Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Blaðsíða 48

Viðtal við Halldór Hallgrímsson, skipstjóra á Akureyri,
úr bókinni Hafið hugann dregur
Þú þóttir góður aflamaður á Löngum skip-
stjórnartíma. Hvað geturðu sagt okkur um
þinn farsœla feril?
„Ég held ég hafi ekki verið neinn stórfiski-
maður en ég held ég geti sagt að ferillinn hafi
verið farsæll. Ég fór vel bæði með skip og
menn, held ég að ég geti fullyrt.
Það var yfirleitt landað heima og aflinn
unninn í landi þó að frystihúsið væri ekki
byggt fyrr en 1958. Aður kom það fyrir að
það var siglt með aflann og landað hér og þar.
Það var mikið veitt í salt en eftir að frysti-
húsið byrjaði að starfa var mest landað
heima. Þó voru alltaf nokkrar siglingar af og
til. Það var á því tímabili sem mannavand-
ræði voru á togurunum, þá hjálpaði það
dálítið til að sigla einn og einn túr. Mönnum
þótti það kjarabót að sigla og selja aflann
erlendis en það var mjög erfitt að manna
skipin á tímabili. Þetta var á árunum þegar
flestir vildu fara á síld því að þeir töldu
gróðavonina mesta í henni.
Ég var svo heppinn á þessum verstu árum
þegar erfitt var að manna skipin að það fylgdi
mér alltaf góður kjarni af góðum mönnum
og það bjargaði öllu. Þetta voru alveg hörku-
karlar.
Það var um tíma talað mikið um fylliríið á
togurunum og skipin urðu fyrir töfum og
það olli vandræðum hjá mörgum. En ég held
ég geti sagt að ég hafi aldrei þurft að stoppa
mínútu út af fylliríi hjá áhöfninni. Það kom
fyrir hjá sumum skipstjórum að þeir þurftu
að leggja skipunum vegna þess að mannskap-
inn vantaði. En svo lagaðist þetta smám
saman.
Ég var að byrja skipstjórn þegar þetta
slæma tímabil byrjaði og manni þótti
skammarlegt að hlaupa frá starfinu. Annars
var maður talinn hálfvitlaus að halda áfram
að vera á togara á þessum árum. Ég held þó
að ástandið hafi verið eitthvað verra fyrir
sunnan en hjá okkur fyrir norðan. Maður
heyrði það að minnsta kosti.
Eftir að komið var út á sjó var allt í Iagi, allt
gekk hnökralaust fyrir sig og aldrei varð
mínútu töf á neinu. Það var staðreynd að
margir þessir strákar sem voru eins og villi-
kettir í landi voru hörkuduglegir menn úti á
sjó. En eins og ég sagði áður þá var ég svo
heppinn að hafa með mér góðan kjarna af
mönnum sem voru með mér ár eftir ár. Það
voru alveg hundrað prósent menn en það
þýðir ekkert fyrir skipstjórann að fiska ef ekki
er hægt að koma aflanum niður í lestina. Það
byggist allt á góðum og samhentum mann-
skap.“
Minnistæð atvik
„Ég hefi eiginlega alltaf verið svo heppinn
að sigla framhjá öllum stórviðrum. Mér
finnst svona eftir á að ég hafi alltaf siglt á
sléttum sjó og sloppið framhjá verstu hvell-
unum og öllum stórum áföllum.
I eina skiptið á ævinni sem ég hefi slasað
sjálfan mig var í landi þegar konan bað mig
að skreppa út í sjoppu að kaupa kók. Þá rann
ég til á rennisléttri götunni og fótbrotnaði.
Þetta er í eina skiptið sem ég hefi slasast alvar-
lega. Ég tel ekki með þó að menn hafi skorið
sig lítillega í fingur. Nei, ég tel mig hafa verið
mjög heppinn að Iosna við öll meiri háttar
áföll.
Af því að þú spurðir mig hvort ég ætti mér
uppáhalds- fiskimið þá verð ég að segja að
mér leið alltaf vel í Víkurál en þar er gott
fiskisvæði og mörg matarholan. Ég sagði á
sínum tíma að ef maður hefði vit á að hanga
út sjóferðina í Víkurál þá gerði maður alltaf
góðan túr. Þar gat verið allt í senn, þorskur,
ýsa, karfi og steinbítur. Ég aflaði oft vel á því
veiðisvæði.
Eitt sinn lönduðum við í litlu plássi úti á
landi. Við vorum með fulla lest og einnig
nokkurn afla á dekki. Það vantaði fólk í
vinnu og voru bændur úr sveitinni fengnir í
löndunina. Ég heyrði á tal manna á bryggj-
unni þar sem spurt var um aflann og svarið
var:
„Hann er fullur upp í mæni og með
talsvert á þakinu líka.“
Þeir þekktu greinilega ekki sjómannamál
þessir karlar.
k
48
Sjómannablaðið Víkingur
A