Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Blaðsíða 45

Úr bókinni Málsvörn mannorðsmorðingja
Reglur
eru
reglur
Mogginn er Þjóðsögur MATTHÍASAR
Johannessen í ótal bindum. Efnið er sótt í
undirmeðvitund almennings þar sem illar
vættir þjóðfélagsins eru á hverju strái,
ógreinilegar en uggvænlegar, og sitja um fólk
til að hrekkja það og hræða. Með agaðri
efnisskipan hefur Matthíasi tekist einkar vel
að koma efninu til skila. Þeir sem lesið hafa
Ijóðabækur Matthíasar eiga eftir að undrast
þegar þeir glugga í Moggann því þar ris
skáldlegur innblástur Matthíasar í hærri
hæðir en vænta mátti af því flöktandi skáldi
sem stýrði penna í fyrri bókum hans. Með
Mogganum sýnir Matthías enn á ný að öll
sönn list stendur traustum fótum í undir-
meðvitund þjóðarinnar og að úr þessum
sjóði má endalaust ausa. Hann virðist
botnlaust dý. Að lokum vil ég enda þennan
ritdóm á sama hátt og mér er orðið nokkuð
tamt og vakið hefur nokkra lultku meðal les-
enda: Loksins, loksins, loksins...
Ég veit ekki.
Einu sinni sat ég í bíl fyrir utan banka í
Árbæjarhverfi á meðan verkstjórinn hjá
Símanum brá sér inn að skipta ávísun. Það
var fallegur sumardagur, sólarlaust, gola.
í útvarpinu var kona að lýsa fyrir StefÁni
Jóni Hafstein hvernig Reykjavík væri að fyll-
ast af plastpokum sem fólk hirti ekki um að
henda í ruslið. Það mætti ekki taka upp vind
án þess að þessir pokar færu á stjá, legðust yfir
framrúður á bílum svo bílstjórarnir keyrðu á
næsta staur. Og blessuð litlu börnin, á leið
þeirra í skólann kæmu pokarnir svífandi og
þrýstust fyrir vit þeirra og þau köfnuðu.
Blessuð litlu börnin... köfnuðu bara...
uuuhu... uuuhu.
Konan var farin að skæla, sem skiljanlegt er.
Nokkrum árum seinna sat ég á kaffihúsi
og var að lesa Dagblaðið. Þar skrifaði maður
sem fannst nóg komið - Dagblaðið er vett-
vangur þeirra sem finnst nóg komið. Þessum
manni fannst nóg komið þegar hann gat ekki
lengur farið niður í miðbæ fyrir einhverjum
skríl sem sat á öllum bekkjum svo heiðvirt
fólk gat hvergi tyllt sér, át sorp og hrifsaði
mat af fólki á veitingastöðum.
Þær eru margar Reykjavíkurnar, hugsaði
ég og lokaði blaðinu. En í sannleika sagt veit
ég ekki hvort ég myndi heldur kjósa að lifa í
ógnarveröld þessa manns eða andlitslausu
helvíti þeirra Matta og Styrmis. Ég hef
komið þar við og kunni ekki við mig.
Fyrst leit ég þar inn þegar ég var tólf ára.
Ég var pikkóló á Hótel Sögu. Ég var í júní-
formi og það var júní. Ég átti í smástéttarbar-
áttu við KonráÐ hótelstjóra. Hann borgaði
okkur pikkólóunum Iaun sem voru lægri en
sáust á nokkrum útgefnum launatöxtum. Ég
fór að leita að stéttarfélagi en enginn kan-
naðist við að vera málsvari pikkólóa; ekki
Félag starfsfólks í veitingahúsum; ekki Verzl-
unarmannafélagið; ekki Dagsbrún. Þeir sem
ég talaði við sögðust ekki vernda yngri en sex-
tán ára, ekki einu sinni í fylgd með fúllorðn-
um. Ég var að hugsa um að stofna verkalýðs-
félag en hætti við; fann ekki næga samstöðu.
Hinir pikkólóarnir voru ánægðir með
þriðjung af taxta sextán ára og tips í ofanálag.
Þeir létu sig meira að segja hafa það að fara á
þessu kaupi einir í lyftu með yfir-
pikkólóinum, landsfrægum drengjaþuklara.
Hann snerti mig aldrei. Þótt ég væri ekki stór
var ég stærri en hann. Svo var ég á svipinn
eins og vonsvikinn verkalýðsforingi. Þótt

Skeifan 13- sími 588 7660 - fax 581 4775
ZODIAC
SLOMGUBATAR
í fremstu
röo frá
upphafi
Sjómannablaðið Víkingur
45
BACKMAN