði glæsilegur og átakan-
legur. Hann studdi olnbogunum á stólbakið, gróf hökuna
niður á milli lófanna og horfði á hana undan þétthærðum
augnabrúnunum. Eftir dálitla stund tóku brár hennar að
bærast og upp lukust tvö augu, sem voru svo djúp, svo
glaðvakandi, að hann hrökk við.
— Kysstu mig, sagði hún blítt og innilega, eins og hún
var vön — samt dálítið feimnislega, en altekin af heill-
andi ástríðu.
— Kysstu mig.
— Ég hef oft hugsað um það, sagði hann, — hvað ég
myndi gera, ef ég færi alveg í hundana, ætti mér engrar
uppreisnar von. Skyldi ég drepa þig, áður en ég gerði út
af við sjálfan mig? Eða væri það kannski bara hug-
leysi?
Henni datt ekki annað í hug en þetta þvaður væri af
fullum heilindum mælt. í hennar eyrum var þetta ekki
þvaður. Hún þrýsti honum ennþá fastar að sér. — Hvað
amar að þér, vinur minn? sagði hún og lagði höf uð hans
við brjóst sér.
— O, ég varð ósáttur við ritstjórann og sagði upp
starfinu. En ég skal útvega mér vinnu annars staðar á
morgun.
— Auðvitað geturðu það. En ég vildi óska, að þú gætir
nú byrjað á leikritinu, eins og Drumley var að stinga upp
á.
— Ef til vill gæti ég það líka. Við sjáum nú, hverju
fara gerir.
— Er annars eitthvað, sem amar að þér?
— Ekkert annað en þessi gamla saga. Mér þykir allt of
vænt um þig. Allt of djöfull vænt um þig, bætti hann við
með raddblæ, sem ekki var ætlazt til, að hún tæki ef tir. —
Ég er heimskur og istöðulaus — heimskur og ístöðulaus.
En þig á ég þó heila og óskerta — eða er það ekki.
— Jú, sagði hún — Ég vildi gera allt fyrir þig — allt.
— Á meðan þú ert fyrir augunum á mér, sagði hann
hálf hæðnislega. — Ég er ístöðulaus, en þú ert þó ennþá i-
stöðulausari. Er það ekki satt?
— Það kann að vera. Ég veit það ekki. Hún dró andann
djúpt og fleygði sér í faðm hans og hallaði höfðinu að
barmi hans. Ilmandi hár hennar svæfði hverja hugsun
hans.
Hann sofnaði fljótt. Hann vaknaði um tíuleytið og
forðaðist að ónáða hana. Þegar hann hafði rakað sig og
baðað og klættsig og var í þann veginn að fara út, kallaði
hún á hann. —Æ, ég hélt, að þú svæf ir, sagði hann. — Ég
get ekki beðið eftir því að þú hugsir um morgunmat. Ég
verð að flýta mér.
— Ertu enn í vondu skapi?
— Nei-nei, alls ekki. En orð hans voru ekki sannfær-
andi. — Vertu sæl, elskan mín.
— Ætlarðu ekki að kveðja mig með kossi?
Hann hló bliðlega, en þó vottaði fyrir beiskju í hlátrin-
um. — Og hanga hérna svo sem einn klukkutíma að þarf-
lausu? Þú ert hættuleg manneskja.