Menntamál - 01.04.1946, Blaðsíða 4

B4
MENNTAMÁL
til lasts, heldur er aðeins litið á málið, eins og það blasir
við. Hvernig nú er umhorfs á þessu sviði, er rökrétt og
eðlileg afleiðing þess, hvernig málin eru búin í hendur
kennaranna. Það skiptir ekki máli í þessu sambandi, þótt
einstakir kennarar hafi með sérstökum dugnaði og atorku
skapað sér ákveðnar vinnuaðferðir og náð góðum og stund-
um ágætum árangri. Þeir mega teljast til undantekninga.
Af því, sem nú hefur sagt verið, er ljóst, að það er hið
mesta nauðsynjamál, að koma stafsetningarkennslunni í
skipulegra horf en verið hefur, svo að hún verði mark-
vissari og meiri og betri árangurs megi vænta. Til þess að
sú skipulagning megi takast, verður að reisa hana á tveim
mikilvægum forsendum: reynslu þeirri, er fengizt hefur,
og rannsókn á stafsetningarleikni barna almennt og við-
horfi þeirra til námsins.
Vert er að minnast hér á annað atriði, sem stendur i
beinu sambandi við stafsetningarkennsluna og mjög hefur
verið deilt um meðal kennara, þótt ekki skipti það jafn-
miklu máli og stafsetningin.
Allir, sem til hafa verið kvaddir að dæma um kunnáttu
barna á prófum, munu kannast við, hver vandkvæði eru
á því að meta réttilega þann árangur, sem kennslan hefur
borið. Á það jafnt við, hvort heldur skal dæma um kunn-
áttu einstakra nemenda, heilla deilda eða aldursflokka.
Sams konar vandkvæði eru einnig á því að meta framför
nemenda á ákveðnu tímabili, t. d. frá ári til árs. Ástæð-
urnar eru augljósar. Prófin eru samin eftir persónulegu
mati eða af handahófi og vilja því oftast verða misþung,
jafnvel þótt sá, er þau semur, reyni að forðast slíka ágalla.
Þegar svo meta skal úrlausnir barnanna, er prófdómarinn
ekki öfundsverður, þar sem hann hefur ekki neitt fast við
að styðjast, engan ákveðinn mælikvarða, er hann getur
lagt á kunnáttu barnanna, heldur einungis persónulegt
mat sjálfs sín, sem af eðlilegum ástæðum hlýtur oft að
verða harla handahófskennt. Og þótt svo sé mælt fyrir,