Tímarit iðnaðarmanna - 01.02.1942, Blaðsíða 10

Tímarit iðnaðarmanna XV. 1. 1942
urn það umhverfi, sem vér lifum og hrærumst
í, og það, sem vér lútum í oss og á. Hús og hús-
munir, vélar og tæki, klæði og skæði, matur og
drykkur fer mi mest allt um hendur iðnaðar-
manna og ber því vitni, hvernig þeir eru. lðn-
aðurinn fer eklci aðeins um hendur þeirra,
heldur og um huga þeirra. Allur iðnaður á
upptök sín í huganum og verður ávallt að fara
leiðina frá hug til handar, áður en hann kem-
ur á markaðinn.“
„Gerið iðnaðarmennina fullkomna, þá verð-
ur iðnaðurinti fullkominn. Hann mun þá birta
oss fagrar hugsjónir, skýra hugsun, vilja til
að gera hið rétta, og haga hönd, sem er hlýðið
verkfæri sálarinnar og endurspeglar vilja
hennar. Enginn verður sæll til lengdar nema
hann njóti sín í daglegu starfi sínu og finni,
að hann geti það, sem lmnn á að gera, njóti
krafta sinna. líið milda verkefni lðnaðar-
mannafélagsins verður hér eftir að stuðla að
þessu.“
„Ég vil flytja félaginu þá afmælisósk, að það
megi jafnan vera tígulegt fylkingarbrjóst ís-
lenzkrar iðnaðarmannastéttar og hafa að leið-
arljósi hin spaldegu orð Stephans G. Stephans-
sonar:
Þitt er menntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða:
hvassan skilning, haga liönd,
hjartað sanna og góða.
Iðnaðarmannafélagið í Reykjavík lifi lengi."
Á eflir ræðunni söng Karlakór iðnaðarmanna
„Söng iðnaðarmanna“, sem Davíð Stefánsson
liafði ort, en Karl Runólfsson gert lag við. Var
söngurinn sunginn þarna í fyrsta sinn. Er lagið
og kvæðið prentað á öðrum stað í þessu hefti.
Var góður rómur gerður að þessum nýja and-
lega dýrgrip iðnaðarmanna, og er lófaklappinu
hafði linnt, tók Þorsteinn Sigurðsson, húsgagna-
smiðameistari, til máls og mælti fyrir minni
Iðnskólans. Hann sagði meðal annars:
„Þegar um skólamál heillar, stórrar stéttar
i þjóðfélaginu er að ræða, má það vera öllum
tjóst, að framkvæmd þeirra mála verður að
vera í höndum sérstaklega góðra manna. Þetta
hefir Iðnaðarmannafélaginu frá upphafi verið
vel tjóst, og hefir því tekizt að fá til forstöðu
skólans marga ágæta og nokkra úrvalsmenn,
sem með atorku og ósérplægni hefir tekizt að
gera úr skólanum fjölþætta menntastofnun,
sem þrátt fyrir erfiðar aðstæður hefir náð
góðum árangri.“
„Þegar þess er gætt, að skólinn tekur á móti
nemendunum kornungum, að afloknu barna-
skólanámi, má það vera flestum tjóst, að þessi
skóli er stórfelld uþpeldisstofnun, sem mótar
máttarstoðir þjóðfélagsbyggingarinnar á iðn-
aðarsviðinu.“
Síðar kom ræðumaður að óskum stéttar-
innar:
„lðnaðarmannastéttin er fús til að bera sinn
hluta byrðanna. Hún vill heilbrigt og klækja-
laust samstarf allra stétta. Hún vill fá ítök í
fullu hlutfalli við aðra í málefnum ríkis og
bæja. Hún vill leggja lið silt hverju því máli,
frá hvaða flokki sem er, sem til hagsbóta og
menningar er fyrir land og þjóð. Ilún vill upp-
ræta flokkahatur og bitlingabrask og gjörnýta
krafta þjó ðarinnar.“
„Iðnaðarmenn! Þið hafið ykkar sjálfstæðu
skoðanir og skiptizt þar af leiðandi á milli
hinna ýmsu flokka. Og fleiri flokka, því mið-
ur, en holt er okkar litla þjóðfélagi, ekki sizt
á þessum tímum. En hvernig sem því er varið,
þái munið eiti: Látið aldrei blint flokksfylgi
ela upp starfsþrek ykkar fyrir hagsmuni lands
og þjóðar. Það á hverjum þjóðfélagsborgara
að vera fyrsta og æðsta boðorðið. Ef svo er
hugsað, hygg ég, að forráðamenn þjóðar vorr-
ar þurfi ekki að fá frekara Ijós lánað, til að
leita að þverrandi virðingu Alþingis
Á eftir ræðu sinni flutti Þorsteinn alllangt
kvæði. Þar voru þessar hendingar:
„Við áfram viljum enn á brattann sækja,
og æðstu boð til fósturjarðar rækja,
að verma, prýða, byggja, bjart og hlýtt,
og búa og skapa landinu eitthvað nýtt.“
Þessum tveim ræðum og söng karlakórsins
var útvarpað frá veizlusalnum.
Næstur flutti Helgi H. Eiríksson skólastjóri
4