Andvari - 01.10.1959, Blaðsíða 113

ANDVARI
í VEGAVINNU FYRIR 60 ÁRIIM
223
Síðari liluta sumars 1896 kom Sig-
urður Thoroddsen til að mæla fyrir veg-
inum austur yfir Holtin. Var hann með
tvo menn mcð sér og vildi fá þann þriðja
til viðbótar. Varð það mitt hlutskipti að
fara með honum. Við héldum til í Bitru
og gengum á hverjum degi að og frá
vinnunni. Var það engin sældarvinna að
gösla Holtamýrarnar allan daginn og svo
að síðustu hcim á kvöldin í dimmunni.
Sigurður vann meðan til sást á kvöldin.
Þannig leið hver dagurinn öðrum
líkur í tilbreytingaleysi sínu. Vinnan að
moka mold, aka hjólbörum eða mylja
grjót. Fæðið var eins og áður getur,
jafntilbreytingarlaust dag eftir dag.
Ekki var þó þetta líf okkar vegagerðar-
mannanna tilbreytingarlaust frémur cn
annarra Arnesinga þetta eftirminnilega
sumar 1896, því að einmitt þá dundu
yfir hinir ægilegu landskjálftar. Þeir
komu að vísu minna við okkur, scm í
tjöldum bjuggu, heldur en við fólkið,
sem bjó í bæjum, sem margir hrundu til
grunna. Þó kom þetta auðvitað miklu
r°ti á hugi okkar. Þá var enginn sími
kominn, svo að fréttir úr öðrurn byggðar-
lögum bárust ekki fyrr en löngu seinna.
Vissi því enginn okkar, sem langt að vor-
Urn komnir, hvað var að gerast heima hjá
okkur, og jafnvel þótt sími hefði verið
kominn, mundi það ekki hafa gagnað
mikið. Hann mundi varla hafa staðizt
ljau feiknaátök. Um landskjálftana mun
eg ckki ræða frekar, því að það er önnur
saga- En nokkurri truflun ollu þeir á
þcirri áætlun, sem gerð hafði verið um
hamgang vegagerðarinnar, sem ákveðið
yar að ljúka á tveim árum, en þó var
staðið við þá áætlun. En er farið var
að vinna að uppbyggingu bæjanna í
sveitunum, var mikill skortur á vinnu-
aEi, því að margt kallaði þá að í einu.
ætti var ekki að fullu lokið og göng-
Um, rettum og slátrun varð ekki frestað,
en lífsnauðsyn að koma upp skýli yfir
fólk og fénað áður cn vetur lagðist að.
Varð það því úr, að Erlendur lánaði all-
rnarga vegavinnumenn til þessara bygg-
ingarstarfa. Mun það hafa verið gert í
samráði við landshöfðingja. En öll vega-
mál heyrðu þá undir hann.
Þetta varð til að seinka vegargcrðinni
allmikið. Út af því varð að fjölga nokkuð
vinnuflokkum, þegar kom frarn á síðara
sumarið. Eitt kvöld scndi Erlendur mér
boð að finna sig. Var erindið að tilkynna
mér, að hann væri að stofna nýjan vinnu-
flokk og hefði hann ákveðið að fela mér
forstöðu hans, cf ég vildi taka það að
mér. Þetta kom mér mjög á óvart, og
spurði ég hann því, hvort hann treysti
mér til þess, og hvort hann héldi ekki,
að þeim mönnum, sem væru búnir að
vera með honum svo árurn skipti og
væru mér áreiðanlega miklu fremri, a.
m. k. sumir þeirra, vegna reynslu sinnar,
— mundi finnast sér misboðið með þessu.
Hann svaraði: „Það kann vel að vera,
en við því er ekki hægt að gera. Ég lít
meira á það, að með þessu færðu þá
æfingu, sem þér kemur að góðu haldi
síðar. Ég lofaði Guðlaugi sýslumanni
því að gera fyrir þig það, sem ég gæti,
svo að hann mætti bera traust til þín,
þegar á þyrfti að halda, og við það verð
ég að standa".
Ég kvaðst ekki geta tekið þetta að
mér með tómum óvaningum. „Þess ætlast
ég ekki til“, sagði hann. „Ég læt þig
hafa Ámunda á Urriðafossi og cinhvern
annan til. Við tölum svo ekki mcira
um þetta“, sagði hann. „Þið byrjið á
mánudaginn."
Þetta fór sem mig varði, að ýmsir þótt-
ust betur að þessu komnir og litu mig
nokkru hornauga franian af. En þetta
féll fljótlega í gleymsku eins og annað.
Læt ég svo útrætt um þetta mál, en
ekki má seinna vera, að heimildir séu