Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Blaðsíða 42

stakk Sigríði, ekki einni stungu heldur mörg-
um. Hún slapp frá honum og tókst að
komast út. Sigríður hljóp í þvottahúsið og
kallaði til mömmu sinnar. Eðlilega brá Rósu
Aðalheiði hræðilega þegar hún sá dóttur sína
alblóðuga og skelfda. Sigríður litla kom ekki
upp einu orði.
Þýðir lítið að biðja guð að hjálpa sér
Rósa Aðalheiður hljóp þegar heim til sín.
Þegar hún kom inn sá hún Kristínu litlu
látna í rúminu og eins sá hún Ingólf þar sem
hann stóð og virtist rólegur. Hann var með
hníf í annarri hendinni.
Ingólfur réðst að Rósu Aðalheiði, stakk
hana neðan við hálsinn og sagði: „Það skal
ekki verða mikið eftir af þér.“
Rósa Aðalheiður reyndi að berjast á móti, í
átökunum færðust þau fram á ganginn og
Ingólfi tókst að stinga Rósu nokkrum sárum.
Eftir að hafa tekist á í nokkurn tíma tókst
Rósu að ná taki á vinstri jakkaermi Ingólfs,
sem var örvhentur og átti þá erfiðara með að
beita hnífnum. „Guð hjálpi þér maður, hvað
ertu að gera?“ stundi Rósa upp. Ingólfur
svaraði: „Það þýðir lítið að biðja guð að
hjálpa sér.“
Rósa Aðalheiður komst undan á flótta.
Þegar hún kom út sá hún Sigríði litlu liggja við
vegarkantinn og taldi hana látna. Hún hljóp
að skála númer þrjú til að biðja um hjálp.
Hlupu þegar að skálanum
I skála númer þrjú voru fjórar manneskjur;
Þorleifur Kristinn Þorleifsson, Pálína
Þorleifsdóttir, Elín Sigurðardóttir og
Jón Tryggvi Valentínusson.
Þau áttu ekki von á neinum, en skyndilega
birtist Rósa Aðalheiður, alblóðug og særð,
kallandi á hjálp. Hún sagði brjálaðan mann
vera á heimili sínu og hann hefði ráðist á sig
og börnin.
Þorleifur og Jón hlupu þegar afstað. Þegar
þeir komu út sáu þeir hvar Sigríður litla lá í
vegarkantinum en sinntu henni ekki, enda
fólk þegar komið hennar til hjálpar.
I sömu mund var komið með tvo bíla og
Rósu Aðalheiði hjálpað i annan og Sigríði í
hinn og ekið með þær á sjúkrahús.
Þorleifur og Jón hlupu áfram að skálanum.
Þegar þangað kom var fieira fólk þegar
komið þar að.
Pálína kallaði til fólksins að barn væri inni.
Fólk reyndi að fá Ingólf, sem stóð innan við
dyrnar, til að koma út. Ingólfur birtist, hann
virtist rólegur, þurrkaði bióð af hnífnum og
henti honum inn ganginn. Hann sagði best
að kalla til lögreglu. Eftir að lögregla kom var
hann handtekinn. Hann var mjög rólegur.
SlGRÍÐUR STUNGIN NÍU SINNUM
Kristin litla lést nánast samstundis, en við
skoðun kom í ljós að hún hafði verið stungin
bæði í hjarta og aðalslagæð aftur við hrygginn.
Rósa Aðalheiður lá á sjúkrahúsi í rúman
mánuð. Á utanverðum hægri upphandlegg
voru tvær stungur, einn og hálfur til tveir
sentimetrar á lengd og nokkuð djúpar. Á
baki, milli annars og þriðja rifs, var stunga,
einn og hálfur sentimetri. Þá var stunga sem
særði nýra. Við komuna á sjúkrahúsið segir að
hún hafi verið „shockeruð", verið með slæma
áverka í kviði og talsvert hafi blætt úr
áverkunum. Við brottför af sjúkrahúsinu hafi
hún svo verið sæmilega hress, en máttfarin.
Sigríður litla Hólm lá degi lengur á spítala
en mamma hennar. Þegar hún kom þangað,
þetta afdrifaríka kvöld, var hún með níu
hnífsstungur, flestar um tveggja sentimetra
langar, nema eina á hægri framhandlegg sem
var um fimm sentimetrar og þar skárust í
sundur sinar. Þá segir að margar stungur nái
í bein og ein inn í brjósthol og að talsvert hafi
blætt úr sárunum. Hún hafi verið í allmiklu
„shock“-ástandi, föl, útblædd og rænulítil.
