Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 55

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 181
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiHiiiiinii 1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
að hann hafi fremur vaxið þarna en annars staðar, vegna ræktun-
arinnar, og væri að einhverju leyti leifar túngróðursins. Allar hin-
ar tegundirnar, sem vaxa í túnstæðinu, eru algengar úthagaplönt-
ur, sem tæpast er unnt að ætla að séu á nokkurn hátt leifar tún-
gróðursins, eða komnar þarna fyrir þá sök, að þær hafi sótzt
eftir að vaxa í hinu ræktaða landi. Hitt er annað mál, að þegar
víðikjarrinu var rutt í brott, þá fengu þær þarna bætt gróðurskil-
yrði, og hafa síðan orðið til þess að útrýma hinum fátæklega tún-
gróðri, sem þarna hafði fengið fótfestu.
3. mynd. Maríustakksblettur við hlaðvarpann í Víðidal.
Niðurstaðan af þessum athugunum verður þá sú, að eftirfylgj-
andi plöntutegundir megi telja leifar túngróðursins í Víðidal:
Achillea millefolium (Vallhumall).
Agrostis tenuis (Hálíngresi).
Deschampsia cæspitosa (Snarrótarpuntur).
Taraxacum acromaurum (Túnfífill).
Poa pratensis (Vallarsveifgras).
Rumex acetosa (Vallarsúra).
Cerastium cæspitosum (Vegarfi).
Deschampsia alpina (Fjallasveifgras).
Festuea rubra (Túnvingull).
Agrostis canina (Týtulíngresi).