Lesbók Morgunblaðsins - 26.01.2008, Blaðsíða 16

Miðbæjarmynd
bakið bogið
af bogri á austrænum ökrum
frá sólarupprás
til sólseturs
hörundið hrjúft
eftir óvægna asíska sól
tínir upp tómar flöskur
í hrollköldu tómasarstræti
frá sólsetri
að sólarupprás
á ótrúlega rauðum skóm
Jónína Leósdóttir
16 LAUGARDAGUR 26. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
lesbók
Ljóðstafur
Jóns úr Vör
Ljóðstafur Jóns úr Vör var afhentur á mánudaginn auk tveggja viðurkenninga.
Það er lista- og menningarráð Kópavogs sem stendur að verðlaununum en að
þessu sinni bárust rúmlega 250 ljóð í samkeppnina. Hér er verðlaunaljóð Jónínu
Leósdóttur birt auk tveggja ljóða sem hlutu sérstaka viðurkenningu.
Menn hlæja bara að þeim
þegar Jónas hafði lesið yfir rætinn ritdóm sinn um Tistransrimur
(og rækilega dregið Breiðfjörð í svaðið
og sent hlaupastrák fyrir fimm skildinga með ritstúfinn til Konráðs til yfirlestrar
svo að koma mætti manúskriftinu til Kvists prentara í Snörugötu)
þá æddi hann út í beljandi rigninguna yfir á Regensi,
þar sem hann fann vin sinn Pál, og hrópaði
nunc est bibendum
vi skal væk til Hviids Vinstue
og þeir skildu eftir Jón Sívertsen,
þann kveinandi kramarbobba og þurradrumb, í bæli sínu
þegar þeir ösluðu yfir Kóngsins Nýtorg
kvaðst Jónas þess fullviss að Jónki hefði nælt sér í ópóetíska óværu,
þegar hann laumupokaðist í pútnakassann með Brynka
og er kompánarnir sátu gegndrepa við gróft viðarborð í loftlágum sal á hlýrri kránni,
sleitulítið svolgrandi öl úr bílduðum jóskum leirkrúsum og dispúterandi hástöfum,
þá minntist Jónas þess hvernig Svarti-Pétur, bróðir Brynka,
hefði tekið í bóndabeygju sérhvern danskan djöful sem steytti görn
en þeir væru ólíkindatól, Víðivallabræður,
já, þeir gömlu góðu dagar, áður en Baldvin brann í bólinu
og Skafti Tímóteus drekkti sér í Hólmsins Kanal,
meðan Íslendingar tóku Dani í bóndabeygju
kóngsins skál! bætti hann snöggt við, hóf krúsina á loft og leit til annarra gesta
óekkí mikið lengur, tautaði Páll og góndi vonaraugum á bosmamikla frauku vertsins,
kvenlegar línur hennar fagursveigðar sem rósastilkar af skuggaspili frá arineldinum,
Friðrik drepst bráðum líka
betri tíð með blóm í haga! hrópaði Jónas þá, skál! skál!
Frikki dauður og Kristján tekur við!
á hvurn andskotann eruð þið að glápa?
Danirnir tveir á næsta borði, sem höfðu hægt á súpusötri sínu
og gotið gremjulegum augum til hans, grúfðu sig aftur yfir diskana
fullir eins og ætíð, þessir Íslendingar, alls staðar til óþurftar
hann er en digter, mælti Páll afsakandi til þeirra,
en slags landflygtig digter langt hjemmefra
öll skáld eru útlagar, hrópar Jónas á íslensku, bráður, skáldmæltur,
umkringdir vofum og válegum svipum, vafrandi í holtaþoku hugans
hann Heine minn er útlægur, hann er í París og háði þar einvígi í sumar
hættu þessu röfli, Jónas, okkur verður hent út
þá skipti Jónas skyndilega um tón:
önd mín er þreytt, Paulus, betra að ég væri dauður,
muldraði hann raunamæddur og neri gisið skeggið um kjammann,
en enginn grætur Íslending
ljóta svartagallsrausið í þér alltaf
maður skammast sín fyrir þig, drengur
nei, enginn grætur Íslending
menn hlæja bara að þeim
Helgi Ingólfsson
Hann blæs
Hann blæs um klett og bláa fjallasali
og blístrandi hann skoppar milli tinda,
hann sporar gler á spegli tærra linda
og splundrar kyrrð um þögla hliðardali.
Hann jóðlar efst á jökli eins og smali,
sem jötunn stikar ýlfrandi um rinda
en hendist til að hætti sviftivinda
og hanann púar á í miðju gali.
Í lundinum þó læðist hann sem blær
og laumast rétt með herkjum til að anda
í skugga þar sem skógarburkni grær.
Og feigu blaði frest hann nýjan ljær
en föla biðukollu lætur standa
og líkjast tekur logni, þreytuvær.
Davíð Hjálmar Haraldsson