Sigríður var illa haldin fyrstu dagana á eftir,
en þegar hún útskrifaðist leið henni vel og var
eðlileg að sjá.
Vanhugsað ÖRPRIFARÁÐ
f skýrslu dr. Helga Tómassonar um geð-
heilbrigði Ingólfs Einarssonar segir:
„Hann hefur að vísu áður verið geðveikur
og drykkfelldur, geðveiki hans var psykogen
og læknaðist, drykkjuskapur hans var mun
meiri áður, en virðist þó hafa verið með
minna móti í vetur (1946-47), a.m.k. sólar-
hringur er liðinn, frá því er hann síðast
bragðar áfengi, og þá ekki mikið, þar til er
hann fremur afbrotið.
Afbrot hans virðist mér ekki hvatabragð
eða skammhlaupaverk geðveiks manns, held-
ur vanhugsað örþrifaráð til sjálfbjargar hjá
þrásinna manni, er hefur horn í síðu þjóð-
félagsins, örþrifaráð svipaðs eðlis og sefasjúk
viðbrögð vanmátta einstaklinga. Að hann
varð mannsbani, var frekar af vangá en yfir-
Iögðu ráði. Hann ætlaði sér ekki af frekar en
margir í sefasýkisköstum.
Hann virðist hafa verið algáður á undan og
eftir og a.m.k. að einhverju leyti, á meðan
hann vann verkið. Hann vissi hvað hann var
að gera, og hann hafði ógeð á því, sem hann
var að gera. Bendir það til þess, að ekki hafi
verið um æði frávita manns né móðursýki
kaldrifjaðs glæpamanns að ræða og ekki um
misþyrmingar sadistíks eðlis eða verkan eftir
áfengisofnautn. Á hinn bóginn hefur hann
ekki virst iðrast verknaðar síns, aðaltilgang-
inum var náð, að komast undir manna hend-
ur, þótt hrapallega tækist til.
Afbrigðileg hegðun mannsins virðist eiga
rót sína að rekja til líkamslýtis, nokkurs
andlegs misþroska, sálarlegra og félagslegra
aðlögunarerfiðleika, en hvorki geðsjúkdóms
né illmennsku.“
Hefur gert SÉR
LJÓST HVAÐ HANN AÐHAFÐIST
Réttarmáladeild Læknaráðs Islands sendi
Hæstarétti umsögn um geðheilbrigði Ingólfs
Einarssonar, þar segir:
„Samkvæmt þeim upplýsingum, sem fyrir
liggja, hefur sakborningur fengið geðveikis-
köst bæði fýrir og eftir 3. maí 1947, en
annars virðist hann ekki hafa verið geðveikur
þess á milli. Réttarmáladeild getur fallist á
ályktun yfirlæknis geðveikrahælis ríkisins, dr.
Helga Tómassonar, að sakborningur geti
ekki talist geðveikur að staðaldri, en hann sé
geðveili (pshychopat) og það ástand sé varan-
legt; enn fremur, að því fylgi sú hætta, að
hann geti misst stjórn á sér og unnið óhappa-
verk, ef svo ber undir, og orðið þannig hættu-
legur umhverfi sínu.
Erfitt er að fullyrða með vissu samkvæmt
gögnum málsins um andlegt ástand sakborn-
ings hinn 3. maí, er hann framdi umræddan
verknað sinn. Greinilegt virðist, að einhvers
konar æði hafi gripið sakborning, en hann
hefur vafalaust allan tímann gert sér ljóst, hvað
hann aðhafðist. Réttarmáladeild treystir sér
ekki til að segja neitt ákveðið um, hvort sak-
borningur hafi verið alls ófær um að stjórna
gerðum sfnum, því að engin leið er að úrskurða
eftir á, hve sterkum vilja sakborningur hefði
getað beitt á tilteknu tímabili. Hins vegar má
geta þess, að mörg dæmi eru til um, að slík
óhappaverk hafi verið unnin, vegna þess að vilji
manns hefur engu um ráðið, enda þótt honum
sé ljóst, hvað hann sé að gera, og vilja þá
skýringar á verknaðinum eftir á verða mjög út í
hött. Samkvæmt framansögðu telur réttar-
máladeild mjög vafasamt, að refsing geti
borið árangur gagnvart sakborningi.
Að öðru leyti sér réttarmáladeild ekki
ástæðu til að gera athugasemdir við umsögn
yfirlæknis dr. Helga Tómassonar.“
Ingólfur Einarsson var dæmdur til öryggis-
gæslu á viðeigandi hæli, bæði í héraði og fyrir
Hæstarétti.
42
SjÓMANNABLAÐIÐ VfKINGUR