Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 16

126
SVBINN VÍKINGUK
ANDVARI
Hann var ekki fyrst og fremst maður hinna bóklegu vísinda á sviði trú-
málanna, enda þótt hann fylgdist vel ineð í þeim eínum og læsi jafnan mikið.
Hann var maður starfsins og áhugans og lét hjartað og góðvildina leiða sig,
hvar sem hann fór. Um þetta kemst hann svo að orði í hirðisbréfinu: „Eg
skal játa það, að trúfræðin hefir ekki verið mér aðalatriði. Eg get þess vegna
endurtekið þau orð, sem eg talaði í vígsluprédikun minni, að það er ekki meiri
trúfræði, sem okkur vantar, heldur nieiri trú.“ Og enn: „Aðalatriðið er vafa-
laust það, að vér geturn heillazt af honum (þ. e. Kristi), þráð að vera í návist
hans, þráð að sitja við fætur hans og hlusta. Og að í sál vorri geti vaknað
heit og einlæg löngun eftir því að fylgja honurn, líkjast honum í hugsun,
orðum og verkurn, að vér eigum hugarfar hins sanna lærisveins, sem vill
læra af honum veg lífsins — læra af honum breytnina við aðra menn, hóg-
værðina og lítillætið, að vér getum lært af honum að þjóna mönnunum i
samúð og kærleika."
Víðsýni hans í trúarefnum kemur ljóslega fram í vinsamlegum ummælum
hans um ýmsar andlegar stefnur í landinu, s. s. spiritismann og guðspekina:
„Að sjálfsögðu er rétt fyrir prestana," segir hann, ,,að fylgjast vandlega með
þessum stefnum — prófa allt — og halda því, sem gott er. Fjandskapur við
leit manna og hið nýja, sem vaknar í brjóstum þeirra, er algjörlega þýðingar-
laus. Umburðarlyndi við trúarskoðanir manna, hvort heldur horft er til vinstri
eða hægri, er ekki lastvert. En hitt er mjög áríðandi, að kirkjan sé á verði
og láti ekki leiðast óhugsað af hverjum kenningarvindi."
Sérstaka áherzlu leggur hann á sálusorgarastarf prestsins og þá ekki sízt
á fermingarundirbúninginn og kristileg félög æskulýðsins undir forustu prests-
ins. Elann telur, að presturinn eigi að vinna að heill safnaðarins á öllum
sviðurn og láta sér þar ekkert óviðkomandi, og að skylda kirkjunnar sé að
Ijá jafnan hverju hollu og góðu máli í þjóðfélaginu djarft og öflugt liðsinni.
Trúfræðideilur og hverskonar ofstæki telur hann óæskilegar, enda sýni
sagan, að þær hafi jafnan leitt til sundrungar og tjóns. „Dómsýki og dóm-
girni fer kristnum mönnum illa“, segir hann.
„Samhugurinn, samtökin og einingin eiga að vera cinkenni á starli
kirkjunnar manna. Eg er ekki með þessum orðum að telja það hið æskilega,
að vér séum ávallt sammála. Skoðanamunur á alls staðar rétt á sér. Eigi
langar mig til að drottna yfir trú yðar eða neins manns. En vér eigum að
standa saman, þegar heill og heiður og framtíð kirkjunnar krefst þess. Vér
eigum að standa saman um grundvallaratriðin, sem kirkjan er reist á.“
Og hjá honum er grundvöllurinn Kristur, kenning hans, andi og líf-
Að endingu vil eg víkja nokkrum orðum að heimilislífi Sigurgeirs biskups